82. කාකි හදවත.

මගේ අතීසාර මිත්‍රයා රංජිත්, බාබර් ලඟට ගියාම ඩබල් චාජ් කරනවා. හේතුව, වර්ග සෙන්ටිමීටරයකට තියෙන කෙස්ගස් ප්‍රමාණය සාමාන්‍ය පුද්ගලයෙකුගෙ වගෙ දෙගුණයක් නිසාවත්, කොන්ඩෙ ගනකම වැඩිකමට ආවුද මොට්ට වෙන නෙවෙයි. "Search & Snip" කියන Technique එකට සාමාන්‍ය ක්‍රමයට වඩා දෙගුණයක් කල්ගතවෙන නිසාලු. 

රංජියයි මායි කලාතුරකින් හමු වුනාම, හීනියට, ඔය තැඹිලි වතුර ටිකක්, හොඳින් නිවපු කොත්තමල්ලි වතුර වගෙ ශාක සාර ඩ්‍රින්ක් එකක් හෙම ගන්නවා. (දැන් නම් එහෙම හමුවෙන්නෙ නැතිම තරම්, දෙන්නගෙම පවුල් බරට) මේ, ඔය වගෙ වෙලාවක රංජියා කියපු කතාවක්.
ඔය රංජියලා අපි ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ, ඒ කියන්නෙ අපේ නම් ඉස්කෝලවල රෙජිස්ටර් වල තිබ්බ කාලෙ, ඔය දැන් ඉස්කෝලෙ යන උන්ට නැති පහසුකම් අපිට තිබ්බා. එකක් තමයි සාක්කුවෙ ඉස්කෝලෙ හංවඩුව ගහලා නැති එක. රංජියා ගියේ ගම් පහක් තියෙන නගරෙ අග්‍රාමාත්‍ය විද්‍යාලයටනෙ. ඉතිං දවසක් මල්වත්තෙ උපකාරක පන්තියකට සහභාගි වෙන්න, මූ ඉස්කෝලෙ පළාතකවත් නොගිහින්, පාරක් දිගේ වේගයෙන් ස්ටේෂන් එක දිහාට යනවා. පාර අයිනෙ හිටගෙන, පාරෙ යන එවුන් දිහා රබර් ඇහැ දාගෙන ඉන්න පොලිස් කාරයව, රංජිය දැක්කෙ, ලඟටම ආවට පස්සෙ. ඒ දවස් වල පොලොසියෙන් ඉස්කෝලේ පනින එවුන්ව අල්ලගෙන බාල්දි දාන වෙලාවල් තියෙනවා. මූත් පොලිස් කාරයව නොදැක්ක ගානට යනවා. හරියට කෝච්චියක් අල්ලන්න යනවා වාගෙ.

"ඒයි මල්ලි!"

රංජියා නවතිනවද, දුවනවද කියලා කල්පනා කරලා, ඕනෙ එකක් කියලා නැවතුනා. තරුණ පොලිස් කාරයා වේගයෙන් ඇවිදගෙන ඇවිත්, අල්ල ගත්තා මුගෙ වැලමිටට පොඩ්ඩක් ඉහලින් හරියට දඬු අඬුවකින් ඇල්ලුවා වගෙ. අල්ලගෙන, කිසි කතාවක් නෑ, මූව ඇදගෙන යනව පාරක් දිගේ ආපහු.

දැන් රංජියා, කට ඉස්සර කර නොගෙන, අහු නොවෙන්න කියන බොරු මොනවද කියලා, හිතෙන් ප්‍රෝසෙස් කරනවා. ඒ වගේම, දැන් වැඩේ ගැස්සුනොත්, පොලිසියටත් ගෙනිහින්, කූඩුවෙත් දාලා, ඉස්කෝලෙටත් දන්වලා, ගෙදරිනුත් ඇවිත්, ඊට පස්සෙ වෙන දේවල් හිතන්නත් බයයි. ඒ ඔක්කොමටත් වැඩිය අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම ගුරුවරු. මුගෙ ගෙදරට කාඩ් එකත් ඉතාම හොඳයි. ඇත්තම කිව්වොත්, අපේ ගෙදරටත්, මුගේ කාඩ් එක වැලිඩ් මගෙ එකට වඩා. මූ මොන ක්‍රමයකින් හරි අපේ තාත්තවත් අල්ලගෙන හිටියෙ. විස්වාස කරපල්ල, මූ මම නැති වෙලාවට, අපේ තාත්තා එක්කත් කතා කරකර ඉන්නවනෙ, පැය ගනන්.

අනේ ඉතින්, අදින් පස්සෙ  ඒ ඔක්කොම ඉවරයි. ෂිඃ!, දිව්වනම් ඉවරයි. පොලිස් කාරයට මුගෙ සිතිවිලි තේරිලාද කොහෙද, දඬු අඬු ග්‍රහනය එකපාරටම දැඩි වුනේ. මේ ඔක්කොටම වැඩිය, පොලිස් කාරයා තවම එක වචනයක් කතාකලේ නැති එකත් සැක සහිතයි.

මේකා මාව මරන්න ගෙනියනවද දන්නෙත් නෑ. ඔය පත්තර වල තියෙන්නෙ ඕනෙ තරම් ඒවගෙ කේස්. දෙයියනේ මම කවදහරි මේ පොලිස් කාරයගෙ නංගිටවත් විහිළු කරලා තියෙනවද දන්නෙ නෑ. එහෙනම් බඩු පැකට් වෙන්නෙ අද තමයි.

පොලිස් කාරය දැන් මූවත් ඇදන් හැරුනා පාලු ලේන් එකකට. හැරිලා ආයෙත් වේගයෙන් යන්වා. බැරිම වුනොත් කියනවා මගේ අයියත් නේවි එකේ කියලා. පාලු ලේන් එකේ ටික දුරක් ගිය පොලිස් කාරයා, මූවත් ඇදගෙන ඇරලා තිබ්බ එකම දොරෙන් ඇතුලට ගියා. රංජියා වටපිට බැලුව. මේක ටේලර් සාප්පුවක්.

පොලිස් කාරයා මූව අතහැරලා ලාවට තල්ලුකලා ටේලර් දිහාට. ඒ ගමන්ම කිව්ව ටේලර්ට,

"ගන්න මෙයාගෙ මෙෂර්මන්ට්," කියලා.

රංජියා ඇත්තටම දුවන්න හැදුවත්, කකුල් පණ තිබ්බෙ නෑ, බයටම. දැන් ටේලර්, ටේප් එක අරගෙන, පැන්සල කණේ ගහගෙන, මූව මනින්න ගත්තා දිගට හරහට.

දැන් අපේ එකා වෙවුලනවා. මේ මොන ගේමක්ද දන්නෙ නෑනෙ. මුං මාව වද දීලා, මරලා, ඊට පස්සෙ වෙන දේවල් වලට මෙෂර්මන්ට් ගන්නව නේද? මොකද වද දුන්නට පස්සෙ, මෙෂර්මන්ට් ගන්න බැරි තරමට බොඩි එක විරූපී වෙලා.......හපෝයි මටත් වෙච්ච දෙයක්!!

අනේ දෙවියනේ අද මට මෙතනින් ගැලවිලා යන්න දුන්නොත්, මම මුළු ජීවිත කලෙටම කෙල්ලො දිහා ඇහැක් ඇරලා බලන්නෙ නෑ. ඇහැක් වහලා මිසක. යකෝ ඒක ජෝක් එකක් නේද? මේ වෙලාවෙ මට ජෝක් මතක් වෙන්නෙ මොකෝ. මැරෙන්න ආසන්න වෙනකොට, මුලු ජීවිතේම හයි ස්පීඩ් අයෙම ප්ලේ බැක් වෙනව කියලා කවුද කියලා තිබ්බා. යකෝ මේ දෙවියොත් එක්ක විහිළු කරනවද මම, මරු විකල්ලෙන්. අනේ දෙවියනේ කට වැරදුනා. අනේ දෙවියනේ, අද මට මෙතනින් ගැලවිලා යන්න දුන්නොත් මම මුළු ජීවිත කාලෙටම කෙල්ලො දිහා බලන්නෙ නෑ. බ්‍රහ්මචාරී ජීවිතයක් ගත කරනවා.

මෙෂර්මන්ට් අරන් ඉවර වෙච්ච ටේලර් මූව අත හැරියා. ඊට පස්සෙ වුනේ බලාපොරොත්තු නැතිදෙයක්.

පොලිස් කාරයා මුගෙ ඔලුව අතගාලා කියනවා,

"තෑන්ක් යූ, මල්ලි, මගෙ මල්ලිත් ඔයා තරම්මයි. මම අවුරුද්දට ගමේ යනකොට මිනිහට සූට් එකක් මහගෙන යන්නයි හදන්නෙ. යං මං ඔයාව ගිහින් දාන්නම්."

රංජියට පොලිස් කාරයට උම්මා එකක් දෙන්න හිතුනත්, "නෑ අයියෙ මට ගියෑකි" කියලා එතනින් ක්ෂණිකව වාෂ්ප වුනා.

ස්ටේෂම ඉස්සරහ අර වොලිබෝල් ගහන කෂ්ටිය පහුවෙනකොටම මූ අර බ්‍රහ්මචාරී අදහස අතෑරලා දැම්ම. විනාඩි දහයකින් විතර, මෙන්න අර කෙල්ලෙක් දිහා ඇහැක් ඇරලා නොබලන්න පොරොන්දු වෙච්ච බුවා, මල් වත්තේ අත් අල්ලගෙන ඇවිදිනවා.






Originally published @ මට හිතෙන හැටි. 

පලි: බ්ලොග් ලියන උඹලා දන්නවා ඇතිනේ අපි මේ මහ ලොකු බ්ලොග් කාරයෝ කියලා හිතා හිටියට, අපේම පවුල්වල එවුන්ට, යාලුවොන්ට,  නෑදෑයොන්ට අපේ මේ බ්ලොග් කෙරුවාව එච්චර වැදගත් දෙයක්වත් ගණන් ගත යුතු දෙයක්වත් නොවන බව. විස්වාස කරපල්ලා මේක කියවන උඹලා, මාව බ්ලොග් කාරයෙක් හැටියට අඳුනාගෙන හිටියට මගේ හොඳම යාලුවොවත් ගමේ එවුන්වත් මගේ බ්ලොග් කෙරුවාව දන්නෙවත්, දැනගෙන හිටියත් ඒ ගැන ගානක්වත් නෑ. එක්කො අහයි, "මොකක්ද බං බ්ලොග් එකක් කියන්නේ?" කියලා. නැතිනම්, "අනේ වෙලාවක් නෑ බං මට ඕවා කියවන්න," කියලා.

කොහොම හරි,  මම දවසක් ටවුමේ, අපේ මචං බාප්පලගේ ෆාමසියේ ඔහෙ කයියක් ගහගෙන ඉන්නකොට රංජියා ආවා.

"මචං, මෙහෙ වරෙංකෝ උඹට පොඩි බඩුවක් පෙන්නන්න," කියලා මම මූව ෆාමසිය ඇතුලට එක්කගෙන ගිහින්, ඒකෙ කොම්පියුටරෙන් 'මට හිතෙන හැටි' බ්ලොග ඇරලා මූට කියවන්න දුන්නා, මේ පෝස්ට් එක. මූ මේක බාගෙට කියවලා මට කියනවා,

"මචං මටත් මේ වගේම කෙලියක් වුනානේ දවසක්," කියලා.

"හරි හරි බං, ඕක ඔක්කොම කියවහංකෝ," මම කිව්වා.

ඔන්න මූ ඔක්කොම පෝස්ට් එක කියවලා, මා දිහාට හැරිලා කියනවා,

"මචං, මටත් මේ වැඩේම වුනානේ දවසක්."

ඔන්න මටත් උන්න මළා පේන්නේ නැතිව ගියා,

"යකෝ, මේ තොට වෙච්ච දේ තමයි @#$ මේ ලියලා තියෙන්නේ."

"ඒක තමයි යකෝ මාත් කියන්නේ. මටත් මේ කෙළියම වුනානේ."