143. ඒ පාහර වැඩේ කලේ කවුද?

කාර්යාල සේවක මගියා: වානේ රිය සක වානේ පීලි මත වැයූ ටක ටකස් හඬේ තාල වේගය අඩු කරමින් මහනුවර බලා යන කාර්යාල දුම්රිය වේදිකාව වෙතට ලඟා වෙමින් තිබින. වේදිකාව මත ‍රැඳී සිටි පොදිකන මගීහු තවමත් ඇදී යන දුම්රිය දෙසට ලංවෙද්දී දැනටමත් පාපුවරු දෙපස සවිකල අත්වැට වල එල්ලීගත් සමහරු පය රඳවන්නට ඉඩක් සෙවූහ.  

කාර්යාල බෑගය එක් අතකින් තුරුලු කරගත් මා මගීන් මගහරිමින්, දුම්රියත් සමාන්තරව වේදිකාව දිගේ දුවන්නට පටන් ගත්තේ පාපුවරුවේ එල්ලී දුම්රිය මැදිරිය තුලට රිංගා ගැනීමටයි. සෙසු සහෝදර කාර්යාල සේවකයන්ට මෙන්ම මා හටද දවසේ අප්‍රසන්නම කාර්යය මෙය විය. දිනපතාම දුම්රියෙන් ගමන් කල කාර්යාල සේවක අප සියල්ලන්ම පාහේ සෙසු මගීහු 'කල්ලි' යනුවෙන් අවඥාවෙන් හැඳින්වූ කුඩා කණඩායම් වලට අයත් වීමු. අප සාමාන්‍යයෙන් එකම දුම්රියේ, එකම මැදිරියේ, එකම ආසන වල නිතිපතා අසුන් ගතිමු. දිනපතාම සැලකිය යුතු දුරක් හා කාලයක් ගමනටම ගෙවා දැමූ අපේ විඩාබර ගතටද, සිතටද, වල් පල් දොඩමින්, විහිලු තහලු කරමින්, සගයන් මඩවමින්, කාඩ් ක්‍රීඩා කරමින් ගෙවා දැමූ මේ කාලය ඉමහත් ප්‍රබෝධකයක් විය.


ඇතැම් දිනක යම් යම් පිටස්තරයින් අපගේ ආසන ඩැහැගැනීමට තැත් කලත් අප වහා යුධ ප්‍රකාශ කර අපගේ උරුමයන් ‍රැකගත්තේ ආක්‍රමනිකයන් සාර්ථකව පලවා හරිමිනි. මේ සඳහා ඇතැම්විට නොසරුප් වදනුත්, ඇනුම් පදත්, ඇතැම් විට ඉන් එහා ගිය අභියෝගත්, ආක්‍රමණිකයන් සටනකින් තොරවම නමුත් පහත් හඬින් අපට සාප කරමින් පසු බැස්සවීමට යොදා ගන්න ලදි.

හතිලමින් දුම්රියත් සමඟ දුවමින් සිට මා මේ පුද්ගලයාව දු‍ටුවේ එවිටයි. මෑතක සිට සතියට කිහිපවතාවක් දුම්රියේදී ඇහැ ගැ‍ටුනු මොහු හදිසියේම පිරිස අතරින් මතුව මට සමාන්තරව දුවමින් තරඟයට එක්විය. පසුගිය සතියේ දිනක මා ‍රැකගෙන සිටි මගේ සගයාගේ ආසනට තරඟ කර ආරෝවක් ඇතිකර ගත් මෙම පුද්ගලයා එදා පටන් මගේ 'ගුටි කන මූණක් ඇති' පුද්ගල නාම ලැයිස්තුවට එක්වූයේ නිරායාසයෙනි.

මොහොතකින් අපේ මැදිරියේ අත්වැටට ලඟාවූ මම වැරෙන් එහි එල්ලුනෙමි. තවත් මොහොතකින් පයද රඳවා ගැනීමට සමත් වූ මම දුම්රියේ එල්ලී ගමන් කලෙමි. මට පසුව තරඟයට එක්වූ මේ හාදයාද මොහොතකින් අත්වැටේ එල්ලී පය ගසන්නට තැනක් සොයන්නට විය. අත ඔසවා එල්ලීගෙන සිටි නිසා නිරාවරනය වී තිබූ ඔහුගේ ඉල ඇට කූඩුවට මා වැලමිටි පහරක් එල්ල කලෙමි. "ඌහ්හ්" යනුවෙන් හඬක් නගා දෙකට නැවුනු පිටස්තර තරඟකරුවාට අත් වැට අත හැරුනි.

මොහොතකින් ඔහු පොදිකන මගීන් අතර නොපෙනී ගියේ මගේ මුවට සිනහවක් නංවමිනි. එක පොකුරට පොරකමින් දුම්රිය මැදිරිය තුලට රිංගාගත් මම ජයග්‍රාහී ලීලාවෙන් මගේ බෑගය, මගේ අසුන මතට අත හැරියෙමි. මඳ වේලාවකින් දුම්රිය සම්පූර්ණයෙන් නැවතුන අතර ඒ වනවිට ඔහු මගේ මතකයෙන්ද නික්ම ගොස් සිටියේය.

සේනක:

දුම්රියේ හඬ ඇසීමට පෙර මා එය දු‍ටුවෙමි. රේල් පීලි දෙකේ කෙලවරින් නිහඬව මතුවූ දුම්රියේ මුහුණත ගතවන මොහොතක් පාසා විශාලවනු පෙනුනි. හිසට ඉහලින් එලා තිබූ දුම්රිය පලේ ශබ්ද වාහිනිය තෙබසින් එකකින් කිසිවෙකුට නොවැටහෙන නිවේදනයක් නිකුත් කලේය.

"මයෙ පුතා මෙතනම වාඩිවෙලා ඉන්න ඕනෙ, අප්පච්චි කතා කරනකල්." යැයි මම පැවසූ විට දෑස් විසල් කර මදෙස බලා හිස වනා අනුමත කල ඇය දසන් දක්වා මද සිනා පෑවාය. මොහොතකට ඇය වේදිකා බංකුව මත තනිකල මම පැමිණෙමින් තිබූ දුම්රිය දෙසට දිව ගියේ කෙසේ හෝ දුවන දුම්රියේ එල්ලී, ඇතුලට රිංගා, අසුනක් අල්ලාගෙන, ජනේලයෙන් ඔලුව දමා ඇයට අඬගසන සැලැස්ම හිතේ රඳවාගෙනය. පසු ගිය ගමන්වාරවලදී කරන ලද අධ්‍යයනයන්ට අනුව කිනම් මැදිරිය වේදිකාවේ කිනම් තැනක නවතීදැයි මට දළ අදහසක් තිබුනි.

වේදිකාව් මත ‍රැඳී සිටි පොදිකන මගීහු තවමත් ඇදීයන දුම්රිය දෙසට ලංවෙද්දී දැනටමත් පාපුවරු දෙපස සවිකල අත්වැට වල එල්ලීගත් සමහරු පය රඳවන්නට ඉඩක් සෙවූහ. දුම්රිය පීලි මතිනුත්, මා වේදිකාව මතිනුත් එකිනෙකා වෙත දුවගොස් එකිනෙකා මුණ ගැසුනෙමු. වානේ රිය සක වානේ පීලි මත වැයූ ටක ටකස් හඬේ තාල වේගය අඩු වෙද්දී ආපසු හැරුන මා දුම්රියත් සමගම දුවන්නට වීමි.

මන්දනය වෙමින් තිබූ දුම්රිය වේගයට ගැලපෙන අයුරින් වේගය සකසා ගත් මා අල්ලාගන්නට තැත් කලේ පස් වෙනි මැදිරියයි. මොහොතකින් පස්වන මැදිරියේ පාපුවරු අත්වැට අල්ලාගත් මා දුම්රියත් සමඟ වේදිකාව දිගේ දිව්වේ පය රඳවා ගන්නට ඉස්පාසුවක් සොයමිනි. මොහොතකින් පය රඳවාගන්නටත් ඉඩක් සොයාගන්නට සමත් වූ මා යකඩ පොල්ලේ එල්ලි වේදිකාවෙන් ඉහලට මතුවූවා පමනි!

"ඩිග්"

"ඌ....උහ්!!!"

කුලුගෙඩි පහරක් මගේ ඉල ඇට කූඩුව මත පතිතවනු දැනිනි. අනපේක්ශිත පහරේ සැරට නිරායාසයෙන්ම පහලට නැඹුරු වූ මට යකඩ පොල්ලද පා පුවරුවද ක්ෂනිකව අත හැරුනි. දුවන දුම්රියෙන් විසිවී ගොස් වේදිකාව මතට මා ඇද වැටෙන විට දුම්රිය මහ හඬක් නගමින් මා පසු කර ඇදී ගියේය.

දුවන දුම්රියෙන් ඇද වැ‍ටුන මා වේදිකාව මත රෝල් වෙමින් සිටියේ වේදිකාවේ අග්ගිස්සත් වානේ පීලි මත දෝංකාර දෙමින් ඇදෙන වානේ දුම්රිය රෝදත් වෙතය. මගේ දියණියගේ අහිංසක වත කමල මගේ දෑස් ඉදිරියේ ක්ෂනිකව ඇඳුනි. මගේ සිතේ පිරී තිබුනේ එක් සිතුවිල්ලක් පමණි. "මේ දුම්රියට යට වී මා මළහොත් මගේ අසරණ අහිංසකාවියට කුමක් සිදුවනු ඇත්ද?"

හෙන්රිබ්ලොග්වෝකර් ද ඩූඩ්:

ඇතැම්හු විලාප දුනහ. දෑස් අයාගත් ගැහැණු හිසේ දෑත් ගසා ගත්හ. සමහරුන්ගේ මුවින් හඬක් පිට නොවුනි. කාලය එක තැන නතරවූ සෙයකි.

දුම්රිය පීලි වෙතට රෝල් වෙමින් සිටි සේනක ගොරවන රියසක වෙතට අඟල් කීපයක් තිබියදී නතර විය. ලඟම සිටි අයෙක් ඔහුව අල්ලා ඉවතට ඇදගත් විට කවුරුත් ඉහලට ඇද රඳවාගෙන සිටි හුස්ම පහලට දැමූහ.

සේනක:

මොහොතකට පෙර මාරයාගේ මුවෙන් ගැලවුනු මා ගින්නට හසුවූ ලා දල්ලක් මෙන් ගැහෙමින් සිටියෙමි. මගේ දෙපා පණ නැති විය. උගුර සහරා කතර මෙන් වියළි බව දැනිණි. නොසංසි‍ඳෙන පිපාසයකින් ද ක්ෂනික උණ ගතියකින්ද පෙලුනු මගේ හදවත ගැහෙන රාවය මට පැහැදිළිවම ඇසිණි. දියණියගේ බංකුව මතට කඩා වැ‍ටුනු මා ඇය තරයේ වැළඳ ගතිමි. මා වටා දෑත් යවා වැරෙන් මා වැලඳ ගත් ඈ, "මයෙ අප්පච්චී" යයි කීවාය.

හෙන්රිබ්ලොග්වෝකර් ද ඩූඩ් ගෙන් කාර්යාල සේවක මගියා වෙත:

ඔබට අමතන්නට සුදුසු යෙදුමක් කොයිතරම් කල්පනා කලත් ඔලුවට ආවේ නැත. හිතට පැමිනි මුල්ම වචන කිහිපය මෙහි සඳහන් කල නොහැක.

මෙම ලිපිය ඔබේ ඇස ගැටීමට ඇති අවකාශය ඉතා සුළු වුවත් කිව යුතු දේ කිව යුතුය. මුලින්ම මට ඉඩදෙන්න ඔබ වැලමිටෙන් ඉල ඇට වලට ඇන්න සේනකව ඔබට හඳුන්වා දෙන්නට.

සේනක දෙදරු පියෙක්. දෙදෙනාම දියණියන්. ඉන් වැඩිමහල් දියණිය ඉගෙනීමට දක්ෂ, බුද්ධිමත්, සාමාන්‍ය දැරියක්.

දෙවෙනි දැරිය අක්කා තරම් වාසනාවන්ත වුනේ නෑ. ඇය උපන්නෙ මහනුවර පෞද්ගලික රෝහලක මීට අවුරුදු 14කට පෙර. ඇය උපන් ගමන් හුස්ම ගත්තෙ නෑ ටික වෙලාවක් යනකල්. වෛද්‍යවරු නැවත ඇයට හුස්ම ගන්නට සලසන විට ඔක්සිජන් නොලැබුනු මොළයට වෙන්න ඕනෙ හානිය වෙලා ඉවරයි. මේ දෛවෝපගත මිනිත්තු කීපය ඇයත් ඇගෙ පවුලත් හෙලුවෙ සුලු ප‍ටු කරදරයක නොවෙයි.

අදත් ඇය ඉන්නෙ ඇගේ සම වයසෙ දරුවන්ට වඩා මානසිකව අවුරුදු 7ක් පමණ පසුපසින්. විකෘති කාමයෙන් පිරි මිනිසුන් ගහන ලෝකයක තනියෙම ආරක්ෂා වෙන්නටවත් නොදන්න ඒ දැරිය ‍රැකගෙන මේ තාක් දුර එන්න ඒ මවත් පියත් කරපු සටන දන්නෙ ඒ දෙන්න විතරයි.

සේනකටත් දේශීය හෝ විදේශීය කිසිම ‍රැකියාවක් වැඩිකල් එක දිගට කරගෙන යන්නට මේ තත්වය බාධාවක් වුනා. ඔහු දැරිය ‍රැක බලාගන්න ‍රැකියාව දමලා ගහලා ආපු වාර ගනන මට මතක නෑ. ඔහු සිය මුළු දිවියම ඇය වෙනුවෙන් කැපකර තිබුනා. ජීවිතයේ ඔබ ලබා ගැනීමට ආසා කල, ඒ වගේ ම කෙසේ හෝ ලබා ගත් හුඟක් දේ ඔවුන්ට අහිමි වුනා. මේ ඔක්සිජන් රහිත මිනිත්තු කිහිපය ඔවුන්ගෙ ජීවිත කණපිට පෙරලීමට සමත් වුනා.

ඔබ තව පොඩ්ඩෙන් ඒ අහිංසකයව මරා දැමූ ඒ දවසෙත්, ඔහු දැරියත් සමග කොළඹ ගිහින් තිබුනෙ ඇයව විශේෂ අධ්‍යාපනයක්, චිකිත්සාවක් දෙන ආයතනයක පන්තියකට සහභාගි කරවන්නයි. ඇය සතියට දවස් කිහිපයක්ම එහි යායුතුව තිබුනා. මිනිසුන් පිරුනු දුම්රියේ ඇයට අසුනක් දීමට තරම් පපුවේ තෙතමනයක් තිබූ කිසිවෙකු නොවූ බව ඔහු ඒ වන විට අත්දැකීමෙන් දැනගෙන හිටියා. කොළඹ සිට මහනුවරට කි මී 114ක් මේ දරුවා හිටගෙන යාම ඔහුට පියෙක් හැටියට දරාගන්න පුලුවන් වුනේ නෑ.

ඔබ එදා වලමිටෙන් වැරෙන් පහර දී දුම්රියෙන් බිමට හෙලූ ඒ පුද්ගලයා, අලුත උපන් බිළිඳුන් කුණුබක්කි වලට දමන මව්වරුන්ද, තම ලෙයින් උපන් දියණියන් දූෂණය කරන පියවරුන්ද සිටිනා අපේ සමාජයේම ජීවත් වෙමින් පසුගිය අවුරුදු 14 පුරාවට තම දියණියට සෙවනැල්ලක් වෙමින් ඇය දෑස මෙන් ‍රැක ගත්ත බව ඔබ නොදැන ඉන්නැති.

ඔබේ වැළමිටි පහර කා දුවන දුම්රියෙන් බිමට වැටෙන්නට මොහොතකට පෙර මේ පුද්ගලයා ඔහුගෙ ආබාධිත දියණිය දුම්රිය වේදිකාවේ බංකුවක වාඩි කරවා තබා ජීවිත අවදානමක්ද ගනිමින් දුම්රියේ එල්ලුනේ වෙහෙසකර තවත් දිනක අවසානයේ ඇයට ඔහුගේ උකුලේ හිස තබා නිදි කරවාගෙන යන්න ආසනයක් අල්ලා ගන්න බව ඔබ නොදැන ඉන්නැති. ඔබේ වැලමිට ඇගේ පියාගේ ඉලයේ වදින මොහොතේ, ඇය දුම්රිය වේදිකාවේ කොනක වූ බංකුවක් මතට වී අයාගත් දෑසින් බලාසිටියේ ඇගේ මුලු දිවියටම අරුතක් එක්කල ඇගේම අප්පච්චී කොයි මොහොතේ හෝ දුම්රිය ජනේලයකින් හිස එලියට දමා ඇයට කතාකරන තෙක් බව ඔබ නොදැන ඉන්නැති.

ඔබ නොදැන හිටියත් මේ මොහොත මට හිතෙන් මවාගන්න අපහසු නැහැ. මා දිනක් වෑන් රථය මහනුවර කඳු සහිත ප‍ටු පාරක නතර කලේ සේනකට කඩයකට යාමට අවශ්‍ය වූ නිසයි. හදිසියේම තවත් වාහනයක් පැමිණි නිසා එයට ඉස්සර කිරීමට ඉඩ දීමට මට ඉදිරියේ තිබූ පාර තරමක් පළල් ස්ථානයට වාහනය පදවාගෙන යාමට අවශ්‍ය වුනා. මම වාහනය පණ ගන්වා ඉදිරියට පදවද්දී, මගේ පවුලේ අයත් සමග වෑන් රියේ පසුපස වාඩිවී සිටි මේ දැරිය, "අනේ හෙන්රි මාමී, මගෙ අප්පච්චිව දාලා යන්න එපා. අනේ එයා තනියෙන්..." කියා විලාප තැබූ ආකාරය මට අදත් මතක් වෙන්නෙ දෑසට කඳුලු නංවමින්. මදක් හිතා බලන්න සේනක එදා තව අඟල් කීපයක් ඉදිරියට රෝල් වී දුම්රිය වේදිකාවෙන් පහලට වැ‍ටුනා නම් ඇය කොහොම විලාප තියාවිද!!!! ඇය සනසන්නෙ කවුද?

දෛවයේ සරදමකට ජීවිතයේ බොහෝ දේ අහිමි වූ පුද්ගලයෙකුගෙ ජීවිතයක් සමගයි ඔබ එදා සෙල්ලම් කලේ.

ඒ සියල්ලටම වඩා, ඔබ එදා තව පොඩ්ඩෙන් මරා දැමූ පුද්ගලයා හෙන්රිබ්ලොග්වෝකර්වන මගේ බිරිඳගෙ සොයුරියගෙ සැමියා. විද්‍යා පීඨයක කතිකාචාර්ය ධුරයක් දරන ඔහුගෙ බිරිඳට ඔහු තරම් කාලයක් දැරිය වෙනුවෙන් වැය කිරීම අපහසුයි. ඔහු ඇයට මවක් වුනෙත් ඒ නිසාමයි. ඔබ කරපු පව්කාරකමට ඔබ තව තවත් පසුතැවිලි වෙන ආකාරයට මට තව තවත් කියන්න කරුණු බොහෝමයක් තිබුනත් මෙතනින් නතරවෙන්නෙ මමත් ඔබ මෙන් පර පීඩා කාමුකත්වයෙන් නොපෙලෙන නිසයි. නමුත් වෙන්ව යන්නට පෙර ඔබට කිව යුතුම යමක් තියෙනවා..

ඔබ මින් මතුවටවත් ඔබ අනිකාගෙ ඉලයට වැලමිටෙන් අනිමින් අනෙකා පරයමින් ජීවන ගමනෙ යෙදෙන සඳ, මඳක් නැවතී සිතන්න ඔබෙන් වැලමිටි පහර කන අසරණයන් කවුරුන් විය හැකිද යන වග, සමහර විට ඔවුන් ඔවුන්ගේම නොවේ . 

THE NEXT TIME YOU ELBOW YOUR WAY THROUGH YOUR LIFE,

PLEASE STOP TO CONSIDER WHOSE RIBS YOU DIG INTO.

BECAUSE SO MUCH IS RIDING ON SOME PEOPLE’S LIVES.

මේ සටහන මා මුලින් ලිව්වේ ඉංග්‍රීසියෙන්. රසය නොමරා පරිවර්තනය කරගන්න මුල් ලිපිය ලිව්වාට වඩා සෑහෙන කාලයක් ගතවුනා. මම ඔබට ආරධනා කරනවා. මුල් ලිපිය "SHAME ON YOU, IF THAT'S YOU!" කියවන්න මෙතනින්.


Originally published @ HeyDude in English Language and මට හිතෙන හැටි in Singhala Language.