88. කටට බ්‍රේක් නැති විදුහල්පති සුපිරිපාල.

පහුගිය පෝස්ට් එකේ දාපු කතාව පැත්තක තියෙද්දි උඹලා හුඟ දෙනෙකුට ඕනෙ වුනේ අර පොත මොකක්ද කියලා දැනගන්න.  ඒ නිසාම, මට කාලෙකට කලින් ලියපු මේ කතාව මට මතක් වුනා. මේ කතාව කියවපු සරත් ලංකාප්‍රිය නම් කතා නායකයව  පෞද්ගලිකව හඳුනනවා වෙන්න ඇති කියලා සරත් එදා දාපු කමෙන්ට් එකෙන් මට හිතුනා. මට ඒක හරියට ම කියන්න අමාරුයි.

අපි හුඟ දෙනෙක් කරන රස්සාව ගෙදර ගෙනියන්නේ නැති වුනාට සමහර රස්සාවල් සමාජය විසින් 24/7 රස්සාව කරන පුද්ගලයගේ කරේ පටවලා තියෙන්නේ.  නීතිය, අධ්‍යාපනය එයින් සමහරක්. ඒකේ හරි වැ‍රැද්ද කෙසේ වෙතත්, මේක පෞද්ගලික නිදහසට නම් බාධාවක්.

උඹලා කවුරුහරි ගුරුවරුන්ගේ ළමයි නම් මම කියන දේ උඹලට තේරෙනවා ඇති. අම්මා, තාත්තා ගුරුවරු වීම නිසා අහිමි වෙන දේවල් අතර, නිදහස ඉහලින්ම වැජඹෙනවා. ගුරුවරුන්ගේ ළමයින්ට ඉස්සෙල්ලම කොක්ක අදින්නේ ගුරුවරු.

"ෂික්! බලන්න නිර්මලා, ඔයාගේ අම්ම ටීචර් කෙනෙක් වෙලත් ඔයා හැසිරෙන හැටි! බලන්න අර චරිත් කියන එකා කියපු කතාව.  ඒ වුනාව උගේ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම ගුරුවරු!"

මම ගුරුවරයෙක් නිසා ඩෙනිම් ඇඳගෙන උගන්නන එකත් සමහරුන්ට ප්‍රශ්නයක් වෙලා තිබ්බා. ඇත්තෙන්ම, මම ජීවිතේට අපේ ගමේ ඉස්කෝලෙක උගන්නන්න හිතුවේවත් නැති ප්‍රධාන හේතුවක් මට ෂෝට ගහගෙන කැමති විදියක පාරේ යන්න තිබ්බ නිදහස මට ඕනේ වීම.

හරි. දැන් යමු කතාවට.

අම්පාරේ ඉස්කෝලෙක වැඩ කරපු විදුහල්පති සුපිරිපාලතුමා සුපිරිම ඩයල් එකක් තමයි. මම හිතන්නෙ, ගම නම් මොර‍ටුව හරි පානදුරේ හරි. සුපිරිපාලතුමා මගෙ ප්‍රින්සිපල් නොවුනට, මට නිතර මුණ ගැහෙනෙවා, මොකද, මම උමේෂ් මුණ ගැහෙන්න නිතර ඒ ඉස්කෝලෙට යන නිසා .

උඹ, බං, දියං, පලයං කියලා තමයි  සුපිරිපාලතුමා සාමාන්‍යයෙන් කතා කරන්නෙ. හැබැයි ආදරේට. ඇත්තටම ඒ මිනිස්සුන්ගෙ බොක්ක හොඳයි. දෙපිටකාට්‍ටු වැඩ නෑ. බෙලි කැපිලි නෑ. හිතන්නෙත් සම්ප්‍රදායික ක්‍රමයට නෙවෙයි. හැබැයි කටට බ්‍රේක් නෑ. නිසි තැනට අදාල උත්තර කොහෙන් කටට එනවද කියලා දෙයියෝ තමයි දන්නෙ. ඒ උත්තරෙත් ඇද බාන්නෙ කිසි කලබලයකින් තොරව, ඇඟට පතට නොදැනි, කූල් පිට. ප්‍රතිඵලයත් හරියට මල්ටි බැරල් එකෙන් ගැහුවා වාගෙ. හැබැයි පොර හිනාවෙන්නෙ නෑ. අහගෙන ඉන්න උනුයි බඩවල් අල්ලගෙන හක්ක පනින්න හිනාවෙන්නෙ. මේකෙන් අදහස් වෙන්නෙ නෑ සුපිරිපාල තුමා ජෝකර් කෙනෙක් කියලා. පොරට මාර පෞරුෂයක් තිබ්බා.

දවසක් කට්ටිය වටවෙලා ඩ්‍රින්ක් එකක් දානවා. ඒ කාලෙ මතට තිතක් තිබ්බෙත් නෑනෙ. ඔන්න කට්ටිය දැන් කියෝනවා. අද බයිට් එක චූනා නොහොත් සංගීතය උගන්වන නාරද.

“ඒයි නාරද," ඒ සුපිරිපාලතුමා බයිට් කෑල්ලක් කටට දාගන්න ගමන්. “මම කීප දවසක් බලාන හිටියෙ. මොනාද බං උඹ අර ළමයින්ට  සංගීතේ කියලා උගන්නන්නේ?”

“ඇයි සර්? මොකද?” නාරදයත් ඇහුවා ඇස් ලොකු කරගෙන.

“නෑ බං. උඹ උගන්නනෙ බෝල මියුසිකුයි, පෙට්ටි මියුසිකුයිනෙ.”

දැන් අපි කාටත් කුතුහලේ මොකක්ද මේ අලුත් genre දෙක කියල දැන ගන්න.

“මෙන්න මෙහෙමයි මූ උගන්නන්නෙ.
ස……(අත්ලවල් සමාන්තරව පහලට ගෙන එමින්)
රී…(අත්ලවල් සමාන්තරව පැත්තට ගෙනයමින්)
උඹ පෙට්ටියක්නෙ බං පෙන්නන්නෙ.
දැන් අනිත් උන් හිනාවෙනවා. නාරදයා එච්චර කැමති වුනේ නෑ මේකට.

“හරි, ඒ පෙට්ටි මියුසික්නෙ. බෝල මියුසික් මොනවද? මම නිවීයන ගින්නට පිදුරු ටිකක් දැම්මා.

“මෙන්න මූ දවසක් සින්දුවක් උගන්නනවා ගෑනු ලමයි කට්ටියකට, අත් දෙකෙන් මෙන්න මෙහෙම පපුව ඉස්සරහා බෝල දෙකක් කරකවකව.”

“මොකක්ද මචං මේ බොසා කියන සීන් එක?” එතකොට උමේෂයා ඇහුවා

“යකෝ මං ඉගැන්නුවෙ 'ඕලු නෙලාලා' සින්දුව. එහෙම නැතුව ඕලු පෙන්නන්නෙ කොහොමද?” නාරදයා දැං ගොරවන්නෙ අපිට.

දැං කට්ටියම බක බක ගාල හිනාවෙනවා. නාරදයට මල.

“යකෝ,  ඒ සින්දුවෙ තියෙන්නෙ ඕලු මල් විතරක්යැ බං. ඕලු නෙලාලා, මාල ගොතාලා තවත් මොනවද කරනවා නේද? උඹ මුලු සින්දුවෙම කලේ බෝල කරකවපු එකනෙ.”

නාරදයගෙ මූණ රතුවෙනව දැක්ක මම මාතෘකාව වෙනස් කලා.

සුපිරිපාලතුමා හැමෝවම බයිට් කරන නිසා, මම බුවාව බයිට් කරන්න හිතාගෙන මෙහෙම ඇහුවා. (මගෙත් කට එච්චර හොඳ නෑයි කියලයි අනිත් උන් නම් කියන්නෙ.)

“මොකක්ද සර් මේ වැඩේ තේරුම?”

“මොන වැඩේද බං?” සුපිරිපාල තුමා සීරුවෙන් තව ෂොට් එකක් වීදුරුවට වක්කරන ගමන් පිළිතුරු දුන්නා.

“සර් බැඳපු මිනිහෙක් නේද?” මං ඇහුවා. දැං ඔන්න හැමෝගෙම ගොසිප් ඇන්ටෙනා මේ පැත්තට හැරුනා.

“ඔව්. ඉතිං උඹට මොකද තියෙන අමාරුව?”, කියපු සුසිරිපාලතුමා ගිණිවතුර ෂොට් එකක් උගුරෙන් පහලට ඇරියා. ඊට පස්සෙ මූන ඇඹුල් කරලා, කඩදාසි නැප්කින් එකකින් කට පිහදාගෙන, අර ලා කොල පාටට හුරු අලුපාට ඇස් වලින්, මගෙ මූණ දිහා බලං ඉන්නවා.

“ඉතිං මොකක්ද සර් ඔය වැඩේ තේරුම? සර් මෙහෙ. වයිෆ් අරෙහෙ පානදුරේ. කසාද බැන්දට වැඩක් තියෙනවයැ?”

“මූ කියන කතාව ඇත්ත.” සුපිරිපාලතුමා දිග සුසුමක් හැරලා නැප්කින් එක ගුලි කරලා පිඟානට අතෑරියා.

ඊට පස්සෙ වටේටම ඉඳගෙන ඉන්න අපි කට්ටියම ආවරණය වෙන විදියට වටේටම ගෙන ගිය ඇස් අන්තිමේදි මා ගාව නතර වුනා.

මගෙ ඇස්දෙක දිහා එක එල්ලෙ බලාගෙන පාපෝච්චාරණයක් කරන විදියට ඉතාම දුක්මුසු හඬකින් මෙහෙම කිව්වා.

“මං පොඩි කාලෙ බං හරියට බලු පූට්‍ටුවලට ගල් ගහලා තියෙනවා. ඒවා තමයි දැං මට ඔය හම්බ වෙන්නෙ.”

ඇත්තටම, මට හිනා ගිය පාරට මගෙ ඩ්‍රින්ක් එක නහයෙන් එලියට ආවා. සුපිරිපාලතුමා ගානක් නැතුව උඩ බලාගෙන තව බැදපු මස් කෑල්ලක් කටට දමාගෙන හපන්න ගත්තා.


තවත් දවසක සුපිරිපාලතුමයි, උමේෂුයි, මමයි ගියා යාලුවො වගයක් බලන්න චමරියකට. අම්පාරෙ චමරි වැහි වැහැලා. ඕන් කට්ටිය එකතු වෙලා වැල ‍ෆිල්ම් එකක් බලන්න. ඕවා ගේන්නත් ඒ දවස් වල එක පොරක් සල්ලි එකතුකරගෙන යනවලු කල්මුණේට.

කොහොම හරි බලන කොට, එතන ඉන්නවා නගරෙම ඉන්න වැදගත්, පරිපාලන, ව්‍යාපාරික, එකී නොකී සියලුම අංශ නියෝජනය වන සාමාජිකයෝ.

‍ෆිල්ම් එක විතරක් නෙවෙයි, බෝතල්-කීතල්ද, අරකද-මේකද හැම එකම. අපිව දැක්ක ගමන් ව්‍යාපාරික ප්‍රජාව නියෝජනය කරන එක මුදලාලි කෙනෙක් කියනවා,

“යකෝ මේ අපේ විදුහල්පති තුමානෙ. ඉතිං බලන්නකො, අපිත් අපේ ළමයි යවනවනෙ ඔය ඉස්කෝලෙට!”

පොර ඒක විහිළුවට කිව්ව වුනත්, මටත් ඒක තදින්ම වැදුනා. මොකද අනිත් කෂ්ටියත් ඒකට පොඩි සපෝට් එකක් වගෙ දුන්නා. අපේ ගෞරවය එහෙම්පිටින්ම ‍රැඳිලා තිබ්බෙ අපේ ශ්‍රේෂ්ඨ, ජ්‍යේෂ්ඨ, විදුහල්පති තුමාගෙ බ්‍රේක් නැති කටේ.

“මේ මුදලාලි මහත්තයො,”සුපිරිපාලතුමා කියනවා. “මං මේ කට්ටියටමයි කියන්නෙ.”

දැන් කට්ටියම ඔලු හරවලා අපි දිහාට.

“මේ විදුහල්පතිවරු කියන්නෙත් අමුතු ජාතියක් නෙවෙයි. විදුහල්පතිවරුත් තමුසෙලා වගේම රෑට @#$%!”

කට්ටියම හොල්මං. කට උත්තර නෑ. අනාගෙන ගහන්න උරුක් කරපු  මඩ ගුලි එහෙමම බිමට වැ‍ටුනා. මඩ ව්‍යාපෘතිය පටංගත්ත තැනම අවසන්. කට්ටියම හිනාවෙවී ආපහු තම තමන්ගෙ කතාවල් පටන් ගත්තා. අපිත් ෂොට් දෙකතුනක් දාගෙන, වැලත් බලල, අපේ චමරිවලට ගියා.




Originally published @ මට හිතෙන හැටි.