160. මැක් ලොජික්

In the loving memory of Mack:

මැක්කා අපේ බැචා පේරාදෙණිය ටීචර්ස් කොලේජ් එකේ. බැචා කිව්වට ඌ හිටියෙ අපිත් එක්ක එකම බැච් එකේ විතරක්  නෙවෙයි, එකම ගෲප් එකේ, එකම ක්ලාස් එකේ, එකම හොස්ටල් එකේ. මූ පොකු‍ටු කොන්ඩයක් තියෙන, කන්නාඩි දාන ගීක් ටයිප් කොට ජීවිතේ. මේකාගෙ ඇත්ත නම මොක වුනත් මේකාට ඉස්සෙල්ලම වැටිච්ච නම ‘මැක්බෙත්’. ඒකට හේතුව මේකට තිබ්බ අසාමාන්‍ය English Literature උණ කිව්වොත් වැරදි නෑ.



මුලින්ම මූ මේ නම ගැන මාර ආඩම්බරෙන් හිටියෙ.  ඒ ඇයි කියලා කියන්න ඕනෙ නෑනෙ, මොකද “විලියොං හෙල්ල හොලවන්නා” මේකාගෙ වීරයෙක්. ඉතින් මේක කියලාවත් දාගන්න බැරි නමක්නෙ.

නම දාපු උන්ට (ඒ කියන්නෙ අපිට) තේරුනා වැඩේ අප්සෙට් කියලා. ටික කාලෙකින්ම ‘බෙත්’ හැලිලා නිකම්ම නිකං ‘මැක්’ විතරක් ඉතුරු වුනා. මූ මේකට එච්චරම සතු‍ටු වුනේ නැතත්  ඔරුවෙ පෙරලිච්ච පැත්ත හොඳයි කියන න්‍යායට අනුව අලුත් නමට අනුගත වුනා. මොකද ‘මැක්’ කියන්නෙත් තඩි අමෙරිකන් සුපර්ට්‍රක් එකක්නෙ කියලා. වැඩි දවසක් ඒ සතුට තිබ්බෙ නෑ. තඩි අමෙරිකන් ‘මැක්’ සුපර් ට්‍රක් එකට ඈඳුනා ට්‍රේලර් එකක් ‘කා’ කියලා.  එතකොට නිකම්ම ‘මැක්කා’. ඒකට නම් මූ කැමති උනේම නැති නිසා ඒ නම් රෙජිස්ටර් වුනා.

මැක්කා දකුණෙ පොරක්. අපේ බැච් එකේ හිටිය වැඩි දෙනා දකුණෙ උන් තමයි බස්නාහිරයො වන අපි කීප දෙනෙත්, තව උතුරෙන්, උතුරු මැදින්, නැගෙනහිරින් සහ කන්ද උඩරටින් ආපු සෙට් එකත්  ඇරෙන්න.
දවසක් අපි දවල්ට කාලා පොඩි නින්දක් ගහන වෙලාවෙ මට ඇහෙනවා මැක්කා කාටදෝ වාත කරනවා.

“ඒයි මචං නැගිටපංකො. ඒයි සරා නගිටපංකො බං.” කියලා
“මොකද යකෝ, පලයංකො මට ටිකක් නිදාගන්න දීලා.” සරා නිදිමතේම කියනවා ඇහුනා.

“ඒයි මචං නැගිටපංකො. ඒයි මට නුවර යන්න ඕනෙ බං. බ්‍රිටිෂ් කවුන්සිල් එකට.”

“මොන මගුලක්ද බං. මෙන්න මෙහෙට වෙලා ටිකක් නිදාගනිං බං. බ්‍රි-ටි-ෂ් කවුන්සිල්.”

“ඒයි වරෙංකො මාත් එක්ක යන්න. මට අර පොත් ටික රිටර්න් කරන්න් ඕනෙ බං.”

“ඉතිං මම මොකටද බං උඹ පලයංකො.”

“අනේ එහෙම කියන්න එපා බං. ඒයි නැගිටපං බං.”

මැක්කගෙ එක ලක්ෂනයක් තමයි ඌට මොනවා හරි ඕනෙ උනොත් ඒක ලැබෙන කල්ම කෙඳිරිගාලා, නහයෙන් අඬලා, වාත කරන එක. සරාටත් තේරෙන්න ඇති මුගෙන් ගැලවුමක් නැති බව.

“මැක්කො, උඹ පලයංකො බං පව් නොදී.  අනික මම මේ හෙන කෝඩෙ ගහලා ඉන්නෙ.”

“සල්ලි ප්‍රශ්ණයක් නෑ. කවුද මෙතන සල්ලි ගැන කිව්වෙ?  මමයි බස් එකට ටිකට් ගන්නෙ. මමයි ප්ලේන්ටී අරන් දෙන්නෙ. බොට ඕනෙනං සිගරට් එකකුත් අරං දෙන්නංකො. බොට තියෙන්නෙ එන්න විතරයි. මට කම්මැලියි  බං තනියෙං යන්න. දෙන්න එක්ක කයියක් ගහ ගහ යමං බං. අනේ වරෙං බං.”

“අපොයි ‍තෝ නං මලම වාතයක්, මලම ඇනයක්, හා හා නවත්තගං තොගෙ ඇඬියාව. හැබැයි ‍තෝ  තමයි සියලු වියදං දරන්නෙ. ඔන්න මතක තියාගනිං.”
මම හිතන්නෙ මැක්කට කට කන් දෙකේ ගෑවෙන්න ඇති.  මේ ටික කිව්ව සද්දෙන් මට එහෙම හිතුනෙ. ඒ එක්කම ඇඳ කිරිස් කිරිස් ගෑවෙ සරා අන්තිමේදි නැගිට්ට නිසා වෙන්න ඕනෙ.

“හරි හරී. නෝ ප්‍රොබ්! I pick up the tab! නැගිටපංකො අන්න එහෙම. අන්න එහෙමනෙ බං ඉන්න ඕනෙ!”

පස්සෙ මට නින්ද යාගෙන එනකොට මුන් දෙන්න යනවා යාන්තමට ඇහුනා.
නැප් එකෙන් පස්සෙ අපි නැගිටලා, ප්ලේන්ටී බිබී,  දුමකුත් දාගෙන, වල් පල් දොඩව දොඩවා, එකිනෙකාට මඩ ගගහා, ආතල් එකේ ඉන්න කොටයි මුන් දෙන්නා ආපහු ආවේ.

“හාපෝ සරතො මූ මාර විදියට වාත කලානේ උඹව ඇදගෙන යන්න.  මට මූට දෙකක් නෙලන්න හිතිලා තිබ්බෙ නැගිටලා.” මම කිව්වා.

“අඩෝ මාත් ‍තෝත් එක්ක මල ඔරොප්පුවෙ හිටියෙ. කතාකලේ නැත්තෙ ‍තෝ මගෙ ඇ‍ඟේ එල්ලෙයි කියලා බයේ,” තව එකෙක් ආශිර්වාද කලා.

මැක්කා හික් හික් ගෑවා විතරයි. ඌ අතේ බ්‍රිටිෂ් කවුන්සිල් එකෙන් ගත්ත බර පොත් වගේකුයි, තව බෑග් වගේකුයි තිබ්බා. සරා අතෙත් පොඩි බෑග් එකක් තිබ්බා.

ටිකකින් මැක්කා කන්නාඩි කුට්ටම අතට අරන් පොලිෂ් කරන ගමන් කියනවා.
“ඒයි සරත්, බස් එකට රුපියල් **.**යි. තේ වලට රුපියල් **.**යි. උඹේ සිගරට් දෙකට රුපියල් **.**යි. මම සිගරට් බොන්නෙත් නෑ, නමුත් මමත් එයින් බාගෙකට කන්ට්‍රිබියුට් කරන්නම්කො. එතකොට එකතුව රුපියල් ***.**යි. උඹ මට ඒකෙන්  50% දෙන්න ඕනෙ.”

“මොකක්?” සරතට කෑ ගැස්සුනා. මට ප්ලේන්ටී උගුර හිරවුනා. සමහරුන්ට සිගරට් දුම හිරවෙලා කැස්ස හැදුනා.

“උඹ මට  වියදමෙන් බාගයක් දීපං. ‍ෆිෆ්ටි ‍ෆිෆ්ටි” කියපු මැක්කා කන්නාඩි කුට්ටම ඉහලට අල්ලලා පරීක්ෂා කරලා බලලා ලෙන්ස් දෙකටම කටින් පිඹලා ආයිම පොලිෂ් කරන්න ගත්තා.

“ඈ බොල @#$, ‍තෝ නේද අර නිදාගෙන හිටපු මාව ඇහැරවාගෙන ඇදගෙන ගියේ? ‍තෝ කිව්වා නේද ‍තෝ තමයි වියදම් කරන්නෙ කියලා? ‍තෝ… තොගෙ…” සරතා බෆර් වෙන්න පටං අරං.

මේක අහං හිටපු මටත් කට පියාගෙන ඉන්න බැරිවුනා.

“අඩෝ මැක්කෝ, උඹ ඌට වාත කරලා, වැඳලා, ඌව ඇදගෙන යනවා මාත් අහගෙන හිටියේ. මොනාද ඩෝ දැන් මේ කියන්නෙ?”

ඔන්න අනිත් උනුත් දෙන්න ගත්තා මල්ටි බැරල් වලින්.

“උඹ ඌට ටිකට් ගන්නවය, තේ අරන් දෙනවය කියලා කිව්ව මාත් අහගෙන, දෙපිට කාට්‍ටුවා.”

“දිව දෙකේ එකා, දෙපත් නයා….”

“හෝව් හෝව් හෝව්. මේ අහපල්ලා,” කියපු මැක්කා කන්නාඩි කුට්ටම දාගත්තා.

ඊට පස්සෙ බෙල්ල නවලා, කන්නඩි කුට්ටමේ රාමුවට උඩින් අපි දිහා බලලා, ඌ මෙහෙම කියනවා සරාට.

“මේ අහපං. මම එහෙම කිව්වා තමයි. ඒ ඉස්සෙල්ලා. එතකොට උඹ ආවෙ  තනිකර මගෙ ඕනෙ කමට තමයි.  නමුත්…” මූ  කේස් එකක් ගොඩ දාගත්ත ෂර්ලොක් හෝම්ස්  වගෙ ඔලුව වන වන, ඇඟිල්ලකුත් උරුක් කරගෙන, ජයග්‍රාහී හිනාවකුත් එක්ක, අපි හැමෝම දිහා බැලුවා.  “නමුත් උඹත් පේව්මන්ට් එකෙන් මේස් දෙකක් ගත්තා නේද?  උඹ නෑ කියනවද?”

“ඔව් ගත්තා තමයි, ඉතිං?”

“හෙක් හෙක්! “මගෙ උවමනාවට” ගිය ඒ ගමනෙන් බොටත් වැඩක් උනා නේද?  හරිනං උඹ මට වියදමෙන් බාගයක් දෙන්න ඕනෙ.”

මේකට සුදුසු උත්තරයක් හිතාගන්න අපිට තප්පර තිහකට වඩා ගියා.
මාතර වැලිගම පැත්තෙ ඉන්න මැක්කගෙ අම්මා කල්පනා කරන්න ඇති කවුද අප්පා මාව මෙච්චර මතක් කරන්නෙ මෙච්චරටම කිඹුහුං යන්න කියලා.




Originally published @ HeyDude in English Language and.  @ මට හිතෙන හැටි.