107. බදුලු කෝච්චිය. 1 වන කොටස

අවුරුදු ගානක් තිස්සේ පෙරුම් පුරලා, පෙරුම් පුරලා, ඒත් නිවාඩුවේ අන්තිම මොහොතේ පුරුදු විදියට කල් දදා හිටපු වැඩක් යන්තම් කලා ඔන්න ගිය නිවාඩුවෙදි. රේල් ගේට්‍ටු ගාවා වාහනේ නවත්තගෙන බලා ඉන්න ගානේ, තාර පාරට සමාන්තර රේල් පාරක කෝච්චියක් දුවන ගානේ උත්සන්න වෙවී තිබුණු ආසාවක් මේක. දැන් අපි බදුලු ගියේ එහෙදි කරන්න තිබිච්ච මහලොකු වැඩකට නෙවෙයි, මේ කෝච්චියේ බදුලු යන්න ආසාවට කියලා කිව්වාම, උඹලා ඇස් ලොකු කරල කට ඇරගෙන බලා ඉන්නේ  ඇයි, හරියට  මුන්ට නම්  පිස්සු කියලා වගේ? ඇයි උඹලා කවදාවත් කොහේවත් ගිහින් නැද්ද ගමනාන්තයට වඩා ගමන රසවිඳින්න?

ඔය ගමන ගියේම, අර වානේ රෝද වානේ පීලි වල දුවන කොට ඇහෙන "ටක ටකස්, ඩග ඩගස්" සද්දේ අහන්න. අර කෝච්චිය පහු  කරගෙන යන භූ විෂමතාව අනුව වෙනස් වෙන කෝච්චි එන්ජිමේ  ඝෝෂාව අහන්න.  කෝච්චිය බිම්ගෙයක් තුලින් දුවද්දී දැනෙන ඩීසල් දුම්  සුවඳ (හෙහ් හෙහ් සුවඳ, ඈ?) වගේම බිම් ගේ පහුවෙනකල් ලොකු පොඩි ගෑණු පිරිමි බේදයක් ඇතුව ජනේලයෙන් ඔලුව එලියට දාලා  නරි වගේ  හූ කියන්න. ඇත්තෙන්ම පොඩ්ඩක්වත් ලැජ්ජා හිතෙන්නි නෑනේ ඒ වැඩේට!  ගැඹුරු පාතාල උඩින් හදපු සුද්දන්ගේ කාලේ  පරණ රේල් පාලම් උඩින් යනකොට,  දැනෙන නිකං හරියට අහසේ පියාඹනවා වගේ රෝලර් කෝස්ටර් හැඟීම විඳින්න.  අර පොඩි කාලේ සිංහල පොත් වල විස්තර කරපු වලාසේලයෙන් සැරසුනු නිල් කඳු පන්ති. (නිල්? මටනම් කොළමයි පේන්නේ) පයිනස් වනාන්තර සහ ගලා එන සීතල මිහිදුම් වලා.  කොළ පැහැති තේවතු, එළවලු පාත්ති, කඩා හැලෙන දිය ඇලි, නිරතුරුව  වෙනස්වෙන මනස්කාන්ත භූමි දර්ශන. කඳුකරය පිස එන සීත නැවුම් වාතය අත්දකින්න විඳගන්න...

හරියටම ගමනට සතියකට කලින්, ගම්පහට ගිය වෙලාවක, අපි ගම්පහ දුම්රිය ස්ථානයට ගොඩවැදුනා. අපිට ඕනැ වුනේ බදුලු කෝච්චියේ නැරඹුම් මැදිරියේ ආසන තුනක් වෙන් කරගන්න. නැරඹුම් මැදිරිය තියා, සාමන්‍ය දෙවෙනි පන්තිය පවා මාසයකට කලින් වෙන් කරන්න ඕනේ.  ඔන්න මූණවල් ඇද කරගෙන අපි ආපහු හැරිලා එන්න හදනකොටයි කවුන්ටරේ හිටපු මිස්ට මැදගොඩ  කිව්වේ "ඔන්නම් තර්ඩ් ක්ලාස් රිසර්ව්ඩ් සීට්ස් තියෙනවා," කියලා.  සාමාන්‍යයෙන් තමන්ගේ සීට් එක ‍රැක ගන්න පවා සටන් වදින්න සිද්ද වෙන  තුන් වන පන්තියේ මැදිරියක තියෙන ආතල් එක මතක් වූ නිසා මේ ආරංචිය මගේ හිතට ඒ තරම්ම සතුටත් නොගෙනාවත්, වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසා, උන්න හැටියට මලා මදැයි කියලා,  අපි බදුල්ලට යාමට සහ ඒමට තුන් දෙනාට රු 2400ක් ගෙවලා ටිකට් ගත්තා. එක්කෙනෙකුට එක පැත්තකට හාරසීයයි, ඈ?

ගල් පාන්දරම පිටත් වෙන්න තියෙන නිසායි, ආපසු ගෙදර එනකොට කොයි තරම් රෑ වෙලා  බස් එක මිස් වෙලා කෝච්චි ගමනේ ආතල් කඩා ගැනීමේ අවදානමක් නැති නිසායි, වෑන් එකේ ගම්පහට ඇවිත් යාලුවෙක්ගේ ගෙදර දාලා යන්න මුලින් හිතුවත්, පස්සේ අපි ඒ අදහස වෙනස් කර.  මුළු ගමනටම පොදු ප්‍රවාහන මාධ්‍ය විතරක් යොදාගන්න අපි තීරණේ කලා. අනික අපි එන වෙලාවට, ඔය යාලුවන්ට ඇහැරවලා, බල්ලෝ බැඳලා, පොඩි උන් ඇහැරිලා හෙන ජරමර කරනවට වඩා ගම්පහ බස්ටෑන්ඩ් එකේ හිටගෙන නිදාගත්තත් සැපයි කියලා හිතෙන වෙලාවලුත් තියෙනවා.

මේ ගමන අපි කිසිදා නොගිය තරම් සැහැල්ලුවෙන් යන්න අපි හිතුවා. සියලුම ඇඳුම් ඒ කියන්නේ ආපහු ඇඳගෙන එන්න එක ඇඳුම් සෙට් එකකුයි, පිජාමා සෙට් එකකුයි, ටූත් පේස්ට්, බ්‍රෂ්  දාගත්තා ඇදගෙන යන්න පුලුවන්  රෝද ලොකු  බෑග් එකකට.  බැක්පැක් එකක් ගත්තා මගට ඕනේ වෙන වතුර, බිස්කට් වගේ දේ දාගෙන යන්න. කොටින්ම බදුල්ලට ගියාම ගිහින් නවතින්න තැනක් ගැන වද වුනේ නෑ. අවශ්‍ය වුනොත් ස්ටේෂන් එකේ බංකුවක් උඩ වුනත් නිදාගන්න ලැහැස්තියෙන් ගියේ.  ඉතින් ලැප්ටොප් නෑ. පින්තූර ගන්න එක  කැමරාවකුත්, ෆෝන් කැමරා දෙකකුත් විතරක් ගත්තා.  කොටින්ම ස්ටේෂන් එකේ ඕවා චාජ් කරන්නත් විදියක් නැති නිසා චාජර් ගත්තෙත් නෑ. මේ ගැන නම් අපිට පසුතැවිලි වෙන්න සිද්ද වුනා. ඇත්තෙන්ම අපි මෙතරම් සැහැල්ලුවෙන් කිසිම ගමනක් ගිහින් නෑ.

පාන්දරම අලාම් එකට අවදි වුන අපි ගමනට ලැහැස්ති වුනා.  ඔය උදේට අලාම් එකට ඇහැරලා වැඩට යන එක මරන්නා වගේ වැඩක් වුනත්, ඒ අලාම් එකටම ඇහැරිලා වෙනත් ගමනක් යන එක මාරම ආසා වැඩක් මම. අපි අවුරුදු දොළහකින් මෙහා නොලබපු අත් දැකීමක් වන,  එළිය වැටෙන්නත්  කලින්, ගෙදර දොරවල් වහල, බෑග් එකත් ඇදගෙන, බස් එකට නගින්න පාරට යෑම අපිට ඇති කලේ අමුතුම හැඟීමක්.  

අපි ගම්පහ දුම්රිය පොළට ලඟාවෙන කොටත් ඔන්න යාන්තම් අහස රතුපාට වෙලා, වටින් පිටින් එළිය වැටීගෙන එනවා.  කෑම ගැනවත් කිසිම විශේෂ වැඩ පිළිවෙලක් නොතිබුන අපි, එතනම තිබුන චූන් පාන්  එකකින් මාලු පාන්,  කිඹුලා බනිස් වගේ රංචුවක් ගත්තා. ස්ටේෂන් එකේ නිදියන එක වගේම, කෝච්චියේ විකුණන, ඒ තරම්ම පිරිසිදු නොවන කියලා හිතෙන, නමුත් උණු උණු කෑම කාලා ජීවත් වෙන එකත් මේ ගමනේ එක අංගයක්, ඕං.

ඉතින් ඔන්න මේ පෝස්ට් එකෙන් පටන් අරන්, ඉස්සරහට තව පෝස්ට් කීපයකින්, අපි ලබපු ආතල් එක උඹලත් එක්ක බෙදාගන්න තමයි මම මේ ලැහැස්ති වෙන්නේ. හැබැයි හැමදාම හිටගෙන කෝච්චියේ වැඩට යන උඹලගෙන් සමහරුන්ට නම් මේක වහක් වෙන්න පුලුවන්. ඒ වුනාට තවමත් අපි වගේ කෝච්චි පිස්සෝ කීප දෙනෙක් හරි ඇතිනේ මේක කියවලා අපි එහෙම වැඩක් කලේ ඇයි කියලා තේරුම් ගන්න පුලුවන්.
 

ස්ටේෂන් එකේ මිනිස්සු පිරිලා හිටියා.  අපිට පොඩිමැණිකේ දුම්රියට කො‍ටුවෙන් හෝ ගම්පහින් යන කැමති තැනකින් ගොඩ වීමට පුලුවන් කම තිබුනත් අපි ගම්පහ ‍තෝරාගත්තේ පැය බාගයක් පසුවෙලත් කෝච්චිය අල්ලා ගැනීමට හැකි නිසා. ඇත්තෙන්ම ඒ ඉතාම හොඳ තීරණයක්.

කෝච්චිය ආ ගමන් අපි දඩි බිඩි ගාලා නැග්ගා මිසක්, අපි වෙන් කරපු පෙට්ටිය මොකක්ද කියලා හොයලා බලන්න බැරිවුනා.  ඇත්තෙන්ම අපි නොදැන හිටියට, කෝච්චිය ගම්පහ නැවැත්තුවේ අපි තුන්දෙනාව ගන්න. ගාඩ් ලඟ තියෙනවා ඒ ගමනට  සීට් බුක් කරපු උන්ගේ නම් ලැයිස්තුව. ඒ අනුව තමයි ඒ මිනිස්සුන්ව ගන්න සාමාන්‍යයෙන් නවත්තන්නේ නැති ස්ටේෂන් වලත්  නවත්තන්නේ අපි වෙන් කරපු ආසන, එන්ජිමට පිටිපස්සෙ හිස්ව යද්දී, අපි බෑග් එල්ලගෙන මිනිස්සු පිරුණු වෙනත් මැදිරියක හිටගෙන ගියා ඊ ලඟ නැවතුමේ නවත්තනකල්.

නිල් පාට ගාපු මේ කෝච්චිය චීනේ හදපු පවර් සෙට් එකක්.  ඇත්තෙන්ම මේ කෝච්චිය අපි හිතුවට වඩා හුඟාක් හොඳ තත්වේ තිබුනා. විශේෂයෙන්ම ටොයිලට්.  මැදිරි ඇතුලේ පිරිසිදුකමත් සතු‍ටු දායකයි, තවම නම්.

ඔන්න එහෙනම් අපි පිටත් වෙනවා. ෆුට් බෝඩ් ගියාට කමක් නෑ හයියෙන් අල්ලගෙන. බෙල්ල ඈතට දික්කරන්න එපා ඈ. මම පුලුවන් තරම් පින්තූර වලින්ම කතාව කියන්න ට්‍රයි කරන්නම්.

මීලඟට 108. බදුලු කෝච්චිය. 2 කොටස. මහනුවර දක්වා.



 





Originally published @ HeyDude in English Language.  
Simulblogged @ මට හිතෙන හැටි for WordPress Lovers.