101. ඩූඩ් + හනී බනී Love story

අක්කයි මල්ලියි

"අයියලා පහළොව ගෙදර ඉන්නවද?"

වැටට උඩින් ඔලුව දැමූ අල්ලපු ගෙදර ඇත්තී මිදුළේ රිය නතරකර ඉන් බැස ගත් මගෙන් ඇසුවාය.

"ම්ම්ම් ඇයි ඒ මොකක්ද විශේෂය?"

වෑන් රියේ යතුර සාක්කුවට ඔබන ගමන් මම ඇසුවෙමි.

"අපේ ගෙදර පාටියක් තියෙනවා. ඒකට ආරාධනා කරන්න."

"ම්ම්ම්... පහළොව නේ? හප්පා එදාට අපි අර ගමන යන්න ඕනේ නේද දීපා? මම මිදුලේ සිටි බිරිඳගෙන විමසුවෙමි..

ඇත්තෙන්ම අපි පහළොස්වෙනිදාට දුර ගමනක් යාමට සැලසුම් කරගෙන සිටි බව ඇත්තකි.  අල්ලපු ගෙදර ඇත්තීගේ  මුහුණ අඳුරු වෙනු පෙනුනි.

"ඇත්තෙන්ම බොහෝම කණගා‍ටුයි. අපිට ඉතින් සීමිත දින ගානක්නේ තියෙන්නේ. ඉතින් දිගටම  දවස් වලට ගමන් යොදාගෙන තියෙන්නේ. "
ඇත්තෙන්ම පහළොස්වෙනිදාට ගමනක් යොදාගෙන තිබීම ගැන මම චිත්තප්‍රීතියෙන් පිනා යමින් සිටියේ කාරණා දෙකක් නිසාය. පළවෙනි කරුණ නම් නිතරම පාර අවහිර වනසේ මෝටස් සයිකල් නතර කරන, මේ දිනවල උත්සවයට ලෑස්තිවන බැවිනි වෙනදාටත් වඩා ගෙදරින් එළියට යාමටත් ආපසු ගෙදර ඒමටත් මට කෝපයෙන් නළාව හඬවන්නට සලස්වන මේ ගෙදර කට්ටිය, උත්සවය දවසට මගේ පාර මුළුමනින්ම අවහිර කර වාහන නවතා මගේ ඉවසීමේ සීමාව පන්නන්නට හැකි බවට සැකයක් නොමැති වීමයි.

වඩාත් ප්‍රභල දෙවෙනි කරුණ නම් උත්සවයක් නැතිවත් දවසකට වේල් තුනක් හනී බනී ගීතය මහ හඬින් වාදනය කර මට ඔක්කාරයට යාමට සලස්වන මේ උදවිය, උත්සවයට අනිවාර්යයෙන්ම මේ ගීතය තොර‍තෝංචියක් නැතිව වාදනය කරන්නට ඇති හැකියාවයි.

"හොඳ වෙලාවට අපි අරෙහෙ යන්න ප්ලෑන් කරගෙන හිටියේ, නැත්නං හනී බනී අහලම මට මොකක්හරි වෙනවා" මම පහත් හඬින් පැවසුවෙමි.

පහළොස් වනදා උදෑසන අවදිවී සූදානම් වන අතර ලැබුණු දුරකථන ඇමතුමකට අනුව ගමන අවලංගු කිරීමට සිදුවූයේ නොසිතූ ලෙසය.

"දැන් මොකද කරන්නේ? ආයෙ නිදාගමුද?"

"මොනවා? අර හනී බනී සින්දුව අහගෙන ඉන්න මුළු දවසම? නෝ තෑන්ක්ස්. අනික පාරට යන ගානේ හෝන් ගගහා... හපොයි ඒක හරි යන්නෑ. අපි ඔහොමම යං ඔලුව හැරුන අතේ.

කොහෙද යන්නේ?

අකමා බලන්න ගියෑකි. ඒත් ඌ දන්නේ නෑනේ අපි එන බව. අපි යං කුරුණාගල කුමාර බාප්පලගේ ගෙදර. පංගියත් අද ගෙදර ඇති."

ඔව්. එහෙමම යමු නුවර. ගිහින් අක්කලෑ ගෙදරත් ගිහින් කාඩ් එක ගහල එන්න පුලුවන් ඒ එක්කම."

අප පිටත් වන විටත් රෑ තිස්සේ නිදිවරාගෙන උත්සවයට ලැහැස්තිවෙමින් සිටි අල්ලපු ගෙදර කට්ටිය නින්දේ පසුවූ නිසාදෝ, හනිබනී ගීතය හෝ පාර හරස්කල මෝටර් සයිකල් කිසිවක් නොමැතිව සුභ මොහොතින් ගමන පිටත් වුනෙමු.

ඒ ඊයේය. මම මේ ලියන්නේ නුවර ගෙදර කෑම මේසය මත තබාගත් අපේ පුතාගේ ලැප්ටොප් පරිඝනකය සහ මේ නිවසේ අන්තර්ජාලය භාවිතා කරමිනි.

ඊයේ කුරුණෑගලින් පිටත්ව ගලගෙදර හරහා ක‍ටුගස්තොටට ලඟාවෙමින් සිටියෙමු. කුරුණෑගල නිවසට ගොස් සිටි මගේ බිරිඳගේ සොයුරියගේ දියණිය තිළිණිද අප සමඟ ගමන් කරමින් සිටියාය. වර්ෂාවෙන් තෙමී ඇති අධික බෑවුම් සහිත මාර්ගයේ ඉහලට ධාවනය කරමින් සිටියදී පසු පස සිට ඉදිරිපස ආසන දෙක අතරින් රිංගූ අපේ පුතා ස්ටීරියෝ යන්ත්‍රයට ඔහු අත තිබූ USB  පෙන්ඩ්‍රයිව් එකක් එබීය.

"ඔයා අහන්නකෝ තිළිණි අක්කි මේ සින්දුව?"

අපි සැම එම ළයාන්විත ගීතය අසමින් කන්ද නැග්ගෙමු.

ඉන් පසු ගීතය වාදනය වීමට පෙර එම ගීතය මඟ හැරීමට බොත්තම ඔබන ලෙස ඔහු මවගෙන් කල ඉල්ලීම ඇසුනු මම, එයට විරෝධය පෑ නිසා California Dreaming ගීතය මා නිසා වාදනය විය.

"ඇයි මල්ලි ඒ සින්දුව ලස්සනයිනේ. ඇයි ඔයා ආසා නැද්ද ඒකට?"

"මම ආසයි  ඒකට. නමුත් ඒක මේ මූඩ් එකට හරියන්නේ නෑ," හිරුෂගේ හඬ මට යන්තමින් ඇසුනි. "අන්න ඒකටත් එක්ක බඩුව..."

සවස පහට පමණ තෙත් අඳුරු සැන්දෑවක, තුන්වන ගියරයේ කන්දක් අදින වෑන් රියක පවතින මූඩ් එකට ගැලපෙන සින්දුව කුමක්දැයි කුතුහළයෙන් යුතුව මම උනන්දුවෙන් සවන් දී සිටියෙමි.

"යෝර් මයි පම්කින් ....  හෙලෝ හනී බනී..." වෑන් රිය සිසාරා වාදනය විය.

"තිළිණී..."

"යෙස් බාප්පි."

"ඔයා දන්නවද අපි අද ගෙදර නොඉඳ මේ වැස්සේ ඔයාලෑ ගෙදර යන හේතුව?"

"නෑ බාප්පි."

"ඔය හනී බනී සින්දුව."

"ඒ කිව්වේ බාප්පි?"

මම ඇයට හේතුව පැහැදිළි කළ විට ඇය  නැඟූ සිනා හඬ අතරින් අප කඳු මුදුනටම ලඟාවී සිටියෙමු.




Simulblogged @ මට හිතෙන හැටි for WordPress Lovers.