04. සීමාව ලකුණු කිරීම

උමේෂ්ගෙ ඩැඩී ටිකක් එක විදියක චරිතයක් කියලයි මට හිතෙන්නෙ. එයා වැඩිය ගෙදර ඇත්තෙත් නෑ. සති අන්තයෙ විතරයි ගෙදර එන්නෙ මොකද එයා ඈත පලාතක උසාවියක වැඩ කරපු නීතිඥයෙක් නිසා. හිටියත් කා එක්කවත් වැඩි කතාවක් නෑ. මම මග ඇරලමයි හිටියෙ. මට හිතුනෙ, ඇත්තටම මම එහෙ ඉන්නවට, එයා කැමති නැතුව ඇති කියලයි. ඒ, මට ඒ දවස්වල හිතුන හැටි.

මම දවසක් සුරේශ්ගෙන් ඇහුව, “මොකද බං උඹලගෙ ඩැඩී මාත් එක්ක ඔරොප්පුද?” කියල. 

“අනේ නෑ බං. ඒ එයාගෙ හැටි. උඹ අප්සෙට් වෙන්න එපා. සමහර වෙලාවට මමීගෙන් අහනවලු උඹ ගැන – අර ළමයා කාලද ඉන්නෙ කියලත්” සුරේශ් කිව්ව.

නීතිඥයෙක් හන්දද කොහෙද, ගෙදර කෑම මේසෙත් එයා ඉන්නකොට උසාවියක් වගෙ තමයි. නිශ්ශබ්දයි. වචන පාවිච්චිය පරෙස්සමෙන් – අවශ්‍යම දේකට පමණයි. උමේෂ්, කෑම මේසෙදි, ඩැඩීට කතා කරනව මං අහල තියෙනව “Yes sir!”, “No sir!” කියල. උසාවියක වගෙ.

ඒ වගේමයි, මෑන් හරිම unpredictable. හිටපු ගමං, මහ හයියෙන්, ඕනැ කෙනෙකුට, ඕනැ තැනකදි බනින්න පුලුවං. කොකු කිං.

“අනේ බං මම ඩැඩිත් එක්ක ගමං යන්න කැමතිම නෑ. මොකද හෙන කොක්කනෙ. මමී මාව බලහත්කාරෙන් යවන නිසයි යන්නෙ. ඒ මදිවට අර බෑග් එක – බෑග් එකක් කිව්වට අර නයි මල්ල  –  ඕකත් මං උස්සං යන්න එපැයි බං. ඔන්න අහපංකො දවසක් වෙච්ච වැඩක්… හොදි ඕනැ නෑ!”

“ඔන්න දවසක්, ඩැඩී මාව ඇදගෙන ගියා එයා වැඩ කරන දිහාට. මාත් ඉතිං ගියා. ආපහු එන්න, දෙන්න එක්ක ආවා බස් හෝල්ට් එකට, පහුවදා උදේම, කුකුළා අතින් අරගෙන. ඉස්සෙලම මට දුන්නා එයාගෙ අර නයි මල්ල. මට හරි ලැජ්ජයි ඕක උස්සගෙන යන්න. ඒත්  ඉතිං කරන්න දෙයක් නැහැනෙ.

දැන් දෙන්න එක්ක ඉන්නව බස් හෝල්ට් එකේ හිටගෙන. ඔන්න ඉතිං, දැන් තව කට්ටිය එකතුවෙනව. මම හෙමිහිට තිබ්බ බෑග් එක බිමිං.   මෙන්න යකෝ  දැං ඉස්කෝලෙ යන කෙල්ලො ගැන්සියකුත් ආවා. ආපු වෙලේ ඉඳල කිචි බිචිය. මාත් දැං සැහෙන උනන්දුවෙං ඉන්නෙ ඒ පැත්තට ඇහැ දීගෙන. ඇත්තටම එකක් හරියාගෙන වගෙ තමයි ආවෙ.

කරුමෙට කකුල් අටයි කියනවනෙ බං. ඔන්න එතකොටම පාත් වුනා කොහෙද දඩාවතේ යන නා‍ටු බල්ලෙක්. මූ ආවා. ඉව කරා ඉස්සෙල්ලම බස් හෝල්ට් එකේ කනුව. ඉස්සුව කකුල. ඇරිය ටැප් එක.

බස් එකක් නැතුව වේලි වේලි හිටපු උං ඕක දැකල මදහස පෑව. කෙල්ලො හිකි හිකි ගෑවා.

මට විතරක් හිනා ගියෙ නෑ. මොකද මට තියෙනව අර සිංහලෙන් sixth sense කියන එක. මොකක් හරි විනාසයක් අත ලඟ එන කොට, මගෙ මුලු ඇ‍ඟේම රෝම කූප වලට දැනෙනව. තොල කට වේලිලා, හීං දාඩියක්. දානව. කන් වලට ඇහෙන්න ගන්නව හර්දය වස්තුව ගැහෙන හඬ. මේ වෙලාවෙත් ඔය ඔක්කොම පිළිවෙලින් වුනා.

මේ පර බල්ල, බස් හෝල්ට් එකේ උගෙ ටෙරිටරිය මාක් කරල හැරුන යන්න. එතකොටම මූ දැක්ක බිම තියෙන නයි මල්ල. ආව ලඟට. ඉව කරා හොඳට.  මම ගල් ගැහිල ඉන්නව, මොකද බෑග් එක මගෙ කියල ක්ලේම් කරන්න දැන් කොහොමත් බෑනේ.

 ඉතුරු ටික උනේ ස්ලෝ මෝෂන්. බල්ල ඉස්සුව කකුල. ඇරිය ටැප් එක. මට කලන්තෙ වගෙ දැනුනා. කෙල්ලො හිකි හිකි ගෑවා. කවුද පොරක් “චැහ් කාගෙද දන්නෙ නෑ බෑග් එක” කියනව  ඇහුනා.

මෙච්චර වෙලා පත්තරේ කියව කියව හිටපු ඩැඩීට, ඔය කෑල්ල ඇහෙන්න ඇති. ඩැඩී පත්තරේ මෑත් කරල කන්නාඩියට උඩින් ඔරවලා බැලුවා. මම අසරණව බලා හිටියා. ඩැඩීගෙ ඇස් ලොකු වුනා. කට ඇද වුනා. දත් මිටි කාලා මං දිහා බලල, “යකෝ පොට්ට වෙලාද? බල්ල හුජ්ජ කරනකං  බලං හිටියෙ බෑග් එකට?” කියල ගිගුරුවා.

කාඩ් කුඩේ කුඩු. පටි හතම රෝල්. කෙල්ලො අත් වලින් කටවල් වහ ගන්නව මට ඇස්කොනින් පේනව. මොනව කරන්නද? මම බෑග් එක වඩා ගත්ත. කෙල්ලන්ගෙ කටවල් වලිං හිකිස් ගාල හිනා පනිනව මට ඇහුනා. කෙල්ලො දැන් බක බක ගාල හිනා වෙන්නෙ.

ඔන්න එතකොටම බස් එක ආවා. කට්ටියම දිව්ව බස් එකට. ඒත් ඩැඩීටයි මටයි කලිං තිබ්බ හදිස්සිය නෑ වාගෙ. “හ්ම්හ්, හදිස්සිකාරයො ගියදෙං.” කියලා ඩැඩී කිව්වෙ ඇත්තටම මං ගැන අනුකම්පාවෙන් කියල මට තේරුනා.”

මට හිතෙන හැටියට, මේ කොල්ලෙකුගෙ අසරණකම උපරිමයටම පිළිබිඹු වෙන කතා පිංචක්… මොකද හිතන්නෙ?

 ********************************************************************
මෙම කතාවේ ඉංග්‍රීසි පරිවර්තනය 'Marking The Territory' කියවන්න මෙතනින්.
මෙම  කතාව මට හිතෙන හැටි බ්ලොග් අඩවියේ මුලින්ම පළ කරන ලදි.
 ********************************************************************
 ********************************************************************