06. කණ්ඩාලෙ

ගෙදරින් එලියට බහින කොටම හූනෙක් “චුක් චුක්” ගෑවොත් නම් ඒක බාදාවක් කියනවනෙ. එතකොට අල්ල කසන්නෙ සල්ලි හම්බවෙනලු. තව,… කපුටෙක් ගේ ලඟටම ඇවිත් “ක්‍රාව් ක්‍රාව්” ගාල කෑගැහුවොත් නෑදෑයො එනවලු. නමුත් දන්නවද බල්ලා පස්ස පැත්තෙන් යන්නෙ ඇයි කියලා?

මම නම් හිතා හිටියෙ, බල්ලා ‘අර වැඩේ’ ඉවර කරලා, පස්ස පැත්ත පිහදාගන්න ටොයිලට් පේපර් එකක් වෙනුවට තණබිම පාවිච්චි කරනවා කියලයි. ඇත්තෙන්ම මම හිතන් හිටියෙ මෙහෙමයි දවසක් කණ්ඩාලෙ, “අද අපේ ගෙදර කවුරු හරි එනවා… අපේ බල්ලා පු*න් ගියා!” කියලා මහ හඬින් තාලයට ඇදලා පැදලා ගායනා කරන කල්. 

 මම නම් ඒ තියරිය ඇහුවාමයි. මේකා මේක ගායනා කලෙත් අර පැඩිඩිලියන්ලාටම ආවේනික, කැටයම් සහිත භාෂා විලාශයෙන්, කටින් වෙට්‍ටු හෙම දාලා.

කණ්ඩාලෙ පැඩිඩිලියන් ගෙදර හිටපු, ශරීරයෙන් කුඩා, හුරුබුහුටි, වයසට වඩා පැහුණු , කටකාර කොලු පැටියෙක්. උමේෂ්ගෙ අක්කෙක්ගෙ පුතා. මම ඒ දවස්වල දැක්කට පස්සෙ දැක්කෙම නෑ. දැන් බ්ලොග් එකක් හෙම ලියනවද දන්නෙත් නෑ.

දවසක් සුරේෂුයි මායි ඇවිදින්න යනකොට කණ්ඩාලෙත් පස්සෙන් වැටිලා ආවා. සෑහෙන දුරක් ඇවිදගෙන ගිය අපි අඹතැන්නෙ කඩේකට ගොඩවුනා, තේ එකක් බොන්න.  කඩේ මේසෙ උඩ තිබ්බා අති දැවැන්ත ගෙඩි තියෙන ආනමාලු ඇවරියක්, සාමාන්‍ය ආනමාලුවලට වඩා දෙගුණයක් විතර විශාල. සුරේෂුයි මායි ගෙඩි දෙකක් කඩාගත්තා. කණ්ඩාලෙත් අපිව අනුගමනය කරමින් ගෙඩියක් කඩාඅගත්තා. ඇත්තෙනම කොල්ලට වැඩිය පොඩ්ඩයි කෙසෙල් ගෙඩිය පොඩි. නමුත් කණ්ඩාලෙත් සීඝ්‍රයෙන් වැඩේ දීගෙන, දීගෙන යනවා.

සුරේෂයයි මායි මූණෙන් මූණ බලාගෙන, කණ්ඩාලෙයා මේ කෙසෙල් ගෙඩිය සම්පූර්ණයෙන් බස්සයිද, නැද්ද, කියන එක ගැන සැක පහල කරනවා.

“ඈ බං සුරේෂ්, මූ මේක කයිද ගත්තට?”

“ඒක තමයි හෙන්රි අයිය මාත් කල්පනා කලේ.”

“මූත් අරින්නෙ නෑ වාගෙ ගේම. බලාපංකො දැන්!”

“මේකා මේක කාලා, රෑට බත් නොකෑවොත්, අපි දෙන්නට පෝරියල් එක ගෙදරින් අද!”

“අඩේ, බලපං මූ වැඩකාරයා! අර බාගයක්ම බැස්සුවා කොහොම හරි! අනේ දෙයියංගෙ පිහිටයි උඹට කණ්ඩාලෙ!!”

ඔය විදියට, ටිකකින් මේකා කෙසෙල් ගෙඩියම බස්සලා, ලෙල්ල තිබ්බා මේසෙ උඩින්.
ඊට පස්සෙ ගුඩුස් එකකුත් යැවුනා හයියෙන්ම.

“ඒයි කණ්ඩාලෙ ගෙදර ගිහින් මමීට කියන්නෙ හෙම නෑ කෙසෙල් ගෙඩි කාපු කතාවක් හරිද?”, සුරේෂ් අනතුරු හැ‍ඟෙව්වා.

“බොරු කියන එක හරි නෑනේ,” කණ්ඩාලෙ කිව්වා, “පොඩි මාම කියන්න ‘ඔන්න ඔය චූට්ටං කෙසෙල් ගෙඩියක්ද කොහෙද නම් කණ්ඩාලෙයා කෑවා‘ කියලා.”