73. අඩෝව්! මෙන්න මූ හුලං ගහනවෝ!!!

 පිදුම 

හිරුණිට

මොරයා මුලින්ම මට දුන්නේ උගේ පොල් අඩියක්. මම වැඩි ආයාසයක් නැතුවම පහත් වුනා. උගේ දෙවෙනි එකත් ඒ වගෙම ගොං, පොල් අඩියක්. ඒකත් අමාරු එකක් නෙවෙයි.  මම පහත් වුනාම, එකත් මගෙ හිස් මුදුනට පවන් සලාගෙන නිදහසේ ඇදිලා ගියා. නමුත් වැදුනා නම් හාන්සි තමයි.
මේ මොහොතෙ, මම මේ ඉස්කෝලෙට අලුත්ම අත්දැකීමක් වන බොක්සිං  පන්ච් එකක් එල්ල කලා  නිරාවරණය වෙලා තියෙන මොරයගෙ බඩට විදුලි වේගයෙන්. මොරයාගෙ හුස්ම වූ...ෂ්  හඬකින් කටින් එලියට ගැලුවා. අධි වේගයෙන් මගෙ දෙවෙනි වමත් පාර  මොරයගෙ පැතලි, පලල් නාසය සමතලා කලා. මොරයා කවදාවත් එහෙම වේදනාවක් අත් විඳලා නැතිව ඇති.
 
අනිත් උන් කෑගහනවා මට ඇහුනා.

"ඒයි මෙහෙ වරෙල්ලා, මේ බලාපල්ලා. මූ හුලං ගහනවා!"

කට්ටිය වට වුනා.

මට පස්සෙ තේරුනා මුන්ට පොල් අඩි 'ස්විංග්ස්'  මිසක් බොක්සිං/කරාටේ 'පන්චස්' පුරුදු නැති බව. මුන්ට ඒක පෙනුනෙ බයිසිකල් පොම්පෙකින් හුලං ගහනවා වගෙ. නහය රතු වෙලා, ඉදිමිලා තිබ්බ මොරයා මාරාවේශ වෙලා හිටියෙ. ඌ කිව්වා ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ගෙදර යනකොට, උගේ අයියලා ගෙන්නලා මට ගස්සන බව. අනිත් උං මූව වත්තං කරගෙන ගියා. හොඳ වෙලාවට බෙල් එක ගහපු නිසා, කෑඳැත්තා සමග අන්තිම සටන ඉන්ටවල් එක දක්වා කල් ගියා.

පන්තියෙ ඉන්නකල්, මොරයා පාරම්බබා හිටියා, ඌ ඕකෙ පළිය ගන්න බව. අනිත් උන්ගෙ මුහුණුවල සෑහෙන වෙනසක් මම දැක්කා. මොරයා ඇර  එකෙක්වත් වචනයක් කිව්වෙ නෑ. සමහරු සතුටෙන් හිටිය බව මට පෙනුනා. දැනටම 'භය සූත්‍රය' ක්‍රියාත්මක වෙලා ඇති හැඩකුයි පෙනුනෙ.
කෑඳැත්තා අමුත්තක් නොපෙන්නුවත්, සෑහෙන්න කැළඹිලා හිටි බව පෙනුනා.

ගුරුවරු උගන්නපු දේවල් මගෙ හිතට නොගියෙ, මගෙ හිත විවේක කාලයට නියමිත, කෑඳැත්තා සමග කෙරෙන තීරණාත්මක අවසන් මහා සටනට අදාල සිතිවිලි වලින් පිරී තිබූ නිසාමය කියන්න බැහැ. මගෙ සිත අතීතයට ඇදිලා ගියේ මා නොදැනුවත්වමයි.

අපේ තාත්තා රජයේ නිලධාරියෙක් නිසා මම ඉස්කෝල ගණනාවකට යන්න වුනා.  ඉතින් මම නිතැතින්ම, අනිත් සමවයසේ බුවෙකුට වඩා, සෑහෙන අත්දැකීම් ලබලා තියෙනවා, ඇසූ පිරූ තැන් තියෙනවා. නමුත් ඒ ඔක්කොම රසවත් අත්දැකීම් නෙවෙයි.

Bullying  ඇත්තෙන්ම නවක වදයට වඩා භයානකයි, වේදනාකාරීයි. නවක වදය විඳින්නෙ සමූහයක් එකතුව. ලැජ්ජාව, වේදනාව බෙදිලා යනවා. නමුත් Bullying වලට අහු වෙලා bully වෙන්නෙ බොහෝ විට තනියෙම. අනිත් අය ගැන මම දන්නෙ නෑ. මම නම් bully වෙලා තියෙන තරමක් වෙලා තියෙන්නෙ තනියෙම.

ළමයි මල් වගේ කියලා කියමනට කිව්වට, අලුත් ඉස්කෝලෙකට ගිය ගමන් මුණ ගැහෙන්නෙ යක්කු. මල් නෙවෙයි. මල් අඳුනාගන්න කල් යනවා. අන්තිමට මල් හඳුනා ගන්නකොට, අමාරුවෙන් මල් වෙන් කරගෙන ලං වෙන කොට, ඒ මල් දාලා, බඩු මුට්‍ටු පොදි බැඳගෙන අලුත් යක්කු ඉන්න, අලුත් පළාතක, අලුත් ඉස්කෝලෙකට යන්න වෙනවා. ඉතින් හැමදාම 'මරුවා සමග වාසේ' තමයි.

මම මේ ස්ථාන මාරු වලින් මේසා පීඩා විඳින බව, මගේ දෙමව්පියෝ දන්නෙත් නෑ. ගුරුවරු දන්නෙත් නෑ. ගුරුවරු ඇත්තටම නොදන්නවද කියන එක නම්, මට අදත් සැක සහිතයි. ඇත්තෙන්ම ඉස්කෝලවල ගුරුවරු මීට වැඩිය කල්පනාවෙන් ඉන්න ඕනෙ, අලුතෙන් ඉස්කෝලෙට එන ළමයින්ට ලැබෙන  සැලකිල්ල මොනවාගෙද කියලා.
කොහොම හරි අලුතෙන් යන එකාට, අලුත් ඉස්කෝලෙදි,  තනිවම - සමහර විට මුළු පන්තියක් එක්ක - සටන් කරන්න වෙනවා. 

මම සාමාන්‍යයෙන් දෙයක් වේගයෙන් ඉගෙන ගන්නවා. ඒ වගෙම වරක් උගත් පාඩම මතක තියාගන්නවා. මේක ලාංකිකයන්ට ආගන්තුක ලක්ෂණයක් කියලනෙ කියන්නෙ. ඉතින් තැලෙන යකඩෙ වගෙ මමත් පන්නරය ලැබුවා වයසට කලින්. මොකද මට තිබ්බෙ, පැවැත්ම සඳහාවූ අරගලයක්.

මම මේ අත්දැකීම දෙපාරක් විතර ලබන විට සොයාගත්තා මගේම ක්‍රමයක්. ඕක මම සොයාගත්තෙ ජෝජ් බුෂ්ට කලින්. 'Fighting Terror With Terror'. බලංගොඩ කොන්වන්ට් එකේ ඉඳලා බුද්ධ ජයන්ති විද්‍යාලයට ගියාම මට සෑහෙන්න bully වෙන්න සිද්ධ වුනා. ඒ පාර නම් මම තනියෙම නොවුනත්, මට තියෙන්නෙ 'ගුටි කන මූණක්' හන්දද කොහෙද මම නිතර ගුටි කෑවා.

පස්සෙ මම දැන ගත්තා අපේ කුලී ගේ අසල ගෙදරක හිටපු අයියා කෙනෙක් බොක්සිං  ක්‍රීඩා කරන බව. මම ඒ අයියාගෙන් බොක්සිං තරමක් දුරට ඉගෙන ගත්තා. ඊට පස්සෙ සටන් චිත්‍රපටි වල දකින අනෙකුත් උපක්‍රමත් එකතු කරලා මමම හදා ගත්තා මටම ආවේනික  සටන් ශෛලියක් (combat style). මේකට street fighting කිව්වත් වරදක් නෑ. මේ ඉගෙනගත්ත දේවල් කෙසෙල් ගස් වලට, හාල් ගෝනිවලට යොදලා ප්‍රගුණ කලා.

මේ සියලු දෙයින්ම  ඉතාම වැදගත් හැරවුම් ලක්ෂ්‍යය වුනේ ස්වින්ග් (swing) කියන කවුරුත් දන්න පොල් අඩියත්,  අර මිටියකින් ගහනවා වගෙ(hammer blow) එල්ල කරන ගෑණු පොල් අඩියත් වෙනුවට කෙලින් සරළ රේඛාවක් ඔස්සේ එල්ල කරන  ආරක්ෂාකාරී මුශ්ඨි ප්‍රහාරය (punches and jabs) ආදේශ කිරීම. (punch instead of swing).

 ඒක වුනේ මෙහෙමයි. ඔය ඉස්කෝලවල  කොල්ලො ගහ ගන්න කොට, මිට මොළවපු අත කවාකාරව පද්දලා ගහන පොල් අඩියම තමයි වැඩියෙම පාවිච්චි කලේ. හරියට  කම්මුල් පාරක් වගෙ පැත්තකින් මේක එන්නෙ.මම බොහෝ විට සටන් බලා ඉඳලා, සෑහෙන දේවල් ඉගෙන ගත්තා. විශේෂයෙන්ම එකිනෙකාගෙ දුර්වලකම්.

ඔය ස්වින්ග් කියන පොල් අඩියෙ තියෙන ලොකුම දුර්වලකම තමයි, පුහුණු වුනොත් ඕක ලේසියෙන් බ්ලොක් කරන්න, මග හරින්න (dodge) හැකිවීම. අනික තමයි, ඔය පහර එල්ල කරන අතරේ පහර දෙන එකාගෙ පපුව, බඩ ආරක්ෂාවක් නැතිව නිරාවරණය වෙලා හැකිවීම. කොටින්ම මේ බුලියලා තමන්ගෙ ආරක්ෂාව ගැන හිතුවෙ නෑ. ඒක අවශ්‍ය වුනෙත් නෑ.

ඇත්තෙනම ආරක්ෂාව අවශ්‍ය වුනේ මට. මොකක්ද කලින් කිව්වා වගේමට මට තිබ්බෙ පැවැත්ම සඳහා කල අරගලයක්. බුලියන්ට එහෙම දෙයක් නෑ. තමන්ට ඇති තැන රැකගන්න විතරයි උන්ට තිබ්බෙ. ඒකට මහා කැපවීමක් අවශ්‍ය නොවුනෙ, අනිත් ළමයි උන් එක්ක පැටලෙන්න නොගිහින් පුලුවන් තරම් මග ඇරලා හිටපු නිසයි.

ඊලඟට වේගය හා කඩිසර බව. මෙයින් පොල් අඩිය මග ඇරීමටත්, අවහිර කිරීමටත් උපකාරී වෙනවා. 

එතකොට දෙපා මත සමබරව සිටීම. (footwork) මේක මට ප්‍රගුණ කරන්න උදව් වුනේ බුලියොමයි නොදැනුවත්වම. මම හිටගෙන ඉන්න වෙලාවටත් මුන් පිටිපස්සෙන් ඉඳගෙන දණහිසේ පිටිපස්සට පයින් ගහනවා. එතකොට දණහිස නැවිලා ඇදගෙන වැටෙනවා. ඔය නිසාම මම නිතරම  හිටියෙ සමබරව හිටගෙන. මුන් පුදුම වුනා මම නොවැටී ඉන්නකොට.

ඊලඟ දේ තමයි සටනක් වේගයෙන්, විශාල කම්පනයක් ඇතිකරමින් අවසන් කිරීම (dramatic bloody finale). අනිත් වුන් කම්මුලට බඩට ගහද්දි මම ‍තෝරාගත්තෙ නහය කට වගෙ ලෙහෙසියෙන් තුවාල වෙලා ලේ ගලන ඉලක්ක. ලේ ගලන කටකින් පුදුම කම්පනයක් ඇතිකරන්න පුලුවන් ගුටිකාපු එකා තුල වගේම නරඹන්නන් තුලත්.

මෙතනදි තමයි, අර මුලින් කියපු 'බය සූත්‍රය' ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ. අහලා තියෙනවද බය සූත්‍රය? නෑ නෑ රතන සූත්‍රය නෙවෙයි. බය සූත්‍රය. ඒක මෙහෙමයි. පන්තියේ චන්ඩියෙක් ඉන්නවා. චන්ඩියාට පහලින් චන්ඩි අංක 2, 3 ආදී වශයෙන් පිළිවෙලට ඉන්නවා. හරියට ප්‍රාන්ත රාජ්‍යයක තනතුරු වාගෙ. අනිත් පන්ති වලත් එහෙමයි. ඔය විදියට මුලු ඉස්කෝලෙම බය කරගෙන ඉන්න චන්ඩියෙකුත් ඉන්නවා. ඌටත් දෙවෙනියො  තුන්වෙනියො ඉන්නවා. හරියටම ෆෙඩරල් මහ ආණ්ඩුව වගෙ. දැන් මුළු ඉස්කෝලෙම අනියමින් පාලනය වෙන්නෙ, කවුරු කාට බයද කියන එක අනුවයි.

"ඒයි උඹ මූට බයද? උඹ අරූට බයද?" වගෙ ප්‍රශ්ණ සුලභයි.

දැන් අපි හිතමු, මම මේ පන්තියෙ දෙවෙනි චන්ඩියාට මම අල්ලගෙන ගැහුවා කියලා අම්බානක.  එතකොට, මට තුන්වෙනියා හෝ ඊට  පහලින් ඉන්න  එවුන් එක්ක සටන් කරන්න අවශ්‍ය නෑ තව දුරටත්, මොකද බය සූත්‍රයට අනුව උං සටනකින් තොරවම  මට බය වෙනවා, මම උන්  බයේ හිටපු එකාට ගහපු නිසා. නමුත් ඒ බය සූත්‍රයටම අනුව මම තවම පළවෙනියට බයයි සටනකින් ඌව පරාජය කරනකල්.  මම ඔය තත්වය  කල්තියා අඳුරාගෙන තිබ්බේ.  මුලදි මම නිකං ශ්‍රමය වැය කලා අනවශ්‍ය නොවැදගත් සටන් වලට.

ඉස්කෝලෙන් ඉස්කෝලෙට සටන් සංස්කෘතියත් වෙනස්. සමහර ඉස්කෝලවල කට්ටියම එකතු වෙලා එකෙකුට ගහන්නෙ නෑ. එකා පස්සෙ එකා  මිසක.  වැටිලා ඉන්න එකාට ගහන්නෙ නෑ නැගිටලා එනකල්. නමුත් සමහර ඉස්කෝලවල මුළු පන්තියක්ම එකතුවෙලා එකෙකුට ගහන වෙලාවල් තියෙනවා. වැටිලා ඉන්න එකාට  වටවෙලා පයින් ගහන තිරිසන්නුත් ඉන්නවා.

මම අවාසනාවකට වගේ ඊ ලඟට ගිහින් වැ‍ටුනෙ එහෙම තැනකට. මුන්ට මාව කොහොමත් දිරෙව්වෙ නෑ කාරණා කිහිපයකට. එකක් ඉංග්‍රීසි ප්‍රශ්ණෙ.  ඒ කියන්නෙ මට ඉංග්‍රීසි බැරිවීම නෙවෙයි, ඉංග්‍රීසි පුලුවන් වීම, අනික උදේට තාත්තා මාවයි නංගිවයි මෝටර් බයික් එකෙන් ගෙනත් ගේට්‍ටුව ලඟ  බැස්සීම වගෙ හේතු ගොඩක් තිබ්බා.

මුලදි මග ඇරලා හිටියත්, මුන් මාව ටොයිලට් එක ලඟදී අල්ලා ගන්නවා. දෙන්නෙක් දෙපැත්තෙන් අල්ලාගෙන ඉන්දැද්දී, එහෙම නැත්නම් එකෙක්  පිටිපස්සෙන් ඇවිත් හෙඩ්ලොක් එකක් දාගෙන ඉන්දැද්දී, අනිත් උන් පෝලිමෙ ඇවිත් බඩට අනිනවා, කම්මුල් පාරවල් දෙනවා.

කොරිඩෝවලදි ඇ‍ඟේ හැප්පෙනවා. නැතිනම් තව එකෙක්ව තල්ලු කරනවා ඇ‍ඟේ හැප්පෙන්න. ඊට පස්සෙ "මොකෝ ඩෝ ඇ‍ඟේ හැප්පෙන්නෙ? උඹ චන්ඩියෙක්ද?" කියලා, දෙක තුනක් අනිනවා.

එතකොට පන්තියෙදි කඩදාසි ගුලි, චෝක් කෑලි,  ඩස්ටර් ප්‍රහාරත්, පන්තියෙන් පිටදි වතුර බෑග් වලින් නෑවීමත්, පිටේ බෝඩ් එල්ලීමත් වගෙ තාඩන පීඩන  වලට නිතර භාජනය වෙනවා. මේ විදියට, ටික දවසකින් මට හඳුනා ගන්න ලැබුනා මුන්ගෙ පළවෙනියයි, දෙවෙනියයි කවුද කියන එක.

දවසක් මුන් මාව අල්ලගෙන අතපය හිරි  ඇරගන්න හදනකොටම මම කිව්වා,

"උඹලා මහා පීචං වැඩ කරන්නෙ. උඹලා මහ බයගුල්ලො" කියලා.

කට්ටිය කොච්චර පුදුම උනාද කියනවා නම්, උන් මාව අත හැරියා.

පස්සෙ මම කිව්වා, "උඹලා නියම චන්ඩි නම්, එකා එකා වරෙල්ලා. එකෙකුට වදිනකොට අනිකා අත දාන්න බෑ. චැලේන්ජ් කරල ගහගම්මුද?"

කට්ටියට මේ 'චැලේන්ජ් කරල ගහගැනීම' අලුත් සංකල්පයක් උනත් කවුරුත් මේකට කැමති වුනා. වැඩියෙන්ම අර 'අංක එකේ' චන්ඩියාට මේකට බැහැයි කියන්න බැරි වුනා, මොකද මම චැලේන්ජ් කලේ ඌටත් එක්ක නිසා.

ඊට පස්සෙ අපි දිනයක් යොදාගෙන, උදේ පාන්දරක සෙට් උනා. මම හිතපු විදියට, මුලින්ම ආවේ  අංක එකේ චන්ඩියා වන කෑඳැත්තා  නෙවෙයි.  ඩෙපියුටි නොහොත් දෙවෙනියා වන මොරයා. කෑඳැත්තා සැහැල්ලු වේගවත් පොරක්. මොරයා තරමක් හැඩි දැඩි, ඇහැ ලඟ පිලිස්සුම් තුවාල කැලලක්  තියෙන එකෙක්.

හැබැයි මුංගෙ කෙරුවාව හුඟක් වෙලාවට කටින් තමයි. හැමෝම මුංගෙ කටවල් වලටයි බය. ඔය 'පෙකිං ඕඩර්' එකේ යට ඉන්න කට්ටිය මුන්ට බයේ ඉන්නෙ මුං එක්ක   ගහගෙනම නෙවෙයි, අර බය සූත්‍රයට අනුව.
සටනින් මොරයාට අයිති වුනු පරාජය මොරයාව විතරක් නෙවෙයි කවුරුත් සසල කලා. හුලං ගැහීම සාර්ථක ක්‍රමයක් බව නැවත වතාවක් වචනයෙන් පමනක් නොව, ක්‍රියාවෙන්ම සනාථ වුනා.

"ටිලිං... ටිලිං... ටිලිං..."

විවේක කාලයේ ආරම්භය සටහන් කරන සීනු නාදය මගේ සිතුවිලි දැහැන බිඳ දමා මා වර්තමානයේ රළු පොලොව මතට වැරෙන් පතිත කලා.

ඉන්ටවල් එකේදි දෙවෙනි වටය පටන් ගත්තා. මම නැවතත් නීති රීති කිව්වට පස්සෙ සටන ආරම්භ කලා. මේ පාර අධික ප්‍රේක්ශකයන් සංඛ්‍යාවක් හිටියා 'අලුතෙන් ආපු එකා හුළං ගහනවා' බලන්න. මේකෙන් මට වඩා නොසන්සුන්තාවයෙන් හිටියෙ කෑඳැත්තා. මුගේ අර කලින් තිබ්බ චන්ඩි පාට්  මුකුත් තිබ්බේ නෑ. ඌට ‍රැකගන්න දෙයක් තිබ්බත්, මට නැති වෙන්න දෙයක් තිබ්බෙ නෑ, දිනාගන්න දෙයක් මිසක.
කෑඳැත්තාට තිබ්බ මොරයාට හෝ වෙන කිසි කෙනෙකුට නොතිබූ වේගයක්. මූ මීටර් සීය සූරයා.  උගෙ ප්‍රියතම ෂොට් එක, ඇත්තෙන්ම කිව්වොත්,  කම්මුල් පාරක්.

සටන පටන් ගත්ත ගමන්ම, මූ එල්ල කරපු කම්මුල් පාරවල් දෙකක් මට චට-චට ගාලා වැදුනා. ඒවා වේගවත්, ඒ වගෙම සැහැල්ලුයි. ඒ වගෙම වේදනාකාරීයි. එතකොටම  මම දවස් ගනනාවක්  බලා සිටි අවස්ථාව ඒ එක්කම උදා වුනා. මම මුල්ම පහර එල්ල කලේ කෑඳැත්තගෙ කටට. ලේ ගැලුවෙ තොල් පැලිලද, දත් බුරුල් වෙලාද කියන්න හරියට අමාරුයි. කොහොම හරි මුල්ම පහරින් කෑඳැත්තගෙ ලේ හෙලවුනා. මේ පහර ඌ කොහොමත්ම බලාපොරොත්තු වෙන්න නැති නිසාදෝ, මූ ගිහින් 'දඩාස්' ගාලා බිත්තියෙ ඇනුනා.

කෑඳැත්තා සැහැල්ලු නිසාමදෝ වේගෙන් නැගිටලා ආපහු ආවා. මූ ඉස්සරහට පැනලා පොල් අඩියක් එල්ල කලත් මම පාත් වුනේ නෑ. වමතින් අවහිර කලා විතරයි. මගෙ දනහිස් පාර මුගේ පරම්පරා කුට්ටමට එල්ල වුනාම මූ මෙල්ල වුනා. ස්වයංක්‍රීයවම ඉස්සරහට නැඹුරුවුනු කෑඳැත්තගෙ බඩටයි පපුවටයි එකවර එල්ල කරපු ද්විත්ව පහරවලින් එකකින් සටන නිමා වුනා.



කෑඳැත්තා දෑතින්ම ශරීරයේ තැන් දෙකක්  මිරිකා අල්ලාගෙන, බිමට පාත් වුනා, වේදනාවෙන් ඇඹරෙමින්. කෙටි හුස්ම ගත්තෙ උගුරෙන් හඬක්  නගමින්. මේකා හදිස්සියෙ මැරුනොත් මොකද කරන්නෙ යන බියකරු සිතුවිල්ල හදිසියෙම මට වද දෙන්න ගත්තා. අනිත් උන් මූව ඇදගෙන යන්න ගියා. මගේ සිතට පුදුමාකාර සැහැල්ලුවක් ගෙනදෙමින් සීනු නාදයත් සමගම කෑඳැත්තා අමාරුවෙන් වුනත් තනියෙම ඇවිදාගෙන පන්තියට ගියා.

නිල වශයෙන් චන්ඩියා මම වුනත්, මම ඔ‍ටුන්න භාර ගන්න ගියේ නෑ. ඒ ඉස්කෝලෙ ඉන්නතාක් කල් කිසිම කෙනෙක් මට අභියෝග කලෙත් නෑ.
කෑඳැත්තා ඉඳලා ඉඳලා කෙහෙල් ගහට කෙටූ වග, වෙන පන්ති වල උන් කතාවෙන බව මට දැනගන්න ලැබුනා. කෑඳැත්තයි මායි ආයෙ කවදාවත් එකිනෙකාට කතාකරෙත් නෑ. මේ සටනට පස්සෙ මම ඒ ඉස්කෝලෙන් වෙන ඉස්කෝලෙකට ගියා. නමුත් දශක කීපයකට කලින් වෙච්ච මේ සටනෙ  බලපෑම කොච්චරද කිව්වොත් දැනුත් කෑඳැත්තා මගෙ මූණ බලන්නෙ නෑ. ඉතාම කලාතුරකින් හමුවුනත්, හරියට අඳුනගන්න බැරි වුන බවයි  පෙන්නන්නෙ.

මොරයා නම් මම ඉඳහිට දකිනවා. ඌත් මුලදි මුලදි මාව මග ඇරියා. රස්සාවට කොම්පැණියක වාහනයක් එලවන නිසාදෝ,  ඒකා දැන් මට කතා කරන්නෙ 'මහත්තයා' කියලා. මම නං ඌට මචං කියලා කතා කරනවා.

පසු වදන:

මේ කතාවෙන් ගන්න ආදර්ශයක් තියෙනවද කියන එක මට කියන්න අමාරුයි. මොකද සැබෑ ජීවිතයේ සිදුවෙන ඇතැම් සිදුවීම් ආදර්ශමත් සිදුවීම් නොවන නිසා. නමුත් ඔබේ දරුවා ගැන කල්පනාවෙන් ඉන්න. සමේ ලප කැලැල්, සීරීම්, හැසිරීමේ වෙනස්කම්, නොසලකා හරින්න එපා.

මීට කලකට පස්සෙ මගේ දියණිය මේ ආකාරයටම බුලී වෙන බව මට කිව්වෙ ඇය ගිය කොළඹ පෞද්ගලික බාලිකා පාසැලේ වෙනත් සිසුවියන්. මගේ කෙල්ල පන්තියෙ අනිත් ළමයිනට වඩා වයසින් අවුරුදු දෙකක් විතර බාල, ශරීරයෙන් කුඩා, හුරුබුහුටි දැරියක්. අහලා බැලුවම කතාව ඇත්ත. ඇයට අල්ලාගෙන පහර දෙන්නෙ වෙනත් පන්තියක ඉන්න විශාල බුලිච්චියො.

මුලින්ම, මම නියමිත ක්‍රමවේදයට අනුව, පන්ති භාර ගුරුතුමියට, අංශ භාර ගුරුතුමියට, ඒ වගෙම විදුහල්පතිතුමියට පිළිවෙලින් කිහිප වතාවක් පැමිණිළි කලත්, හිතූ ආකාරයටම කිසිම ප්‍රතිඵලයක් නොලැබුන නිසා මම මගේ පරණ 'Blogwalker Method of Fighting Terror With Terror' ක්‍රමයට අකමැත්තෙන් වුනත්  ආපහු ගියා. 

මුලින්ම, මම කෙල්ලට මූලික taekwondo punches and kicks පුහුණු කලා. කෙල්ල මගේ බඩට පහර දෙමින් ශාස්ත්‍රය ප්‍රගුණ කලා සති කිහිපයකින්. මම ඇයට කියලා තිබ්බෙ මම කියන තෙක් බුලියන්ට පහර දෙන්න එපා කියලා. මුලදි මගේ උදරයට  ලපටියට වැදුනු සිඟිති අත් හා පා  පහරවල්  ක්‍රමයෙන්  එල්ලයට එල්ලවන, වේදනාත්මක පහරවල් බවට පත්වුනා.   දීපා මේ දිහා බලා හිටියෙ තරමක චකිතයෙන් බව මම දැනගෙන හිටියා.

මම එදත් ඇයව එක්ක එන්න සුපුරුදු විදියට පාසැලට ගියා. එදා ගෙදර යන්න පෙර, මම  විදුහල්පතිනිය මුණ ගැසීමට අවශ්‍ය බව මට කිව්වෙ කෙල්ලමයි. මම දොරෙන් ඇතුල්වෙනවාත් එක්කම මග බලා හිටි විදුහල්පතිණිය, "බලන්න මිස්ට බ්ලොග්වෝකර්, දුව කරලා තියෙන හපන්කම! මෙයා අර ලමයි වගේකට අතින් පයිනුත් ගහලා අන්තිමට හෙල්මට් එකෙනුත් ගහල කියලා අද කම්ප්ලේන්ට් එකක් ආවනේ. අපි එයාට අවවාද කලා. මිස්ට බ්ලොග්වෝකරුත් පොඩ්ඩක් කියන්නකො".

බලමුකො නීතිය වහාම ක්‍රියාත්මක වෙලා තියෙන අපූරුව! පස්සෙ දෙන්න එක්ක බයික් එකේ එනගමන්, කෙල්ල පෙට්‍රල් ටැංකිය උඩ ඉඳගෙන මට කතාවෙ සාරංශය කිව්වා. පස්සෙ දීපාවත් එයාගෙ ඉස්කෝලෙ ගාවින් නග්ගාගෙන කතාව විස්තර ඇතුව නැවත අහගත්තා.  මම කිව්වා ආත්මාරක්ෂාවට විතරක්  ඉගෙනගත්ත දේ පාවිච්චි කරන්න කියලා. මම දැනුවත්ව ඊට පස්සෙ බුලිච්චියො කෙල්ලට කරදර කරලා තිබ්බෙ නෑ.

මේ සිද්ධියත් ආදර්ශමත් නොවෙන්න පුලුවන්. මේ ක්‍රමය මම කාටවත් රෙකමෙන්ඩ්  කරන්නෙත් නෑ. ඔය සිද්ධියෙ ඇත්ත ඇති සැටියෙන්ම කියලා තියෙන්නෙ. මම කරපු දේ තාත්තා කෙනෙකුට නොගැලපෙන්න පුලුවන්. එතකොට අධ්‍යාපන ළමා මනෝවිද්‍යාව හදාරපු ගුරුවරයෙකුට  කරන්න තරම් නොවෙන්න පුලුවන්. නමුත් මම ඒ දේ නොකලා නම් මගේ කෙල්ල  දිගින් දිගටම බුලි වෙලා, ඉස්කෝලෙත් එපා වෙලා, පෞරුෂ වර්ධනයත් අඩාල වෙලා, මහා විනාශයක් වෙන්න තිබ්බා. හොඳ වෙලාවට, ඒ මොකවත් වුනේ නෑ. 

මේ එදා ඒ ලිපිය පලවුනාම මේ දැරිය වන හිරුණි කරපු කමෙන්ට් එක 'මට හිතෙන හැටි' අඩවියෙන්.

>>මට ඒ ගුටි කන දවස් අද වගේ මතකයි. සමහර දාට ගුටි කන්න බයේ තාත්තා එනකල් ඔ‍ෆිස් එකේ මිස්ලට පේන තැනක ඉන්නවා. එලියට එනකල් බුලිච්චියෝ බලා ඉන්නවා.අල්ලගෙන හුස්ම හිර වෙනකල් මට ගහනව. එදත් ඒ වගේම දවසක්. දෙන්නෙක් ගහන්න ආව. බඩ මැද්දට දෙකයි දුන්නෙ චන්ඩි ටික කොහෙද නෑ. හෙල්මට් පහර එල්ල කරන්න උනේ මගෙ බෑග් එක ලොකු මඩ වලකට දාලා ගහගන්න ආව කෙනෙක්ට. ඒ දවස් වල මම තාත්තයි අම්මයි එක්ක බයික් එකේනෙ යන්නෙ. ඉතින් හෙල්මට් අවිය හැම වෙලේම අතේ. 

ඒත් මම කවදාවත් මට තාත්තා කියලා දුන්න ආත්ම ආරක්ෂා සටන් නිකන් පාවිව්චි කලේ නෑ. ඒක තමා තාත්තගෙ පලවෙනි නීතිය. එදා ඒ විදියට මම ආපහු ගැහුවෙ නැත්නම් මම අදත් බුලිච්චියන්ට බය වේවි. ඒත් දැන් මම අනිත් කෙල්ලො වගෙ තනියම පාරක යන්න බය නෑ. මොකද මම දන්නවා බුලිච්චියො වගේම බුලියන්වත් මට්‍ටු කරන හැටි. තාත්ත එදා කියා දීපු පාඩම් නිසා මම අදටත් ඔලුව කෙලින් තියන් ඉන්නව. ඒ පාඩම් වලට මම අදටත් ස්තුතිවන්ත වෙනවා.<<

එදා බුලිච්චියන්ට පාඩමක් ඉගැන්වූ ඒ දැරිය අද උපන් දිනය සමරනවා. ඒ නිසාමයි මේ ලිපිය ඇයට පිදුවේ.
මේ  කලින් මට හිතෙන හැටි බ්ලොග් අඩවියේ පළවුන, ඒ වගේම ඉමහත් පාඨක ප්‍රතිවාර ලැබූ, අන්තර්ජාලය හරහා බොහෝ වාරයක් බෙදාගත් මේ ලිපිය සම්ප්‍රදායික උපන් දින පැතුමකට වඩා අරුත්බර එකක් වේවි යයි මම කල්පනා කලා.

WISHING YOU A VERY

HAPPY BIRTHDAY
AND

MANY MANY HAPPY RETURNS OF THE DAY!

ඉල්ලන් කන බුලියෙක් ගැන මේ වීඩියෝව කමෙන්ට් එකක් හැටියට දැම්මේ pasanOnline.