112. අපේ සංක්‍රමණික ජීවිතය සහ කෝච්චි

 කෝච්චි ගමනත් ඉවර වුනා. ඒ එක්කම කෝච්චි වලට, සංචාර වලට ප්‍රිය කරන, සමාන අදහස් දරන හුඟ දෙනෙක්ගේ අදහස් ප්‍රතිචාර වලින් දැනගන්නට ලැබුනා. 

කෙනෙක් කෝච්චි වලට හෝ වෙනයම් එවැනි දෙයකට දක්වන අසීමිත ආශාව තේරුම් ගන්න කෙනෙකුට අපහසු වෙන්න පුලුවන්. කෝච්චි ගැන වගේම ලංගම බස් ගැනත් බ්ලොග් අඩවියක් කිව්වාම සමහරු ඇහිබැම උඩදාලා අහන්නේ මොනවද බං ලංගම බං ගැන ලියන්න තියෙන්නේ කියලා.

කෝච්චි මගේ ජීවිතයට කොයි තරම් සමීපද කියලා මම  2012 ජූලි හත් වෙනිදා මගේම මට හිතෙන හැටි බ්ලොග් අඩවියේ පළකල මේ  ලිපිය කියෙව්වොත් දැනගන්න හැකියි. මතක තියාගන්න එතකොට මේ බදුලු ගමන යන්න හීන බලනවා විතරයි. බදුලු ගමන සිහිනයක් සෑබෑවීමක් වුනේ ඒ නිසයි.

ඒ වගේම ලිපිය අගට, මම ඒ ලිපියට පළවූ ප්‍රතිචාර වලින් මම ඉතාම ප්‍රිය කරපු ඒවා කීපයක් අමුනන්නත් කල්පනා කලේ ලිපියට ඒවායින් වැ‍ටුනු එළිය ගැන හිතලාමයි.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

 අපේ සංක්‍රමණික ජීවිතය සහ කෝච්චි

 අපේ ගෙදර තිබ්බ හැම ගෘහ භාණ්ඩයකම ගහලා තිබ්බා ලේබලයක්. ඒකෙ තිබ්බෙ තාත්තගෙ නමයි, අහවල් දුම්රිය ස්ථානාධිපති බාරේ, අහවල් දුම්රිය ස්ථානය, අහවල් නගරය, කියලා. ඒකෙන් අදහස් වුනේ රජයේ නිළධාරියෙකු වූ තාත්තා, ස්ථාන මාරුවක් ලැබෙන ගානෙ, තමන්ගෙ දරු පවුලත් අරගෙන බඩු මුට්‍ටු පොදි බැඳගෙන ලංකාවෙ විවිධ ප්‍රදේශ වල සේවයට ගියා කියන එකයි.

 රජයේ නිලධාරියාගේ බඩු භාණ්ඩ රජයේ වියදමින් ආසන්නම දුම්රිය ස්ථානයට ප්‍රවාහනය කරලා දෙනවා. ඉතිරි දුර ලොරියකින් ගෙනිහින්, බිල් ඉදිරිපත් කරලා ගමන් වියදම් ලබාගන්න පුලුවන්. මේක කොච්චර පිස්සු වැඩක්ද කිව්වොත් නවගමුවෙ ඉඳලා බලංගොඩ යන බඩු ලොරියකින් මරදානට ගෙනිහින් කෝච්චියට පටවලා, කෝච්චි පෙට්ටියක් කුලියට අරන් ඕපනායකට යවනවා. ඕපනායක ඉඳලා අච්චර දුර බලංගොඩට නැවත ලොරියකින් ගෙනියන්න ඕනෙ. ආපහු එන දවසකත් බඩු ගන්න මරදානට යන්න ඕනෙ.
 
තවමත් කෝපි කාලෙ සුද්දො කිව්ව විදියට වැඩ කරන අපට ඕක මහ පුදුමයකුත් නෙවෙයි. මේ මෑතක් වෙනකල් ගමන් ගාස්තු ඉල්ලන අයැදුම් පතේ ගමන ගියේ අශ්වයා පිටින්ද කියලා අහලා තිබ්බා මට මතකයි. මට නම් ඕක පුරවන්න වෙන්නෙ ඡන්ද රාජකාරි වලට ගිය වෙලාවටයි.

 මට මතකයි තාත්තා ලොරියකුත් කතා කරගෙන ලොරි රියැදුරාට ස්ටේසමට එන්න කියලා එයා යනවා ගල් පාන්දර එයාගෙ තඩි BSA මෝට බයික් එකේ Yale ඉබ්බන්ගෙ යතුරුත් අරගෙන. ඒකට හේතුව තමන් කුලියට ගත්ත කෝච්චි පෙට්ටියට වැඩි හොඳට තමන්ටත් ඉබ්බෙක් දාන්න පුලුවන් කැමතිනම්. ඉතින් පරක්කු වුනොත් කම්කරුවො ඉබ්බා කඩලා බඩු බානවා. බානවා කියන්නෙ වීසිකරනවාලු. තාත්තා දුවන්නෙ ඊට කලින්. මොකද ඒ අය බඩු බාන්නෙ හරිම විනාශකාරී විදියට කියලා අපි විශ්වාස කලා. විශේෂයෙන්ම අයිතිකාරයා ලඟ නැති වෙලාවට අල්ලලා විසි කරනවලු කකුල් කැඩිලා යන්න. මොකද තමන්ගෙ බඩු නොවන නිසා.
 
වෙනම බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් ලියන්න මම හිතාගෙන ඉන්න මේ කාරණාව හුදෙක් කල්පිතයක් නොවන බව අපිට වැටහුනේ පහු කාලෙක ගුවන් තො‍ටුපල වලදී. විශේෂයෙන්ම අපේම ගුවන්තො‍ටුපලේදී. එක වතාවක් මම ගෙනාවා කෑලිගලවලා ලස්සනට පෙට්ටියට අහුරපු පොත් රාක්කයක්, අපේ ගමන් බඩුත් එක්ක. මේක carousel එකේ එලියට ආවේ කෑලි කෑලි, කවුද කාලකන්නියෙක් හිතාමතාම ඒක උස්සලා අතෑරලා. කෑලි ටික ඔක්කොම හොයාගත්තෙ හරිම අමාරුවෙන්. 

පදිංචිය වෙනස් කිරීම දුකත් සතුටත් මිශ්‍ර හැඟීමක්. අත්වලට කාඩ්බෝඩ් තියලා ගැට ගහපු පු‍ටුසෙට් වෙනම.ඇඳන් ගලවලා වියල් එකට කාඩ්බෝඩ් තියලා බැඳලා. ලෑලි එකේ සිට අංක යොදලා මිටි බැඳලා. අල්මාරිය කෑලිවලට ගලවලා කාඩ්බෝඩ් මැද්දට තියලා මිටි බැඳලා. කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටි පෙට්ටි ගේ පුරාම. පිඟන් එකින් එක අතරට පත්තර කෑලි දාලා වෙනම පෙට්ටියක. පෙට්ටි වල ගමනාන්ත ලේබල් වලට අමතරව ඇතුලෙ තියෙන්නෙ මොනවද කියලා හොයාගන්න ලේසිවෙන්න තවත් ලේබල් අලවලා. කුස්සි බඩු යටතේ සාස්පාන්, හැඳි, කේතලේ, යනාදී වශයෙන් විස්තර ඇතුලත්. තව පෙට්ටියක පුතාගෙ සෙල්ලම් බඩු කියලා ලියලා. මගෙ, (දැන් නංගිගෙ) ට්‍රයිසිකලේ හැඬල් එකේ ටැග් එකක් එල්ලලා. මිරිස් ගල ගෝනියකින් ඔතලා. එතකොට අරන් යන්නෙ මොනවද, දාලා යන්නෙ මොනවද කියලා තීරණය කරන්න නොයෙකුත් විවාද. 

“මේ ඔක්කොම මල් පෝච්චි ගෙනියන්නම ඕනෙද?.”

“මොකටද අනේ මේ කෙහෙල් පැලේකුත් අරන් තියෙන්නෙ, නැතුවට?”
බඩු ඇසුරුවට පස්සෙ කෑම බීම අසල්වැසියන්ගෙන්. ගමේදි නම් නෑදෑයන්ගෙන්. ගමනාන්තයට ලංවුනාමත් එහෙමයි.

බඩු අලුත් තැන්වල ස්ථානගත කරන එක වෙනම කලබලයක්.පින්තූර එල්ලන්නෙ කොතනද, ඔර්ලෝසුව එල්ලන්නෙ කොතනද, මේ කාමරේ කාටද, ඇඳ තියන්නෙ කොතනද, වාගෙ. එක ගෙදරක තාත්තා දිග බාගෙ බිත්තියකින් වටවෙලා තිබ්බ ඉස්තොප්පුවෙ එක පැත්තක් ලෑලි වලින් පාටිෂන් දාලා කන්තෝරු කාමරයක් හැදුවා මට මතකයි. 

අපිට ඒ කාලෙ බල්ලො නම් කොහොමත් හදන්න බැරි වුනත් පූසො, එතකොට කුකුලො රංචුවක් හෙම හිටියා.

කලින් කිව්ව වගෙ දුම්රිය සංක්‍රමණික ජීවිතයට තදින්ම බැඳී තියෙන දෙයක්. මගෙ හද බැඳගත්  වාහනයක් වගේම ප්‍රවාහන මාධ්‍යයක්. දුම්රියෙ හඬ, දුම්රිය ස්ථානයක දකින්නට අත්විඳින්නට ලැබෙන ඊටම ආවේනික ජීවන රටාව, ඈතින් මතුවෙන දුම්රියක් දු‍ටුවිට දැනෙන හැඟීම, දුම්රිය වේදිකාවෙ නැවතුන පසු ඇතිවන කලබලය, මොන භාෂාවෙන් කිව්වත් මෙලෝ යකෙකුට නොතේරෙන දුම්රියපලේ ශබ්දවිකාශන වලින් කෙකර ගාන නිවේදන වල දෝංකාරය කුඩා මගේ හිතේ ඇතිකලේ පුදුමාකාර චමත්කාරයක්. 

 මේ අද පවා මට දුම්රියක් හරි ගුවන් යානයක් හරි පිටත්වෙලා යනවා දකිනවිට පුදුමාකාර පාලු ගතියකුයි හිතට බර ගතියකුයි දැනෙනවා. මට කිසිදාක දුම්රියක හඬ ගොරහැඩි ඝෝෂාවක් වගේ ඇහිලා නෑ. ගොරවන දුම්රිය එන්ජිම, පීලි වලින් නැගෙන ‘ටක -ටකස් – ටක ටකස්’ හඬ, දුම්රියේ ඇතුලට දැනෙන නැලවිල්ල, ගැස්සිල්ල, පැද්දිල්ල, තව දුම්රිය මැදිරියකටම ආවේනික සුවඳ මට වෙනම සුරංගනා ලෝකයක්. එතකොට දුම්රියේ ජනේලය 3D රූපවාහිණී තිරයක් වගේ නොවෙයිද? දුම්රිය ගමනකදි මම හැමතිස්සෙම පොරකෑවෙ අයිනෙ ඉඳ ගන්න. හුලං පාර මූනට වැදිලා එසවෙන අකීකරු හිසකෙස්, එක ප්‍රමාණයකට මුහුණ එසවූ විට ඇතිවන හුස්ම ගැනීමේ අපහසුව, කට ඇරිය විට කට තුලට හුලං පිරී පිම්බෙන දෙකම්මුල් සහ එවිට තරඟයට හුලං ගිල දැමීම, හුලං පහරේ සැරට දෑස් වලට නැගෙන කඳුළු අත් නොවිඳි දරුවන් ඇත්ද? දුම්රිය ජනේලයකින් පිටත බලා ඉන්නාවිට ලඟින් තියෙන දේ වේගයෙනුත් ඈතින් පිහිටි දේ ඉතා හෙමිහිටත් ආපසු ගමන් කරන හැටි මතකද? 

දුම්රියේ මැදින් ඇති කොරිඩෝව දිගේ මැදිරියෙන් මැදිරියට ඇවිදගෙන යෑම වික්‍රමාන්විත ක්‍රියාවක්. අලුත් අලුත් මුහුණු තම තමාගෙ ලෝක වල. මැදිරි දෙකක් එකතුවෙන තැන්වල තියෙන concertina joint එක තරණය කිරීම , ත්‍රාසජනක අත්දැකීමක්. එකක් මත එකක් වැටී පැද්දෙන දුම්රියේ චලිතයට අනුව එකට ඇතිල්ලෙමින් මැදෙන වානේ තහඩු දෙක මතින් අනතුරකින් තොරව මාරුවීම හැදෑරියයුතු කලාවක්.

කුඩාම කාලෙ අවසර නොලැබුනත් පසුව දුම්රිය පාපුවරුවේ ඉඳගෙන යාම මම ඉතාම ප්‍රිය කරන දෙයක්. කැලෑ මැදින්, පාලම් මතින් ගමන් කරන දුම්රිය එක වරම දුමරිය හරස් පාරක් හරහා ගමන් කරද්දි , ටිං ටිං ගා නාදවෙන හරස් පාරේ සීනු හඬත් සමගම, යකඩ යකාට යන්න දීලා නැවතිලා බලන් ඉන්න වාහන දැක්කම “රජ්ජුරුවෝ උඩයි උඩයි, චූ කොල්ලෝ බිමයි බිමයි”, තාලෙට හිතෙන් කියවෙනවා. 

 දුම්රිය නැවතුම්පලවල් වලදී නගින විවිධ වෙලෙන්දන් ඉස්සො වඩේ, තැම්බූ බඩ ඉරිඟු, රටකජු, පැලපී, තේ, කිරි තේ, කෝපි, පත්තර, ලොතරයි, පළතුරු, සිසිල් බීම, රසකැවිලි, සෙල්ලම්බඩු යනාදී එකී නොකී සියලු දේ මගීන්ට විකුනන්නට උත්සාහ කරනවා.පිරිසිදුකම ගැන නම් සහතිකයක් නැතිවුනත් අපි කොයි තරම් කඩචෝරු කාලා ඇත්ද ඔය වෙලෙන්දන්ගෙන්. ගෙදරින් හදාගෙන යන කෑමත් දුම්රිය මැදිරිය ඇතුලේ ඉඳන් කනකොට අමුතු රසයක් තියෙනවා. 
 
දවසක් අපි පවුලම බදුලු දුම්රියේ නිදන මැදිරියක යනවා. තාත්තයි මායි නිදා ගත්තෙ උඩ බංක් එකේ. ලයිට් ස්විච් එක මගෙ අත ගාවම. සීලිම අතින් අල්ලන්න පුලුවන්. මම කවදාවත් බලබ් එකකට මෙච්චර ලඟින් ඉඳලා නැතුව ඇති. මගෙ වැඩේ ටකස් ටකස් ගාලා ලයිට් එක දානවයි නිවනවයි. මගෙ කුඩා හිතට මේක පුදුමාකාර සතුටක් ලබා දුන්නා.  ලයිට් එකත් ගෙදරක බල්බ් එකක් තරම් රත් වෙන්නෙත් නෑ එච්චර එලියත් නෑ. පස්සෙ අන්තිමට තාත්තා කෑගහනවා මට මතකයි, “මොන කරදරයක්ද ළමයො, නිදාගන්නකො ඔය ලයිට් එකට තියෙන්න ඇරලා” කියලා. මේ සුලු සිද්ධිය අදත් මගෙ හිතේ මෙච්චරම ගැඹුරට කා වැදිලා තියෙන්නෙ ඇයි කියලා මමවත් දන්නෙ නෑ.

පසු කාලෙක පේරාදෙණියෙ ඉන්න කාලෙ නුවර කෝච්චියෙ එද්දි මම ගියා සුපුරුදු විදියටම අර දුම්රිය මැදිරියෙ ටොයිලට් දෙක තියෙන වංගුවෙ ඉඳන් දුමක් අදින්න. සිගරට් එක තිබ්බට ගින්දර නැති එක අපේ ලක්ෂනයක්නෙ. ඉතින් සිගරට් ‍ෆිල්ටර් එක අත් ඔරලෝසුවෙ තට්‍ටු කරන ගමන් මම ඉල්ලුව ගින්දර ටිකක් ලඟම ඉන්න සුද්දාගෙන්. තුන්වෙනි පන්තියෙ ටොයිලට් එකේ පිටපැත්තෙ බිත්තියට පිට දීලා බිම ඉඳගෙන දුමක් අදිමින් සිටි සුද්දා රත්තරන් පාට වටිනා ලයිටර් එකක් මට දික්කලා. මගේ දුම්වැටිය දල්වාගෙන ලයිටරය ආපසු දෙනවිට, මගේ වාගේම නිල් පැහැය දියවී ගිය ඩෙනිම් ජීන්ස් එකකුත්, ටී ෂර්ට් එකකුත් හැඳගෙන ගමන් බෑගයක්ද සමග සිටි සුද්දාගේ දුම්වැටිය දිහා මට බැලුනේ ඉබේටම. මේකා බොන්නෙ බීඩියක්නෙ! 

ටිකකින් දෙන්නම කතාවට වැ‍ටුනා. 

සුද්දා ජර්මන් කාරයෙක්. මම ගුරු ශිෂයයෙක් කිව්වාම සතුටින් හිනාවෙලා ඔලුව වනපු සුද්දගෙන් මම ඇහුවා එයා මොකද කරන්නේ කියලා. 

“I’m a judge”, සුද්දා කිව්වාම මම හිතුවෙ මට හරියට ඇහුනෙ නෑ කියලා. මම ආයෙම ඇහුවා. 

ඔව්!! මේ මම වගේම හිපි පෙනුමක් තියෙන ‍රැවුලකුත් වවාගෙන ඉන්න සුද්දා නඩුකාරයෙක් තමයිලු ජර්මනියෙ!!!

මගෙ මූණෙ මතුවුන විමතිය දිහා ටිකක් වෙලා බලන් ඉඳලා, බීඩියෙන් දුම් උගුරක් ඇදලා, කොරිඩෝවේ වහල දිහාට පිඹපු විනිසුරුතුමා කියනවා. 

“මම දන්නවා හෙන්රි ඔයගොල්ලන්ගෙ රටවල නඩුකාරයෙකුට රස්සාවත් එක්කම ලැබෙන ස්ටේටස් එක. නමුත් ජර්මනියෙදි, නඩුකාරකම තවත් රස්සාවක් විතරයි.”

 තවත් බොහෝ වල්පල් කතා කරමින් හිටි අපි පේරාදෙණියෙදි සතුටින් විසිර ගියා. නමුත් හිතන්න යමක් මගෙ හිතේ ඉතිරි කරලා.
 
බිංගෙයක් තුලින් කෝච්චිය යනකොට කවුරු හරි හූ කියනවාමයි. මම අදටත් ඒ වෙලාවට ජනේලෙන් ඔලුව එලියට දාලා හූ කියන්න ආසයි. අර එකෙක් හූව පටන් ගත්තම නලියන්න ගන්න නරි ජානය කොහොමත් අපි තුල තියෙනවානෙ. 

බිංගේ ඇතුලෙ පිරිලා තියෙන දුම දුම්රිය මැදිරිය තුලටත් එනවා. බිංගෙයින් එලියට එනවිට ඇතිවන ආලෝකයෙයි, හඬෙයි වෙනස

වින්දනය කලයුතු මිස, අසා දැනගත හැකි හැඟීමක් නොවෙයි. දුම්රිය පාලමක් තරනය කිරීමත් එසේමයි. මම හිතන්නෙ රේල්පාරත්, මහ පාරත් එකම මගේ ගිය එකම පාලම වුනේ මනම්පිටියයි. දැන් ඒක වෙනස් කරලා බව මේ පාර නිවාඩුවට ගියාම දැක්කා.

 එතකොට අපි සුද්දන්ට බැන බැන අදටත් පාවිච්චි කරන, සුද්දො තමන්ගෙ අවශ්‍යතාවයකට වුනත් හදපු ගල් ආරුක්කු පාලම්, පොලොව දෙදරවාගෙන යන දුම්රියේ බර දරාගෙන, අවුරුදු 100ක් 150ක් තිස්සේ තවම සේවය කරන බව අදහන්නත් අමාරු තරම්. 

රජයේ නිළධාරීන්ට ස්ථාන මාරු ලැබිලා යනවාට අමතරව වසරකට නිදහස් ගමන් බළපත් තුනක් හිමියි. තියෙන අවිවේකී බව නිසා සමහර විට මෙයින් ප්‍රයෝජනයක් ගන්න නොලැබෙන අවස්ථායි වැඩි. අවසන් වරට ලබපු හොඳම දුම්රිය අත්දැකීම දීපාගේ පාසලේ ගුරු මණඩලය සමග Hitachi සුඛෝපබෝගී දුම්රියේ බදුල්ලට ගිය ගමනයි. ගමන් බලපත් තුනම එකතු කර ගිය මේ ගමන ඇත්තෙන්ම chartered train trip එකක් කිව්වැකි. අපි අපේ දුම්රිය, දුම්රිය ස්ථාන වල නවත්තලා නැරඹිය යුතු තැන් නරඹලා එනවා, හරියට පෞද්ගලික  වාහනයකින් ගියා වගෙ. දුම්රිය, දුම්රිය ස්ථාන දෙකක් අතර නවත්තලා අපිට බහින්න දුන්නා අඹේවෙල කිරි පිටි කම්හල බලන්න යන්න. අපිව බස්සපු දුම්රිය ඊලඟ දුම්රිය ස්ථානයට ගිහින් නවත්තාගෙන හිටියා අපි එනකල්. ඉදල්ගස් හින්නේ එතකොට දෙමෝදර වගේ දුම්රිය ස්ථානවල නවත්තාගෙනත් හොඳට අවට ඇවිද්දා සිරි නරඹමින්. 

හැම නිවාඩුවටම ගෙදර ගියාම කෝච්චියේ කොහෙ හරි යන්න හිතා හිටියත් පහුගිය අවුරුදු දහයටම ඒක බැරි වුනා.

මේ පාරවත් බලන්න ඕනෙ.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

ඒ ලිපිය මෙතනින් අවසානයි. ඉතින් පේනවනේ බදුලු ගමන සිහිනය සැබෑවීමක් වුනා කිව්වේ ඇයි කියලා. 

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

 නමුත් ලිපිය සර්ව සම්පූර්ණ වෙන්නේ මෙන්න මේ ප්‍රතිචාර වලින්.

hiruni 07/07/2012 at පෙ.ව. 3:31

 ඇත්තටම මේක කියවද්දි වෙනමම සුන්දර ලෝකයකට ගියා වගේ….මාත් හරිම ආසයි කෝච්චි වලට…ඒත් ෆුට් බෝඩ් යන්නෙ පරිස්සමෙන්…අර හිතාචි චාරිකාව නම් කවදාවත් අමතක වෙන්නෙ නෑ…තව මතකද එක දවසක් අම්මා අපිට ඉස්කෝලෙ අරන් යන්න සැන්ඩ්විච් ටෝස්ට් හැදුවා…ඒත් අම්මා ඉස්කෝලෙ ගියාට අපිට කොළඹට යන්න හොදටම පරක්කු වෙලා නිසා ඉස්කෝලෙ නොගිහින් කෝච්චියේ නැගලා සැන්ඩ්විච් ටෝස්ට් කකා ගම්පහට ආවා…

රූ 07/07/2012 at ප.ව. 1:30

 මේ කතාව නම් සහතික ඇත්ත..සාමාන්‍යයෙන් හොඳ තැන්පත් ළමයෙක් වුනු මමත් බිංගෙවල් ඇතුලෙදි ඇති තරම් හූ කියලා තියනවා..මම නම් දුම්රිය ගමනෙදි ආසම කෑල්ල ඒක..විශේෂයෙන් කඩුගන්නාවට ළඟ පාතදි හම්බවෙන බිම් ගෙවල්වලදි..

ඒ ඇරෙන්න කොච්චියේ පා පුවරුව උඩ වාඩිවෙලා කකුල් දෙක තියාන හුළං වදිමින් ගියපු ගමන් තාමත් මතකයේ තියනවා..
ස්තුතියි ඩූඩ්..ඒ මතක සුවඳ අරගෙන ආවාට..

ගැමියාගේ පත් ඉරුව 07/07/2012 at ප.ව. 1:55

මම පොඩිම කාලේ ඉඳන් අවුරුද්දට දෙසැරයක් නුවර යනවමයි.ඒ යන්නෙත් කෝච්චියෙන්.මෑතක් වෙනකන්ම නුවර යන්න හැමෝම ලෑස්ති වෙද්දි මට රෑට නින්ද යන්නෙත් නෑ.සමහර වෙලාවට නින්ද ගියාම හීනෙන් පේන්නෙත් කෝච්චි… මම ඒ තරම්ම කෝච්චි වලට ආසයි…
මේක හරිම අපූරුවට ලියලා තියෙනවා අපිත් ඔයත් එක්ක ඒ ඒ තැන්වල හිටියා වගේ.ඒක නෙමේ අර රේල් පීල්ල අල්ලගෙන ඉන්නේ පොඩි ඩූඩ් වගේ….
පහුගිය අවුරුදු දෙක තුනේ නම් කෝච්චියේ නෙමෙයි නුවර ගියේ… කෝච්චියේ නගින්න තියෙන අමාරුවත් ගෙදරට හොරෙන් නුවර ගිහින් රෑ වෙන්න කලින් යහතින් එන්න ඕනෙත් නිසා බස් එකේ යන්න පුරුදු වුනා…
අන්තිම පාරට පෙරහැර බලන්න යාළුවෝ එක්ක කෝච්චියෙ යද්දි තමයි අම්මලා තාත්තලාගේ ඇස් වලින් මිදිලා කෝච්චියේ පාපුවරුවේ ගියේ… කඳු උඩින් යද්දි පල්ලෙහා ප්‍රපාත වල ලස්සනට කුඹුරු කොටලා තියෙන හැටි බලන්න වෙන කිසිම තැනක් නෑ…. පුදුමාකාර ලස්සන දර්ශනයක්
ඒ අන්තිම සැරේ යාළුවො කට්ටිය යද්දි තරඟෙට හූ කියලා සිංදු කිය කිය ගියෙ අපරාදේ කියන්න ඕනේ නෑ සිංහල සිංදු වලට සුද්දෝ පවුලක්ම සපෝට් එක දුන්නා…. ඔය අතරේ තමා අපේ එකෙක්ට අදහසක් ආවේ ෆුට් බෝඩ් එකේ ඉඳලා එලියට චූ කරන්න… මම ඌට කිව්වා මොක කලත් ඕක නම් කරන්න එපා හුළං පාරෙ සැරට පිටිපස්සේ පෙට්ටි වල ඉන්න එවුන්ට නාන්න වෙයි කියලා ම්හු මූට ඒක කරන්න ඕනෙමයි…. මම කිව්වා අඩු ගානේ කෝච්චි පාර කෙලින් තියෙද්දි කරහං කියලා…. පරහකට හිට්ටෙ අපිත් එක්ක සෙට් වෙච්චි පොඩි සුද්දියෙකුයි ලොකු සුද්දෝ ඩබලයි ඉද්දි මේක කරන්න බැරිකම….
ඊළඟ බිංගේ පටන් ගන්නකොටම ඌ කිව්වා හරි මචෝ මාව අල්ලගනින් බිංගෙයි කළුවර වැටුනාම මම චූ දානවා එතකොට මොකාටවත් පේන්නැ කියලා…. බිංගෙට එනකොටම මූ දාන්න ගත්තා
මල සේකරයි විනාඩියක් යන්න කලින් බිංගේ ඉවරයි…. *&(%&_)(

DDT 07/07/2012 at ප.ව. 2:23 

සුන්දර මතකයක් අයියා අවදිකළේ. ස්තූතියි ඒකට. ළඟදි මාරය අයියත් කෝච්චි ගමන් ගැන ලියල තිබුණ. අපිත් පොඩි කාලෙ හැම ඉස්කෝල නිවාඩුවකටම දුර ගමනක් යනව කෝච්චියේ. අපේ තාත්තටත් අවුරුද්දකට නිදහස් ගමන් බලපත් තුනක් තිබුණ. ඔය ජනේලෙ ළඟ සීට් එකේ වාඩි වෙන්න අයියයි මමයි පොරකනව මට මතකයි. අපි වාඩිවුනේ එකිනෙකට මූණදාල තියෙන සීට් දෙකක නිසා අයින් දෙකක් තිබුණ. පොරකන්නෙ නම් ඉතිං පුරුද්දට. අනෙක ගාල්ලෙ ඉඳන් කෝච්චිය යන්නෙ අනිත් පැත්තට නිසා සීට් දෙකෙන් එකක් තමයි හුඟක් වැදගත්. දෙන්නටම ඕන ඉස්සරහ බලාගෙන යන්න. ඔය ගමන් යන්න කලින් දවසෙ අම්ම මොනව මොනව හරි කෑම ජාති එහෙම හදනව. අපිටත් අමුතු සතුටකින් හිත පිරිල. එදා රෑට හරියකට නින්ද යන්නෙත් නෑ. උදෙන්ම යනව ස්ටේෂන් එකට. අඩ අඳුරෙ තියන කෝච්චිය දැක්කම පුදුම සතුටක් දැනෙන්නෙ. බඩු ඇතුලට දාල අම්මල අක්කල වාඩි කරල කෝච්චිය යන්න වෙලා තියෙන නිසා අයියයි මමයි තාත්තත් එක්ක යනව එන්ංජින් එක බලන්න. පාන්දර මීදුමේ දුම දාගෙන සද්දෙ දාගෙන ඉන්න එන්ජිම බලන්න වටිනව. මමත් 2 වසරෙ ඉද්දි, තාත්තලගෙ ඔෆීස් එකේ වැඩකරපු අයගෙ පවුල්වල අය ට්‍රේන් එකක් වෙන්කරන් පොසොන් එකට අනුරාධපුරේ ගියා මතකයි. ඒක අපි වෙනද යන ට්‍රේන්වලට වඩා ගොඩක් සුඛෝපභෝගී එකක්. මගේ හිතේ විශේෂ ගමන්වලට වෙන්කරපු එකක්. ඒ දවස්වල වැඩි තේරුමක් නෑ ඒගැන. අනුරාධපුරේදි ඇවිදින්න ලංගම බස් දාල තිබුණ. චාරිකාව ඉවරකරල දවස් දෙකින්ද කොහෙද ආයිත් ඒකෙම ගෙදර ආවා. තව නුවර, ගම්පොල එහෙම කීප පාරක් ගියා. උඩරට මාර්ගෙ තමයි මම නම් කැමතිම. වටේට පේන කඳු, මිටියාවත් තේ වතු මීදුම ඒ වගේ සුන්දර දර්ශන බලන්න ඉතිං කෝච්චියෙම යන්න ඕන.
අර ජර්මන් සුද්ද කියන සමාජ ක්‍රමේට ඇත්තටම මම කැමතියි. එහෙම බැළුවම අපේ රටවල්වල මිනිස්සු ආකල්ප අතිනුත් ගොඩක් දුප්පත් තවමත්. පාර පිරිසිදුකරන මිනිහත් වෛද්‍යවරයෙක්, නීතීඥයෙක්, ඉංජිනේරුවෙක් වගේම වෘත්තියක් කරන්නෙ. ඒ වෘත්තීන්වල උස් පහත් බවක් නෑ. ඒක මිනිස්සු හිතින් හදාගන්න දෙයක්. හැම වෘත්තියකම යෙදෙන අය එකිනෙකා මත යැපෙනව. එකිනෙකා කෙරෙහි බැඳිල ඉන්නව.

මාරයාගේ හෝරාව...07/07/2012 at ප.ව. 5:02 

මුලින්ම සුද්දා…

අපේ රටේ නඩු කාරයෙක් උනත් වෙන රටකට ගියාමනං ඔය විදියටම නැතත් ටිකක් විතර පොළවේ පය ගහලා හිටී.. ඒත් උන්නාන්සේලාට මේ රටේ එහෙම කරන්න වරං නැහැ… ඇඳ ගත්ත ගමන්ම ඉන්න ඕන…
අර බීඩිය ඒ ඔක්කෝටම වඩා මට හිතට ඇල්ලුවා… රෝමෙට ගියානං රෝමන්කාරයෙක් විදියට හිටු කිවුවා වගේම වවුලගේ වෙඩිමේ කතාවත් අදාලයි… මොන ආතල්ද හෙන්රි අයියා… හැමදාම බොන සිගරට් එක වගේද තමන් නොදන්න රටක..නොදන්න පරිසරයක..ඔහේ ඉබාගාතේ යන ගමන්..ඒ රටේ පොඩි මිනිස්සු දීලා ඇදින බීඩියක් උර උර… අම්මපා… මට අර සිරිපාදේ යද්දි ගහන මලුවට එකයි සිහි උනා… මං සිගරට් සුරුට්ටු බොන එකෙක් නොවුනත් අනිවාර්යයෙන්ම මලුවට එකනං ගහනවමයි.. ඒ තමා එතනදී තියෙන උපරිම සතුට… සුද්දා ජීවත් වෙන්න දන්නවා…
උඹලනං දැන් සංචාරක ජීවිතේ අවසන් කරලා ඇති..මංනං තාමත් එහෙමයි..ඒත් කෝච්චියෙන් නං නෙවෙයි කොහෙන් හරි හොයා ගන්න පොඩි ලොරියකින් ගෙනියන්න ඇහැකි දේවල් තමා තාමත් තියෙන්නේ.. මේ ලගකදී අර සීත පෙට්ටියක් ගන්න ගිය වෙලෙත් මං සිය පාරක් හිතුවේ මේක තවත් මට බරක් නේද කියන කාරණාව..මොකද මං ගාව තියෙන කිසිම දෙයක් ඒ හැටි වියදං කරලා හදපුවා නෙවෙයි..දෙකේ දෙකේ ලී වලින්..රීප්ප වලින් නිම කරපු බඩු මුට්ටු.. ඕන වෙලාවක තියෙන තැනක දාලා ලොකේ කොහේ හරි යන්න ඇහැකි… ඒත් අර වගේ පවුලක් ඉතිං මං වගේ එක කකුලක් එළියට තියන්න බලං ඉන්න ජාතියේ නෙවෙයිනේ.. ඉතිං බඩු මුට්ටු තියා ගන්න වෙනවා… අමා දුකකි..ඔව්වා අස් කරන්න ගියාම…
කෝච්චි ගැන කියන්න ගියොත් මේක කොමෙන්ට් එකක් නෙවෙයි පෝස්ට් එකක් වෙනවා… කොහොම උනත් සෑහෙන දවසකින් මට කමෙන්ට් එකක් ඔහේ ලියං යන්න හිතෙන්න තරං මේ ලිපිය හිතට ඇල්ලුවා…

R.p. Susantha 07/07/2012 at ප.ව. 3:23

කතාව නම් ඉතාමත් සාර්ථකයි. ඔය හැම දෙයක්ම ඇත්ත. ඒක නෙමේ අර කෝච්චියෙන් යත්දි බිංගෙවල් ඇතුලෙදි හූ කියන එක ලෙඩක්ද මන්ද? දැන් මම එහෙම යනකොට කට පියාගෙන ඉන්නේ බොහෝම අමාරුවෙන්. ඉස්සර මමයි මල්ලියි බිංගේ ලංවෙද්දි පෙට්ටි දෙකකට ගිහින් කොහොම හරි ජනේලෙකින් ඔලුව දාල හූ කියනවා. ඒ එක්කම බොහෝ හූ ඇහෙනවා.

බුද්ධි 07/07/2012 at ප.ව. 3:51

මගේ දුරම දුම්රිය ගමන බදුල්ල. මුහුදු මාර්ගයේ නං ගාල්ල. අනික්වා පොඩි පොඩි ගමන් වාර කොළඹ බදලා ගෙදරට වගේ……..
ඒක නිසා වැඩිපුර බිංගෙවල් සීන් අහුවෙන්නැ… අහුවුනු දෙක තුනෙ දී ආපහු නොලැබෙන බව දන්න හන්දා නරි ජාන නෙමේ ටොකු ජානත් ඉස්මතු කර ගත්තා….

Kandyan 07/07/2012 at ප.ව. 2:16

ඇත්තටම මේක කියවන ගමන් මමත් අතීතයට ගියා කියලා දැනුනා. කෝච්චි කියන්නේ අපේ ජීවිතවල කොටසක්. අපි හැමෝම ‘කෝච්චි පිස්සෝ’. අපේ මහ ගෙදර තියෙන්නේ නුවර – මාතලේ රේල්පාර ලඟ. අපි පොඩිකාලේ නැගිටින්නේකෝච්චිය ගේ ඉස්සරහින් යන වෙලාවට. අම්පාරේ ඉන්න කාලේ නුවර ඉඳලා මඩකලපුවට කෝච්චියේ ගිහින් එතනින් බස් එකේ යනවා. පස්සේ කාලෙක නුවර බණ්ඩාරවෙලත් සෑහෙන්න ගමන් ගියා. අදත් ගෙදර ගියාම ඒ පුරුද්දට ඇහැරෙනවා. තාමත් ලංකාවට ගියාම මගේ ගමන කෝච්චියෙන්මයි. බස් වල යන එක හරිම අඩුයි. දැනුත් බොහෝ වෙලාවට ගමන කෝච්චියෙන්මයි – Great North Eastern Railway එහෙම නැත්නම් Transpenine එකෙන්.

~ChAnDiKa~ 07/07/2012 at ප.ව. 5:08 

 ඉතාම සුන්දර සටහනක්. ඉතාම ආසාවෙන් කියවූවා. මගේ මවු පාරශවයේ නෑයන් රැසක් රේල්ලුවේ සේවය කල අය. එනිසා දුම්රිය කුඩා කල පටන් මගේ ජීවිතයේ සුමිත්‍රයෙක්! අදටත් දුම්රියක හඬ ඇසෙද්දි පොඩි එකෙකු සේ ඒ ගැන අවධානය යොමු කරන්නේත් කුඩා කල පටන් බැඳුනු ඒ ලෙංගතු කම නිසාමයි. නිවාඩුවක් ලද සැනින් මගේ ජීවිතය ගෙවෙන්නේ මේ සුවිසාල යකඩ යකුන් සහ ඔවුන් නිරන්තර ඔබ මොබ දිවෙන මංමාවත් වලයි. ඒ නිසාම තමා මට කෝච්චියා කියලත් නමක් පට බැදී තියෙන්නේ. මට නම් මේ මිහි පිට තියෙන සුන්දරම වාහනය කෝච්චිය තමා. :)

කලුවා 07/07/2012 at ප.ව. 9:17

මමත් ආසම දෙයක් තමා කෝච්චි ගමන…වැඩියෙන්ම ආස උඩරට කෝච්චි පාරට…. තාමත් හිතින් මවගෙන ඒ කෝච්චි පාරේ යනවා(මීදුම, පිරිසිදු වාතය, කෝච්චියෙ ඩිසල් දුම….)…..ඉස්සර අපි හැම අවුරුද්දකම බන්ඩාරවෙල යනවා(ඉස්කොලේ අගෝස්තු නිවාඩුවට )…. පැටියා කලෙය් මගේ හීනය වෙලා තිබුනෙ උඩරට කෝච්චියේ ඩ්‍රයිවර් වෙන්න….
නමුත් දැන් ඉතින් මොන කෝච්චි ඩ්‍රයිවර්ද….හික් හික්….

Sammani 09/07/2012 at පෙ.ව. 10:04

නුවර කොළඹ 10.30 කෝච්චියට නුවරින් 9ට විතර ගොඩ වෙලා එහාට මෙහාට පැද්දි පැද්දී, සීට් එකක් හොයාගෙන ජනේලෙට ඔලුව තියාගෙන අනන්තය හොය හොයා කොළඹට අනේක වාරයක් ආපු එක්කෙනෙක් මං.. ගොඩක් වෙලාවට කඩිගමුව හරියට එනකොට ජනේලෙ උඩම මං නිදි, රාගමට කිට්‍ටු කරල තමයි ඇහැරෙන්නෙ.. බලන, කඩුගන්නාව, කඩිගමුව ස්ටේශන් මොන හේතුවටද මන්දා මගෙ ජීවිතේටම බද්ධ වෙලා වගේ.. කොච්චර ගියත් එපාවෙන්නෙ නෑ.. අවට සුන්දරත්වය බල බල යනවා.. . බදුලු ගියේනම් තාමත් එක පාරයි ..
ඒත් ගාලු මාතර පැත්තෙ යනකොටනම් මට ඇතිවෙන්නෙ එකම එක සිතුවිල්ලයි.. ඈත මුහුද පේනකොට මට හිතෙන්නෙම අපි අපේ රට හුදකලා වෙලා කියලා.. මහ පිස්සු සිතුවිල්ලක් උණාට තාමත් කෝච්චියේ මුහුද පේන විදියට ගියොත් මට හිතෙන්නෙම ඕක

Kaushi Ariyabandu02/08/2012 at ප.ව. 1:54

හප්පේ කෝච්චි කතාවක්… කෝච්චියේ කොහෙ ගියත් ඒක මාර ඇත්දැකීමක් නේද? ඇත්තටම මගෙත් ජීවිතේ වැඩි හරියක් කෝච්චියේ තමයි ගෙවුනේ. ලවු කළෙත් කෝච්චියේ නෙවැ.
මේ කාටවත් නොකිවු කතාවක්… හැමදාම කොල්ලෝ ටික ෆුට්බෝඩ් එල්ලුනාම අපිට යන්න හම්බුවෙන් නෑ නොවැ. ඕලෙවල් තිබුන නිවාඩු කාලේ අපි ගිය හැම කෝච්චියකම සෙනග අඩු නිසා කාටවත් බය නැතුව කාගෙන්වත් බැනුම් අහන් නැතුව හිතේ හැටියට ෆුට්බෝඩ් එකේ අන්තිම පඩියට බැහැලා ආවා මතකයි.. ගෙදරට කේලම් කියන්න ඇන්ටිලා අංකල්ලා නෑ නොවැ.
උදේට කෝචිච්යට එන්නේ ඒක ඉස්සරහින් රේල්පාර දිගේ දුවගෙන නිසා මං එනකං කෝච්චිය නවත්තගෙන හිටපු වාර අනන්තයි. ප්ලැට්ෆොම් එකට එනකොට ස්ටේෂන් මාස්ටර් ඉක්මණට නගින්න කියලා මාව නග්ගගන්නවා හරියට ස්කූල් වෑන් එකක වගේ…. එය මාරැ වෙලා යන දවසේ උදේම මට කතා කරලා කිව්වා රේල් පාර දිගේ එනවනං වේලාසනින් එන්න කියලා. හැබැයි ඊළගට ආපු ස්ටේෂන්මාස්ටරැත් මගෙන් ඇහුවා ආ මෙයාද මේ හැමදාම කොච්චිය පරක්කු කරන ගෑනු ළමයා කියලා…… ලැජ්ජාවේ බෑ…..
අපේ මහත්තයව ඇදගෙන කොච්චියේ කොහෙහරි යන්න ඕනෙ කියන ආසාව අලුත් වුනා මේක කියවලා...

අසරණයා 08/07/2012 at ප.ව. 10:52

රජයේ සේවකයෝ ස්ථාන මාරු කරනවා කියන්නේ කොච්චර අමාරු දෙයක් ද. . හැමෝම වගේ මමත් කෝච්චියට ගොඩාක් ආසයි කෝච්චියේ ට්‍රිප් ගියා බදුල්ලට ගිහින් බස් හොයාගෙන අනිත් ඒවා බලන්න ගියේ. 2010 අවුරුද්දේ අපේ සෙට් එකම වෑන් එකක් අරන් යන්න කතා කරද්දී මම බෑ කියල තනියෙන්ම නානුඔයට කෝච්චියේ ගිහින් බස් එකේ නුවර එලියට ඇවිත් අනිත් කට්ටියත් එක්ක එකතු වුනා.

ක්සැන්ඩර් | Xander 08/07/2012 at පෙ.ව. 8:01 

මොන්ටිසෝරි යන කාලේ ඉඳලා මමත් එක්තරා කෝච්චි පිස්සෙක් තමයි. ඉස්කෝලේ යන කාලේ ඒ නිදහස වැඩි උනා. උදේ හවා කෝච්චියේ යන්න ගියාම ඉතින් ෆුට්බෝඩ් එකේ එල්ලිලා යන්න, පෙට්ටි දෙකක් අතර ෆුට්බෝඩ් වලින්ම මාරු වෙන්නේ එහෙම කෝච්චිය යද්දීමයි. ඒ කාලේ ඉඳලා තිබ්බ ආසාවක් තමයි කෝච්චි එන්ජිමේ යන එක. දැන්වත් ඒ ආසාව ඉටුකරගන්න ඕනේ..

Buru 09/07/2012 at ප.ව. 9:30

ආශාවෙන් සටහන කියෙව්වා මතක පාර දිගේ සුසුම් එක්කම.
අන්තිමට නුවර එලියේ රෑ කොච්චියේ යාළුවෝ එක්ක ගියේ 2003 විතර. ඒ ගමන් නම් තාමත් මතක් වෙනකොටත් හීන් හිනාවක් ගේනවා. ෆූට් බෝඩ් එකේ ඉඳන් සිගරට් එකක් බිබී ගිටාර් එකක් සෙල්ලම් කර කර අපි මෙහේ යාළුවෝ ටිකක් ලංකාවේ සෙට් වුනේ නියම ෆන් එකකට.
නානු ඔයට යද්දි මගෙ යාළුවෝ එක්ක මටත් වඩා කෝච්චියේ හිටපු මිනිස්සු යාළුවෝ වෙලා. කොටින්ම මගේ ඒ යාළුවෝ දැන් නිතර මුනගැහෙන්නෙත් නෑ අපි රස්සාවල් අරවා මේව හින්දා බිසි වීම අස්සේ. ඒත් ටෙලිෆෝන් කෝල් එකකින් හරි අපේ ආගිය කතා මතක් කරද්දි මම ලංකාවට ගිහින් ආවා කීව ගමන්ම ඉබේම අපේ කෝච්චියේ නුවර එලි ගමන මතක් කරලා අනේ දැන් කොහෙද පවුල් පිටින් ඔය වගේ ගමන් යන්නේ කියලා හූල්ලන්නත් අමතක කරන්නේ නෑ.
දැන් ඉතින් මම වැල්ලවත්ත බම්බපිටිය ගල්කිස්සේ කෝච්චි පාර දිගේ යනවා. හිටි ගමන් කවුරු හරි ළඟ හිටියොත් අඩෝ මාවත් කෝච්චියේ එක්ක පලයන් කියලා පුරුද්දට තාමත් කියවෙනවා.
මෙහේ නම් ඉතින් මගේ ඩේලි ට්‍රාන්ස්පෝට් වල කෝච්චිය තියෙනවා. ඒත් ඒකයි ලංකාවේ කෝච්චි ගමන් සමානයි කියලා මට කවදාවත් හිතිලා නෑ.

DeeJay 09/07/2012 at ප.ව. 9:42 

ඉස්සර අපි දෙන්නා ගෙ විනෝදාංශ වලින් එකක් නෙ නිවාඩු දවස් වල උදේට පේරාදෙණියෙන් කෝච්චියකට නැගලා නුවර ගිහිල්ලා එතනින් ආයෙමත් තවත් කෝච්චියකට නැගලා, පිලිමතලාවට නැත්නම් නාවලපිටියට එහෙමත් නැත්නම් කඩුගන්නාවට, මීරීගම වගෙ ඒ වෙලාවට හිතෙන තැනකට ගිහින් බැහැලා ඊලගට තියෙන කෝච්චියෙන් ආපහු පේරාදෙණියට එන එක.
සමහර දවස් වල හවසට ඔහේ කෝච්චි පාර දිගේ නිදහසේ මොනවා හරි කකා කතා කර කර ඇති වෙනකන් ඇවිදලාත් තියෙනවාත් මතක් වුනා.
ඔව්, මෙ පාරවත් බලමු කොහොම හරි කෝච්චියෙන් කදුකරයේ රවුමක් ගිහිල්ලා එන්න ගෙදර ගියාම.

 ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

 තවත් ප්‍රතිවාර කීපයක්ම තිබුනත්, ඒ ඔක්කොම මෙතන ඔබන්න ගියොත් ලිපිය දිග වැඩි වෙනවා. නමුත් ඕනෙ නම් පහත සබඳතාවය ඔස්සේ මට හිතෙන හැටි වෙත ගිහින් ඒ ඔක්කොම කියවන්න පුලුවන්.

Originally published @ මට හිතෙන හැටි on 7th July 2012