114. ලේස් එකෙන් බේරුනා. Narrow Escapes Series.

මේ සිද්දිය වෙනකොට මට අවුරුදු හයක්, නැතිනම් හතක් ඇති. ඒ දවස්වල අපි හිටියේ බලංගොඩ. තාත්තයි, මායි තව කට්ටියක් එක්ක ගල් ඔය ව්‍යාපාරය බලන්න බස් එකක ට්‍රිප් එකක් ගිහින්, ආපහු එන ගමන්. අම්මයි, නංගියි නැතුව තාත්තයි, මායි විතරක් ගියේ ඇයි කියලා කියන්න මට හරියට මතක නෑ.

හැතැප්ම ගණනාවක්ම, තෙරක් නොපෙනෙන උක් යායවල් මැදින්, වැස්සේම බස් එක ගමන් කරනවා මට මතකයි.  එක තැනකදි අපි බස් එක නවත්තලා තේ බිව්වා.  අපිත් එක්ක ගිය කීප දෙනෙක් කම්බි වැටෙන් උක් වත්තට පැනලා උක් ගස් වලට වැඩේ දෙන්න මේ වෙලාව ප්‍රයෝජනේට ගත්තා. ඉස්සරහ තියෙන චෙක් පොයින්ට් එකේදි වාහනේ පරීක්ෂා කරාම, උක් ගස් කපපු බව මාට්‍ටු වෙලා, කට්ටියම අමාරුවේ වැටෙන බව මතක් වෙච්ච පිරිසේ හිටපු වැඩිහිටියෝ කීප දෙනෙක් මේ වැඩේට විරුද්ධ වුනත්, උක් වත්තට පැනපු උන් නෑසූ කන් ඇතුව, උක් ගස් කප,, කපා පාරට විසි කලා. හොරා කන එක කොහොමත් ආතල් වැඩක්නේ.
එතකොටම, උක් ගස් පුරවපු ට්‍රේලරයක් ඇදගෙන එතනින් යන්න ආව ට්‍රැක්ටරේ නවත්තගත්ත අපේ උන් ට්‍රැක්ටර් ඩ්‍රයිවර්ට කොහොම හරි පානිය දාලා, උක් මිටි කීපයක්ම ට්‍රේලරෙන් බා ගත්තා. බස් එක පිටත් වෙන්න කලින් උක් මිටි ගණනාවක්ම බස් එකේ සීට් යට අඩුක් වුනා.

තාත්තයි මායි ඉඳගෙන හිටියෙ බස් එකේ දකුණු පැත්තේ. මම, කොහොමත් මම ආසම, අයිනේ සීට් එකේ. 

ටිකකින් ආයෙම වැස්ස පටන් ගත්ත නිසා වීදුරුව වහන්න සිද්ද වුනා. වීදුරු වහපු බස් එක ඇතුලේ කවුරුත් හිටියේ අපහසුවෙන්. පළපුරුදු මගියෙක් වන තාත්තා, ඉස්සරහ සීට් එකේ ඇන්ද දිගේ ගහලා තිබුන ඇලුමිනියම් බාර් එක අල්ලන් හිටියා. උක් දණ්ඩක් හපමින් යුෂ උරාබොමින් සිට මට, සපත්තුවේ ලේස් එක ගැලවී එල්ලෙන බව දැනුනා. උක් දඬු කෑල්ල පැත්තකින් තිබ්බ මම, පතුල් දෙක ඉස්සරහා සීට් එකේ ඇන්දේ පිටිපස්සට හිරකරගත්තා. 

ඔව් නේන්නං! සපත්තු දෙකේම ලේස් ගැලවිලා එල්ලෙනවා. 

සපත්තු ලේස් ගැට ගැහීමේ කලාව මෑතකදි ඉගෙන ගත්ත මට ප්‍රැක්ටිස් කරන්න අවස්තාවක් දෙන්නමදෝ, මගේ සපත්තු ලේසුත් නිතර නිතර ගැලවෙන ගතියක් ඒ දවස්වල තිබුනා. පතුල් දෙකම ඉස්සරහ සීට් ඇන්දට තවත් තදින් හිර කරගත් මම, සීරුවට ආපහු ගැටේ ගහන්න පටන් ගන්නකොටමයි බස් එක හැප්පුනේ.

මුලින්ම මට දැනුනේ ඉස්සරහ සීට් ඇන්දේ ඉඳලා මගේ කකුල් දිගේ උඩට ගමන් කරපු දැඩි කම්පනය. ඒ එක්කම පැත්තකට ලිස්සා යන බස් එකත් එක්කම මාත් පැත්තකට ඇලවෙන හැටි. ඒ එක්කම තහඩු ඉරෙන හඬ. ඉන් පස්සේ විලාප හඬ.

අපිට ඉහලින් තිබුණ රාක්කවල පටවලා තිබුණු මලු මගීන්ගේ හිස් මතට ඇදගෙන වැටෙන හැටි මම බලා හිටියේ ඇස් රවුම් කරගෙන.  එක කැන්වස් ඩෆල් බෑග් එකක් තාත්තෙගෙයි මගෙයි ඇඟ උඩට ඇදගෙන වැ‍ටුනා.

ඊට පස්සේ ආවේ නිහඬතාවයක්.

එක වරම කොහෙන්දෝ ඇවිත් මගේ සීට් එක යටින් මතුවෙලා තිබුණ උක් මිටියක් උඩ හිටගත්ත මම, ජනේලෙන් එලියට එබිලා බැලුවා. මම හිටපු තැනට පොඩ්ඩක් ඉස්සරහින් බස් එකේ බඳේ වැදුනු, අපි යන දිහාවටම යමින්  කාරෙකක්.  ඒ කාරෙකේ වැදුනු විරුද්ධ දිසාවෙන් ආපු ජීප් එකක්. ඔක්කොම එකට පැටලිලා. වීදුරු ක‍ටු. වැස්ස.

පස්සේ අපි තේරුම් ගත්ත විදියට, අපි පිටි පස්සෙන් ඇවිත් බස් එකට ඉස්සර කරන්න හදපු කාරෙකේ ඩ්‍රයිවර්, ඉස්සරහින් වේගයෙන් ආපු ජීප් එක දැකලා තියෙන්නේ අන්තිම මොහොතේ.  මහ වැස්සේ, ලිස්සන පාරේ, මූණට මූණ දාලා ජීප් එකේ හැපෙනවට වඩා, තමන් යන දිසාවටම යන බස් එකේ හැපෙන විකල්පය ‍තෝරාගත්ත ඩ්‍රයිවර්, වාහනේ බස් එකේ බඳට කපලා. බස් එකේ බඳේ වැදිච්ච කාරෙකේ බඳේ, ඉස්සරහින් ආපු ජීප් එක හැපිලා.

බස් එකේ හිටපු හුඟ දෙනෙකුට තුවාලයි.  අපි මතට ඇදගෙන වැ‍ටුණු ඩෆල් බෑග් එකෙන් උරහිස් වලට වෙච්ච තැල්ම ඇරුණාම තාත්තයි මටයි වෙන අවුලක් තිබුනේ නෑ.  සමහරුන්ගේ ඔලු පැලිලා, මූණු කැපිලා, දත් කැඩිලා, කටවල් තැලිලා.

තාත්තා බේරිලා තියෙන්නේ එයා කොහොමත් ඉස්සරහා සීට් එකේ බාර් එක හැමවිටම අල්ලගෙන ගිය නිසා. මම, ඉස්සරහට වීසි වෙලා, බෙල්ල නොකැඩී බේරුනේ, මම සපත්තුවේ ලේස් එක ගැට ගහන්න පතුල් දෙකම ඉස්සරහ සීට් ඇන්දට හිරකරගෙන ඉන්න පුලුවන් හොඳම 'ක්‍රෑෂ් පොසිෂන්' එකේ හිටපු නිසා.

කොහොම හරි, සපත්තු ලේස් වලට පින් ස්ද්ද වෙන්න, මම අතක් පයක් කඩා නොගෙන බේරුනා එදා.



Originally published as "Narrow Escapes 1 : Saved by the Shoestrings" @ HeyDude in English Language.  

This happened when I was about 6 or 7. We were living in Balangoda, Sri Lanka. My father and I had gone on a trip to see the Galoya Project. I can't recall why only two us of went on that trip. We were returning home in the bus we had chartered.

I remember passing miles and miles of  sugarcane fields...>>>Please PRESS here to continue reading the original version in English.