13. රියට අත ඇල්ලූ මගියා / The Hitchhiker - 3

මුල් කොටස් දෙක කියෙව්වෙ නැතිනම්:

රියට අත ඇල්ලූ මගියා / The Hitchhiker -1

රියට අත ඇල්ලූ මගියා / The Hitchhiker -2

"අන්න ඒකයි මම කෙනෙකුට කතා කරන කොට විශේෂයෙන්ම ප්‍රවේසම් වෙන්න ඕනෙත්. මම කෝ'මද දන්නෙ බොස් සිවිල් පිට ඉන්න පොලිස්කාරයෙක් නෙවෙයි කියලා?"

"ඔයාට මාව පොලිස්කාරයෙක් වගෙ පේනවද?"

"නෑ බොස්," ඔහු කිව්වා. "කො'එත්ම නෑ.  අනික බොස් පොලිස්කාරයෙක් නොවෙන බව ඕනැ මෝඩයෙකුට තේරෙනවා."

ඔහු සාක්කුවකට අත යවා දුම්කොල ටින් එකකුත්, සිගරට් ඔතන කොල පැකට්‍ටුවකුත් ඉවතට ගෙන සිගරට්‍ටුවක් ඔතන්නට වුනා. මම ඇස් කොනින් ඔහු කරන දේ බලා සිටියා.  තරමක් අමාරු කාර්යයක් වූ සිග‍රැට්‍ටුවක් එතීම, ඔහු කරපු වේගය මට අදහා ගත නොහැකි තරම් වුනා. ඇත්තෙන්ම ඔහු තප්පර පහක පමණ කාලයකදී සිග‍රැට්‍ටුව ඔතා අවසන් කලා. අවසානයේදී. සිගරට් කොලයේ දාරය දිගේ දිවේ තුඩ දිවවූ ඔහු, කොලය අලවා සිග‍රැට්‍ටුව තොල් අතර රඳවා ගත්තා. ඉන් පසු ලයිටරයක් ඔහුගේ අතේ පහල වුනා. ලයිටරයෙන් ගිණි දැල්ලක් මතු වුනා.. සිග‍රැට්‍ටුව දැල්වුනා. ලයිටරය අතුරුදහන් වුනා. මුලු ක්‍රියාවලියම ඇත්තෙන්ම සුවිශේෂ රංගනයක් කියා කිව හැකියි.

"මම ජීවිතේට දැකලා නෑ මනුස්සයෙක් ඔය තරම් වේගයෙන් සිගරට් එකක් රෝල් කරනවා," මම කිව්වෙ පුදුමයෙන්.

"ආ," ඔහු පෙනහලු පිරෙන්න දුම් උගුරක් ඇද්දා. "ඒ'නම් බොස් ඒක දැක්කා?"

"නැතුව? මම දැක්කා තමයි. ඒක නම් මාරයි, ඈ!"

ආසනයේ ඇන්දට හේත්තු වූ ඔහු සිනාසුනා. ඔහු සිග‍රැට්‍ටුව එතූ වේගය මගේ අවධානයට යොමු වීම ගැන ඔහු බොහෝ සතු‍ටු වූ බව පෙනුනා.

"බොස්ට දැනගන්න ඕනෙද, මට ඒක  ඒ'ම කරන්න පුලුවන් ඇයි කියලා?"

"කියමුකො බලන්න එහෙනම්."

"ඒකට 'ඒතුව බොස්, මට තියෙන මේ අරුම පුදුම සුපිරි ඇඟිලි. මගේ මේ ඇඟිලි...," ඔහු දෑතේම ඇඟිලි ඔහුගේ මුහුන ඉදිරියෙන් විහිදාලමින් කිව්වා. "...ලෝකෙ ඉන්න 'ඔඳම පියානෝ වාදකයගෙ ඇඟිලි වලට වඩා වේගවත්, ඒ වගේම දක්ෂයි."

"ඔය පියානෝ වාදකයෙක්ද?"

"මොනාද බොස්! බොස්ට මාව පියානෝ වාදකයෙක්  වගෙ පේනවද?"

මට ඔහුගෙ ඇඟිලි දිහා බැලුනා. ඒවායෙ තිබුනෙ හරිම අලංකාර හැඩයක්. සිහින්, දිග, සියුමැලි  ඒ ඇඟිලිවල , ඔහුගේ ශරීරයට කිසිසේත්ම ගැලපීමක් තිබුනෙ නෑ. ඒවා හරියටම ඔහුගෙ ඇ‍ඟේ කොටසක් නොවේ වගේ පෙනුනේ. ඒවා ගැලපුනේ මොලයේ සැත්කම් කරන ස්නායු ශල්‍ය වෛද්‍ය විශේෂඥයෙකුට හෝ ඔරලෝසු කාර්මික ශිල්පියෙකුට.

"මගෙ රස්සාව," ඔහු කිව්වා. "...පියානෝ එකක් වාදනය කරනවා වගේ සිය ගුණයක් අමාරුයි.  ඕනෙ ගොබ්බයෙකුට පුලුවන්නෙ ඒක නම්. මේ දවස්වල ඔය 'ඇම ගෙදරම ඉන්නෙ මේ ඇඹිටිල්ලං පොඩි උං, පියානෝ  ග'අන්න ඉගෙන ගන්න, නැද්ද මං 'ආන්නේ?"

"හ්ම්ම්.. ඔව් එහෙම කියන්නත් පුලුවන්."

"ඒක 'ඒමම තමයි බොස්. නමුත්, කෝටියකින් එක පුද්ගලයෙකුටවත් මම කරන රස්සාව ඉගෙන ගන්න බෑ. කෝටියකින් එක්කෙනෙකුටවත්! දන්නවද බොස්?"

"මාරයිනෙ!"

"නැතුව බොස්? මාරයි තමයි"

"මම හිතන්නෙ ඔයා කරන්නෙ මේ ඉන්ද්‍රජාලික වැඩ. ඔයා මැජික් කාරයෙක්."

"මේ මම?" ඔහු ගෙරෙව්වා. " මැජික් කාරයෙක්? මේ... මේ... මේ... ඔය කජු කිරි කොලු කෙල්ලංගෙ  පාටි වලට ගි'ඉන් තොප්පි වලින් 'ආවො අරං පෙන්නන?"

"එහෙනම් ඔයා කාඩ් ප්ලේයර් කෙනෙක්. ඔයා මිනිස්සුන්ව කාඩ් සෙල්ලමට පොළඹවලා, ඔයාට වාසි වෙන විදියට අත බෙදාගෙන..."

"මම? මේ කාඩ් ගා'ලා වංචා කරන තක්කඩියෙක්?" ඔහුට කෑගැස්සුනා. "ඊටත් වඩා කාලකණ්නි රස්සාවක් තවත්  තියෙනවද?"

"හරි, හරි, මම පරාජය බාර ගන්නවා."මම කාරය පැදවූයෙ ඉතාම හෙමින්, පැයට හැතැප්ම හතලිහකට වැඩි නොවෙන්න, මොකද තව පාරක් පොලීසියට අහු වෙන්න මගේ කිසිම අදහසක් නොතිබුන නිසා.  අපි මේ වෙනකොට ලන්ඩන් - ඔක්ස්ෆර්ඩ් ප්‍රධාන මාර්ගයේ ඩෙනැම් දෙසට වූ පල්ලම බසිමිනුයි හිටියේ.

හදිසියේම මගේ මගියා කලු හම් බඳ පටියක්  මට පෙන්වා. "බොස් මේක කලින් දැකලා තියෙනවද?"යි ඇසුවා. පටියේ ගාංවුවේ හැඩයේ විශේෂත්වය මම වහාම දු‍ටුවා.

"ඒයි! ඕක මගෙ නේද? ඔව්, ඕක මගෙ බෙල්ට් එක? ඔයාට කොහෙන්ද ඕක?"

ඔහු හිනාවෙලා පටිය දෙපැත්තට පැද්දුවා.

"වෙන කො'එන්ද, බොස්ගෙ කලිසමෙන් මිසක්."

මම වහාම මගේ ඉන අතගා බැලුවා.

මගේ පටිය අතුරුදහන් වෙලා තිබුනා!

"මේ ඔයා කියන්නෙ,  මම  කාරෙක එලවන අතරේ, ඔයා මගේ බෙල්ට් එක ගලවා ගත්තා කියලාද?" මම ඇහුවේ වික්ෂිප්ත වෙලා.

ඔහු, අර මී ඇස්, මගෙ මුහුණෙන් ඉවතට නොගෙනම, හිස ඉහලට පහලට වැනුවා.

"ඒක වෙන්නෙ කොහොමද?," මම කිව්වා. "ඔයා බෙල්ට් බකල් එකත් පන්නලා, ලූප්ස් අස්සෙන් ඕක ඇදලා ගන්න එපායැ? එහෙනම් මම දැක්කෙ නැත්තෙ කොහොමද, ඔච්චර හරියක් වෙනකල්?  හරි මම දැක්කෙ නෑ කියමු. ඒත් මට දැනෙන්න එපායැ"

"ඒ වුනාව  බොස්ට දැනුනෙවත් නෑ නේද?" ඔහු ඇසුවේ ජයග්‍රාහී ලීලාවෙන්.

මගෙ බඳ පටිය තමාගෙ උකුල මතට අත හැරිය ඔහු , මෙවර දුඹුරු පැහැති සපත්තු ලේස් එකක් ඇඟිලි වලින් එල්ලාගෙන හිටියා.

"හොඳයි, බොස් මේක ගැන මොකද කියන්නෙ?"

"මොකක්ද ඕක ගැන කියන්න තියෙන්නෙ?"

"මෙතන ඉන්න කාගෙ 'අරි සපත්තු ලේස් එකක් 'එම නැති වුනාද?" ඔහු ඇහුවෙ සිනා සෙමින්.

මට නිකම්ම මගෙ සපත්තු දිහා බැලුනා.

එක සපත්තුවක ලේස් එක අතුරුදහන්!

"දෙයියන්ටම ඔප්පු වෙච්චාවේ!  ඔයා කොහොමද ඒක කලේ? මම කොයි වෙලේවත්, ඔයා ඉස්සරහට නැවෙනවවත් දැක්කෙ නෑනෙ!"

"බොස් දැකපු ඇති දෙයක් නෑ තමයි.  මම එක අඟලක්වත් එ'ආ මෙ'ආ වෙනවාවත් බොස් දැක්කෙ නෑ තමයි. බොස් දන්නවද ඒ ඇයි කියලා?

"ඔව්," මම කිව්වා. "ඒ ඔයාට 'අරුම-පුදුම-සුපිරි-ඇඟිලි' තියෙන නිසා."

"ආන්න 'අරි. අන්න බොස්ට තේරුනා වෙඩි වගේ."


නැවතත් සුව පහසුවෙන් ආසනයේ ඇන්දට හේත්තු වූ ඔහු  තමන්ම  ඔතාගත් සිග‍රැට්‍ටුව උරමින් ඉදිරි වීදුරුව දෙසට දුම සිහින් දල්ලක් සේ යැව්වා. ඔහුගේ හපන්කම් වලින් මා විශ්මයට පත්වී ඇති බැව් දැන සිටි ඔහු, ඒ ගැන උද්දාමයෙන් පසු වූ බව පෙනුනා.

"අද නම් පරක්කු වෙනවා මට. වෙලාව කීයද බොස්?"

"ඔය තියෙන්නෙ ඔයා ඉස්සරහා ඔරලෝසුව,"

"ඔය කාර් ඔරලෝසුවල වෙලාවල් මම විශ්වාස කරන්නෙ නෑ," ඔහු මුහුණ ඇද කරමින් කිව්වා. "බොස්ගෙ ඔරලෝසුවේ වෙලාව කියන්නකො."

මම මගේ  අත් ඔරලෝසුව දෙස බැලීමට කමිස අත උඩට ඇද්දා.

ඔරලෝසුව අතුරුදහන් වෙලා තිබුනා!

මට ඔහු දෙස බැලුනේ නිතැතින්මයි. ඔහු සිටියේ සිනාසෙමින්.

"ඒකටත් ගැහුවා නේ?"

ඔහු අල්ල විදහා පෙන්නුවා. මගේ ඔරලෝසුව එහි තිබුනා.

"මේක  නියම භාණ්ඩයක්. 'ඔඳම වර්ගයේ. කැරට් දා' අටේ රත්තරන්. විකුණගන්නත් ලේසියි. මේ වගේ ඉස්තරම් වර්ගයේ බඩු විකුණගන්න එක කෝ'මත් ගේමක් නෙවෙයි."

"මට ඕක නම් ආපහු ලැබුනොත් හොඳයි!" මම කිව්වෙ තරමක ආවේගයෙන්.

ඔහු ඉදිරියෙන් තිබූ සමින් නිමකල රඳවනය මත ඔරලෝසුව ප්‍රවේශමෙන් තැන්පත් කලා.

"මම බොස්ගෙන් කිසිම දෙයක් ගන්නෙ නෑ බොස්," ඔහු කිව්වා. "බොස් මගෙ මිත්‍රයා, අනික මේ මට ලිෆ්ට් එකක් දෙන ගමන්."

"ඒක නම් දැනගත්ත එකත් ලොකු දෙයක්."

"බොස් මම මේ කරන්නෙ, බොස් මගෙන් අහපු ප්‍රශ්නෙට උත්තර දෙන එකයි. බොස් මගෙන් ඇහුවානෙ මම කරන රස්සාව ගැන. ඉතින් මම මේ බොස්ට පෙන්නනවා ක්‍රියාවෙන්ම."

"හරි, මගෙන් වෙන මොනවද ගත්තේ?"

මදහසක් පෑ ඔහු, සිය කබා  සාක්කුවෙන්, මට අයත් භාණ්ඩ එකින් එක එලියට ගන්න පටන් ගත්තා. ඒ අතර මගේ රියැදුරු බළපත්‍රය,  යතුරු කැ‍රැල්ල, පවුම් නෝට්‍ටු කිහිපයක්, කාසි, මගේ ප්‍රකාශකයෝ එවූ ලිපියක්, මගේ දිනපොත, පැන්සල් කොටයක්, සිගරට් ලයිටරය, සහ ඒ සියල්ලන්ටම වඩා, මගේ බිරිඳට අයත් නිල් මැණිකක් වටා මුතු ඔබ්බවා සාදා තිබූ අගනා පැරණි මුද්දත් තිබුනා. මම එය ලන්ඩනයේ රන් ආභරණ ශිල්පියෙකු වෙත ‍රැගෙන යමින් සිටියේ  එහි හැලී තිබූ එක මුතු ඇටයක් අලුතින් සවිකරවා ගැනීමටයි.

"මෙන්න තවත් නියමම භාණ්ඩයක්," මුද්ද ඇඟිලි තුඩුවලින් ඒ මේ අත කරකවමින් ඔහු කිව්වා. "මට වැරදීමක් වෙලා නැත්නම්, දා' අටවෙනි ශත වර්ෂෙ, තුන් වෙනි ජෝජ් රජ්ජුරුවන්ගෙ කාලේට අයිති භාණ්ඩයක්"

"හරියටම හරි"

ඔහු මුද්දත් අනිත් බඩුත් සමග රඳවනය මත තැබුවා.

"ඒ කියන්නෙ ඔයා පික් පොකට් කාරයෙක්." මට ඇහුනේ නිතැතින්මයි..

"මම ඒ වචනෙට කැමතිම නෑ," ඔහු පිළිවදන් දුන්නා. "ඒක බොහෝම ගොර'ඇඩි, ග්‍රාම්‍ය වචනයක්. අනිත් එක, පික් පොකට් කාරයෝ කියන්නෙ, මේ බොහෝම ලේසි,  ලාමක, බාලාංශ මට්ටමේ වැඩ කරන, ගොර'ඇඩි ආධුනිකයො  වගයක්. උං මේ ඇස් පෙන්නැති නාකි අම්මන්ඩිලාගෙන් සල්ලි 'ඔරකං කරන උංනේ."

"දැන් ඔයා කොහොමද ඔයාවම හඳුන්වා ගන්නෙ?"

"මම? මම අතැඟිලි ශිල්පියෙක්. ෆිංගර්ස්මිත්. මම වෘතීය  අතැඟිලි ශිල්පියෙක්. ඒ කියන්නෙ ප්‍රොෆෙෂනල් ‍ෆිංගර්ස්මිත් කෙනෙක්."

ඔහු  ඒ වචන කිව්වෙ, හරියටම ඔහු, ශල්‍ය වෛද්‍ය විශේෂඥයින් සඳහාවූ  රාජකීය විද්‍යාලයේ  කුලපති හෝ කැන්ටබරිහි අග්‍රරාජගුරු ප්‍රසාදීන් වහන්සේ  බව මට පවසන්නාක් මෙන් ගාම්භීරතා පූර්වක අභිමානයකිනුයි.

"මම කවදාවත් අහලා නෑනෙ ඒ වචනෙ. ඒක ඔයා නිර්මාණය කරපු එකක්ද?"

"අපොයි නෑ. ඒක මම 'අදපු වචනයක් නෙවෙයි. ඕක ඔය වුර්තියේ ඉහලටම ගිය අයව 'අඳුන්වන්න බාවිතා කරන වචනයක්. බොස් 'ආල තියෙනවනෙ ස්වර්ණාබරණ නිර්මාණ ශිල්පියා, ගෝල්ඩ්ස්මිත්, එතකොට සිල්වර්ස්මිත්.  ඒ අය ඒ ඒ වුර්තියේ විශේෂඥයො. මම අතැඟිලි පිලිබඳ විශේෂඥයෙක්. ඉතින් මම අතැඟිලි ශිල්පියෙක්. ෆිංගර්ස්මිත්."

"මරු ජොබ් එකක්නෙ"

"නියමම ජොබ් එකක්. කියලා වැඩක් නෑ," ඔහු පිළිතුරු දුන්නා.

"එහෙනම්, ඒකයි මේ රේස් එකට යන්නෙ."

"ඒක 'අරි ලේසි වැඩක් බොස්.  රේස් එක ඉවර වුනාට පස්සෙ, දිනපු කට්ටිය සල්ලි ගන්න පෝලිම් ගැහෙන කල් පොඩ්ඩක් ගැවසෙනවා අවට. ලොකු කුට්ටියක් දිනපු කෙනෙක් සල්ලි ගන්නකල් බලා ඉඳලා, යනවා මිනිහා පස්සෙන්. ගි 'ඉල්ලා දෙනවා වැඩේ සල්ලි මිටියටම. ඔන්න බොස් වරදවා තේරුම් ගන්නෙපා. මම කවදාවත් පැරදුන කෙනෙක්ගෙන් වත් දුප්පතෙක්ගෙන්වත් කිසි දෙයක් උස්සන්නෙ නෑ. මම වැඩේ දෙන්නෙ ඇති 'ඇකි අයට පමණයි. ඒ කියන්නේ ජයග්‍රා'අකයෝයි, ධනවත්තුයි."

"ඔයා හරි ප්‍රතිපත්ති ගරුකයිනෙ. ඉතින් නිතරම පොලීසියට හෙම අහුවෙනවද?"

"අ'උවෙනවද? ඔහු....කැගැහුවා." මේ මාව අ'උවෙනවද කියලා ඇව්වා? පික්පොකට් කාරයොයි අ'උවෙන්නෙ.  අතැඟිලි ශිල්පියො කවදාවත් අ'උ වෙන්නෙ නෑ.  මේ 'ආන්න බොස්,  මට ඕනෙ නම් බොස්ගෙ බොරු දත් කුට්ටම උස්සන්න පුලුවන් බොස්ට නොදැනෙන්න,"

"මට බොරු දත් නෑ."

"මම ඒක දන්නවා, ඔහු කිව්වා. "නැත්නම් මේ වෙනකොටත් දත් කුට්ටම උස්සලා 'උඟක් වෙලා."

මට ඇත්තෙන්ම ඒ ගැන සැකයක් තිබුනෙ නෑ.  ඔහුගෙ සිහින් දිගු ඇඟිලි වලට කල නොහැක්කක් නැති බව ඒ වෙනකොට මම හොඳින් තේරුම් අරන් තිබුනා.

අපි නිහඬවම ඉදිරියට ගමන් කලා.

"අර පොලිස් කාරයා ඔයාගෙ විස්තර හොඳට චෙක් කරලා බලයි. ඒකෙන් ඔයාට ප්‍රශ්ණයක් වෙන්නෙ නැත්ද?"

"මගෙ විස්තර කාටවත් චෙක් කරන්න ලැබෙන්නෙ නෑ බොස්"

"මොකෝ නැත්තෙ?  ඒ යකා අර පොඩි කලු පොතේ බොහෝම පරිස්සමෙන් ලියාගත්තෙ, ඔයාගෙ නමයි, ඇඩ්‍රස් එකයි, ඔක්කොම!"

නැවතත් අර කපටි මී හිනාවක්.

"ආ, ඒකද? මම 'ඉතන්නෙ නෑ ඒ යකා ඒක ඒ වගේම පරෙස්සමෙන් මතකයෙත් ලියාගත්තා කියලා. මොකද 'ඔඳ මතක ශක්තියක් තියෙන කොස්සෙක් මට නම් 'අම්බවෙලාම නෑ. සමහර උන්ට උංගෙම නම් වත් මතක තියා ගන්න බෑ."

"මතකයක් මොකටද? ඒ හාදයා ඒක පොතේ ලියාගත්තනෙ."

"කතාව ඇත්ත බොස්. පොර ඒක ලියාගත්තා තමයි. නමුත් ප්‍රශ්නෙකට තියෙන්නෙ, ඒ යකා අතින් පොත නැති වෙලා. එකක් නම් මදෑ, පොත් දෙකම. අර මගේ නම ලියාගත්ත පොතයි, බොස්ගෙ නම තියෙන දඩ පොතයි දෙකම."

ඊ ලඟ මොහොතෙ, ජයග්‍රාහී සිනහවක් මුව රඳවාගත් ඔහු, අර සියුමැලි දිග අතැඟිලි වලින් පොලිස් නිළධාරියාගේ සාක්කුවලින් සොරකම් කරන ලද පොත් දෙකම අල්ලාගෙන සිටියා.

"මම කරලා තියෙන ලේසිම ජොබ් එකක් බොස්," ඔහු කිව්වේ ආඩම්බරයෙන්.

මම කොපමණ විශ්මයට පත් වුනාද කිව්වොත්, පාරේ ගමන් කර තිබූ කිරි බවුසරයක නොහැපි බේරුනේ අනූ නමයෙන්!

"ඒ කොස්ස ගාවා අපි ගැන කිසිම සටහනක් දැන් නෑ."

"ඔයා නං විශ්ව කර්මයෙක්!" මට කෑ ගැස්සුනා.

"නමක් වත්, ඇඩ්‍රස් එකක් වත්, කාර් එකක නොම්බරයක්වත් මෙලෝ දෙයක් නෑ."

"මාරම වැඩකාරයෙක්, ආ!"

"මම හිතන්නෙ බොස් අපි පුලූවන් තරම් ඉක්මනින් අතුරු පාරකට 'ඇරෙව්වා නම් හොඳයි. එතකොට අපිට පුලුවන් පොඩි ගිණි මැලයක් හෙම ගා'ලා, මේ පොත් දෙක ගිණි දෙවියන්ට පුදන්න."

"ඔයා නං මනුස්සයෙක් නෙවෙයි, දෙයියෙක්!"

"බෝ'ම ස්තුතියි බොස්. 'ඔඳක් අහන්න ලැබෙන එක, කෝ'මත් ලොකූ සතුටක්!

නිමි.

 ප. ලි:  මම අර උඩින්ම තියෙන චිත්‍රය අඳින්න Roald Dahl ගෙම තරුණ වියේ මෙන්න මේ ඡායාරූපය ටිකක් වෙනස් කරලා ගත්තා. ඇත්තෙන්ම තරුණ කාලේ බුවා හෙන හැන්ඩියා නේද? උසත් අඩි හයයි අඟල් ගානක් නිසා අර ප්‍රහාරක ගුවන් යානා පදවපු කාලේ ප්‍රශ්නයක්  තිබ්බලු අර පුංචි නියමු කුලිය ඇතුලෙ හිර වෙලා ඉන්න එක.

 ABOUT THE AUTHOR
By Courtesy of Wikipedia

Roald Dahl (13 September 1916 – 23 November 1990) was a British novelist, short story writer, poet, fighter pilot and screenwriter.

Born in Wales to Norwegian parents, he served in the British Royal Air Force during World War II, in which he became a flying ace and intelligence officer, rising to the rank of Wing Commander. 

Dahl rose to prominence in the 1940s, with works for both children and adults, and became one of the world's best-selling authors. He has been referred to as "one of the greatest storytellers for children of the 20th century". In 2008 The Times placed Dahl 16th on its list of "The 50 greatest British writers since 1945". His short stories are known for their unexpected endings, and his children's books for their unsentimental, often very dark humour.

Some of his notable works include James and the Giant Peach, Charlie and the Chocolate Factory, Matilda, The Witches, Fantastic Mr Fox, The Twits, George's Marvellous Medicine and The BFG.