117. ප්ලාස්ටරේ / Band-Aid

ඔයාලා කවදාහරි ඇ‍ඟේ ප්ලාස්ටරයක් අලවගෙන ඉඳලා තියෙනවද, ප්ලාස්ටරේ ඉවරවෙන තැනයි, හම පටන් ගන්න තැනයි අඳුනාගන්න බැරුව යනකල්?

මම ඉඳලා තියෙනවා.
ම්ම්ම්… ඇත්තෙන්ම මේ දැනුත්!

අද වෙනකොට, මම මේ ප්ලාස්ටරේ ගහන් ඉඳලා තියෙනවා එක දිගටම මාසම හයක්!

කොහොමද වැඩේ?

බොරු කියන්නෙ මොකටද, ප්ලාස්ටරේයි, මමයි අතර දැන් අන්‍යෝන්‍ය බැඳීමක් ඇතිවෙලා. සංසාරගත බැඳීමක්!

ඕං මම කලා පොඩි ගණනය කිරීම් ටිකක්, මේක තවත් පැහැදිලි වෙන්න.
මම මේ ප්ලාස්ටරේ අලවං ඉඳලා තියෙනවා:

දවස් 182 1/2ක් . ඒ කියන්නෙ පැය 4380ක්. නැත්නම් විනාඩි 262,800ක්.
හෝ තප්පර 15,768,000ක්. තවත් නිවැරදිව කිව්වොත් …,
හ්ම්ම්, ඒකට නම් පු‍තෝ ටිකක් වෙලා යයි, මොකෝ ඕං කැල්කියුලේටරේටත් කෙල වුනා වගෙ, බින්දුවලට ඉඩ නැතුවද කොහෙද, මම තප්පරේකින් දාහෙන් පංගු බලන්න ගියාම!

හරි ඒකෙන් වැඩක් නෑ. දැන් කොහොමින් හරි, ප්ලාස්ටරේට මාව දරුණු විදියට ග්‍රහණය කරගන්න මේ කාලය හොඳටම ඇති කියලා ඔයාලට පැහැදිලියිනෙ?

මම මේ ප්ලාස්ටරේ මෙච්චර කල් අලවං හිටියේ කාගෙ වැ‍රැද්දෙන් කියලද ඔයාලා හිතන්නෙ?

ඒක තනිකරම අපේ අම්මගෙ වැ‍රැද්ද!

අපේ අම්මා නිකං බර බර ගාන්නෙ, හරියට මේ ප්ලාස්ටරයක් කියන එකක් ඩොලර් මිලියන් තුනක් විතර වටිනවා වාගෙනේ. ආන්න ඒකයි, මට මෙච්චර කට්ටක් කන්න වෙලා තියෙන්නෙ, එකම ප්ලාස්ටරේ අලෝගෙන. අම්මා ප්ලාස්ටර් හංගලා අරන් තියලා තියෙන්නෙ, මට ගන්න බැරිවෙන්න. මම තුවාලයක් කරගත්ත වෙලාවට, තුවාලෙ කොච්චර දරුණු වුනත් කමක් නෑ, එයා දෙන්නෙ එකම ප්ලාස්ටරයයි. එච්චරයි.

ඒ කියන්නෙ එකමයි, ඒකමයි!

මම බැරිවෙලාවත් ඕක ගලවලා දාලා වෙන එකක් ඉල්ලුවොත්, ඕං කියනවා:

“හුහ්! මම ගෙදර ප්ලාස්ටර් හදනවා කියලා හිතුවද?”

“ප්ලාස්ටර් ගස් වලින් කඩනවා කියලා හිතුවද?”

“මෙතන මේ ප්ලාස්ටර් දන්සැලක් දාලා කියලා හිතුවද?”

කොච්චර ඉල්ලුවත් නෙවෙයිනෙ තව එකක් දෙන්නෙ. අනේ ඉතින් මමත් ප්ලාස්ටරයක් අලවාගත්තම ඔහේ තියෙන්න අරිනවා. හැබැයි මෙදා පාර නම් මම ටිකක් ඕනෙවට වඩා වැඩිපුර තියෙන්න ඇරියාය කියලයි මටත් හිතෙන්නෙ.

දැන්නම් මේක ගලවන්නත් ලේසි වෙන එකක් නෑ.
ඒ වුනාට දැන් මේක ගලවන්න වෙලා තියෙන්නෙ. ඇයි දන්නවද?
අද ඉස්කෝලෙ අපේ ගෲප් ෆෝටෝස් ගන්නවා.

මේ ප්ලාස්ටරේ තියෙන්නෙ මගෙ මූණෙ. හරියටම වම් ඇහැ යට .
මූණෙ ප්ලාස්ටරයක් අලෝගෙන ෆෝටෝ එකට හිටියෑකිද, ගොබ්බසේන වගෙ?

ගිය අවුරුද්දෙ ෆෝටෝ එක ගන්න කොටම, ගානට වෙලාවට ඇහි පිල්ලමක් වැදුනා . ඕං ඒකෙ මම ඉන්නවා නිදාගෙන.

ඊට කලින් අවුරුද්දෙ ගෲප් ෆෝටෝ එක ගන්න කොටම, මම හිටගෙන හිටපු බංකුව හරියටම, ඒ වෙලාවටම, පෙරලෙන්න වගෙ ගිය හන්දා, බය වෙච්ච පාර කට ඇරිලා, ඕං මම ඒකෙ ඉන්නවා යකෙක් දැකලා වගෙ කට ඇරගෙන!

මේ පාර ගනිංකො ප්ලාස්ටරයක් මූණෙ අලෝගෙන ! එතකොට, මුංට තව අවුරුදු ගානක් යනකල්, මාව මතක තියෙන්නෙ අර උනුත් එක්ක හිටපු හෙන මීටරේ හැටියට නෙවෙයි, අර ප්ලාස්ටරයක් මූණෙ අලෝගෙන ඉන්න මොංගල් ඩයල් එක හැටියටයි.

මටමනෙ වෙන්නෙ!

මේක මාර පජාත වැඩක්නෙ! මට හම්බ වෙන්නෙම නිකම්ම නිකම් ප්ලාස්ටර්! අනිත් උන්ට, හැම එකාගෙම අනුකම්පාව, අවධානය ලැබෙන, අර හැම එකාම අස්සන ගහන්න පොරකන, P.O.P කාස්ට් එක අත පය වලට දාගෙන ෆුල් ආතල් එකේ ඉන්න ලැබෙන, පට්ට ආතල් ඇක්සිඩන්ට් වෙනකොට මට මාර ජෙල. සික්! මට වෙන්නෙ නෑනෙ ඒ වගෙ ආතල් තුවාලයක් ආසාවටවත්. මට මාර ආසයි අර මගෙ ඇ‍ඟේ හැම ඇටයක්ම කැඩිලා, ඉස්පිරිතාලෙ නැවතිලා, අර කාස්ට් එකත් දාගෙන, මුළු දවසම ෆුල් ආතල් එකේ, අයිස් ක්‍රීම් කකා, ටීවී බලබල ඉන්න ලැබෙන ඇක්සිඩන්ට් එකක් වෙනවා නම්. මට නම් තියෙන්නෙ පුදුම නොලැබීමක් අප්පා.

ඕං මට එහෙම ඇක්සිඩන්ට් එකක් වෙලා, ඇ‍ඟේ ඇට ඔක්කොම කැඩුනයි කියලා හිතමු. එතකොට ඩොකා මා දිහා බලලා කියයි, “මෙයාට එච්චර අමාරුවක් නෑ. ඔන්න ඔය ප්ලාස්ටර් දෙක තුනක් ගැහුවාම ඕක හරියයි,” කියලා.

එතකොට අපේ අම්මා අත් දෙක ඉනට තියාගෙන, ඩොකා දිහා ඔරවලා බලලා කියාවි,

“මොනවා? ප්ලාස්ටර් දෙක තුනක්?”

“හුහ්! මම ගෙදර ප්ලාස්ටර් හදනවා කියලා හිතුවද?”

“ප්ලාස්ටර් ගස්වලින් කඩනවා කියලා හිතුවද?”

“ප්ලාස්ටර් දන්සැලක් දාලා කියලා හිතුවද?”, කියලා.
ඩොකාත් එතකොට කියාවි,
“ඔව් ඔව්, ඔයා හරි. එක ප්ලාස්ටරයක් හොඳටෝම ඇති,” කියලා.

ඔය ඇක්සිඩන්ට් සම්බන්දයෙන් මගෙ නොලැබීම නම් ඔන්න ඔය වගෙයි.
වැඩිය ඕනෙ නෑ. හරි නම් පට්ට, ෆුල් ඔප්ෂන් ඇක්සිඩන්ට් එකක් වෙන්න තිබ්බ මට මේ අන්තිමට වෙච්ච ඇක්සිඩන්ට් එක බලන්නකො.

ඕං මම දවසක් ගෙදර එනවා ඉස්කෝලෙ ඇරිලා. මම දකිනවා කාගෙන්ද වැටිච්ච, රත්තරං පාට ෆ්‍රේම් එකක් තියෙන කන්නාඩි කුට්ටමක් පේව්මන්ට් එකේ දිලිසි දිලිසි තියෙනවා. මට කරුමෙට ඔය වෙලාවෙ, අර ලඟදී මම පත්තරේක කියවපු ‘කන්නාඩි දාන බුවාලා, නොදාන බුවාලට වඩා මීටර්’ කියන සමීක්ෂනයක ප්‍රතිඵලේ මතක් නොවුනා නම් මම ඕක දිහා බලන්නෙ වත් නෑ ඕං. මටත් හිතෙනවා මේ කන්නාඩි කුට්ටම දාගෙන ගියොත් , මගෙ ටීචර්ස්ල මම හෙනම මීටරයක් කියලා හිතලා, මට ලකුණු හෙම වැඩියෙන් දෙයි කියලා! මමත් මොකද කරන්නෙ, අර කන්නාඩි කුට්ටම අහුලගෙන දාගන්නවා.

හපෝයි! ඒක දාපු ගමන්, මුළු ලෝකෙම බොඳවෙලා යනව මදිවට, ඇස් වල දැල්ලක් බැඳලා වගෙ වෙනවා! කපලා දාපු ගහක් වගෙ මම ඇදගෙන්න වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න කියලා තියෙද්දි, මට ඇහෙනවත් කවුදෝ කෑ ගහනවා, “හා, හා, බලාගෙන බලාගෙන!” කියලත්. මම කොන්ඩෑරුමක් ගහලා නතර වෙන්නෙ අර පාර හදන එවුන් පාරෙ හාරලා තිබ්බ කාණුව පල්ලෙ.

අනේ ඒවුනාට :
 
කැඩියං කකුලක්වත්!
ම්හු! මොන?
 
අතක් කැඩියං!
ම්හු! මොන?
 
පැලියං ඔලුව, හිස් කබලට බරපතල තුවාල වෙන්න, මතකයටත් හානි වෙන්න!
මොන?
 
අඩුම ගානෙ හොඳ කැලලක් හිටින ආතල් තුවාලයක්වෙන්න තිබ්බ නේද?
නොදෝකිං! 

කැඩිච්ච එකම දේ කන්නාඩි කුට්ටම විතරයි. වෙච්ච එකම තුවාලෙ, මේ වම් ඇහැ යට පොඩ්ඩක් කැපිච්ච එක විතරයි.

කන්නාඩි දාලා, බුද්ධිමත් පෙනුමක් ගැනීම කෙසේ වෙතත්, මූණෙ ප්ලාස්ටරයක් අලෝගෙන ඉන්න මොංගල් පෙනුමක් නම් ලැබුනා.

හිටපංකෝ.

මේ ප්ලාස්ටරේ අද ගලවන්න ඕනෙ මොන ජාතියෙන් හරි.
තවත් නම් කල් දාලා හරියන්නෙ නෑ.
මම දත් මිටි කාගෙන, ගැඹුරු හුස්මක් අරගෙන, දෙන්න යන්නෙ වැඩේ.

ෆූ… දැවිල්ල!
පිච්චෙනවා වගේ!
අම්මෝ, රිදෙනවෝ!
ඉන්න බැරියෝ!
හයි යයියෝ!
කෝ මම තාම ප්ලාස්ටරේට අතවත් තියලා නෑ!!
ඒ ගැන හිතුවාමත් වේදනාව ඉවසන්න බෑ.
දෙයියනේ, හම ගැලවිලා ආවොත් මොකද කරන්නෙ?
ලේ නවත්තන්න බැරුව ගියොත්?

ලේ ගලලා, ගලලා, ගලලා නාන කාමරේ ලේ වලින් පිරුනොත්!
හැබෑටම මොනවා වෙයිද, මම නාන කාමරේ මගේම ලේ විලේ බැහැලා ඉන්නකොට, අම්මා ඇවිත් දොර ඇරියාම, නාන කාමරේ පිරිලා තිබ්බ ලේ, මුහුද ගොඩ ගලනවා වගේ ලොකූ ‍රැල්ලක් එක්ක එලියට ගහලා, අම්මයි මායි ලේ ගංගාවෙ පාරවල් දිගේ ගහගෙන ගියොත්?

එතකොට අම්මා කෑ ගහලා අහවි, 
“මොනවද ළමයො මේ වෙන්නෙ?”
මම කෑ ගහලා කියාවි,
“මම මේ ප්ලාස්ටරේ ගැලෙව්වා විතරයි, අම්මේ!” කියලා.
එතකොට අම්මා කියාවි,
“මොනවා ළමයො? ප්ලාස්ටරේ ගැලෙව්වයි කිව්ව?”
“හුහ්! මම ගෙදර ප්ලාස්ටර් හදනවා කියලා හිතුවද?”
“ප්ලාස්ටර් ගස්වලින් කඩනවා කියලා හිතුවද?”
“මෙතන මේ ප්ලාස්ටර් දන්සැලක් දාලා කියලා හිතුවද?”
“නෑ අම්මෙ,” මම කියාවි,”ඒ වුනාට එහෙම වුනානම් කොච්චර හොඳද? එතකොට එකම ප්ලාස්ටරේ මාස හයක් අලෝගෙන ඉන්න වෙන්නෙ නෑනෙ,” කියලා.

පිස්සු හැදෙන සඳ!

මේ වගෙ දේවල් ගැන හිතුවමත් පිස්සු හැදෙනවා තමා.
 
හොඳ නෑ හිතන්න.
 
මම දන්නවා කරන්න ඕනෙ දේ.
 
හිතිල්ල නවත්තලා වැඩට බහින්නයි ඕනෙ! වහ්…හාම!
ඉවරයක් කරලා දැම්මාම, ඉවරෙටම ඉවරයි.
මේ හුඟාක් මිනිස්සු නිකාං වේදනාව දික් ගස්සා ගන්නවා, මේ නිකාං බොරුවට ඒ ගැන ඕනෙවට වඩා හිතලාම.
මම නං එහෙම නෑ.
මම නම් යමක් කිව්වොත්, ඒක කරලම තමයි ආයෙ පස්ස බලන්නෙ.
ඕව්, ඔව්, ඔව්. මගේ හැටි එහෙම තමයි. මගේ නෑනෙ ඔය බයිලා. මම කිව්වොත් කෙරුවා.
සිරාවටම.
ආයෙ ඒකෙ හෝදන්න දෙයක් නෑ. ඕන්න බලන්න එහෙනං.
මම මේක කරන්නයි යන්නෙ දැන්.
මේ දැන්.
තව මොහොතකින් පටන් ගන්නවා.
මේ දැන් ඉඳලා තව මොහොතකින්.
ඒ කියන්නෙ තව චුට්ටකින්.
එහෙම වෙන්නෙ, මම මේක හිතන්න ගිය අතරෙ, ‘මේ දැං’, ‘තව චුට්ටකින්’ බවට පත්වෙලා. මම ‘මේ දැං’, ‘තව චුට්ටකින්’ බවට පත්වෙච්ච එක ගැන හිතන්න ගිය අතරේ, ‘තව චුට්ටකින්’, ‘තවත් චුට්ටකින්’ බවට පත්වෙලා. අන්න ඒ නිසා තමයි මට තවත් චුට්ටකින් පටන් ගන්න විදියක් නැත්තෙ. මොකද ඒක දැනටමත් පහුවෙලා නිසා.
අන්න ඒක නිසා මම මේ දැන් පටන් ගන්නයි යන්නෙ.
තුනට ගැනපු ගමන්.
එක්..කා…යි!
දෙක්…කා…යියි!!
දෙකහමාරයි…
දෙකයි තුන්කාලයි…
දෙකයි පහෙන් හතරයි…
දෙකයි හයෙන් පහයි…
දෙකයි අටෙන් හතයි…
මේක හරියන මංගල්ලයක් නෙවෙයි.
ගණින වැඩේ හරියන්නෙ නෑ.
නිකම්ම අමුවටම කරන්න ඕනෙ.
මේක ගැන කතා කරන එකයි, හිතන එකයි දෙකම නවත්තලා, වැඩේට බහින්න ඕනෙ.
වැඩේනෙ කෙරෙන්න ඕනෙ.
ඕං එහෙනං!

 ඒ වුනාට මේ වැඩේට අර ඇහිබැම ගලවන ට්වීසර් එකක් ඕනෙ වෙනවා, ප්ලාස්ටරේ කොණේ ඇඟිල්ලට අහුවෙන්න දෙයක් නැති තරමට තදින් ඇලිලා තියෙන නිසා.
 
මම නාන කාමරේ කැබිනට් එක ඇරලා හොයනවා ට්වීසර් එකක්.
මගෙ අම්මෝ! මේකෙ තියෙන ජාති!

බේබි ෂැම්පූ, ඇපල් ෂැම්පූ, ඉස් හොරි වලට ගාන ෂැම්පූ (වෙන කාගෙවත් නෙවෙයි තාත්තගෙ), හෙයා ස්ලයිඩ්, බ්ලේඩ්, ඇන්ටි රිංකල් ක්‍රීම් බෝතලයක් (අම්මගෙ. වෙන කාගෙද?), සන්ස්ක්‍රීන්, කොට්න් බඩ්, කුරුළෑ ක්‍රීම් (ඒක ජෙන්ගෙ. දැන් ඕං ඔයාලා ඒක ගැන කල්පනා කරනවා නම්, ඒක වැඩක් නැති ක්‍රීම් එකක්, ඒකට කුරුළෑ වැඩි වෙනවා වගේ මට නම් පේන්නෙ), ඩිස්ප්‍රින්, විටමින් සී පෙති, පණුවන්ට දෙන පෙති, (මම හිතන්නෙ අපේ බව්වා, සූටියාගෙ වෙන්න ඕනෙ), තාත්තා සමහර වෙලාවට එයාගෙ කකුලෙ ඇඟිලි වල ගාන අමුතු ගඳක් තියෙන ක්‍රීම් ජාතිය. ඉවර වෙන්න ඔන්න මෙන්න නමුත් තව චූට්ටක් තියෙන, රෝල් කරපු ටූත් පේස්ට් ටියුබ් දහයක් විතර… කොටින්ම කිව්වොත් ට්වීසර් එක හැර අනිත් සෑම දෙයක්ම තියෙනවා.

දැන් ඔයාලා හිතනවා නම් මම මේ නාන කාමරේ කැබිනට් එකේ තියෙන හැම දේම ගැන ලැයිස්තුවක් හදන්නෙ නිකං කාලෙ මරන්න කියලා, ඒක නම් ලොකුම වැරදීමක් ඕං. ඒ මොකද මම තවම පර්ෆියුම්, මවුත් වොෂ් (ජෙන්ගෙ, හරි?), ලිප් බාම්, නේල් පොලිෂ්, ලිප්ස්ටික් ගැන සඳහනක් වත් කලේ නැති නිසා. මට ඇත්තෙන්ම, මේවා ගැනත් කියන්න තිබ්බා. නමුත් එහෙම නොකලේ, මට ඕනෙ කරන්නෙ ට්වීසර් එක හොයාගන්න මිසක්, නිකරුනේ වෙලාව නාස්ති කරන්න නොවන නිසා.

බලමු ප්‍රථමාධාර පෙට්ටිය ඇරලා.
ආහ්! මේ තියෙන්නෙ බඩුව.

මම ට්වීසර් එක එලියට ගන්නවා.
මට දැන් පුලුවන් ප්ලාස්ටරේ ගලවලා දාලා ඒ කරදරෙන් සදහටම මිදෙන්න.
පොඩී ප්‍රශ්නෙකට තියෙන්නෙ ට්වීසර් එක. ඇබීන්දක් විතර අපිරිසිදුයි වගෙ පේන්නෙ. මේක උණු වතුරෙ දාලා විෂබීජ මරලම ගත්තොත් මොකද? විෂබීජ ගැන කියන්න බෑනෙ!
මම උණුවතුර කරාමෙ ඇරලා ට්වීසර් එක හොඳට සෝදනවා.
දැන් ඔයාලා හිතනවා නේද නම් මම මේ කාලෙ ගතකරන්න විකාර කරනවා කියලා?
ඇත්තෙන්ම නෑ.
මට ඔය පුංචි වේදනාවක් කියන එක ගානක් නෑ.
ඇත්තෙන්ම මම කැමතියි වේදනාවට.
ඒකෙත් තියෙනවා යම් ආතල් එකක්.
ඇත්තෙන්ම මට නම් වේදනාව වැඩිවෙන තරමට තමා ගතිය.
සමහර වෙලාවට ලීයකට ඇණයක් ගහනකොට, මම කැමතියි ඕනැ කමින්ම ඇඟිල්ලටත් මිටි පාරක් ගහලා තලාගන්න. මොකටවත් නෙවෙයි, අර ඇදුම් කන වේදනාව විඳින්න.
මම A4 කඩදාසිත් එක්ක වැඩක් කරනකොට, මම කැමතියි කඩදාසියකට ඇඟිල්ලක් පොඩ්ඩක් කපාගන්න, මොකද ඒකෙන් මාර වේදනාවක් දැනෙන නිසා.
පිහියකින් වැඩක් කරනකොට මම පිහිය පොඩ්ඩක් ලෙවකනවාමයි, මොකද පිහියට දිව පොඩ්ඩක් කැපුනාම, අර A4 කඩදාසියට ඇඟිල්ල කැපුනට වැඩිය පට්ට ආතල් වේදනාවක් දැනෙන නිසා.
දැන් ඔයාලා හිතනවද මේවා මහා චාටර් වැඩනෙ කියලා?
 
හෙහ් හෙහ්හෙහ්! ඕවා මොනවද? මා ගාවා තියෙනවා පොතක්. ඒකෙ නම ‘මරණීය දණ්ඩණ විශ්ව කෝෂය‘ (Encyclopedia of Executions). අන්න පට්ට භාණ්ඩේ.! ඒකෙ තියෙන සමහර වධ ගැන ඇහුවොත්, ඔය මං කලින් කිව්ව ඒවා නිකං මොනවද කියලා හිතෙයි.
ඕං අහගන්නකො කීපයක්.
 
මිනිස්සුන්ව උණු වතුරෙ දාලා පණපිටින් තම්බනවා.
උලක ගහලා ගින්නට අල්ලලා පුච්චනවා.
කාන්තාරේ මැද්දෙ බිම දිගාකරලා අතපය හතර අතට ඇදලා කූඤ්ඤ වලට ගැට ගහලා තියනවා.
ඇඟ පුරාම මී පැණි තවරලා, කූඹි ගුලක් ලඟ ගැට ගහලා තියනවා.
ඔය ඔක්කෝම, මාස හයක් ඇ‍ඟේ අලවාගෙන හිටපු ප්ලාස්ටරයක් ගලවනකොට දැනෙන වේදනාවට යටයි.
මේ වැඩේ කොහොම හරි කරන්න ඕනෙ.
ඒක කරන්න ඕනෙ මේ දැන්.
ට්වීසර් එක ලෑස්තියි.
මම උණු වතුර කරාමේ වහනවා.
ෆුල් ඩම් එක ගන්නවා.
ට්වීසර් එකේ එක අණ්ඩක් ප්ලාස්ටරේ කොනකින් ඇතුලට රිංගවලා, අඬු දෙකෙන්ම අල්ලලා, අදිනවා.
ආආආආආආආආආආආආආහ්හ්හ්!@%*!!!!!!!!!@ @##**@ $!$%#%#$%!!!!ඌඌඌඌඌඌඌඌඋයි!@##**@
@!@%#%#$ @@ ඈව්! ආආආආආව්ව්!#!!!!*!!!!! !!@@##**@ # %&^%# #@!!!#%#$% ආආආආආආආආආආආආආ හූඌඌඌඌඌඌඋ $!$%##$%@ @#හයියයියූඌඌඌඌ!%&^%#!! !!!!*!!!!! Grrrrrrrrrrrrr

මී ලඟ කොටසින් ප්ලාස්ටරේ ගලවා ගත්ත හැටි.

 පසු වදන:

ඇන්ඩි ග්‍රි‍ෆිත්ස් ලියපු, Just Wacky! කියන පොතේ, BAND-AID කියන මුල් කතාවෙ මේ කෑගැහිල්ල තියෙනවා පි‍ටු තුනක්! හිතාගන්න පුලුවන්නෙ වේදනාව. පව් පොඩි එකා.

මේ ළමයෙක් හිතන හැටි. වරදවා තේරුම් ගන්න එපා. ළමයි අතිශයෝක්තියෙන් හිතන බව විතරක් මතක තියාගන්න.

දෙදාස් දොළහෙදි මම මට හිතෙන හැටි බ්ලොග් අඩවිය වෙනුවෙන් පරිවර්තනය කරපු මේ කතාව මගේ ඩෙනිමේ නැවත පළ කරන්නේ විශේෂයෙන්ම ඇන්ඩියාව නොහඳුනන මගේ අලුත් රසිකයන් වෙනුවෙන්මයි. මේ කතාව කියවලා තියෙන අය ඉවසා වදාරන සේක්වා. මේ කතාව ඉවර වුනු ගමන් අලුත්ම කතාවක් දාන්න තමයි මේ පෙර හුරුව. 






Originally published @ මට හිතෙන හැටි. in 2012.