118.ප්ලාස්ටරේ - Band-Aid – Part 2

අපි නැවැත්තුවෙ මෙතනින්නෙ. ආආආආආආආආආආආආආ හූඌඌඌඌඌඌඋ $!$%##$%@ @#හයියයියූඌඌඌඌ!%&^%#!! !!!!*!!!!! Grrrrrrrrrrrrr
මතක නැතිනම් කියවලම එන්නකො මෙතන ඔබලා.


ඊට පස්සෙ..

හපොයි ඇති, ඇති, ඇති. හොඳටම ඇති.
මේකනෙ මම විඳලා තියෙන පට්ටම දරුණු වේදනාව.
පට්ටම දරුණු වේදනා පිළිබඳ ඉතිහාසයේත් පට්ටම දරුණු එක.
 
හයියෝ.
 
ඉතින් බලන්නකො, මම තාම ගලවලා තියෙන්නෙ චූටි කොටසයි.
තව ඒ වගෙ කොටස් හැට අටහමාරක් ඉතුරු වෙලා තියෙනවා ගලවන්න.
‘චිරිස්‘ ගාලා ඇදලා දාන එක නෙවෙයි විසඳුම.
 
හැබැයි ස්ලෝ මෝෂන් මෝඩ් එකත් නෙවෙයි.
 
මේක තියෙන්න ඇරලත් බෑ,
 
ගලවන්නත් බෑ.
 
ගලවනවද නැත්ද?
 
ඕකනෙ වැඩේ.
 
ඕකයි අවුල.
 
ඇත්තට ඒකමද අවුල?
 
ඇත්තටම අතින් ගලවලා දානවට වඩා හොඳ ක්‍රමයක් ඇත්තෙම නැත්ද?
ඇදලා දාන එක නම්, ෆූඌඌ… අයියෝ… වාතයක්.
වාතයක්?
 
වාතය.
 
වාතය නැති තැන.
 
රික්තය.
 
ආන්න උත්තරේ!
 
වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ !

මට පුලුවන්නෙ අපේ අලුත්ම වැක්‍යූම් ක්ලීනර් එකෙන්, මේ උලව් ප්ලාස්ටරේ වැක්‍යූම් කරල දාන්න.

අපේ පරණ වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ මේ ලඟදී කැඩුන නිසා, අම්මයි, තාත්තයි අලුත්ම ‘සුපර් පවර්‘ වැක්‍යූම් ක්ලීනර් එකක් ගෙනාවා. ඒක නම් පට්ටම භාණ්ඩයක්. ඒක කොච්චර සුපිරිද කියනවානම් ඒකෙන් පුලුවන් හඳ මතුපිට තියෙන දූවිල්ල වුනත් ඇදලා ගන්න පොලොවෙ ඉඳන්. මම කරලා බැලුවෙ නම් නෑ, නමුත් මට හිතන්නෙ බැරිවෙන එකක් නෑ. ඒ තරම් පට්ට භාණ්ඩෙ!

දෙන්නම් පොරි හැලෙන්න.

දෙන්නම් වැඩේ ප්ලාස්ටරේට ඇඩ්‍රස් නැතුව යන්න. හිටපංකෝ.
වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ නොසල් එක ප්ලාස්ටරේට ලං කරපු ගමන් පට් ගාලා ගැලවෙයි.

ඇදලා දාන්න ඕනෙත් නෑ.

රිදෙන්නෙත් නෑ.

මොකුත් නෑ.

වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ පෙන්නන්න විතරයි තියෙන්නෙ.

මම යනවා සාලේ බිත්ති කබඩ් එකේ තියෙන වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ අරන් එන්න. ඒක දඩාර් සයිස්. මම ඒක ඇදගෙන ඇවිත් නාන කාමරේ ප්ලග් එකට ගහනවා. මම නොසල් එකට හයි කරලා තියෙන බ්‍රෂ් එක ගලවනවා. මට ඕනෙ නෑ ඔය අනං මනං කෑලි වලින් මේකෙ සැර බාල කරගන්න.

මම ස්විච් එක දානවා. හම්මෝ මේකෙ සද්දෙ! හරියට ජෙට් එංජිමක් වගෙ.

කල්පනාවෙන් කරන්න ඕනෙ වැඩක්.

මේක ලේසි නෑ හිතපු තරම්. කණ්නාඩියෙන් බලාගෙන ඕනෙ, නොසල් එකේ කොණ හරියට ප්ලාස්ටරේ උඩට ගේන්න. නමුත් හෝස් එකයි, නොසල් එකේ දිගයි නිසා වැඩියෙම කණනාඩියට ලංවෙන්නත් බෑ.
මම නොසලය හෙමීහිට ප්ලාස්ටරය ලඟට ගේනවා. මට තේරෙනවා හමත් එක්ක ප්ලාස්ටරේ ඉස්සෙනවා, නමුත් කම්මුලෙන් ගැලවෙන්නෙ නෑ.
මම තවත් චූට්ටක් ලං කරනවා.
ඒත් මදි.
මට තේරෙන්නෙ නැත්තෙ ඇයි මේ වෙනකොට ප්ලාස්ටරේ ගැලවිලා ගිහින් නැත්තෙ ඇයි කියලා. නොසල් එකේ මොනවා හරි හිර වෙලාද?
මම නොසලය ප්ලාස්ටරෙන් අහකට උස්සලා, නොසල් එක ඇතුලට එබිලා බලනවා. මොකුත් පේන්න නෑ. ඇතුල කලුවරයි.
මම නොසලය ඇහැට තව ටිකක් ලං කරනවා.
 
ම්හ්ම්.
 
තවත් ටිකක්.
 
ම්හු.
 
තවත් චූට්ටක්.
 
ග්බ්ලොග්බ්ක්ග්!
 
මගෙ ඇහැ!
 
හපෝයි වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ මගෙ ඇහේ ඇලිලා, ඇස් බෝලෙ උගුල්ලන්නයි හදන්නෙ.
 
හම්මෝ, රිදෙන තරං!
 
ආආආආආආආආආආහ්, ඒ වේදනාව විස්තර කරන්න වචන නෑ.
ඒක A4 කඩදාසි වලට ඇඟිල්ල කැපුනට, පිහියට දිව කැපුනට, ඇඟිල්ලට මිටි පාරක් වැදුනට වැඩිය වේදනයි.

මේක අනිවා පණ පිටින් තම්බනවට, උලේ ගහලා පුව්ච්චනවට, කාන්තාරේ බාවලා කූඤ්ඤ වල ගැට ගහලා තියෙනවට, ඇ‍ඟේ පැණි තවරලා කූඹින්ට කන්න දෙනවට වඩා දරුණු වේදනාවක්.
කොටින්ම මූණෙ අලවලා තියෙන ප්ලාස්ටරයක් ගලවනවටත් වඩා වේදනාවක්… ම්ම්ම්ම්… සමහරවිට එච්චරටම නෙවෙයි. ඔයාලා දන්නවා 
මම අදහස් කරන දේ.
මේක නිකම්ම නිකං වේදනාවක් විතරක් නෙවෙයි.
 
මේක මාරාන්තිකයි.
 
මේකෙන් මගෙ ඇස් බෝලෙ ඇස් කුහරෙන් ඉදිරිලා එන්න පුලුවන්.
මගෙ ඇස් බෝලෙ මගෙ මොලේට සම්බන්දයිනෙ.
ඉතින් මගෙ මොලේත්, ඒත් එක්කම ඇස් කුහරෙ අස්සෙන් එලියට ඇදිලා එන්න පුලුවන්.
 
මගෙ මොලේ මගෙ ඇ‍ඟේ තියෙන හැම දේකටම සම්බන්ධයිනේ.
කොයි වෙලේ හරි මගෙ ඇඟ ඇතුලෙ තියෙන භැම දෙයක්ම හිස්කබල ඔස්සේ ඇස්කුහරේ හරහා ‘ග්බ්ලොග්බ්ක්ග්’ ගාලා ඇදිලා ඇවිත් වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ ඇතුලට යන්න පුලුවන්.
හපෝයි මොනවා හරි කරන්න එපායැ වහාම.
 
මේ දැං.
 
මම කකුල දික්කරලා, ස්විච් එක නිවනවා.
මෝටරේ ඝෝෂාව ක්‍රමයෙන් අඩුවෙලා නවතිනවා.
මම නොසලය ඇහෙන් අහකට ඇදලා දාලා, බාත්ටබ් එකේ ගැට්ටෙ ඉඳගෙන හති හලනවා.
ඔය ඇති.
 
හොඳටෝම ඇති.
 
පිස්සු කෙලියා හොඳටෝම ඇති.
 
වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ නෙවෙයි විසඳුම.
 
ප්ලාස්ටරේ හොඳටම ඇලිලා තියෙන්නෙ.
 
මේක අතින්ම කරන්න ඕනෙ වැඩක්.
මම ප්ලාස්ටරේ මැදින් අල්ලලා, පුලුවන් තරම් හයියෙන් කොනිත්තලා, ‘චරස්‘ ගාලා අදිනවා.
 
හේයි!
 
ගැලවුනා!
 
නරකම නෑනෙ.
 
ඇත්තම කිව්වොත් රිදුනෙම නෑ.
 
ඕකෙ රහස තමයි, මේවගෙ වැඩක් කරනකොට හැකි ඉක්මනින් කලයුතු දේ කරලා ඉවරයක් කරන එක.
මම ප්ලාස්ටරේ සාක්කුවට දාගන්නවා.
 
පස්සෙ ඕනෙ වෙන්න පුලුවන් ජෙන්ව ඔරොප්පු කරන්න. අක්කිට පරණ ප්ලාස්ටර් පේන්න බෑනෙ. මාර වැඩක් තමයි. පාවිච්චි කරපු ප්ලාස්ටර් වලට එයාගෙ මාර අප්පිරියාවක් තියෙන්නෙ. විශේෂයෙන්ම එයාගෙ සැන්විච් එකක් අස්සෙ තිබිලා හැපුනාම.
මම නැගිටලා කණ්නාඩියෙන් බලනවා.

පිස්සු හැදෙන සඳ!

මාස හයක්. ඒ වුනාට දැන් ඉතුරුවෙලා තියෙන්නෙ තියෙන්නෙ සුදු පාට කොහොල්ලෑ රේඛාවකින් වටවෙච්ච ලා රෝසපාට සෘජු කෝණාශ්‍රයක් විතරයි.

පැල්ලමක් නෑ. මොකුත්ම නෑ, හම විතරයි. සාමාන්‍ය නිරෝගී හම.
හයි…යෝ….!
 
දෙයියනේ. මේ මොකද?
 
ප්ලාස්ටරේ නම් ගැලවිලා. ඒ වගෙම තුවාලෙත් සනීප වෙලා.
නමුත් දැං, මේං මගෙ වම් ඇහැ වටේටම තියෙනවා, රතු-කලු වලල්ලක් හිටලා අර නොසල් එක තද වෙච්ච පාරට. ඒක තැල්මකුයි, දියපට්ටෙකුයි දෙකේම සංකලනයක්.

දැන් කොහොමද ෆෝටෝ එකට ඉන්නෙ?

විලි ලැජ්ජා සන්තෝසෙ බෑ!

මම දැන් මොකද කරන්නෙ?

දැන් මාව ප්ලාස්ටර් එකක් අලවගෙන ඉන්න ගොබ්බසේන කෙනෙක් වගෙ නම් පේන එකක් නෑ තමයි, කන්නාඩි කුට්ටමකින් බාගයක් දාගෙන ඉන්න පිස්සු හුටං කෙනෙක් වගේ මිසක.
හ්ම්ම්ම්…

කණ්නාඩි කුට්ටමක්, ආ?
 
කණ්නාඩි කුට්ටමක්.
 
අඩ් ඩඩ් ඩා… ෆෝටෝ එකකට ඉන්න ඊට වඩා හොඳ විදියක් තව කොයින්ද?

දැන් ගෲප් ෆෝටෝ එක දකින කවුරුත් හිතයි, “අඩේ කවුද අප්පා අර කණ්නාඩි කුට්ටමක් දාගෙන ඉන්න පට්ට බුද්ධිමත් ලුක් එකක් තියෙන ඩයල් එක? පොර නම් පේන හැටියට මාර මීටරයක් වෙන්න ඕනෙ, හුම්!” කියලා.

ඒ වුනාට මම දාගෙන ඉන්නෙ කන්නාඩි කුට්ටමෙන් බාගයයිනෙ.
තනි ඇහැට ඇඬෙනවා.

සික්, වැඩේ චාටර්නෙ. වැඩෙන් බාගයයි.

මම දන්නව කරන්න ඕනෙ දේ.

ටිකක් රිදෙන්න පුලුවන්, නමුත් වැඩේ පාඩු නෑ. අමාරුවෙන් හරි ගොඩ දාගත්තොත් කාටද ආඩම්බර?

අර මම ඉස්සෙල්ලත් කිව්වෙ, ඔය චූට්ටක් රිදෙන එක නම් මට ගානක්වත් නෑ.

මම ආයෙම වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ ස්විච් එක දානවා.

ඒක මහා ඝෝෂාවක් එක්ක වැඩ අරඹනවා.

මම නොසලය දකුණු ඇහැට තියලා තද කරනවා.
 
ඕං.

ග්බ්ලොග්බ්ක්ග්!
 
නොසලය මගෙ ඇස් බෝලෙ උගුල්ලන්න පොර කනවා. මේ පාර අනිත් පාර තරම්ම අමාරු නෑ. මොකද මම දැන් මේකට පුරුදු නිසා. ඒකෙන් කියවෙන්නෙ නෑ, මේකෙන් ඇහැ කිති කැවෙනවා වගෙ විතරයි, රිදෙන්නෙ නෑ කියලා. මම නොසලය එහෙමම තියෙනෙ අරිනවා වේදනාව ඉවසන්න බැරුව යනකල්.

ආ, දැං ඇති.

මම ආපහු හැරෙනවා ස්විච් එක නිවන්න හිතාගෙන.
නමුත් වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ හෝස් එක වදිනවා ඇරලා තියෙන කැබිනට් එකේ තට්‍ටුවේ.

ඒකෙ තියෙන හැමදේම පෙරලෙනවා බිමට.

ටයිල් පොලොව පුරාම වීදුරු ක‍ටු, ෂැම්පූ, රේසර්, පර්ෆියුම්, සබන්, පෙති ජාති, අර ගඳ ක්‍රීම් සහ මෙකී නොකී සෑම දෙයක්ම.

වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ නොසලය තාම මගේ ඇහැට ඇලුණු ගමන්මයි. අන්න ඒ ගමන නම් වේදනාව ඉවසන්න බැරි වේගනයි එන්නෙ.

මම තව පාරක් උත්සාහ කරනවා ස්විච් එකට ලං වෙන්න, නමුත් ඒකෙන් වෙන්නෙ මම ලිස්සලා වැටෙන එකයි. මම ටවල් රේල් එකේ එල්ලෙන්නෙ නොවැටී බේරෙන්න, නමුත් අතර අහුවෙන්නෙ ටවල් එකක් විතරයි, රේල් එක නෙවෙයි. ටවල් එක රේල් එකෙන් ඇදිලා අතට එනවා. මම මහ හඬින් බිම පතිත වෙනවා. මූණෙ දකුණු පැත්ත වදිනව ටයිල් පොලොවෙ.

ඌයි!

මට තේරෙනවා තියුණු යමක් මූණෙ ඇනුනු බව.

අයියෝ!

මම ඔලුව උස්සනවා.

රේසර් එකක්.

ඒ මදිවට ලේ.
 
ලේ!
 
මගෙ ලේ ටයිල් පොලොවෙ!

වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ තවමත් මගෙ ඇහැ උගුල්ලන්න හදනවා.
මම නැගිටින්න උත්සාහ කරනවා. වළලු කරින් ඉවසන්න බැරි වේදනාවක් එනවා. මට නැගිටගන්න බැහැ.

මට ස්විච් එකට ලං වෙන්න බැහැ.

මමනොසල් එක අත් දෙකෙන්ම අල්ලගෙ අදිනවා පුලුවන් හයියෙන්. නමුත් ගැලවෙන්නෙ නෑ.

මගෙ ඇඟට පණ නෑ වගෙ.
 

ලේ ගලන නිසා වෙන්නැති.
  සික්, මම මෙහෙමද මැරෙන්න යන්නෙ?

මම බඩ ගාගෙන යනවා වැක්‍යූම් ක්ලීනරේ ලඟට.
ස්විච් එක නිවනවා.

ඝෝෂාව අඩුවෙලා නවතිනවා.
  නොසල් එක නිකම්ම ගැලවිලා වැටෙනවා.

මම සින්ක් එකේ එල්ලිලා අමාරුවෙන් නැගිටගෙන එබෙනවා කණ්නාඩියට.

දෙයියනේ!

විනාසයි.

දකුණු ඇහැ වටේටමත් වම් ඇහැ වටේට තියෙන රතු-කලු වලල්ලට ගැලපෙන වලල්ලක් ඇඳිලා තියෙන බව ඇත්ත.

මම හීනෙකින්වත් ලබාගන්න හැකිවෙයි කියලා නොහිතපු “පට්ට මීටර් ඩයල් එකක” පෙණුම මට ලැබිලා තියෙන බවත් ඇත්ත.

ඒ වුනාට මේ පාර හරියටම දකුණු ඇහැ යටින්, අර වම් ඇහැ යටින් වුනා වගෙ කැපුමක්, අර රේසර් එක ඇනිලා.

ඒකෙන් ලේ ගලනවා.
හෝ ගාලා.

හ්ම්ම්… ආයෙම ප්ලාස්ටරයක් අලවන්න වෙලා.

නිමි.

ඇන්ඩි ග්‍රි‍ෆිත්ස් ලියපු, Just Wacky! කියන පොතේ, BAND-AID කතාවේ සිංහල අනුවාදයක් තමයි ඔබ මේ කියෙව්වේ. 

◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ 

ඔබ මින් පෙර ඇන්ඩිගේ කතා කියවා නැතිනම් මෙන්න මගේ ඩෙනිමේ මේ තාක් පළවූ ඇන්ඩි කතා වලට මග පෙන්වීමක්.

දැන් ලඟද තාත්තේ? / Are We There Yet?
ඇන්ඩියාට වෙන්නේ අකරතැබ්බමයි. එක පාරක් මේ කොහෙද යන මැස්සෙක් හන්දා මේ අහිංසකයා කාපු කට්ට ගැන කියවන්න.

ප්ලාස්ටරේ / The Band-Aid
අම්මලා හිතන්නේ වෙනම විදියකට. ප්ලාස්ටරයක් කියන්නේ මොකක්ද අප්පා. අම්මලා හැසිරෙන්නේ හරියට ප්ලාස්ටරයක් කියන්නේ මහානර්ඝ වස්තුවක් වගේ. එහෙම ඇ‍ඟෙන් ඇටයක් යනවා වගේ දෙන ප්ලාස්ටරේ උපරිම ප්‍රයෝජනය ගන්න ගිහින් අහිංසක ඇන්ඩිට වෙච්ච තවත් අකරතැබ්බයක් තමයිදැන් ඔබ කියෙව්වේ.

කැරපොත්තා / Cockroach 
සලාදෙක හිටපු කොහෙද යන චාටර් කැරපොත්තෙක් හන්දා රෙදි ගැලවෙන්නේ අහක හිටපු හිත හොඳ කොල්ලෙක්ගේ. කොල්ලා කවුද කියලා කියන්න ඕනේ නෑනේ.

මළා හා සමානයි / Playing Dead
ඉස්කෝලේ යන්න කම්මැලි කමට හොර ලෙඩ ගත්තා මතකයි නේද? ඇන්ඩි තවත් පියවරක් ඉස්සරහට ගිහින් මැරිලා වගේ රඟපාන්න ගිහින් තව පොඩ්ඩෙන්...හයියෝ කියවලාම බලන්න.

මාරක කේක් වට්ටෝරුව Cake of Doom
මෙන්න වෙනස්ම මගක් ගත්ත ඇන්ඩිගේ කතාව. කතාවේ ගලායාම තීරණය කරන්නේ කියවන ඔබමයි.. ඒත් කොයි තීරණය ගත්තත් ඒක නරක තීරණයක්ම වෙන්නේ කොහොමද? 

බෝම්බයද ඔබද Beat The Bomb
ඇස් රතුවෙන විහිළු කරන්න ගිහින් ඇන ගන්න එක ඇන්ඩියා ලබා උපන් හැටියක්ද කොහෙද? නමුත් ඇන්ඩිගේ ඔබ නොදු‍ටු පැත්තක් ගැන කියවන්න මෙන්න කතාව. 

පච්චේ Live or Die
පච්චයක් කොටා ගත්තාම හිතට එන්නේ මාර ගැම්මක්, නැද්ද? ඔන්න ඒ හන්දමයි ඇන්ඩි පච්චයක් කොටාගන්න හිතුවේ.  නමුත් කතාව කෙළවර වෙන්නේ හීනෙකින් වත් නොහිතපු විදියකට.

◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙ ◙

Originally published @ මට හිතෙන හැටි in 2012