19. සයිකල් ශූර වි. ප. බ‍ටුවංගලතුමා

මිස්ට බ‍ටුවංගලගෙ මඩ පුවක් බැක් අප් එක මතකයිනෙ? කියවලා නැති අය මෙතන ඔබන්නකො.

මෙම බ්ලොග් සටහන මට හිතෙන හැටි බ්ලොග් අඩවියේ මුල් වරට පලවිය.

බ‍ටුවංගල තුමා ඇත්තටම නිල්වන් කඳුකරයෙන් ආපු ඩයල් එකක් නිසා බයිසිකල් කියන ජාතියට ආගන්තුකයි. ඒ මොකද ඒ පලාත් වල තියෙන කඳුවල හැටියට බයිසිකල් වලින් වැඩක් නැහැනෙ. ඉතිං බයිසිකල් ඇත්තෙත් නැහැ. ඒ නිසාම හුඟ දෙනෙකුට බයිසිකල් පදින්නත් බැහැ.
 

නමුත් දෙහිඅත්තකණ්ඩිය කියන්නෙ පැතලි භූමියක් නිසාත්, වෙනත් ප්‍රවාහන මාධ්‍ය දුර්ලභ නිසාත්, බයිසිකල් හරිම සුලභයි. ඉතිං අපේ බ‍ටුවංගල තුමත් බයිසිකල් පදින්න පුරුදු වුනා ටික ටික, වැටි වැටි. වැඩිහිටියෙකුට බයිසිකලයක් පදින්න පුරුදුවෙනවා කියන එක පොඩිහිටියෙකුට වඩා සෑහෙන අමාරු වැඩක් නෙ.

බ‍ටුවංගල එතකොටත් මැදි වයසෙ පුද්ගලයා. සිමෙන්ති කොට්ටයක හැඩහුරුකම තියෙන බුවාව දාගෙන, මුලින් බයිසිකල් වලත්, පස්සෙ මගෙ මෝට බයික් එකෙත්, මම ගිහින් තියෙනවා. අපරාදෙ කියන්න බෑ සිමෙන්ති කොට්ට දෙකක් පටවන් යන එක ලේසියි, බට්ටව දාගෙන යනවට වඩා.

මොකද, ඔය බයික් පදින අය දන්නව ඇතිනෙ බයික් එකක් පදින කොට, විශේෂයෙන්ම වංගුවක් හෙම ගන්නකොට, පිටිපස්සෙ ඉන්න පුද්ගලයා දරදඬුව ඉන්නෙ නැතුව, ඇ‍ඟෙන් පොඩ්ඩක් වංගුව ඇතුලට නැවිලා පොඩි සහයෝගයක් දෙනවනෙ. සිමෙන්ති කොට්ටෙ එහෙම නොකලත්, අඩුම ගානෙ අනිත් පැත්තට බර නොවී, එහෙමම තිබිලා හරි උදවු වෙනවනෙ. බ‍ටුවංගල ඕකෙ අනිත් පැත්ත. දකුණට වංගුවක් ගන්නකොට පොර වමට ඇලවෙනවා. වමට වංගුවක් ගන්නකොට දකුණට ඇල වෙනවා. හදිස්සියෙ යාලුවෙක් දැක්කොත් දුවන බයිසිකලෙන් කකුල බිම ගහලා නැගිටින්න හදනවා. ඉතිං හරිම කල්පනාවෙන් නොගියොත්, බයික් එක පෙරලගෙන අතපය කඩාගන්න පුලුවන්.

ඉතින් අපේ පොරත් කොහොම හරි පුෂ් බයිසිකලයක් පදින්න පුරුදු වුනා. හැබැයි සමබර තාවය කියන එක නම් අන්තිමයි. වැනි වැනි යන්නේ ඇඟ දරදඬු කරගෙන, හැඬල් එක මරු විකාරෙන් වගෙ අල්ලගෙන. සිංහලෙන් ‘DEATH GRIP’ කියන්නෙ. බ්‍රේක් ගහන්නෙ මුලින්ම කකුල් බිම තියලා අද්දගෙන ගිහින්, අන්තිම මොහොතෙ  ඇතිවෙන පසු සිතුවිල්ලක් (after thought) හැටියට. (පසු සිතුවිල්ල කියන වචනෙ මේ දැන් නිර්මාණය කලේ. එහෙම වචනයක් තියෙනවද ඇත්තට? හික්ස් :)

එතකොට ගමනාරම්භය බලා ඉන්නත් භයංකාර දර්ශණයක්.

මුලදි තනියෙම ඉස්කෝලෙ වත්ත ඇතුලෙත්, පස්සෙ පාලු පාර වලත් පුරුදු වෙච්ච බට්ටා, තනියෙම දුර ගමනුත් යන්න පුරුදු වුනා. නමුත් අපි කවුරුත් දැනගෙන හිටපු දෙයක් තමයි, මෙයා නම් කවදාවත් මේ ශාස්ත්‍රය ප්‍රගුණ නොකරන බව. මොකද හුඟක් ශාස්ත්‍ර වගෙ ඕකත් ඇ‍ඟෙන් එන්න එපායැ.

දවසක්, ඉස්කෝලෙ වෙලාවෙ, මම පන්තියක ඉඳලා ඔෆීස් එක පැත්තට එනවා. බට්ටා බයිසිකලේක නැගලා ඔෆීස් එක පැත්තෙ ඉඳලා ගේට්‍ටුව දිහාට පැදගෙන යනවා සුපුරුදු වැනෙන ගමනින්. එතකොටම ළමයෙක් පන්තියකින් එලියට ඇවිත් “සර්, සර්!!” කියලා කෑ ගැහුවා.

කොහොමත් වැනි වැනී යන බට්ටා, හදිසියෙම වඩා වේගයෙන් වැනෙන්න ගත්තා. මමත් නැවතිලා මේකා දැන් වැටෙයි, දැන් වැටෙයි කියලා බලාපොරොත්තුවෙන්, ඇස් අයාගෙන, කට ඇරගෙන බලා ඉන්නවා. 

බට්ටා තිබ්බා කකුල් බිම.  දූවිලි අවුස්සාගෙන කකුල් බිම අද්දාගෙන ටික දුරක් ගිය බට්ටා, අන්තිම මොහොතෙ බ්‍රේකුත් මතක් වෙලා ඒකත් ගැහුවා. බයිසිකලෙත් අන්තිමේදි නැවතුනා. 

බට්ටා බයිසිකලෙන් බැහැලා, ලඟම තියෙන ගහකට හේත්තු කරලා, ආපහු හැරිලා ආවා වෙඩි කාපු ඌරා වගෙ, දත් මිටි කාගෙන. ආපු ගමන් අත දිග ඇරලා දුන්න කනේ පාරක් කොල්ලට. කොල්ලා මොනවද කියන්න කට අරිනවා මන් බලාගෙන. බට්ට තව පාරක් දෙන්න අත උස්සනකොට මම ඇහුවා,

“ඇයි සර් මේ ළමයට ගහන්නෙ?”, කියලා.

“හැයි සෑර් තමයි.” බට්ටට මා එක්කත් මල. “මේක සර් සර් ගෑව. තව පොඩ්ඩෙන් මාව කලබල වෙලා වැටෙනවනෙ.” බට්ට කිව්වා.

පස්සෙ අපි අහලා බලන කොට, වි ප බ‍ටුවංගලතුමාමයි මේ ළමයට කියලා තිබිලා තියෙන්නෙ එයා කළාප කාර්යාලයට යනකොට මොනවද දෙයක් අරන් යන්න මතක් කරන්න කියලා.

 මෙම බ්ලොග් සටහන මට හිතෙන හැටි බ්ලොග් අඩවියේ මුල් වරට පලවිය.