20. කැරපොත්තා / Cockroach 1

"ඕනෙකම කියන එක තියෙනවා නම් අද කාලෙ අවස්ථාවන් අසීමිතයි," මිස්ට බේයින්ස්බ්‍රිජ් කියවාගෙන යන්නෙ බැරෑරුම් හඬකින්. "අනික ඇන්ඩි වගෙ තරුණ ළමයින්ට  තියෙන අවස්ථාවල නිමක් නෑ. ඕව් ඕව් ඔව්.  ඕනෙකම විතරයි ඕනෙ."

"ඔව්, මිස්ට බේයින්ස්බ්‍රිජ්," කියලා මගෙ කටින් පිට වුනත්, මට ඇත්තටම ඕනෙ කරන්නෙ 'හනේ, මේ පිස්සු කෙලින්නෙ නැතුව කට වහං ඉන්නවද, බේයින්ස්බ්‍රිජ් ලොක්කා,' කියලා කියන්න අවස්තාවක් විතරයි. නමුත් මම එහෙම කියන්නෙ නෑ, මගෙ තියෙන ආචාරශීලී කමට. ඇරත්, මිස්ට බේයින්ස්බ්‍රිජ් කියන්නෙ මගෙ තාත්තගෙ බොස්.

අද ගෙදරින් එලියට බහින්න ඉස්සෙල්ලම,  මට විශේෂයෙන් උපදෙස් ලැබිලා තියෙන්නෙ, අතපය හතර එක විදියකට තියාගෙන,  'මීක්' නැතුව, මගෙ හොඳම හැසිරීමෙන්, ඉඳගෙන ඉන්න, පිස්සු නං කෙලින්න හිතන්නවත් එපා කියලා. කාලම ඉන්න බැරි වැඩේ, මගෙ ඔය practical jokes කියන ජාතිය නම්, කරන්න තියා හිතන්නවත් එපා කියලා, තාත්තා මාව පොරොන්දු කරවා ගත්ත එක.

තව විදියකින් කිව්වොත්, වතුර විදින මල්, පුපුරන රටකජු ටින්, රබර් වමනේ ඔක්කොම තහනම්. 

තාත්තා කියලාමයි එක්ක ආවේ, මොනවා හරි ඕන්නැති වැඩක් කරලා අහුවුනොත්, කිසිම සමාවක් නැතුව, මාසයක් පොකට් මනි කපා හරිනවා කියලා. ඔව්, මාසයක්!

ඉතින් වෙන කරන්න දෙයක් නැති කමට මම පොරොන්දු වුනා තමයි. නමුත් මට මේක කොච්චර අමාරුද කියලා තාත්තා තේරුම් ගත්තාය කියලා නම් මම හිතන්නෙ නෑ. මම ඇත්තටම practical-jokaholic කෙනෙක්.  ඒ කියන්නෙ කොලොප්පම් ඇබ්බැහියක්නෙ. ඔය අනිත් මිනිස්සුන්ට, හුස්මගන්න, වතුර බොන්න ඕනෙ වගේම, මට practical joke එකක් කරලා ආතල් එකක් ගන්නම ඕනෙ.


මට ඇත්තටම  තේරෙන්නෙ නැත්තෙ, මම ඔය ඉඳලා හිටලා පොඩි කොළොප්පමක් කරලා පොඩි ආතල් එකක් ගත්තම තියෙන වැ‍රැද්ද මොකක්ද කියලා.  ඒකෙන්ම  පුලුවන්නෙ ඔය බොරු ලැජ්ජාවල් නැති වෙලා, අලුත් මානව සම්බන්ධතාද , යාලුකම්ද, අරකද, මේකද ඔක්කොම ඇති කරගන්න. හැබැයි ඉතින් එහෙමයි කියලා මේ බේයින්ස්බ්‍රිජ් ජෝඩුව එක්ක නම් මට ඇති කරගන්න ඕනෙ සම්බන්ධතාවයක්වත්, කතා කරන්න පුලුවන් පොදු මාතෘකාවක් වත් නෑ.

මම කියන්නෙ මේකයි. අයිස් තේ බීමක් කියලා හිතන මිනිස්සුත් එක්ක ආයෙ කතා කරන්න දෙයක් තියෙනවද? 'මෝර්ටල් කොම්බැට්' එකේ Sektor පරද්දන්නෙ කොහොමද කියලා කල්පනා කරනවට වඩා, ඉස්කෝලෙන් දීපු ගෙදර වැඩ කරන එක වැදගත් කියලා හිතන මිනිස්සුත් එක්ක ආයෙ කතා කරන්න දෙයක් තියෙනවද? ඒ ඔක්කොටම හපන් මේක පැහැදිලි කරලා දෙන්න උත්සාහ කරන ගානෙ මූණට නිකං දෙහි ඇටයක් හැපුනා වගෙ පෙනුමක් ඇවිත්, ඇස් නිකං වීදුරු බෝල දෙකක් වගෙ වෙන මිනිස්සුත්  එක්ක මොනවා කියලා තව කතා කරන්නද?

මලම ඇණයක්! වාතයක්! ඔය ඇහෙන්නෙ නැද්ද?

"දැං කාලෙ ඉන්න ළමයි..." ඕං බේයින්ස්බ්‍රිජ් ලොක්කා ආයෙම පටාං ගත්තා දේශනාව. " ...අවස්ථාව තමන්ගෙ කකුල් දෙක ලඟට එනකල් ඔහේ බකං නිලාගෙන ඉන්නවා. ඉතිං හරි යයිද, මං අහන්නෙ? අවස්ථාව කියන එක, අපි මේ හොයාගෙන ගිහිල්ලා, බෙල්ලෙංම අල්ලාගන්න ඕනෙ දෙයක්. මම ඔය වයසෙදි..."

"කෑම ලෑස්තියි!" මේ මොහොතෙම, විශාල සලාද භාජනයක් උස්සාගෙන කාමරේට ආපු මිසිස් බේයින්ස්බ්‍රිජ් නිවේදනය කරනවා.

"දෙවියන්ට ස්තුති වේවා!" මට නිකම්ම කියවෙනවා.

"මොකක්ද කිව්වෙ?" බේයින්ස්බ්‍රිජ් ලොක්කා අහන්නෙ ඇස් බෝල රවුම් කරලා.

"ම්...ම්...ම්...මම කිව්වෙ, ම්...ම්...ම්... අර වගෙ ලස්සන සලාදයක් ලබා දීම ගැන දෙවියන්ට ස්තුති වේවා කියලයි."  මම යන්තම් ජාම බේරා ගන්නවා. අම්මයි තාත්තයි  ගිණි පුපුරු විසි වෙන ඇස් වලින් මා දිහා ඔරවාගෙන ඉන්නවා.

"ආ, එහෙම නම් කමක් නෑ,"මිස්ට බේයින්ස්බ්‍රිජ් කියනවා. "මම ඒත් හිතුවා මේ දෙවියන් වහන්සේගෙ නාමය නිරපරාදේ පාවිච්චි කලාවත්ද කියලා. ඔන්න අද ඉන්න තරුණ පරම්පරාවෙ තියෙන තව එක අඩු පාඩුවක්. අද ඉන්න ඉලංදාරින්ට නෑ..."

"ඇන්ඩිම එහෙනම් ග්‍රේස් එක කියමු නේ?"  මිසිස් බේයින්ස්බ්‍රිජ් කියනවා. "ලසාඥා එක සීතල වෙනවා."

"අහ්හ්.. ඔ...ඔව්"

මම එහෙම කිව්වත්, යාඥා කරපු කාලයක් මතක නැති  නිසා වචන මතක නෑ.

හැමෝම ඔන්න ඇස් පියාගන්නවා.

මට හිතෙනවා දැන්,

"බලං ඉන්නෙ මොන මගුලට?
අඹරමු බුරි උලවෙන්නට,"
කියලා කිව්වොත් මොන ආතල් එකක් තියෙයිද කියලා.
එතකොටම මට තාත්තගෙ අවවාදය මතක් වෙනවා.

"අද දින අප ලබන්නා වූ මේ දේට..."

මම දන්නවා  හරි නම් මමත් ඇස් වහගෙන ඉන්න ඕනෙ කියලා, නමුත්, අනිත් අය හරියට ඇස් වහගෙනද ඉන්නේ කියලා බලන්නත් කෙනෙක් ඇස් ඇරගෙන  ඉන්න එපායැ. ඉතිං යාඥාව කියන්නෙත් මමම නිසා මමම ඒ වැඩේත් කරන්නම්කො.

නමුත් ඊලඟ පේලිය මොකක්ද කියලා මතක් කරන්න හදන කොටම මම දකිනවා සලාද භාජනයේ ඕවලාකාර යමක්! තද දුඹුරු පාට යමක්! මැරිච්ච කැරපොත්තෙක් වගේ පේන යමක්!

මම හිතනවා ඌ මැරිච්ච එකෙක් කියලා. හරියටම කියන්න නම් බෑ. හරියටම කියන්න පුලුවන් දේ නම් සලාද භාජනේ කැරපොත්තෙක් ඉන්න බවත්, කවුරුවත් ඌව එතනට හිතා මතාම නොදාපු බවත් විතරයි. ඒ බේයින්ස්බ්‍රිජ්  ජෝඩුව කැරපොත්තො කන්නෙ නැත්නම්. මම හිතන්නෙ නෑ  තාත්තට වඩා ලොකු පඩියක් ලැබෙන මිස්ට බේයින්ස්බ්‍රිජ්ට  කැරපොත්තො කන්න ඕනෙ කමක් තියෙනවා කියලා.

"දෙවියන්වහන්සේට ස්තුති වේවා!"

මොනවා? ස්තුති වේවා? මේ කැරපොත්තෙක් ලබා දුන්නාට?

මේක මෙච්චර බරපතල, පට්ට සිරා අවස්ථාවක් නොවුනා නම්, හිනා කන වැඩේ ඒක නම්.

මට පුලුවන් කමක් නෑ, එක පාරටම අත උස්සලා, "සමාවෙන්න, මෙන්න මැරිච්ච කැරපොත්තෙක් ඉන්නවා මේ සැලඩ් එකේ," කියලා කියන්න. එහෙම කිව්වොත් ඒක හරියටම  බේයින්ස්බ්‍රිජ්ලගෙ කුස්සිය හරිම අපිරිසිදු එකක් කියලා කිව්වා වගේනෙ.  එතකොට,  හැම තිස්සෙම එයාලගෙ කෑම වලට කැරපොත්තො වැටෙනවා ඇති කියලා, අපි හිතනවා කියලා හිතලා,  ඒ දෙන්නා අපහසුතාවයට පත්වෙනවා.


ඒ ඔක්කොටම වඩා, අපේ තාත්තා හිතනවාමයි, මමයි ඌව ඒකට දැම්මෙ කියලා. ඒක ලෝක ලෙඩක්.

ඉතින් අපි හැමෝගෙම යහපතට, මට සිද්ද වෙනවා ඌව අහකට ගන්න, කවුරුවත් දකින්න කලින්.

මම හැන්ද අතට ගන්නවා කැරපොත්තව සලාද කොලෙන් අහකට ගන්න.

"ආමේන්!" මිස්ට බේයින්ස්බ්‍රිජ් මා වෙනුවෙන් යාඥාව හමාර කරලා, ඇස් අරිනවා.

"සැලඩ්, ඇන්ඩි?"

"ඔව් ටිකක් කමු."

වාසනාව තවමත් මගේ පැත්තෙ. මිස්ට බේයින්ස්බ්‍රිජ් සලාද භාජනය මට පාස් කරනවා. මම ලොකු හැඳි දෙකක් කොත ගහලා ගන්නෙ, මැරිච්ච කැරපොත්තා ඉන්න උඩම සලාද කොල දෙකත් එක්ක. හ්ම්හ්, නරකම නෑ වැඩේ. ඔහොම යංකෝ.

 
මිසිස් බේයින්ස්බ්‍රිජ් මගේ පිඟානේ අනිත් පැත්තට ලොකූ ලසාඥා කුට්ටියක් බෙදනවා. සාමන්‍යයෙන් මේ වෙලාවට මගේ කටට හෝ ගාලා කෙල උනන්න ගත්තත්, අද නම්,  මේ කැරපොත්තා මගේ කෑම රුචිය එහෙම පිටින්ම අවුල් කරලා වගේ.

"අර්තාපල් ටිකකුත් බෙදාගන්න ඇන්ඩි" මිසිස් බේයින්ස්බ්‍රිජ් දුම් දමන අර්තාපල් භාජනය මට ලං කරනවා. මම එකක් අරන් භාජනය මිස්ට බේයින්ස්බ්‍රිජ්ට යවනවා.

දැන් කැරපොත්තා ඉන්නෙ මගෙ පිඟානෙ නිසා මට තියෙන්නෙ, කාටත් හොරෙන් මූව මගෙ සාක්කුවට දාගන්න එක විතරයි. නමුත් මට මුලින්ම මේ අයගෙ අවධානය වෙන අතකට යොමු කරන්න වෙනවා.

"ෂා, නියමම සීනරි එකක්නෙ"  මම අම්මගෙ ඔලුවට උඩින් බිත්තියෙ එල්ලලා තියෙන චිත්‍රය දිහා බලලා කියනවා.

හැමෝම ඔලුගෙඩි හරවනවා චිත්‍රය බලන්න.

මම සලාද කොලය උස්සනවා. නමුත් කැරපොත්තාට තියෙන්නෙ වෙනම සැලැස්මක්...

ඌ මැරිලා නෑ!

ඌ සලාද කොලෙන් එලියට පැනලා මේසෙ දිගේ දුවගෙන එනවා මා දිහාට. මේසෙ දාරෙට ඇවිත් මූ පනිනවා මගෙ ඔඩොක්කුවට. මම ඌට අතින් ගහලා  බිම දාන්න හැදුවත්, ඊට කලින් ඌ රිංගනවා මගෙ නැප්කින් එක යටට. හොඳ වෙලාවට අනිත් හැමෝම තවම චිත්‍රය රස විඳින නිසා කිසි කෙනෙක් දකින්නෙ නෑ, කැරපොත්තගෙ අඟල් දොළහේ කෙටි දුර ධාවනය. මම හෙමීහිට නැප්කින් එකේ කොනක් උස්සලා බලනවා මූ කොහේ ගියාද කියලා.

මු ආගිය අතක් නෑ!

එතකොටමයි මට දැනෙන්නෙ මගේ බඩෙන් කිති ගතියක්. මූ මගෙ ටී-ෂර්ට් එක අස්සට රිංගලා!

මම නොසෙල්වී ගල් ගැහිලා බලා ඉන්නවා. කැරපොත්තා මගේ  ඉණ වටේ රවුමක් ගහලා පිට පැත්තට යනවා. දඩාස් ගාලා පු‍ටුවේ ඇන්දට පිට  වේගයෙන් වැද්දුවොත් මූව චප්ප කරන්න පුලුවන් වෙයි කියලා මට හිතුනත් ඒක එක පාරින්ම කරන්න පුලුවන් වෙයි කියලා හිතන්න අමාරුයි. එක පාරකට වඩා ඒක කරන්න ගියොත් බේයින්ස්බ්‍රිජ් ජෝඩුව වරදවා හිතන්න පුලුවන් මට පිස්සු හැදීගෙන එනවා කියලා.

"ඇන්ඩි පේයින්ටිංස් වලට කැමතිද?" මිසිස් බේයින්ස්බ්‍රිජ් අහනවා.

"කැමතියි. ඒ වුනාට මට එච්චර චිත්‍ර නම් බෑ," මම කියන්නෙ කලබල නොවී ඉන්න සෑහෙන සටනක් දෙන ගමන්.

"ආහා..." ඔන්න බේයින්ස්බ්‍රිජ් ලොක්කට මාතෘකාවක් අහුවෙනවා මාව බයිට් කරන්න. "නිරන්තර අභ්‍යාසය තමයි පරිපූර්ණත්වයට මග. Practice makes perfect. ඕනැම කෙනෙකුට යමක් කරන්න දැඩි උවමනාවක් තියෙනවානම්, ඒ වගේම අවශ්‍ය තරම් කාලය, ශ්‍රමය ඒ වෙනුවෙන් වැය කරන්න ලැහැස්ති නම්..."

"ඔව් ඩාලිං," මිසිස් බේයින්ස්බ්‍රිජ්  කියනවා. "ඔයා කියනදේ ඇත්ත තමයි. නමුත් ඇන්ඩිට චිත්‍ර ශිල්පියෙක් වෙන්න අදහසක් නැතුව ඇති. ඇන්ඩි, ඔයා ආසම විෂයය මොනවද ඉස්කෝලෙදි?"

මම මේ කතාවට අවධානය යොමු කරගෙන ඉන්න ලොකු සටනක් දෙනවා. කැරපොත්තා දැන් මගෙ වම් කිහිල්ල යට ඉන්නෙ. මට හුස්ම වැටෙන්නෙත් නැති තරම්. ඌ කිහිල්ල යට ඉඳගෙන තව ඇතුලට යන්න හාරනවා වගේයි මට දැනෙන්නෙ.

"මම ඉංග්‍රීසි වලට තමයි ආසම. විද්‍යාවටයි, ගණිතයටයි නම් එච්චරම කැමති නෑ."

"හපොයි, හපොයි." පනිනවා බේයින්ස්බ්‍රිජ්  බුවා මැද්දට. "විද්‍යාවයි, ගණිතයයි නොසලකා හරින එක නම් මහා මෝඩ කමක්. තමන්ට තියෙන විකල්ප අහුරාගන්න එපා. මම නම් කියන්නෙ ඒකයි. අද අවස්ථා වැඩිම ගණනක් තියෙන්නෙ විද්‍යා හා තාක්ෂණ අංශයෙන්."

මිසිස් බේයින්ස්බ්‍රිජ්ගෙ කලු ඉංගිරියාවල්  උඩු ඇසිපිය යට හැංගෙනවා. ඇය සුසුමක් හෙලනවා. මට, මේ මොහොතේ වගේ, මා ගැනම දුක් වෙන්න හේතුවක් නොතිබුන වෙලාවක නම්, මට ඇත්තෙන්ම  මිසිස් බේයින්ස්බ්‍රිජ් ගැන දුක හිතෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා. මට මේ යකාගෙ වාත කිරිල්ල ඉවසගෙන ඉන්න වෙලා තියෙන්නෙ එක ‍රැයයි. මේ අසරණ මනුස්සයා මේ මඤ්ඤං ඩයල් එකත් එක්ක මුළු ජීවිත කාලයක් ඉන්න එපායැ.

මගෙ කිහිල්ලත් එක්ක සෙල්ලම් කරලා හති වැ‍ටුණු කැරපොත්තා, දැන් මගෙ පපුව හරහා ඇවිදගෙන යනවා මට තේරෙනවා. මට තව දුරටත් මේක දරාගෙන ඉන්න බෑ. මේ හිපා‍ටුවා, මේ මොහොතේ, මගේ බුරියේ බිත්තර දානවද කවුද දන්නෙ? මගෙ ඇඟ ඇතුලෙදි බිත්තර ‍රැකිලා, මුංබිත්තර බිඳගෙන අලියට ඇවිත් මගෙ පපුව ඉරාගෙන එලියට ආවොත් හරියට Alien මූවී එකේ අර ෆේස් ග්‍රැබර් වගේ!

මම අහ ගන්නවා නාන කාමරයට යන පාර. ඉන් පස්සෙ අවසර අරගෙන පු‍ටුවෙන් නැගිටිනවා.
 
දෙන්නං ජම්බු.

නාන කාමරේ තියෙන්නෙ උඩ තට්‍ටුවේ. මම දොර වහපු ගමන්ම ටී ෂර්ට් එක ඇදලා ගලවනවා. කාමරය හරහා පියාඹාගෙන යන ටී ෂර්ට් එක ටොයිලට් සීට් එක උඩින් ලිස්සලා ගිහින් එතනම බිම පතිත වෙනවා.

කැරපොත්තා මගෙ පපුවෙ නම් පේන්න නෑ. 

පිටෙත් නෑ.

හයියයියෝ. ඔහොම හි‍ටු!

මම සපත්තු දෙක පයින්ම පාගලා ඇදලා දාලා යට ඇඳුමත් එක්කම ජීන්ස් එක ඇදලා ගලවන්නෙ අධි වේගයෙන්. දැන් ඇ‍ඟේ ඇඳුමකට තියෙන්නෙ මේස් දෙක විතරයි. ඒත් මට කැරපොත්තව හොයා ගන්න බෑ.මූ ඉන්න පුලුවන් තැන් දෙකයි තව තියෙන්නෙ. එයින් එකක් ගැන නම් හිතන කොටත් මොකක්ද වෙනවා.

ඇන්ඩි කැරපොත්තා හොයාගත්තද? මී ලඟ කොටසින්...


ඕස්ට්‍රේලියානු ලේඛක ඇන්ඩි ග්‍රි‍ෆිත්ස් ලියූ Cockroach  කෙටිකතාවේ කතාවේ සිංහල අනුවාදයයි.