21. කැරපොත්තා / Cockroach 2

මම මගේ ඇඳුම් ගොඩම හොඳට පරීක්ෂා කරලා බලනවා. කැරපොත්තා මගේ ජීන්ස් එකේ අඩියෙන් මතුවෙලා වම් කකුල දිගේ උඩට නගිනවා. මම හෙමීහිට සපත්තුවක් අහුලා ගන්නවා. ඊට පස්සෙ සපත්තුව උස්සනවා ඔලුවට උඩින්...දැන් කැරපොත්තා මගෙ සිzප් එකේ යට කොනේ.

මුල් කොටස කියෙව්වෙ නැතිනම් මෙතන ඔබන්නකො.

මම ගැඹුරු හුස්මක් ගන්නවා.

නමුත් මොකක්දෝ නොපෙනෙන බලවේගයක් මාව නවත්තනවා.  මම කැරපොත්තව මෙතනම චප්ප කලොත්, සුදු පාට, මැලියම් වගෙ දියර පැල්ලමක් මගෙ කලිසමේ සිzප් එක ඉවරවෙන තැන  තැවරෙනවා. එතකොට...විස්තර කරපල්ලකො ඒක වුන හැටි! ඒකත් ඒ ගැන  ඇහුවොත්නෙ.

Not Cool!


විලි ලැජ්ජා සන්තෝසෙ බැරුව යයි ! කැරපොත්තා ආපහු රිංගනවා ජීන්ස් එක ඇතුලට.

මූව චප්ප කරනවට වඩා හොඳ ක්‍රමයක් ඇත්තෙම නැද්ද?

මම වට පිට බලනවා උපක්‍රමයක්, අදහසක්  බලාපොරොත්තුවෙන්.

ටොයිලට් එකට ඉහලින් තියෙනවා පොඩි කවුලුවක්. අර ෆෑන්ලයිට් එකක් කියන්නෙ.  ඒක පොඩි උනාට මේ වැඩේට සෑහෙනවා. මට පුලුවන් එතනට නැගලා ජීන්ස් එක ජනේලෙන් එලියට දාලා කැරපොත්තව එලියට ගසන්න.

No sweat!

පැල්ලමුත් නෑ, කැරපොත්තත් නෑ, ලොවෙත් නෑ!

මම, කැරපොත්තට එලියට එන්න බැරිවෙන්න,  කකුලුයි, ඉනයි, පොඩ්ඩක් රෝල් කරලා  අල්ලගෙන ජීන්ස් එක අතට ගන්නවා. ඊට පස්සෙ,  ටොයිලට් සීට් එකේ පියන වහලා ඒක උඩට අඩියක් තියල නගිනවා සිස්ටන් එක උඩට. දැන් මගෙ ඔලුව කවුලුවට උසයි.

මම බිත්තියට හේත්තු වලා සමබරව ඉඳගෙන ජනෙල් පියන තල්ලු කරනවා පුලුවන් තරම් ඈතට.

ඊට පස්සෙ ජීන්ස් එක ජනේලෙන් එලියට රිංගවලා, ඉනෙන් අල්ලගෙන, පුලුවන් හයියෙන් ගසනවා.

එක පාරටම මෙන්න කැරපොත්තා මගෙ අත දිගේ දුවගෙන එනවා උඩට. මම කලබල වෙන  පාරට ජීන්ස් එක අත හැරෙනවා. ඒ එක්කම සමබරතාවය බිඳිලා, පය ලිස්සන  මම,  ඇදගෙන වැටෙනවා බාත් ටබ් එක ඇතුලට.

මට හිතෙනවා මෙතනම වැටිලා ඔහේ ඉන්න ඇස් පියාගෙන, මේක නම් මම දැකපු නරක හීනයක් විතරයි කියලා හිතාගෙන. නමුත් එහෙම ඉඳල හරියන්නෙ නෑ. ආයෙම හැංගෙන්න කලින්, කැරපොත්තව හොයාගන්න තියෙනවා. මම බාත් ටබ් එකෙන් නැගිටලා කන්නාඩිය ඉස්සරහට ගිහින් හිටගන්නෙ මගෙ ඇඟ පරීක්ෂා කරලා බලන්න.
 
කැරපොත්තා ඉන්නවා මගෙ ඔලුව මුදුනට වෙලා!

මේ වතාවෙ මම දන්නවා කරන්න ඕනෙ මොකක්ද කියලා. ඒක එච්චර සුන්දර අත්දැකීමක් නොවෙන්න පුලුවන්, නමුත් වෙන විකල්පයක් නෑ. මූ වගෙ කෛරාටික, වෙට්ටපිත්තල, මස්තබාල්දු, අපතයෙක් එක්ක මට ආයෙම අවදානමක් ගන්න බෑ.

මම ටොයිලට් එක ලඟ දණ ගහගන්නවා. පියන අරිනවා, සීට් එකත් එක්කම.   ඊට පස්සෙ දෑතින්ම ටොයිලට් එක අල්ලගෙන, ඔලුව ටික ටික පාත් කරනවා බෝල් එක ඇතුලට. දැන් මගෙ ඔලුව සම්පූර්ණයෙන්ම ටොයිලට් එක ඇතුලේ. මම ගැඹුරු හුස්මක් අරගෙන අතක් උස්සලා ෆ්ලෂ් කරනවා ටොයිලට් එක.

ඈක්කා...!

ඈ..ආඇහ්ග්. ග්බ්ල්ග්ක්හ්ජ්ක් බ්ල්ර්බ්ල්ර්ර්ප්!

ටොයිලට් වතුර මගේ නහයේ!

ටොයිලට් වතුර මගේ කන්වල!!

ටොයිලට් වතුර මගේ කටේ!!!

අන්තිමේදි වතුර නතරවෙනවා. මම ඔලුව අහකට ගන්නවා.
 
OH YEAAAH!
 
ඌ නෑ!
 
ඒ වුනාට..
 
ඌ විතරක් නෙවෙයි, මගෙ කලිසමත් නෑනෙ!

මට දැන් ආපහු මේසෙට ගියෑකියැ කලිසමත් නැතුව?
 
මම මොකද කරන්නෙ?

මට හිතා ගත්තෑකි මම දැන් ආපහු මේසෙට ගියොත්  ඇතිවෙන සංවාදය.

මිසිස් බේයින්ස්බ්‍රිජ්: කෝ ඇන්ඩි ඔයාගෙ කලිසම?

මම: ආ! ඒක වැරදීමකින් මගෙ අතින් බාත් රූම් එකේ ජනේලෙන් එලියට වැ‍ටුනනෙ මිසිස් බේයින්ස්බ්‍රිජ්.

මිස්ට බේයින්ස්බ්‍රිජ්: අයියෝ, ඕක මාර අප්සෙට් වැඩේ තමයි. මටත් කොච්චරවාත් වෙන වැඩක් තමයි ඕක. ඇන්ඩි ඇයි ඔයා ගිහින් මගෙ අල්මාරිය අවුස්සලා බලලා ඔයාට හරියන ඇඳුමක් හොයලා ඇඳගන්නෙ නැත්තෙ?

හ්ම්ම්... මට පුලුවන් ඔය විදියට හීන ලෝකෙම ජීවත් වෙන්න. නමුත් සැබැ ලෝකෙ, මම ඉනෙන් පහල අමු හෙලුවැල්ලෙන්!

ජනේලෙන් රිංගලා ගිහින් කලිසම ගන්නවා ඇරෙන්න වෙන විකල්පයක් නෑ. පොකට් මනි නැතුව මාසයක් ජීවත් වෙන්නෙ කොහොමද? 

මම ආයෙම නගිනවා සිස්ටන් එක උඩට. ජනේලෙන් දානවා ඔලුව එලියට, බලන්න. මේක නම් හරි ගානට වගේ තියෙන්නෙ. නමුත් තාම මම කෑම කාලාත්, නැති නිසා මට මේකෙන් රිංගන්න පුලුවන් වෙයි කියලාමයි මට හිතෙන්නෙ. 

මම ජනෙල්  රාමුවෙ එල්ලිලා, උඩට ඇදිලා ඔලුව රිංගවනවා ජනේලෙන්.  හරියටම ඇ‍ඟෙන් බාගයක් එලියට දාගන්න පුලුවන්.

හම්මෝ, මෙතන ඉඳල බිමට සෑහෙන්න දුරයිනෙ. මට අමතක වෙලා තිබුනෙ මම බිම ඉඳලා මෙච්චර උඩින් ඉන්නෙ කියලා. නමුත් මට වැටෙයි කියලා නම් බය වෙන්න දෙයක් නෑ, මොකද මම දැන් ජනේලෙ හිර වෙලා ඉන්නෙ. ඉස්සරහට යන්නත් බෑ, පස්සට යන්නත් බෑ.
ඒ ඔක්කොමත් හරි ඕං කවුද දොරට තඩි බානවා.

"මේකෙ එක්කෙනෙක් ඉන්නවා," මම කෑගහනවා.

"පුතා, මොකුත් ප්‍රශ්ණයක්ද?" අම්මා අහනවා. "ඔයා ඕක ඇතුලෙ සෑහෙන වෙලාවක් හිටියනෙ දැන්."

"ඔව්," මම කෑ ගහනවා. "මම එනවා විනාඩියෙන්."

"එයාගෙන් සද්දයක් නෑ." ඒ අම්මගෙ කට හඬ. "අනේ මොනවත් වෙලාද දන්නෙ නෑ."

අම්මට මම කියන දේ ඇහෙන්නෙ නැත්තෙ මගෙ ඔලුව තියෙන්නෙ ජනේලෙන් එලියෙ නිසා.

එතකොටම මට ඇහෙනවා බේයින්ස්බ්‍රිජ් ලොක්කගෙ කටහඬ.

"හැමෝම පස්සට වෙන්න. මම දොර කඩන්න යන්නෙ."

පට්ටයි! පජාතයි!! කුජීතයි!!! මගෙ සුපිරි වීරයා!!!!

විලි ලැජ්ජා සං...

මට ඇහෙනවා විශාල සද්දයක්.

"ජර බරා...ස්...දඩාස්!!!"

බේයින්ස්බ්‍රිජ් ලොක්කා අයෝමය පුරුෂයෙක් නොවුනට, බාත් රූම් දොරේ තියෙන බාල අගුල කැඩිලා වීසි වෙන්න ඇත්තෙ හරියටම ආනෝල්ඩ් ෂ්වෝර්ට්සෙනගර්ම ඇවිත් වැඩේ දුන්න ගානට.

"ඕ මයි ගෝඩ්!" බේයින්ස්බ්‍රිජ් ලොක්කාගෙ හඬ.

සමහර විට ජීවිතේ පලවෙනි වතාවට බුවා දෙවියන් වහන්සේගෙ නාමය නිරපරාදේ පාවිච්චි කලා වෙන්නැති. නමුත් හීනෙකින්වත් නොහිතපු විදියට මගෙ  හෙලුවැලි පස්ස පැත්ත, එයාගෙම නාන කාමරේ ජනේලෙන්, එයා දිහා ඔරවාගෙන බලං ඉන්නවා දැක්කම. එහෙම වෙන එක වරදක්ම කියන්න බෑ.

"ඕ මයි ගෝඩ්!" ඒ මිසිස් බේයින්ස්බ්‍රිජ්

"ඕ මයි ගෝඩ්!" ඒ අම්මා.

"ඕ මයි ගෝඩ්!" ඒ තාත්තා.

"මම දන්නවා බැලූ බැල්මට මේක පේන්නෙ තරමක් අමුතු වැඩක් හැටියට බව," මම බෙරිහන් දීලා කියනවා."නමුත් මේකට ඉතාම සාධාරන, තර්කානුකූල පැහැදිලිකිරීමක් තියෙනවා. මේ අහන්නලකො. මම යාඥා කරද්දි  දැක්කා සැලඩ් එකේ කැරපොත්තෙක් ඉන්නවා. නමුත් මට හිතුනෙ නෑ ඒක කාටවත් කියන්න, මොකද..."

බීරන්ට කියනවා වගෙ. කිසිකෙනෙකුට ඇහෙන්නෙ නෑ මම කියන එක.

අම්මයි, තාත්තයි, බේයින්ස්බ්‍රිජ් ජෝඩුවයි, ඉණිමං ගැන, ගිණි නිවන හමුදාව ගැන, එතකොට අඩුම ගානේ ටොයිලට් සීට් එකේ හරි අතට ඉඳ ගනීද කියලවත් විශ්වාසයක් තියාගන්න බැරි තරුණ පරම්පරාව ගැන හෝ ගාලා කියවනවා ඇහෙනවා.

මම ඇස් පියාගෙන කල්පනා කරනවා, මට, මගෙ මේ කතාවෙ රූපවාහිණී, පුවත්පත්, සඟරා, චිත්‍රපටි, පොත් වල ප්‍රකාශන අයිතිය වත් මට ලබාගන්න පුලුවන් වෙන හැටියට  කවුරු හරි එක්ක කතාකරලා වැඩේ ගොඩදාගන්න පුලුවන් වෙයිද කියලා. ඒ වගේම මට අහිමි වෙන්න යන පොකට් මනි වල ගානවත් ඒකෙන් ෂේප් කරගන්න පුලුවන් වෙයිද කියලා කවුද දන්නෙ?

එක දොරක් වැහෙනකොට, තව දොරක් ඇරෙනවා. 

බේයින්ස්බ්‍රිජ් ලොක්ක කියනවා වගේ,... 

"There's a world of opportunity out there"

"ඕනෙකම කියන එක තියෙනවා නම්, අද කාලෙ අවස්ථාවන් අසීමිතයි." 

නිමි.

 ඕස්ට්‍රේලියානු ලේඛක Andy Griffiths ලියූ Just Joking පොතේ පලවූ Cockroach කතාවේ සිංහල අනුවාදයයි.