143. ඒ පාහර වැඩේ කලේ කවුද?

කාර්යාල සේවක මගියා: වානේ රිය සක වානේ පීලි මත වැයූ ටක ටකස් හඬේ තාල වේගය අඩු කරමින් මහනුවර බලා යන කාර්යාල දුම්රිය වේදිකාව වෙතට ලඟා වෙමින් තිබින. වේදිකාව මත ‍රැඳී සිටි පොදිකන මගීහු තවමත් ඇදී යන දුම්රිය දෙසට ලංවෙද්දී දැනටමත් පාපුවරු දෙපස සවිකල අත්වැට වල එල්ලීගත් සමහරු පය රඳවන්නට ඉඩක් සෙවූහ.  

කාර්යාල බෑගය එක් අතකින් තුරුලු කරගත් මා මගීන් මගහරිමින්, දුම්රියත් සමාන්තරව වේදිකාව දිගේ දුවන්නට පටන් ගත්තේ පාපුවරුවේ එල්ලී දුම්රිය මැදිරිය තුලට රිංගා ගැනීමටයි. සෙසු සහෝදර කාර්යාල සේවකයන්ට මෙන්ම මා හටද දවසේ අප්‍රසන්නම කාර්යය මෙය විය. දිනපතාම දුම්රියෙන් ගමන් කල කාර්යාල සේවක අප සියල්ලන්ම පාහේ සෙසු මගීහු 'කල්ලි' යනුවෙන් අවඥාවෙන් හැඳින්වූ කුඩා කණඩායම් වලට අයත් වීමු. අප සාමාන්‍යයෙන් එකම දුම්රියේ, එකම මැදිරියේ, එකම ආසන වල නිතිපතා අසුන් ගතිමු. දිනපතාම සැලකිය යුතු දුරක් හා කාලයක් ගමනටම ගෙවා දැමූ අපේ විඩාබර ගතටද, සිතටද, වල් පල් දොඩමින්, විහිලු තහලු කරමින්, සගයන් මඩවමින්, කාඩ් ක්‍රීඩා කරමින් ගෙවා දැමූ මේ කාලය ඉමහත් ප්‍රබෝධකයක් විය.

142. මාරකය. IN THE AFTERMATH OF AN ORDEAL

අද ජීවිතේ බේරුනේ පුදුම විදියට.  මේ සිද්දිය වෙලා විනාඩි කීපයකින් මම මේ කතාව මගෙ HeyDude බ්ලොග් එකට ලිව්වා මේ විදියට.

IN THE AFTERMATH OF AN ORDEAL

My dear HeyDude,

My wife is cooking in the kitchen. She doesn't have the faintest idea that I nearly died 30 minutes ago. I didn't make up my my mind whether to tell her about my ordeal or not...

මම ඒ පෝස්ට් එක ලියන වෙලාවේ මේ කතාව සිංහලෙන් ලියන්න කිසිම අදහසක් තිබුනේ නෑ. නමුත් දැන් මම අදහස වෙනස් කරගත්තා.

හිතවත් HeyDude (මේ මගෙ මුල්ම බ්ලොග් එකේ නම, - නොදන්න අයට)

...බිරිඳ කුස්සියේ උයනවා.  මම මීට විනාඩි තිහකට කලින් නූලෙන් මරණෙන් ගැලවුනු බව ඈ දන්නෙ නෑ.

141. එන්න සැහැල්ලුවෙන් සිනාසෙන්න.

පින්තූරය උපුටා ගැනීම Fun Kolla Facebook පි‍ටුවෙන්

 කරදර අමතක කරලා සතුටින් ජීවත් වෙන්න කැමති නිසා වෙන්නැති,  මම පත්තරයක් අතට ගත්තත්, සඟරාවක් අතට ගත්තත්, ඉස්සෙල්ලම බලන්නේ හිනා කතා. ඇත්තෙන්ම කිව්වොත්, මම ඔය ජීවිතේ එපා කරවන (depressing) චිත්‍රපටි බලන්නත් කාලය යොදවන්නේ නෑ.

මගෙ 'මෙතෙක් කතාව සහ එතැන්සිට' කියවලා, (විශේෂයෙන්ම දෙවන කොටස) අවපීඩනයට පත්වෙච්ච අයට මොකක් හරි සහනයක් සලසන්න ඕනෙ කියලා මට හිතුනා.  අන්න ඒ නිසාමයි මේ පෝස්ට් එක ලියන්නේ. හුඟ දෙනෙක් කියන විදියට මූඩ් ‍ෆික්ස් කරන්න.

140. මෙතෙක් කතාව සහ අද එතැන් සිට - තුන්වන (අවසාන)කොටස.

Promised Land: The Capital, Western Province, Parallel Universe.
පොරොන්දු දේශය, අගනුවර, බස්නාහිර පළාත, සමාන්තර විශ්වය.
ගොරවමින් කන්ද අදින බර වාහන පෙලින් බේරී පාර මැද  සුදු ඉරට සමාන්තරව මෝටර් සයිකලය පදවන මම කන්දේ පහලට වේගයෙන් ධාවනය වන විරුද්ධ පැත්තේ තීරුවේ වාහන වැලේ හිදසක් තුලින් දකුණට හරවා පදික වේදිකාවටම නග්ගා වාහනය නතර කරනවා.

මේ කතාවෙ අගක් මුල නොතේරෙනවා නම් මෙන්න මුල් කොටස් දෙක.
137. මෙතෙක් කතාව සහ අද එතැන් සිට - පළමු කොටස
138. මෙතෙක් කතාව සහ අද එතැන් සිට - දෙවන කොටස

යකඩ ග්‍රිල් ගේට්‍ටුව තුලින් බලන ගේට්‍ටු මුරකරු මා දිහා බලන්නේ සැකමුසු බැල්මක්.

"මට ප්‍රින්සිපල්ගෙ ඔෆීස් එකට යන්න ඕනේ. මට මාරුවීමක් ලැබිලා තියෙන්නේ."

මුරකරුගෙ නහය හරහා ක්ෂණිකව සිරස්ව වැටෙන රේඛාවක් නහය කේන්ද්‍රකරගෙන දක්ෂිණාවර්තව අංශක එකසිය අසූවක් භ්‍රමණය වෙලා සැකමුසු බැල්ම මිත්‍රශීලී බැල්මකට පරිවර්තනය වෙනවා.

"එන්න සර් ඇතුලට. අන්න අතන ඔෆීස් එක තියෙන්නේ. ඔහොම ඉස්සරහට ගිහින් අර පඩි පෙලෙන් නැගලා අර කොණට යන්න."

"බොහෝම ස්තුතියි. මම හෙල්මට් එක මෙතන තියලා යන්නද?"

"මෙතන තියලා යන්න සර්. හුටා! සර් බයික් එකකද ආවේ? පට් ගාලා දාන්ඩ ඇතුලට." පොර ගේට්‍ටු පලුව ඇරලා වහාම ඔලුව එලියට දාලා බලන්නේ බයික් එක තාම තියෙනවද කියලා සැක හැරගන්න වෙන්න ඕනේ.

අවුරුදු තිහට අඩු උපාධිධාරියෙක් වන වන විජයකුමාරතුංග දැකපු ගමන් මට සිහිවෙන්නේ කැරිකේචර් එකක්.

තනි සුදු කමිසය සහ කලිසමත්, කෙසඟ ශරීරයත් නිසා, බලෙන් විදුහල්පති පු‍ටුවේ ඉඳගෙන ඉන්න උසස්පෙල පන්තියක කොල්ලෙක් සිහි ගන්වන විජයකුමාරතුංගගේ කැපී පෙනෙන ලක්ෂණයක් වන්නේ  විළුඹ ඉදිරියට හෝ පැත්තට සිටින සේ කරකවා මේස් පැළඳීමයි.

"ගුදවංශ මහත්තයා නේද ඔබතුමාව එව්වේ? මම එයාට විශේෂයෙන් කියලා ඉල්ලලා තිබ්බේ අපිට කොහොම හරි ඉංග්‍රීසි ගුරුවරයෙක් දෙන්න කියලා."

විජය කුමාරතුංගත් එක්ක කතාවෙ යෙදිලා ඉන්න මට මෙයා මොනවගෙ කෙනෙක්ද කියලා හරියට හිතාගන්න අමාරුයි.

"මිස්ට කුමාරතුංග, ඇත්තටම මෙතන වැඩ කරන්න පුලුවන් තැනක්ද? මට ඇත්තම කියන්න."

"ම්ම්ම්. අපි ඔය ඉන්නේ. මමත් මෙතනට අලුත්.  තවම තැනට අනුවර්තනය වීගෙන එන ගමන්."

"මේකයි මිස්ට කුමාරතුංග. මම දුෂ්කර සේවයට ගිහින් කට්ටෙත් හොඳම එක කාල ඉන්නේ. මේ ඉස්කෝලෙ ගාවින් මම අනන්ත ගිහින් තියෙනවා නමුත් හිතේ ඇඳිලා තියෙන්නේ එච්චර හොඳ පින්තූරයක් නෙවෙයි. හෙහ්, හෙහ්, මට මතක් වෙන්නේ මායි යාලුවෙකුයි දවසක්..."  මොනවද මම මේ කියන්නේ. මම කතාව වෙන පීල්ලකට මාරු කරනවා.

විජයකුමාරතුංගට අනුව, මට ඉක්මනින්ම හිත හදාගන්න වෙනවා. එක්කෝ අතේ තියෙන ලියුම බාර දීලා, ලොග් සටහන එහෙම ගහලා වැඩ බාරගන්න ඕනෙ. නැතිනම් මගෙ හිතේ තියෙන විදියට ආපහු බස්නාහිර පළාතේ  ඉස්කෝලයක් ගානේ ගිහිල්ල ඉඩ තියෙන තැනකින් ලියුමක් අරං ආපහු කප්රුකට යන්න ඕනෙ.

මේක ජීවිතේ ගන්න තවත් වැදගත්ම තීරණයක් වෙනවා.

කලින් වගේම වැරදි තීරණයක් ගත්තොත්, ජීවිතේ ඉතුරු ටිකත් දුකම විඳින්න වෙනවා. 
දුකම විඳින්නට,
දුක උහුලන්නට,
දුකට උපන් දරුවෝ - ඕ - ඕ - ඕ,
මිහි මව-ගේ දරුවෝ...
තාලෙට කිය කියා දිගටම ඉන්න මගෙ කැමැත්තක් නෑ.  

මෙච්චර කට්ටක් කාපු මම, හොඳයි කියලා සම්මත ඉස්කෝලෙකටම යන්න උත්සාහ නොකරන්නෙ ඇයි?  වම් උරහිසේ වැඩ ඉන්න සර්ව සුභවාදියා එහෙම කියද්දි දකුණු උරහිසේ වැඩ ඉන්න සර්ව අසුභවාදියා ඒ එක්කම මතක් කරන්නේ, වැඩි කල් බලා හිටියොත්, මෙතනත් නැතිව යන්න පුළුවන් බවයි. අර ගුලි තුනේ වරමෙන් තියෙන ගුද මාර්ගයත් නැති කරගත්තා වගේ වැඩක් වෙන්නෙ එහෙම වුනොත්.

මම කොරිඩෝවට ඇවිත් අහස පොළොව ගැට ගහන්න කල්පනා කරනවා. අතීරණය මොට්ට පිහියක් වගේ. කැපෙනවට වඩා තැලෙනවා.

වහාම තීරණයක් ගතයුතු වෙනවා.



මැදිවියේ පසුවුන, මල්ලවපොර සූරයෙක් වගේ ඇවිදින, නමටම ගැලපෙන හැඩිදැඩි යකඩ ගෑණියක් වුන ආයෝමා අකරුණාවන්ත චරිතයක් කියලා කියන්නත් බෑ. බේකරියකින් හරි මල් ශාලාවකින් හරි දැම්ම වගේ පේන මේක් අප් එකක් දාගෙන ආවත්, ලාලිත්‍යය කියන එක නිකං වැඩකට නැති කාලෙ නාස්තියක් හැටියට දකින අයෝමගේ කතාබහ පොල්ලෙන් ගහනවා ගහනවා වගේ. එකට වැඩ කරන කෙල්ලෝ ඉන්න තැන ව්‍යංගයෙන් දෙපැත්ත කැපෙන කුණුහබ්බ විහිළුවක්  කියලා සමහර උන් ගෙ මූණු රතුවෙනවා දැකලා සතුටක් ලබපු අපි, කුණු හබ්බ කෙලින්ම කියලා, ඒක එලියට අරගෙන විශ්ලේෂනය කරලා, විහිලුව ඝාතනය කරලා දාන අයෝමා ඉන්න තැන, කට අරින්නෙත් පරිස්සමෙන්.

අයෝමගෙ ලොකුම අවුල, තැනක් නොතැනක් නොබලා, හැම එකාටම, හැම එකටම, මහා හයියෙන්, යටි ගිරියෙන්, ප්‍රසිද්ධියෙ අණදීම සහ බැණ වැදීමයි.  රළුකම, ගොරහැඩිබව අයෝමගෙ ජීවන විලාසිතාවක්.

"මට දුක මේ ගෑණිගෙ හස්බන්ඩ ගැන බං. අපිට ඉවසන්න තියෙන්නේ පැය කීපයයි. ජීවිත කාලයක් මේ ගෑණි එක්ක ඉන්න ඒ යකාට කොහොම දැනෙනවා ඇද්ද!" මම කියලා තියෙන්නේ වරක් දෙවරක් නෙවෙයි.

"අඩේ  උඹලා මේ අපි ඉන්න තැන්වල සෙක්ස් ගැන විහිළු කරාට, උඹලා අයෝමා ඉන්නකොට පූසෝ වගේ නේද?"

"අනේ උඹට කියන්න අහවල් අක්කේ, අයෝමා ලිංගික විහිළුවක් කරපු ගමන් අපිට ලිංගිකාශාව කියන එක එහෙම පිටින්ම නැතුව යනවනේ."

"ඒක ඇත්ත මචං. මාත් කල්පනාකලේ මට නශ්ටකාමය හැදෙයිද කියලා මේ ස්ටාෆ් රූම් එකේ වැඩි කල් හිටියොත්."

ලිංගිකත්වය ගැන කියනකොට අයෝමා තුල අපි දැකපු එක විශේෂ කාරණයක්  නම්, එයා ඉතාමත්ම ලිංගික ආකර්ෂණයකින් යුත් කෙනෙක් හැටියට තමාවම දැකපු එකයි.

විශේෂයෙන්ම මේ ඉස්කෝලෙ යන කොල්ලෝ පවා, තමන්ව දු‍ටු පමණින් පිස්සු වැටෙන ඉතාම ආකර්ෂණීය ලිංගික භාණ්ඩයක්  හැටියට දකින බව ඒත්තු ගනවන්න අයෝමා කියන කතාවල් අපි අහං හිටියේ හරිම අමාරුවෙන්.

ඉස්කෝලෙ යන කොල්ලෝ අයෝමට දිනපතාම බස් එකේදි ලිංගික පීඩා කරන බව ඈ කියනවා හැමදාම වගෙ.

'අද මං එනකොට අර රතු ඉස්කෝලෙ කොල්ලෙක් මට ජැක් එකක් ගහගෙන  ආවනේ."

"අනේ ඔය සෙනග වැඩි වෙලාවට ඌව තල්ලු වෙලා එන්න ඇති ඔයාගෙ ඇඟට."

"නෑ නෑ. මම දන්නෙ නැද්ද ඕකෙ වෙනස?"

"මම නං හිතන්නේ නෑ.  පිරිමින්ට කොහොමත් එල්ල වෙන චෝදනාවක්නේ ඕක."

"මම වෙලවකට ඔය හේත්තුව දාන කොල්ලන්ට කෙලින්ම කියනවා ඔයාගෙ වයසෙ දරුවෝ මට ඉන්නවා කියලත්."

"මමත් කියන්නේ ඕක වැරදීමක්. ඔන්න වයසක ඩෑල් එකක් නං හිතන්න පුලුවන්."

"යකෝ මම නං වයසට යන්න කලින් එක්කෝ කාර් එකක් ගන්නවා. නැතිනං වෙඩි තියාගෙන මැරෙනවා. අංකල් කෙනෙක් වෙලා  බස් එකේ යනවට හොඳයි..."

අයෝමගෙ කතාවට එහා  පැත්තෙ ඉඳගෙන ඉන්න නිරෝෂා හිනා වෙන්නේ මූණ අතින් වහගෙන. ඔන්න ඒක කොච්චර වැරදි වැඩක් වුනත්, අපි කවුරුත් හිතෙන් කරනවා වගේ සංසන්දනය කරනවා නම්, නිරෝෂා බැලූ බැල්මටම අයෝමගේ සම්පූර්ණම විරුද්ධ පැත්ත.

අයෝමා 'අඩෝව්. චන්ඩි ඉන්නව නම් වරෙව් ඩෝව්' කියන්න වගේ උරහිස් දෙපැත්තට පද්දමින් ඇවිදිදිදි, නිරෝෂා ඇවිදින්නේ මිහිකත නලවාලා, බලාගෙන ඉන්න ඉන්න ආසා හිතෙන විදියට. 

ඔය විදියට ලැයිස්තුවක් හදනවා නම්:

ගැඹුරු වොට් විසිපන්දාහෙ මරහඬට එරෙහිව කණට පවං සලන ලගන්නාසුළු හුරතල් කටහඬ,

ටකරමකට ගහන්නා වැනි කං අඩි පැලෙන  හිනාවට එරෙහිව පපු කැවුතු වලට සමන් මලෙන් පවන් සැලෙන මිණිකිංකිණි හිනාව,

ඈත එනවා දැක්කොත්  ලඟම තියෙන කඩේකට රිංගලා හෝ පාරෙ යන බස් එකක එල්ලිලා මග අරින්න හිතෙන පෙනුමට එරෙහිව, දැක්කාමට වේල් තුනක් නොකා ඉන්න හැකි හිත පිරෙන  පෙනුම...

ඔය විදියට ලැයිස්තුව නොනැවතී ගලාගෙන යනවා.

ඒ වගේම ඔය දෙන්නටම ගැලපෙන  පරිවාර ජනතාවත් ඔය ගුරු මණ්ඩලේම ඉන්නවා. ඒ කියන්නේ උප අයෝමලා සහ උප නිරෝෂලා.

යකා හිතන තරම් කලු නෑ. යක් ඉස්කෝලෙ මම ජීවිත කාලයක් හිතා  හිටිය තරම් නරකත් නැති බව මට ටික කාලෙකින්ම තේරෙන්න ගන්නවා.

සමාජෙ පහත් යයි සම්මත ස්ථරයකින් එන බහුතරයකින් සමන්විත මේ ඉස්කෝලෙ උන්, අර උසස් යැයි සම්මත ඉස්කෝලවල උන්ට වඩා මට ලංවෙනවා වගේම, හිතට අල්ලලා යන වෙලාවල් තියෙනවා.  දුරුවෙලාම යන්න කාලයක් ගියත් අර මුලින් තිබිච්ච සැක සංකා ටික ටික නැතුව යනවා.  නමුත්, එහෙමයි කියලා, ජීවිතය සහ ‍රැකියාව වඩා පහසු වන සැප ඉස්කෝල වලට අපි වගේ උන්ට දොර වැසීම සාධාරණීකරණය වෙන්නේ නෑ.

මේ ප්‍රදේශයේදි මම දකින තවත් කිසිසේත්ම බලාපොරොත්තු නොවියහැකි දෙයක් තමයි ලිං මැඩි මානසිකත්වය.  දුර ඈත පළාත්වල නම්, අගනුවර, හෝ ගාන පොකුණ , දැකලා නැති ළමයි සහ මිනිසුන් ගැන කවුරුත් ඇතිවෙන්න කතා අහලා ඇතිනේ. නමුත් අගනුවරත්, ඒ වගේම, තමන් පදිංචිවෙලා ඉන්න සීමාවෙන් මීටර් පන්සීයක් එපිටට නොගිය ලිංමැඩියෝ ඉන්න බව මම දැනගන්නේ මේ ඉස්කෝලෙන්. නගර සීමාව ඇතුලත කිසිදා පදිංචි වී නොඉඳ, තදාසන්න ප්‍රදේශයක ඉඳලා දිනපතා අගනුවරට එන මට, මුළු නගරෙම ගැන තිබිච්ච හුරුබව සහ දැනුම, නගරයේම උපන් එහිම හැදී වැඩුණු මේ ළමයි වැඩි දෙනෙකුට නැතිවීම අදහගන්න බැරි දෙයක්. මුං තමන් උපන් නගරෙම අතරමං වෙන්න තියෙන ඉඩකඩ වැඩියි. මම මේ ගැන ඇහුවාම එකෙක්ගෙ උත්තරේ මේකයි. "ඔව් සර්. ඒකට අපි කරන්නේ අගනුවර කියලා ගහලා එන බස් එකක් බලලා නගින එක. ඒවා නවත්තන තැන ඉඳලා වත්තට/ෆ්ලැට් එකට එන්න පාර අපි දන්නවා."

අයෝමා වගේ චරිත එක්ක ඉහ ගහගෙන ඉන්න බැරුවම යන්නේ නිවාස වලට බෙදිලා නිවාසාන්තර ක්‍රීඩා උත්සව පවත්වන කාලෙට. මගෙ කරුමෙට, මාව අයෝමගෙ නිවාසෙට වැ‍ටුණ බව දැනගත්ත අනිත් උන් උඩ පැන පැන හිනා වෙනවා.  ඒ එක්කම මාව දිරිගන්නන්න මියුරු වදන් තෙපලනවා. යකෝ මටම වෙන හැටි!
 
"මම නං කියන්නේ තොට හොඳම වැඩේ!"

"අනේ සාදු!"

සාදු සාදු සාද්!

සාධූ. - සාධූ. - සාධූ.

"කියලවත් කරගන්න බැරි වැඩක් වුනේ යකූ!"

"පව් බං මූ!"

"දැන් ඔය ගෑණි උඹව ඇහේ ඉඳලා පට්ට ගහයි."

"උඹ කොට්න් නාස්ලණුවක් ගණිං මචං. කැපෙනවා  අඩුයි."

ඒකාධිපති අයෝමා නිවාස නායිකාව හැටියට නිවාසය පාලනය කරන්නේ අයෝමය හස්තයකින්. මට තද වෙන්නේ ළමයින්ට කෑ ගහන විදියටම මටත් කෑ ගහන්න ගත්තාම.  මේ නිසාම, නිරන්තරවම, මගෙත් අයෝමගෙත් අතර ඇතිවෙන්නේ ගැ‍ටුම්. ඒ විදියට කතාකරනවට මම කොච්චර අකමැති බව පෙන්නුවත්, කිව්වත්, ගෑණි ඒකට සංවේදී වෙන්නේ ඒ මොහොතට විතරයි.

අවසාන මහා තර‍ඟේ දවසේ ස්ටේඩියම් එකේදි, මෙච්චර කාලයක් ලාවා පිටකරමින්, දුම් රො‍ටු නංවමින් හිටි ගිණිකන්ද පුපුරලා යනවා. මම කොච්චර වැඩ කරත් හොඳක් නොදකින අයෝමා මට කෑ ගහන්නේ ළමයි ඉස්සරහමයි. හැබැයි මෙහෙමත් එකක් මම කියන්න ඕනෙ. ඔය ගෑණි එහෙම කෑගැහුවට ඒ අනාදරයකින් නෙවෙයි, කපන චේතනාවකින් නෙවෙයි. ඔය ගෑණි මොන වැරදි තිබ්බත්, පිටිපස්සෙන් පිහියෙන් අනින, කේලාම් කියන, බෙලි කපන මොඩල් එකක් නෙවෙයි. රළුකම, ගොරහැඩි බව ගෑණිගෙ ජීවන විලාසිතාව. ප්‍රශ්ණේ මට ඒකට අනුගත වෙන්න බැරිකම.

මාරාවේෂවෙන මම කරන්නේ, අයෝමට ඕනෙ මගුලක් කරගන්න කියලා, නැගිටලා ස්ටේඩියම් එකෙන් පිටවෙලා ගිහින් බස් එකක නැගලා ගෙදරම යන එක. ඇත්තෙන්ම මම කරන්නේ රාජකාරිමය වශයෙන් ලොකු වරදක්. නමුත් එතන හිටියනම් මම ඊට වැඩිය ගැ‍ටුමක් ඇති කරගන්නවා.

පහුවදා ඉස්කෝලෙ ගියාම අනිත් උන් මාව දැක්ක ගමන් මාව බයිට් කරන්න ගන්නවා.

"අඩේ උඹ  ගියා කියලා අන්න අයෝමා පොළොවේ පස් කෑවේ නැති ටික විතරයි."

"යකෝ උඹ මාර පොරක්නේ. මොකෝ උඹ පැනලා ගියේ?"

"ඒයි උඹලා දන්නවද මම මේ ඉස්කෝලෙට ආපු  කතාව?"මේ වෙනකොට ආපහු හොඳ මූඩ් එකකට ඇවිත් ඉන්න මම කියනවා.

මම මුලින්ම කියන්නේ අර පර්ෆියුම් ගහගෙන බස් එකේ ආපු කතාව. කතාවට ලැබෙන ප්‍රතිචාර වලින් ඒ කතාව යොවුන් ආදර කතා නොහොත් The Most Romantic Tales හිට් ලිස්ට් එකේ ඉහලටම නගිනවා.

ඉන් පස්සේ මම කියන්නේ දුෂ්කර සේවය කරලා මෙහෙට පත්වීම ගන්න කාපු කට්ට, අර ඇප්ලිකේෂන් පන්සීය සහ පොලිස් බැ‍රැක්කෙ නිදාගත්ත කතාවත් එක්ක කෙටියෙන්. ඒක වැඩියම අනුකම්පාවක් ලබන ගුරු සේවයේ රස කතා නොහොත් Epic Stories ලිස්ට් එකේ මුල් තැනට නගින්නේ බලා ඉන්දැද්දි.

ඉන් පස්සේ මම කියනවා ක්ලිටරස් ගුදවංශගෙ කතාව.  ඒ කතාව ප්‍රේක්ෂකයව කුපිත කරන Outrageous Stories හිට් ලිස්ට් එකේ මුදුනටම ගමන් කරනවා.

"...ඉතිං මම අතන කොරිඩෝවෙ හිටගෙන කල්පනා කරනවා තීරණයක් ගන්න බැරුව. මොකද මං කරන්නේ? "

"ගෙදර ගියොත් අඹු නසී, මග හිටියොත් තා නසී වගේ." එකෙක් යෝජනා කරනවා.

"අන්න හරි. පස්සෙ මම හිතනවා ඕනෙ ගුද මාර්ගයක් කියලා තව ටිකක් ඇවිදලා බලන්න. එහෙම හිතලා මම ලියුම නවලා සාක්කුවට දාගන්නවා."

"ඉතිං ඉතිං උඹ ආපහු ගියාද?"

"නෑ. එතකොටම තමයි නිරෝෂා කොරිඩෝවෙ කොනෙන් මතුවෙලා මිහිකත නලවාගෙන, පද්ද පද්ද එන්නේ."

අනිත් උන් අනිත් උන් හිකි හිකි ගාන්න ගන්නවා. නිරෝෂා කර ඇරගෙන මං දිහා බලා ඉන්නවා.

"ඉතිං මම කල්පනා කරනවා. යකෝ මෙච්චර ආතල්-කී-බනානා-කෑලිත් මේ ඉස්කෝලෙ වැඩ කරනවා නම් මට බැරි මොකෝ.  එතකොටම නිරෝෂා මාව දැකලා අර ලා හිනාව දානව."

මේකට කතාව අහගෙන ඉන්න නිරෝෂයි යෙහෙලියොයි, ඒ ඉස්කෝලෙම වැඩ කරන නිරෝෂගෙ අම්මයි පවා කැකිරි පලන්න ගන්නවා.

"ඉතිං මම ලියුම අරං කෙලින්ම ඇතුලට ගිහින් විජයකුමාරතුංග අතට දීලා කියනවා මම වැඩ බාර ගන්න හිත හදාගත්ත බව."

"ඒක මිසක්. ‍තෝ එහෙම කරපු එක ගැන අපිටත් සතු‍ටුයි මල්ලි. නැත්තම් තොගෙ මේ ඩ්‍රාම ඔක්කොම අපිට මිස් වෙනවනේ."

"ඉතිං. ප්‍රින්සිපල් කාරයා ලොග් සටහන් ගහලා මට අත්සන් කරන්න පොත දීලා හෙම ඔක්කොම කරනවා පට් පට් ගාලා. පොරටත් සතු‍ටුයි. පස්සේ පොර කියනවා පල්ලෙහා ස්ටාෆ් රූම් එකට ගිහින් ඉඳගෙන ඉන්න  කියලා."

"ඉතිං? ඔන්න ඔහොමලු උනේ නේද?"

"නෑ යකෝ. මම ඔන්න මම ඔෆීස් එකෙන් එලියට එන්න හැරෙනකොටම ඔන්න කාමරේම එක පාරටම අඳුරු වෙනවා.මම ඔලුව උස්සලා බලනවා ලයිට් ගියාද, නැතිනං කුණා‍ටුවක්වත් එනවද  කියලා. පුලුවන්නම්  කවුද කියහං හිටගෙන ඉන්නෙ දොර හරස් කරගෙන.."

"කවුද?"

"අයෝමා."

හිනා හඬට කන්ද නගින බර වාහනවල හඬත් මොහොතකට යටපත් වෙනවා.

"ඉතිං මොකද උඹ කලේ? යකෝ මේ කතාව අපි දන්නේ නෑනේ."

"මොනව කරන්නද බං. එතකොට ලොග් සටහන් ගහලා වැඩ බාර අරන් ඉවරයි. Past the point of no returning. මට එක පාරටම ආපහු හැරිලා විජයකුමාරතුංගයගෙන් ලියුම උදුරගෙන, ලොග් සටහනත් ඉරාගෙන, පැනලා දුවන්න නොහිතුනා නෙවෙයි. ඒත් මං අර විචාර බුද්ධිය පාවිච්චි කරලා හැඟීම් වලට ඉඩ  නොදී නිකා හිටියා. ඉතිං, මම ඒ නැවතිච්ච පාර තමයි මේ."

එතකොටම කාමරේට කඩා වදින්නේ අයෝමා. බෑග් හැටහුටහමාරක් එල්ලගෙන.

"අම්මෝ, මෙයාලගෙ සද්දෙ අර ගේට්‍ටුව ගාවට ඇහෙනවා. ඉතිං කොහොමද ළමයිට කියන්නෙ කෑ ගහන්න එපා කියලා," අයෝමා කියන්නෙ හිනාවකුත් එක්ක.

ඒකට කවුරුත් මොකුත් නොකිව්වත් කට්ටියම නිශ්ශබ්ද වෙනවා.

බෑග් මේසෙ උඩට අතාරින අයෝමා පු‍ටුවක් උඩට වැටිලා ලේන්සුවකින් පවන් ගහගන්න ගමන්  සුහද කතාබහ පටං ගන්නවා.

"අද මං සීට් එකක් ලැබිලා ඉඳගෙන එනකොට අහවල් ඉස්කෝලෙ කොල්ලෙක් පොට්ටනිය තියං ආවනෙ මගෙ උරෙස්ස උඩ."

නිමි.

පසු සටහන්:

සැබෑ ජීවිතේදි මේ කතාව ඉවර නොවුනත් මෙතනින් මේ කතාව නිමවන එක හොඳයි කියලා මම හිතනවා.


මේ කතාව පොලිටිකලි කරෙක්ට් නොවෙන්න පුලුවන්. ඒ වගේම චරිත ගැන, ස්ථාන ගැන අසාධාරණ ඒක පාක්ෂික විනිශ්චයන් ඉදිරිපත් කිරීමක් හැටියට කෙනෙකුට පේනවා වෙන්නත් පුලුවන්. නමුත් මිනිසුන් විවේචනය නොකර චරිතත්, සැබෑ ස්ථාන විවේචනය නොකර ඒ ඒ තැන්වල ගති ලක්ෂණත්, කතා රසය නොමරා, කතාවේ ජීවමාන ගුණය රඳවාගෙන,  විවේචනය කරන්න ගත්ත උත්සාහයක් හැටියටයි මේ කතාව සමාන්තර විශ්වයක වෙන කතාවක් හැටියට ඉදිරිපත් කලේ.

ඒ එක්කම මේ මම ඒ ඒ අවස්ථාවල සිතූ පැතූ හැටියි.  ඒක පිටින් බලන කෙනෙකුට, ඒ ඒ අවස්තාවලට මුහුණ නොදීපු කෙනෙකුට  හිතාගන්න අමාරු දෙයක්.  ඒ වගේම මම වුනත් එකම කරුණ සම්බන්ධව අද වෙනස් මත දරනවා වෙන්න පුලුවන්.

අයෝමා චරිතය ගැන කිව්වොත් මම මුලින් කිව්වා වගේ, අයෝමා රළු, ගොරහැඩි, මතුපිටක් තිබුනත්, කැපී පෙනෙන, ඇතුලතින් හොඳ චරිතයක් කියලා මම අද විශ්වාස කරනවා. අයෝමා ආශ්‍රය කරන එක මතු පිටින් වේදනාවක් වුනත් ඈ, මා දැනුවත්ව පරිපාලකයන්ට කේලාම් නොකියන, අනුන්ගේ විපතේදී උණුවන, අනුන් වෙනුවෙන් කතාකරන චරිතයක්.

දුෂ්කර සේවය සහ දුෂ්කර පළාත්. මේකත් සාපේක්ෂයි. මේ ලියන මම කොළඹ නගරසීමාව ඇතුලත කිසිදා පදිංචි වී නොසිටියත් කොළඹ ප්‍රදේශය සහ බස්නාහිර පළාත මගේ උපන්ගම. කොළඹ නගරය අපට හරියට හික්කඩුවේ කෙනෙකුට ගාල්ල වගේ. කොළඹ කොච්චර ක‍ටුක වුනත් මම කොහේ ගියත් ආපහු එන්න කැමති තැන  එතැනයි. නුවර කෙනෙකුට නුවර ගැන ඇති හැඟීමමයි අපිට අපි උපන් බිම ගැන තියෙන්නෙත්. කොළඹට බැණ බැණ, කොළඹ දාලා නොයා, කොළඹම ඉන්න මාතර කෙනෙක් ගැන හිතන්න. වෙලාවකට කොළඹ ගෙන්දගම් පොළොවට ඔවුන් බනින විදියට, බස්නාහිර ප්‍රදේශය ගම්බිම් කරගත් අපට හිත රිදෙනවා. ඔවුන්ට ඇත්තෙන්ම කොළඹ දුෂ්කර තැනක් වගේ පේනවා ඇති. මේ අපේ ගෙදර කියන හැඟීම ඇති වෙන්නෙම නැතිව ඇති. ඔබට මාතරට ඒ තියෙන බැඳීමමයි අපටත් අපේ ගමට තියෙන්නේ. ඔබට ගෙන්දගම් පොළොව අපිට අපේ ගම. මෙන්න මේ තත්වයමයි දුෂ්කර සේවය ගැන කියන්න තියෙන්නෙත්. දුෂ්කර සේවයට ගිය රජයේ සේවකයා ආපසු එන්න උත්සාහ කරන එක අපරාධයක් නොවන්නේ ඒකයි. ඒ ඔහුගේ ගෙදර නෙවෙයි.

දැන් අද තියෙන පහසුකම් එක්ක ඔය පළාතක ඉන්න කෙනෙකුට මම කියන දේ වටහාගන්න අමාරු වෙන්න පුලුවන්.  එදා ඒ දුෂ්කර ක්‍රියා කරපු තැන්වල අද භෞතික දියුණුව අදහාගන්නත් බැරි තරම්. අද මට ඔය දුෂ්කරක්‍රියාව කැමැත්තෙන්ම කරන්න පුලුවන් ඕනෙ නම්.  ඇත්තෙන්ම වාහනයක්, ස්මාට් ෆෝන් එකක්, ලැප්ටොප් එකක්, අරන් අන්තර්ජාල සබඳතා ඇති තැනක  වැඩකරන්න හැකි අද දුෂ්කර සේවා සංකල්පය විහිළුවක් වෙන්න පුලුවන්.

මේ කතාව කියවලා දුෂ්කර පළාතක් ගම්බිම කරගත්ත කෙනෙක්ගෙ හිත රිදුනනම් මම ඉතාම ඕනෑකමින් සමාව අයදිනවා. මම අදහස් කලේ ඔබේ පළාත අපායක් බව කියන්නවත් අපේ පළාත් සුරවිමනක් බව කියන්නවත්  නෙවේ. එදා මට හිතුන හැටියි.  එහෙම වෙන්න ප්‍රධාන හේතුවක් රජයේ වැරදි, දරදඬු ප්‍රතිපත්තියි. ආයෙ කවදාවත් ඒ පැත්ත පළාතේ පස් පාගන්නෙ නෑයි කියා පිටවෙලා ආපු මම නිවාඩු කාලවලට එහෙ යනවා අතීත මතක නිසාම.

යක් ඉස්කෝලෙ ගැන කියන්න තියෙන්නෙත් ඒකමයි. ඒ මම හිතා හිටි හැටි. ඒ මිසක් ඒ ඉස්කෝලෙ, ජනතාව, ළමයි ගැන කිසිම අහිතක් මගේ හිතේ නෑ. මම තවදුරටත් ඒ පැත්තේ නොයන්නේ දැන් මා දන්න කවුරුවත් එහි නැති නිසා. එහෙම නොවෙයිනම් මා දැනුත් ඒ බොක්ක හොඳ උන් බලන්න යනවා ඉඩලැබෙන විදියට.

ඒ වගේම එකම කතාවේ කොටස් තුන එකිනෙකට වෙනස් genreවලට අයත්වන සේ ලියන්න මා ගත් උත්සාහය ඔබ දු‍ටුවාද?

 Simulblogged @ මට හිතෙන හැටි for WordPress Lovers.

 

139. නමුත් ඔයා ගුරුවරයෙක් නෙවෙයි.

අද හැමෝම කියනවා මට නියමෙට චිත්‍ර අඳින්න පුලුවන් කියලා. ඔයාගෙ චිත්‍ර මම දැකලා තියෙනවා. ඇත්තෙන්ම ඒවා ලස්සන නෑ. හොඳ උත්සාහයක් කියලා කියන්න පුලුවන් වුනාට, ඒවා හොඳ නිර්මාණ කියලා කියන්න බෑ ඔයා මගෙ තාත්තා වුනත්. ඔයාගෙ චිත්‍ර මගෙ තරම් ලස්සන නැති වුනාට මාව චිත්‍ර ශිල්පියෙක් කලේ ඔයා කියලා ඔයා දන්නවද?

මම අර අපි මුලින්ම හිටපු කුලී ගෙදර ඉස්තෝප්පු කෑල්ලේ බිම වැතිරිලා ඇඳපු බලි චිත්‍ර ඔයාට මතකද. ඒ පාරේ, ඒ කාලේ බස් එකක් යන්නේ ඉඳලා හිටලා වුනත් මම හරිම ආසයි ලංගම බස් අඳින්න. බස්  එක ගේ ඉස්සරහ නැවැත්තුවාම මම වේගයෙක් ඒක පිටපත් කරනවා බස් එක පිටත් වෙන්න ඉස්සර. මුලින්ම දිගටි පෙට්ටියක් ඇඳලා ඒකට රෝද දානවා. ඉන් පස්සේ  ජනෙල් සහ ෆුට් බෝර්ඩ්. ඉස්සරහම ජනේලෙ අස්සෙන් උඩට මතුවෙන කොකිස් අච්චුව වගේ ස්ටියරිං වීල් එක තමයි මට බස් එකේ හැමදේටම වඩා වැදගත් අංගය. ලොකුම ප්‍රශ්ණෙ බස් එකේ ඉඳගෙන යන මිනිස්සු අඳින එක.  මිනිස්සුන්ගෙ නහය කට අඳින එක තාම මොන්ටිසෝරිවත් යන්නේ නැති මට ලොකුම අභියෝගයක්.

එතකොට මම ඔයාගෙන් උදව් ඉල්ලනවා,

ඔයා කවදත් මගේ මගෙ උදව්වට එනවා.

මුලින්ම ජනෙල් රාමුව ඇතුලෙ බස් එකේ පස්ස පැත්තට හැරෙන්න රවුම් තුන්කාලක් අඳිනවා. බස් එකේ ඉස්සරහ පැත්තට තියෙන පැත්තෙ සිග්සැග් ඉරි වලින් මූණ අඳිනවා. ඉන් පස්සේ ඔලුව සම්පූර්ණ කරලා ඉරි දෙකකින් බෙල්ල අඳිනවා ජනේලෙ අඩිය දක්වා.

ඒ තමයි ඔයා මා මිනිස් මුහුණක් අඳින්න කියාදුන්න විදිය. පස්සෙ පස්සෙ මම සිග්සැග් ඉරි පාලනය කරලා ඒවා නළල, නහය කට නිකට බවට පරිනාමය කරනවා. නමුත් මූලික අඩිතාලම දැම්මේ ඔයා. ඒක මට අමතක නෑ. ඔයා පෙන්නපු පාර දිගේ ඔයා වැඩි දුරක් නොගියට මම සෑහෙන දුරක් ගියා කියලා මටත් හිතෙනවා.

නමුත් ඔයා චිත්‍ර ගුරුවරයෙක් නෙවෙයි.

මට මතක් වෙන්නේ මගෙ දුවගේ සෞන්දර්යය ගුරුවරියෝ හතර දෙනා. කෙල්ල චිත්‍ර අඳින්න ගියාම චිත්‍ර ගුරුතුමී කියනවා ඔයාට චිත්‍ර අඳින්න බෑ හිරුණි, ඔයා සංගීතෙට හරි නැ‍ටුම් වලට හරි යන්න.

නැ‍ටුම් ගුරුතුමී කියනවා හිරුණි ඔයාට නටන්න බෑ, ඔයා වෙන සෞන්දර්යය විෂයකටයන්න

පෙරදිග සංගීතේ ගුරුතුමී කියනවා ඔයාට සින්දු කියන්න බෑ හිරුණි, ඔයා වෙස්ටර්න් මියුසික් ගන්න බලන්න.

බටහිර සංගීත ගුරුතුමී කියනවා, ඔයාට සින්දු කියන්න බෑ හිරුණි ඔයා වෙන සෞන්දර්යය විෂයයක් යන්න.

පස්සේ කෙල්ල ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යය ‍තෝරාගන්නවා.

ඒ වෘත්තීය ගුරුවරු. තාත්තා ‍රැකියාවෙන් සංඛ්‍යාලේඛණ විමර්ෂක නිළධාරියෙක් වෙලත් මාව චිත්‍රශිල්පියෙක් කරනවා.


ඔයා හරි ආසයි පොත් කියවන්න. ඔයා පොත් කියවලා අම්මගෙන් බැණුම් අහන හැටිත් මම අනන්ත අහලා තියෙනව. "හනේ දෙයියනේ මේ මනුස්සයට පොතක් අතට ගත්තාම මෙලෝ සිහියක් නෑනේ," මම ගිහින් ඔයාගෙ ඔඩොක්කුවෙ ඉඳගෙන ඔංචිලි පදිනකොට ඔයා මගෙ ඔලුවත් අත ගගා පොත කියවනවා.

මගෙ තොර‍තෝංචියක් නැති ප්‍රශ්ණ වලටත් ඔයා පොත කියවන ගමන්ම උත්තර දෙනවා.

රෑ වෙන්නෙ කොහොමද තාත්තේ?

ඔයා පොත පැත්තකින් තියලා ගෙට ගිහින් අවශ්‍ය බඩු අරන් එනවා. ටෝච් එක. ලොකු ප්ලාස්ටික් බෝලෙ, පොඩි ටෙනිස් බෝලයක්. ඔයා ටෝච් එකේ රසදිය කෝප්පෙ තියෙන කොටස ගලවනවා බල්බ් එක විතරක් එළියට එන්න. ඉන් පස්සේ ටෝච් එක බිම හිටවනවා ඉටි පන්දමක් වගේ. ඉන් පස්සේ ප්ලාස්ටික් බෝලෙත් ටෙනිස් බෝලෙත් අරන් මට කියාදෙනවා පොළොව ඉර වටේ යන හැටි, පොළොව තමන්ගෙ කක්ෂය වටේම කැරකෙන හැටි. හඳ පොළොව වටේ යන හැටි. මට තේරෙන හැටියට. මගෙ මට්ටමට බැහැලා.

ඒත් ඔයා වෘතීය ගුරුවරයෙක් නෙවෙයි. කිසිම වෘතීය ගුරුවරයෙක් ඒ විදියට මට දශක ගණනාවකටත් පස්සෙ මතක තියෙන පාඩමක් කියාදෙන්න සමත් වෙලා නෑ. ඊට දශක ගාණකට පස්සේ මම මගෙ ළමයින්ට ඔය පාඩම කියාදුන්නෙත් පෙර පාසල් වත් නොයන මට කියාදුන්න ඔයාගෙ පාඩම අනුගමනය කරලා.

පසු කාලවලදිත් මම අහපු ප්‍රශ්ණ වලට ඔයාට හැම වෙලේම උත්තරයක් තිබුණා. මට මතකයි සංකීර්ණ විෂයයක් වන Forensics ගැන මම අහපු ප්‍රශ්ණයකට ඔයා දීපු සරළ උත්තරයක්. දියේ ඉඳලා හම්බවෙච්ච මිනිහෙකුගේ පෙණහල්ල කපලා වතුරට දාලා බලන්න පුලුවන් ඒක පාවෙනවද ගිලෙනවද කියලා. ඒ කියන්නේ ඒක ඇතුලෙ වතුර තියෙනවද කියලා. මරලා වතුරට දැම්මා නම් තවදුරටත් හුස්ම නොගන්නා නිසා පෙනහල්ලේ වතුර තියෙන්න විදියක් නෑ. නමුත් දියේ ගිලුනානම් හුස්මගන්න උත්සාහ කරන නිස පෙනහල්ලට වතුර ඇතුල් වෙනවා. මේකෙ ඇත්ත නැත්ත කෙසේ වෙතත් එතන තිබුන සංකල්පය ගැන මම අදත් පුදුමයි.

ජනලේඛන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තුවේ සංඛ්‍යාලේඛන විමර්ෂක නිලධාරියෙක් හැටියට අනිත් විශේෂඥ විෂයයන් ගැන ඔයාට තිබුන සාමාන්‍ය දැනුම ගැන මම අද පවා පුදුම වෙනවා.

කොච්චර ඉස්කෝලෙ ගියත්, අවුරුදු ගානක් ඉංග්‍රීසි ඉගෙන ගත්තත්, මට ඉස්කෝලෙදි ඉගෙන ගත්තෙ මේ පාඩමයි කියලා කිසිම පාඩමක් ඔලුවට නගා ගන්න බෑ. ඒත්  buffet, Cholmondeley, bomb වගේ වචන හරියට උච්ඡාරණය කරන හැටි මට කියලා දුන්නේ ඔයා කියලා මට අදත් බය නැතුව කට ඇරලා කිව්වෑකි.

නමුත් ඔයා ඉංග්‍රීසි ගුරුවරයෙක් නෙවෙයි.

 අවුරුදු ගානක් වෘතීය ගුරුවරුන්ට කරන්න හැකි වුන බලපෑමට වඩා වැඩි බලපෑමක් ඔයා ගෙදර ඉඳන් මගෙ ජීවිතයට දැනුමට කලා, සමහරවිට ෂොට් දෙක තුනක් දාගෙන හිටියත්.

ඔය ෂොට් දෙකතුනක් දාගත්තාම වල් සතෙකු නොවී තව තවත් ජෙන්ට්ල්මන් වෙන කෙනෙකුට මම දැකලා තියෙන්නේ ඔයා ඇතුලු තව කීප දෙනයි.

මට තාම මතකයි ඔයා නංගිටයි මටයි සුරුට්‍ටු පෙට්ටි කපලා හදලා දීපු සෙඩාන් එකයි ස්ටේෂන් වැගන් එකයි. 

'තාත්තට ඔයා කියන්නෙ මොකද ඔයාලා? ඒකෙ කිසි ගෞරවයක් නෑනෙ. එතකොට නිකං යාලුවෙකුට කතා කරනව වගේ,' කියලා කවුදෝ ගෙදරට ආපු බක පණ්ඩිත අමුත්තෙක් අහපු වෙලාවෙ ඔයාගෙ කටකොණකට ආපු සමච්චල් හිනාව මට අදවගෙ මතකයි

මීට හරියටම අවුරුදු විස්සකට ඉස්සර අද වගෙ දවසක අකාලයේ අපිව අතහැර ගියත් ඔයා තවමත් මගෙ හිතේ ජීවමානයි. මට මුලදි තරම්ම නිරන්තරයෙන්ම ඔයාව සිහිනොවුනත්, අනේ තාත්තා හිටියනම් කියලා අවස්ථාවල් තවමත් නිතර උදාවෙනවා, තාත්තේ.


Simulblogged @ මට හිතෙන හැටි for WordPress Lovers. 

138. මෙතෙක් කතාව සහ අද එතැන් සිට - දෙවන කොටස.

අර පළවෙනි කොටසෙන් දැකපු සමනල් යොවුන් වියේ ප්‍රේම කතාවෙ ඉතුරු ටික අහන්න බලා හිටිය කෙනෙක් යම් බලාපොරොත්තු කඩ වීමකට භාජනය වුනානම් මට සමාවෙන්න ඕනෙ. ඒ කෙල්ල මම ඊට පස්සෙ කවදාවත් දැක්කේ නෑ. It's a small world කියන්නේ පට්ට පල් බොරු කතාවක්.


දශක එකහමාරකට පමණ පසු.
God forsaken Country: (North) Eastern Zone, Parallel Universe
ශාපලත් දේශය, (උතුරු) නැගෙනහිර පළාත, සමාන්තර විශ්වය.

මම රංජියගෙ ප්‍රෙස් එකෙන් අපිටම අච්චු ගස්සවගෙන ආපු ගුරු ස්ථාන මාරු  ඉල්ලුම්පත්‍ර පන්සීයක් එක්ක ඔට්‍ටු වෙනවා.  ඉල්ලුම්පත්‍ර පන්සීයක් මොකටද කියන ප්‍රශ්ණෙට මට දෙන්න තියෙන උත්තරෙ අර පර්ෆියුම් ස්ප්‍රේ එක කලිසම ඇතුලට ගහගත්ත හේතුවම තමයි. බඩු ෂුවර්ම වෙන්න. මම ඉඳගෙන ලියනවා. හිටගෙන ලියනවා. මෙට්ටේ වැතිරිලා ලියනවා. සිමෙන්ති පොළොවේ වැතිරිලා ලියනවා. නිදිමරාගෙන ලියනවා.

අවුරුදු තුනකට දුෂ්කර සේවයෙ යෙදෙන්න ගිවිසුමක් අත්සන් කරලා ජීවිතේ හොඳම කාලෙ මේ නරකාදියෙ ගෙවන්න හිත හදාගෙන ආවට, අවුරුදු හයක් ගිහිල්ලත්  තවම මෙතන.

දුෂ්කර සේවයට යන්න වෙන බව දැනගත්ත සමහරු ලොකු අතු හොයාගෙන පන්දම අල්ලලා කොහොම හරි වැඩේ ගොඩ දාගෙන සැපදායක  පළාත්වලට මුලින්ම යනවා. එහෙම ගියාම කවදාහරි දුෂ්කර සේවයට දාන්න ඉඩ තියෙනවා. ඉතින් දැන් ගිහින් ඕක ඉවර කලාම වැඩේ ගොඩනේ කියලා කියලා හිතන අපි පන්දම නො අල්ලා, සපත්තු ලෙව නොකා, දේශපාලුවෝ ගාවා දෙකට නොනැවී, අපි රටේ විවිධ දුෂ්කර පළාත් වලට යන්න කැමති වෙනවා. අපි ඇත්තටම රස්සාව ගන්නවත් දේශපාලුවෝ ලඟට ගියේ නැති එක  මොන එකකට උන්ට බලු වෙනවද?

මුලින්ම මුං වැඩේ දෙන්නේ පවුල් සංථාවට.

මම නැගෙනහිර (උතුරු නැගෙනහිර) පළාතේ ඇඹුල්පිතිබැම්මෙ. ගැබිණියක්ව ඉන්න බිරිඳ දකුණු පළාතේ.

පවුල් සැලසුම් සංවිධානය තවම ජාතිය වඳ කිරීමේ මෙහෙයුමේ රහසින් යෙදිලා ඉන්න බව තේරෙන්නේ අපිව අයිති අමාත්‍යාංශෙ නිලධාරි කියන උන් කියන කතා ඇහුවම. විවාහය ගැන, විවාහකයෝ ගැන අලුත උපන් කිරිකැටියෝ ගැන උන්ට හැඟීමක් නෑ. උන් නොකියා කියන්නේ කියන්නේ, දෙන්න රටේ කොන් දෙකක වැඩ කරපල්ලා. උඹලට තියෙන තදියමට ළමයි හදාගත්තට කරන්න දෙයක් නෑ කියලා.

උන්ගෙ ළමයි විතරයි ළමයි. අපේ ළමයි ළමයි නෙවෙයි. උන්ගෙ පවුල් විතරයි එකට ඉන්න ඕනෙ.

මෙහෙව් රටක ජීවිතේ සුන්දරතම අත්දැකීමක් වන දරු සුරතල් බැලීම වරප්‍රසාදලාභීන්ට පමණක් සීමා වෙනවා.
Parenthood for permit holders only.

එක විවාහක යුවලක් දරුවන් නැතිකමට දේවාල වලට, ෆර්ටිලිටි ක්ලිනික් වලට, ඉන්දියාවට යද්දි, තවත්  විවාහක යුවලකට දරුවකු පිළිසිඳ ගැනීම අසුභ බියකරු  ආරංචියක් බවට පත්වෙනවා.

 කසාද බැඳපු ජෝඩුවට එක වහලක් යට ජීවත් වෙමින් සේවය කරන්න  අවස්ථාව සලසා ගැනීමේ මානව හිමිකම ගැනවත් කිසිම හැඟීමක් නැතිව හදපු ප්‍රතිපත්ති  සම්පාදන යටතේ එන  චක්‍ර ලේඛ, අපි අත්සන් කරපු ගිවිසුම් අපිට හරස් වෙනවා. නමුත් අවුරුදු තුනකට දුෂ්කර සේවාවට අමාත්‍යාංශ ලේකම් එක්ක අත්සන් කරපු ගිවිසුම, අවුරුදු හයක් අපිව එතනම තියලා උංම උල්ලංඝනය කරනවා. එතකොට ගහන්නේ වෙනම බයිලාවක්.

"අපිට ඔහේලව/ ඔයාලව/ තමුන්නාන්සෙලව නිදහස් කරන්න බැරි අනුප්‍රාප්තිකයෝ නැති නිසා."

නිලධාරීවාදය කියන්නේ මහ අන්දොස් නැවියෙක්. ඌ  ඌට ඕනෙ ගමන් මගට අනුව මාලිමාව වෙනස් කරනවා මිස නැවේ ගමන්මග වෙනස් කරන්න ලෑස්ති නෑ.

මුලින්ම මුන්ට විරුද්ධ වෙන අපි පළවෙනි හිතුවක්කාරකම කරන්නේ දකුණු කොනේ දුෂ්කර සේවයේ යෙදුනු මගෙ ගැබිණි බිරිඳගෙ රස්සාව අතහැර දමා, එක පවුලක් හැටියට එක වහලක් යටට ඒමෙන්.  අපි හැම එකාගෙන්ම බැණුම් අහනවා. අම්මලා තාත්තලත් බණිනවා. අපි මහා නරක, හිතුවක්කාර, මුරණ්ඩු, දරදඬු, අලුගුත්තේරු, කිව්වා නාහන ජෝඩුවක් බවට පත්වෙනවා.

කොටින්ම මේ අපේ ගමේ ඉන්න වැඩිහිටියොත් පාරෙදි හම්බවුනාම දොස් කියන්න, හරස් ප්‍රශ්න අහන්න ගන්නවා. අපි සෙනග ඉන්න තැන් වලට යාම මග අරිනවා. නෑදෑ යාලුවෝ බලන්න යාමත් අඩු කරනවා. සෙනසුරාදා පොළේදි වුනත් කවුරුහරි කතාවට වැටෙන්න හැදුවොත් මොකක් හරි බොරු හදිස්සියක් පෙන්නලා මග අරිනව. කොටින්ම සමාජෙන් වහන් වෙලා ඉන්න වැඩ සිද්ද වෙනවා. කවුරුත් අපි දිහා බලන්නේ, අපරාදයක්, වේසකමක්, හොරකමක් කරපු උන් දිහා බලනවා වගේ. සමහරුන්ගේ මූණෙ තියෙන්නේ අනුකම්පාවක්.

හැම දෙයින්ම වෙන්නේ හිත තවත් පෑරෙන එක මිසක් සුවපත් වෙන එක නෙවෙයි.

අපි නෑදෑයෝ අතෑරලාම දානව, බණ අහගෙන ඉන්න බැරිකම නිසාම.

යාලුවොත් ඉතාම සීමා වෙනවා ලඟම කීප දෙනෙක් ඇරෙන්න.

මේ කොයි එකටත් අපේ පැත්ත ගන්න ඉන්නේ හැමදාම මහ මෙරක් වගේ මගේ පිහිටට හිතපු මගේ තාත්තා විතරයි.

වැඩට ගියාමත් ඊට දෙවෙනි නෑ. කෙනෙක් මාව කෙනෙකුට හඳුන්වල දෙන්නෙත්, "මේ අහවලානේ. මෙයාගෙ නෝනත් රස්සාව දමලා ගහලා ආවනේ. මං නම් කියන්නේ අපරාදෙ හදිස්සි වුනේ කියලා. තව ටිකක් ඉවසන්න තිබුනේ."

එකට වැඩ කරන උන් අහන්නේ,

"කෝ දීප? ගෙදරද? එයාට පාළු ඇති නේද? අර රස්සාවක් කරලා කරලා එක පාර ගෙදර ඉන්න වුනාම..."

"රස්සාව හදාගන්න බැලුවේ නැද්ද?" කෙනෙක් අහන්නේ අනුකම්පාවෙන් බලලා.

තව කෙනෙක් කටින් ප්‍රශ්ණෙ නොඇහුවත්, බලන බැල්මෙ හුඟක් දේ අඩංගු බව ඉතාම පැහැදිලියි..

කිඹුලා කනවා ඉවසන්න පුලුවන් වුනත්, කොහිල ක‍ටු ඇනෙනවා ඉවසන්න අමාරුයි.

හොඳ වෙලාවට කාරණා තේරුම් අරං බොක්කෙන් උදව් කරන යාලුවෝ කීප දෙනෙක් ඉතුරු වෙනවා.

දරුවෙක් ලැබුනාම සාමාන්‍යයෙන් වියදම් කිහිප ගුණයකින් වැඩි වෙද්දී. අපේ පවුලේ ආදායම හරි අඩකින් පහල වැටෙනවා. නමුත් කිසි කෙනෙකුට බරක් නොවෙන්න ජීවත් වෙන්න හිතන අපි වියදම් කපාහරිනවා.

දරුවට හොඳම දේවල් දෙන අපි,  අපි දෙන්නට අවමයෙන් වියදම් කරගෙන ජීවත් වෙනවා.

පඩිය ලැබුනම කොටස් වලට බෙදලා, එක එක විදියට ලේබල් කරපු  ලියුම් කවර ගණනාවකට වෙනම දාලා, අන්තිම පරිස්සමෙන් වියදම් කරනවා.  අපි වගේම තවත් ජෝඩු මහ ගෙවල් වලින් ආධාර ලබනකොට, අපි අඩුපාඩු ඇතිව වුනත් ස්වාධීනව ජීවත් වෙනවා.

Life's three best teachers are heartbreaks, empty pockets and failures කියලා කවුදෝ  කිව්ව කතාව ඇත්තක් බව නැවත නැවත පසක් වෙනවා.

නිවාඩුවකට ගමේ ඇවිල්ල හිටපු දවසක එක පාන්දරක, උන්ගෙ තාත්තගෙ සී නයින්ටිය ඉල්ලගෙන එන මගෙ හොඳම යාලුවා මහින්දයා, අපි දෙන්නව පටවගෙන කිලෝමීටර් දහයක් ගිහින් දකුණට යන පාන්දර එක්ස්ප්‍රස් බස් එකට අපි දෙන්නව පටවනවා. අපේ මෙහෙයුම පොඩි එකීව ගෙදරට බාර දීලා, දවසක් ඇතුලත දකුණු අධ්‍යාපන කාර්‍යාලෙන් නිදහස් කරන ලියුමක් අරන්, එදාම ආපහු එන්න.

ඉන් පස්සෙ මධ්‍යම පළාතේ අධ්‍යාපන කාර්යාලයට කී පාරක් දරුවත් වඩාගෙන බඩ ගෑවද කියලා මට මතකයක් නෑ.

අන්තිමේදි ජීවිතේ ලබපු ලොකුම ජයග්‍රහණයක් සනි‍ටුහන් කරමින් දීපට එක දුෂ්කර දිස්ත්‍රික්කයකින් තව දුෂ්කර දිස්ත්‍රික්කයකට මාරුවීම ගන්න හැකි වෙනවා. ඒ වුනාට බිරිඳ වැඩට යන්නේ දිස්ත්‍රික්ක සහ පළාත් දෙකක් එහා ඉස්කෝලෙකට. එක දවසක් නිවාඩු ගත්තොත් සෑහෙන මුදලක් ඉතුරුයි.

අපි එතනට ගිහින්, මම මෙතනට වැඩට නො එන්නේ හේතු ගණනාවක් හන්දා. එකක් පුදුම සටණක් දීලා ගත්ත ඇඹුල්පිතිබැම්ම රජයේ නිළ නිවාසය දාලා කුළී ගේකට ගෙවන්න වත්කමක් අපිට නෑ. අනික උදේට මේ පැත්තේ ඉඳලා ඒ පැත්තට මිසක්  ඒ පැත්තේ ඉඳලා මේ පැත්තට එන්න ප්‍රවාහණයක් නෑ. ගුරු රස්සාවට ලැබෙන හිඟණ වැ‍ටුපෙන් කරන්න පුලුවන් දේ සීමිතයි.

පොඩි එකීව දැනට බලාගන්නෙ මමමයි, රස්සාව කරන ගමන්ම. අසනීපෙන් ඉන්න මගෙ තාත්තා හැකි වෙලාවට රට හරහා ගමන් කරලා ඇවිත් දරුවත් එක්ක ඉන්නේ අපිට වැඩිම දවසක් වැඩට යන්න හැකිවෙන්න. නමුත් අධි රුධිර පීඩනයට ක්ලිනික් එකට යන්න තියෙන නිසා තාත්තට ඉක්මනටම ආපහු යන්න වෙනවා. එහෙම හොඳ තාත්තලට වැඩිකල් ජීවත් වෙන්න ලැබෙන්න දෛවය ඉඩ දෙන්නෙත්  නෑ.

අපි ගොංකමට පැනගෙන ගියාට මෙහෙට එන්න කවුරුත් කැමති නැති නිසා ඉන්න තැනින් නිදහස් නොකිරීමට අමතරව, අපිට ආපහු එන්න බැරි අනිත් ප්‍රධානම හේතුව අපේ පළාත්වල පුරප්පාඩු නැති වීම.

මෙහෙම ඉඳලා, ඔන්න අවුරුදු හයකට පස්සෙ, ආණ්ඩුවෙ පත්තරේ පි‍ටු ගණනාවක් පුරාවට බස්නාහිර, මධ්‍යම ඇතුළු ස්ථානවල තියෙන පුරප්පාඩු ප්‍රසිද්ධ කරනවා. මම පත්තරේ ගන්නේ පත්තර කාරයව ඇම්බුෂ් කරලා.

මම මුලින්ම කරන්නේ රංජියට කියලා ඉල්ලුම්පත්‍ර 500ක් අච්චු ගස්සා ගන්න එක. ඉන් පස්සෙ දිග ලියුම් කවර බන්ඩල්, පෑන්, මුද්දර ෂීට් එහෙම අරගෙන මෙහෙයුම පටං ගන්නවා.

ඉල්ලුම් පත්‍ර පන්සීයක් අතින් පුරවන එක ලේසි කෙලියක් නෙවෙයි. දවස් දෙක යනකොට මගේ ඇඟිලිවල දියපට්ට ඇවිත්, ඒවා පුපුරලා, පෑන අල්ලනකොට ඇඬෙනවා. ඒත් අපි අරින්නේ නෑ. ඒවා දිග ලියුම් කවරවලට දාලා තැපැල් කන්තෝරුවෙන ගෙනත් තිබ්බ මුද්දර ෂීට් එකෙන් මුද්දර ඉරලා අලවලා, කවරෙත් ලිපින දෙකක් ලියලා, ලි. ප. තැ. කියලා ලියලා, අලවනකොට ඇතිවෙන්නේ පුදුම ආත්මානුකම්පාවක්.

කාලා එන්න බැරි වැඩේ මේ ඔක්කොම ලියුම් වලින් ආපහු උත්තර එන්නේ එකම එක ඉස්කෝලෙකින් විතරයි. ඒකටත්  හේතුව ඒකෙ විදුහල්පති මගෙ මාමා කෙනෙක් වීමයි. නමුත් ඒකත් පත්තු වෙන්නේ නෑ.

ඔය ඉස්කෝලෙකට යන්න නම් ඉන්න තැනින් නිදහස් කරන ලියුම ඕනෙ.

කොහොම හරි වැඩේ ආපහු පටං ගත්ත තැනමයි.

කලාප කාර්යාලවලට කොයි තරම් ගාටනවද කිව්වොත් ඒවයෙ වැඩ කරන ලොක්කගෙ පටන් පොඩ්ඩා දක්වා සියළුව සේවකයන්ට මාව නයාට අඳුකොල වගේ පේන්න ගන්නවා. ඒක අන්‍යෝන්‍ය  හැඟීමක්.

සමහරු ලඟට ගියාම, උන් අපිව ගනං නොගෙන උන්ගෙ වැඩ දිගටම කරන හැටි දැක්කාම මම වෙලාවකට බිම බලනවා මම ඇත්තටම එතන හිටගෙන ඉන්නවද කියලා සැක හැර දැන ගන්න.

අවුරුදු තුනක් කන්න නියමිත කට්ට අවුරුදු හයක් කාලත් අපිට ගෙදර යන්න නොදෙන්නේ ඇයි කියලා ඇහුවම කියන්නේ ලේ උණුවෙන කතාවක්.

"අපිට ඔහේලව/ ඔයාලව/ තමුන්නාන්සෙලව නිදහස් කරන්න බැරි අනුප්‍රාප්තිකයෝ නැති නිසා."

"ඉතිං අපි එනකොට ඔය කතා කිව්වේ නෑනේ."

"මෙහෙට එන්න කවුරුත් කැමති නෑ."

"ඉතින් ඒක මෙතනට එන්න එකඟවුනු  අපේ වැ‍රැද්දක්යැ?  එහෙම කියලා කැමැත්තෙන් ආපු එකාව තියං ඉඳලා හරියනවෑ?

"ඔය කතාවල් වලට තර්ක වලට උත්තර දෙන්න අපි බැඳිලා නෑ. අනුප්‍රාප්තිකයෙක්  හොයාගෙන ආවොත් හෙට උනත් අත්සං කරන්නම් ලියුම."

මම එකෙක් දෙන්නෙක් නොමරා ඉන්නේ පුදුම ආත්ම පාලනයකින්. මම ටිකක් වෙලා ඇස් පියාන ඉන්නවා. දහයට ගණිනවා. ගැඹුරට හුස්ම ගන්නවා. ඒ නිසාම අරූට ජීවිත දානය ලැබෙනවා.

මම එක පාරක් ඔය නිදහස් කරන ලියුමක් අත්සන් කරගන්න මොකෙක්දෝ ඇමතියෙක්ගෙන් අත්සන ගහගන්න අර නටබුන් නගරෙන් හැරිලා, හූම් හූම් ගාන කුරුල්ලගෙ ගමටත් යනවා. ඇමතියා ඇවිත් නෑ. ආවත් ආරක්ෂකයෝ ඒකා ලඟට කිසි කෙනෙකුට යන්න දෙන්නෙ නෑ. මම ආපහු එනවා.

මේ වෙනකොට උතුරත් නැගෙනහිරත් ඒකබද්ධ කරලා නිසා මට සිද්ද වෙනවා හැතැප්ම ගානක් ගෙවාගෙන සුප්‍රසිද්ධ නාවුක වරායක් තියෙන නැගෙනහිර නගරයටත් යන්න මහ ඇමතිගෙ අත්සන ගන්න. ටෙරාලා මගදි ගහන නිසා බස් යවන්නේ කොන්වෝයි හදලා. රෑට ගමනක් නෑ.එක පාරක් මම නවතින්නේ නාවික හමුදා කඳවුරේ යාලුවෙක්ගෙ අයිය කෙනෙක් එක්ක. මම නැවතිලා ඉන්න දවස් කීපයෙදි මම නාවුක හමුදා ජීවිතය ගැන ඇති තරම් ඉගෙන ගන්නවා. නමුත් ගිය වැඩේ හරියන්නේ නෑ.

එක පාරින්ම වැඩේ හරි නොයන නිසා මම නැවත නැවත යනවා. තව පාරක් නවතින්නේ පොලිස් බැ‍රැක්කෙක, ගමේ යාලුවෙක්  වන නාලක මල්ලී එක්ක. යාලුවෙක් කිව්වට ඒකා ඇත්තටම මගෙ නෑදෑයෙක් ලඟ කලින් සුළු රස්සාවක් කරගෙන හිටපු ගමේ කොල්ලෙක්.  පොලිස්කාරයෝ ඔක්කොම බල්ලෝ කියන අදහස මම වෙනස් කරගන්නේ  මේ පොලිස් බැ‍රැක්කෙදි. උන් ඇත්තෙන්ම මට සලකන්නේ සහෝදරත්වයෙන්. කාපු පිඟාන මම හෝදන්න කලින් අරන් ගිහින් හෝදන, තමන්ගේ ඇඳ මට දීලා වෙන කොහෙ හරි ගිහින් නිදාගන්න පොලිස්කාරයෝ මම දකින්නේ එහෙදි. තමන්ගෙ සිගරට් එක මට බලෙන් දීලා තව එකෙක්ගෙ සිගරට් කොටේ ගහන පොලිස් කාරයෝ මම දකින්නේ එහෙදි.

"සාමාන්‍යයෙන් අපි දකින්නේ පොලිස් කාරයෝ ජරා උන් හැටියටනේ. ඇයි බං උඹලා විතරක් මෙහෙම?" මම අහන්නේ දරාගන්නම බැරි තැන.

උඩ බලාගෙන ගල් වඩිය කටට හලා ගන්න එකෙක් මූණ ඇඹුල් කරලා,
"දසයෝ ඉන්නවා අයියේ ඕනැ තරං. මේ අපි අතරත් ඉන්නවා. ඔන්නම් කණෙන් පෙන්නන්නං එකෙක්ව.," කියලා මහ හයියෙන් හිනාවෙනවා.

"මටත් මේ රස්සාවට එනකල්ම හම්බවෙලා තියෙන තරමක් පොලිස් කාරයෝ වැඩි හරිය දසයෝ තමයි අයියේ," තව එකෙක් කිව්වා.

ඔය මට උදව් කරපු නාලක මල්ලී පස්සෙ කාලෙක රස්සාවත් අහිමි වෙලා හිරේ යන්නේ ගමේ මිනිස්සුන්ගෙන් මරණාසන්න වෙන්න ගුටිකාලා හිටපු සැකකාරයෙක් අත් අඩංගුවට අරගෙන ගෙනියද්දි සැකකාරයා මගදි මැරිලා, වරද මූ පිට පැටවෙච්ච නිසයි.  හොඳට වැඩි ආයුෂ නෑ. ජරා බල්ලෝ උසස්වීම් ලබද්දි, හොඳ එවුන් හිරේ යනවා.

අවුරුදු ගානක් නඩු කියලා මේ ලඟදි යන්තම් නිදහස් වෙලා.

"පොලිස් කාරයෙක් රිමාන්ඩ් ඉන්නකොට අනිත් හිරකාරයෝ උඹව මාර පනිෂ්මන්ට් දෙන්න ඇති නේද  මල්ලි?"

"වැඩක් නෑ අයියේ, ඒ කාපු කෑම ගැන අපි කතා නොකර ඉම්මු. ජීවිතේ ඔහොම තමයි."

ඇමති මුණ ගැහෙන්න මාත් එක්ක කීප වතාවක් ගිය පොර පස්සෙ මොන ජාතියෙන් හරි ඇමතිව ලව්වා  ලියුම අත්සන් කරලා මගෙ අතටම දෙන වගකීම බාර ගන්නවා. 

මම අන්තිම වතාවට යන්නේ එහෙම අත්සන ගහපු ලියුම ගන්න. එදා මට චෙක් පොයින්ට් වලදි විඳින ගැහැටවත්, ලඳු කැලෑ, මුඩු බිම් හරහා වැටිච්ච අබලන් පාරේ ඕනෙම තැනකදි එල්ටීටීඊ  ප්‍රහාරයකට මූණ දීලා පරලොව යන්න පුලුවන් බවවත් ගානක් නෑ. බස් එකෙන් බැහැලා යද්දි නගරේ තිබ්බේ පොලිස් බංකරේ හිටිය නාලක මල්ලී ලියුම මගේ අතටම දුන්නාම මට ඌව පේන්නේ කාකි පොලිස් ඇඳුමක් ඇඳගත්ත දෙවි කෙනෙක් වගේ.

මුලින්ම හදාගන්න ලැබෙන්නේ දීපගෙ මාරුව. මගෙ මාරුව හදාගන්න තව පියවර කීපයක් යන්න ඕනේ. අහන අහන තැනින් කියන්නේ එහෙන් නිදහස් වෙලා ආවට පුරප්පාඩු නෑ කියලා.

අපි ගෙදර බඩු ටිකත් ට්‍රක් එකක පටවාගෙන ගමට ආපු දවසේ අවුරුදු හයක් ජීවත් වෙච්ච ශාපලත් දේශයේ දුෂ්කර ගම්මානය අවසන් දකින විට ඇතිවුනේ දුකක් නෙවෙයි. හිරෙන් නිදහස් වෙලා යන කෙනෙකුට ඇතිවෙන හැඟීම.

Promised Land: Western Province, Parallel Universe.
පොරොන්දු දේශය, බස්නාහිර පළාත, සමාන්තර විශ්වය.

උදේට  මෝට බයික් එකේ තුන්දෙනාම අගනුවර එනවා. පොඩි එකී බිරිඳගෙ ඉස්කෝලෙ ලඟම කන්‍යාරාමයක තියෙන දිවා සු‍රැකුම් මධ්‍යස්ථානයකට දාන්න හැකිවෙන්නේ පෙර වාසනාවකටද කොහෙද. දීපා ඉස්කෝලෙ ගාවින් බස්සන මම දිගටම යනවා අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය පිහිටලා නියෙන නමින් කප්රුක වුනත් එතන වැඩ කරන උන්ගේ ක්‍රියාකලාපය නිසා අපාය යන සුරතල් නාමයෙන් හැඳින්වෙන  ගොඩනැගිලි සංකීර්ණයට.

මම හුඟක්  වෙලාවට දවල්ට කන්නේ අපායේ කැන්ටිමෙන්.  ඒකෙම රස්තියාදු වෙලා එතන ඉන්න සමහරු හිතන්නේ මම එතන වැඩ කියලා. එක එකා ගාවට ගිහින් හරි මගෙ වැඩේ ගොඩ දාගන්න මම පුදුම කට්ටක් කනවා.

එකෙක් නිවාඩු නම් ඒකගේ වැඩ කරන්න වෙන කෙනෙක් දාන වැඩ පිළිවෙලක් මෙතන  ඉන්න උන් අහලා වත් නෑ. අරූ ආපහු වැඩට එනකල්ම දිගටම එතනට යන්න ඕනේ. ඒකා ආපසු ආවාම දැනගන්න ලැබෙනවා ඌ නෙවෙයි ඒක කරන්නේ අර මම මෙතන රස්තියාදු වෙච්ච මුළු පහුගිය කාලේම එහාපැත්තේ මේසේ හිටපු එකා කියලා. නමුත් කණගා‍ටුව දැන් ඌ නිවාඩු ගිහින් තියෙන එකයි.

හිරකාරයෝ අඳින ඇඳුමට මම එච්චර හැඩ නැතිබව මතක් කරන මම දහයට ගැනලා කැන්ටිමට යනවා. සිගරට් එකක් පත්තු කරගෙන, ඇස් පියාගෙන, ගැඹුරට හුස්ම අරගෙන එකෙක්වත් නොමරා ඉන්න උත්සාහ කරනවා.

"මේකට මිස් භගමනීගෙ අත්සන ඕනෙ කරනවා." එකියක් මූණ පුළු‍ටු කරගෙන කියනවා.

ඔය ඔෆීස් වල වැඩ කරන උන් උන්ගෙ සගයන්ව අපිට හඳුන්වලා දෙන්නේ මැඩම්ලා සර්ලා හැටියට. අපි මේ, හලෝ වගේ අය.

මම ගිහින් භගමනීගෙ වීදුරු දොරට තට්‍ටුවක් දාලා ඇතුලුවෙනකොට මම දන්නෙ නෑ එයාගෙ ටැම්පොන් එකේ සේව නූලට කවුරු හරි ගිණිතියලා ගිහින් බව.

Excuse me. Miss Bhagamani?" වීදුරු දොරෙන් ඇතුල් වෙන මම කියනවා.

There's NO Miss Bhagamani here." ගෑණි ගුගුරනවා.

"Uh huh, they sent me here to meet a certain Miss Bhagamani to get this letter countersigned."

"I'm MRS BHAGAMANI. I'm NOT MISS BHAGAMANI." ගෑණි බුරා හැලෙද්දි කාමරේ හිටපු අනිත් ගෑණු පරානෙ මා දිහා අනුකම්පාවෙන් බලනවා.

"I'm very sorry MRS BHAGAMANI, that I called you Miss. Can I get this signed please?"

අවිවාහක ගෑණියෙකුට මිසිස් කිව්වොත් මැරුම් කන්න වෙන එක මට හිතාගන්න පුලුවන්. නමුත් විවාහක ගෑණියෙකුට මිස් කියලා මේවගේ මාරාවේශ වෙච්ච වෙලාවක් මම මීට කලින් අහලවත් නෑ. මින් මනත, ඕනෙම ගෑණියෙකුට, සැක සහිත අවස්ථාවල Missවත් Mrsවත් නොකියා Ms කියන්න මම හිතේ සටහන් කරගන්නවා.

මාරුවේ අවසාන අදියරටත් මම කොහොම හරි ඇවිල්ලා.  මම පෞද්ගලිකව මම ඉගෙනගත්ත රතුපාට ඉස්කෝලෙ ඇතුලුව අගනුවර තව ඉස්කෝල ගණනාවකට යනවා පුරප්පාඩු තියෙනවද කියලා බලන්න.

පුරප්පාඩු තියෙයිද අපි ඉගෙනගන්න  කාලෙ හිටිපු ගුරුවරු සෙට් එක තවම දෙයියනේ කියලා ඒ ඉස්කෝලවලම යහතින් වැජඹෙනකොට!  සමහර සුපිරි ඉස්කෝලවල සමහර ගුරුවරු පත්වීම ගත්ත දා ඉඳලා විශ්‍රාම යනකල් අඛණ්ඩව සේවය කරනවා. එහෙම නැත්නම් එක සුපිරි ඉස්කෝලෙකින් තව සුපිරි ඉස්කෝලෙකට මාරු වෙනවා. අනික, මහ උන්ගෙ ගෑණු රොත්තම හොඳ පළාත්වල, හොඳම ඉස්කෝලවල අර‍ටු බැහැලා ඉන්නේ.

මම අන්තිම දොරට තට්‍ටුවක් දාලා ඇතුල් වෙන්නේ මේක ඇතුලෙ ඉන්නේ ගෑණියෙක් නොවීම ගැන දෙවියන්ට ස්තුතිවන්ත වෙමින්. 

මේ කාමරේට ඇතුල් වෙච්ච ගමන්ම මම දකින්නේ බිම බිත්තියට හේත්තු කරලා තියෙන ගිටාර් එක. ඉන් පස්සේ ක්ලැරන්ස් විජේවර්ධන වගේම පෙනුමක් තියෙන ‍රැලි කොණ්ඩයක් සහිත ගිටාර් හිමි සංගීතකාමී අධ්‍යාපන බලධාරියා.

සංගීතයට ලැදි මිනිස්සු මෘදු හදවත් ඇති මිනිස්සු කියන උපකල්පනයේ ඉන්න මට ඇතිවෙන්නේ කවදාවත් අපායෙදි ඇති නොවිච්ච පහන් හැඟීමක්.

ක්ලැරන්ස් මගෙ ලියුම් කියවන අතරේ මම ගිටාර් එක දිහා කෑදර බැල්මකින් බලනවා.

"වේකන්සි නෑනේ." ක්ලැරන්ස් කියනව.

"මම මේ තාක් දුරට ආවේ පුදුම දුකක් විඳලා. අවුරුදු තුනකට දුශ්කර...."

"මේ, මේ, මේ, ඒවා වැඩක් නෑ. වේකන්සි නෑ අගනුවර."

"මම ශාපලත් දේසෙන් නිදහස් වුනේ පුදුම අපා දුකක් විඳලා. මම..."

"හරි හරි, ඕව මට කියලා වැඩක් නෑ. වේකන්සි නෑ මෙහෙ."

සංගීතයට ලැදි මිනිස්සු මෘදු හදවත් ඇති මිනිස්සු කියන උපකල්පනය මම නැවත සලකා බැලිය යුතුයි අංශයට හිතෙන් යොමු කරනවා.

"එතකොට දැන් මම මොකද කරන්නේ? මුලින් මෙහෙන් කිව්වේ අරෙහෙන් නිදහස් කරනකල් මෙහෙට ගන්න බෑ කියලා. අච්චර අමාරුවෙන් අරෙහෙන් නිදහස් වීමේ ලියුමත් අරගෙන ආවාම..."

"හරි ඉතින්, ඔයා ඒ ලියුම හදාගෙන එනකොට පෙරහැර ගිහින්."

මටත් මිටියක් අතට ගත්තාම හැමදේම පේන්නේ ඇණයක් වගේ තමයි.

"මම පහුගිය ටිකේ ජීවත් වුනේ මේ ගොඩ නැගිල්ලෙ. එක්කො අදාල නිලධාරියා නිවාඩු. නැතිනම්..."

"ඕවා මට කියලා වැඩක් නෑ."

මම වාක්‍ය ඉවරකරනකල් ඉන්න බැරි අමාරුවක් ක්ලැරන්ස්ට තියෙනවා. සමහවිට කලින් අහලම නවතාවය ගිහින් ඇති.

මගෙ ඔලුවේ සින්දුවක් වාදනය වෙන්න ගන්නවා

මම පැන්න පස්සට
ගිටාර් එක ගත්තා දෑතට
දුන්න ඔලුවට
ගිටාරෙකේ කෑලි හැලෙන්න

මම හිතුනට එහෙම කරන්නේ නෑ.  මාංචු එක්ක පොලිස් කූඩුවේ ඉන්න මට ඇප දෙන්න දීපා දරුවත් වඩාගෙන, තාත්තත් එක්ක ඇවිල්ල ඉන්න හැටි මනසින් දැකලා මම ආයෙම ගැඹුරට හුස්මගන්නවා.

"දැන් මම මොකද කරන්නේ?"

"මොනව කරන්නද. ආපහු යන්න තමයි වෙන්නේ," කියන ක්ලැරන්ස් ගිටාර් එක අතර අරගන්නවා. දැන් කොහොමත් මට ගිටාර් එක දෑතට ගන්න බෑ. මම පු‍ටුවෙන් නැගිටලා ආපහු හැරෙන්නේ දත්මිටි කාගෙන.

"එක වේකන්සි එකක්වත් නැද්ද?" මම මම නැවතිලා අන්තිම වතාවට අහනවා.

"එකක් තියෙනවා. එච්චරයි තියෙන්නේ."

උමගේ කෙලවර එලියක් මට පේන්න ගන්නවා.

"කොහෙද ඒ?" මම අහන්නේ කාන්තාරෙ දවස් ගානක් ඇවිදලා ක්ෂේම භූමියක් ඈතින් දැක්ක එකෙක් වගේ.

"ඒකෙ වැඩ කරන්න බෑ. ඒකයි ඒක ඉතුරු වෙලා තියෙන්නේ. අර කඳංයාය, යක්පුරේ, යක් ඉස්කෝලෙ."

උමගෙ කොනේ එලිය නිවිලා යනවා. ඉන්ධන ගැලපුම් ගාස්තුයි අරකයි මේකයි එක්ක හෙන බිලක් එනවා ඇති.

මට මතක් වෙන්නේ අර අතීත සිද්දිය.

"අයියෝ!" මට කියවෙන්නේ ඉබේම.

"ඒක තමයි ඒක ඉතුරු වුනේ.'"

"කැමතිනම් මෙන්න මේක අරන් යන්න පුලුවන්. නැතිනම් ආපහු ඇඹුල්පිතිබැම්ම සාපලත් දේශයට යන්න පුලුවන්," කියන ක්ලැරන්ස් ලියුමේ යට කෙටි සටහනක් සටහනක් දාලා අත්සන් කරනවා.

මම මරණ වරෙන්තුව අරන් එලියට එද්දී,  ක්ලැරන්ස් ගිටාර් එකේ  දිලීප පොඩී පුතූ සින්දුවේ ඉන්ට්‍රො එක ගහනවා මට ඇහෙනවා.

කාමරෙන් පිටවෙද්දි මට වීදුරු දොරේ පින්තාරපු කරපු ගාම්භීර නාම පුවරුව පේනවා.
'Clitoris Gudawansa ක්ලිටරස් ගුදවංශ. අධ්‍යාපන අහවලා.'

තව ඉවර නෑ.

Simulblogged @  මට හිතෙන හැටි for WordPress lovers.

137. මෙතෙක් කතාව සහ අද එතැන් සිට

දශක කීපයකට පෙර දෙසැම්බර් මාසයේ එක්තරා ගිණි මද්දහනක:

 මම ගේට්‍ටුවෙන් ඇතුල්වෙනකොට නිශ්ශංකයා සුදු කිට ගහලා සාලෙ ඉන්නවා මට පේනවා.

"යමං යමං," මම ඌව කුලප්පු කරනවා.

විභාගෙ තියෙන්නේ හවස් වරුවෙ නිසා නිශ්ශංක කලින් කියලා තිබුනා මට උන්ගෙ ගෙදරට එන්න කියලා දෙන්නම එකට යන්න.

"ඔහොම හිටිං. හඩ්ඩෝ වගේ යන්නැතුව පොඩ්ඩක් සුවඳ ගගහ යං නේද බං? අද බස් එකේ විභාගෙට යන බඩු කෑලි හෙම ඉන්න පුලුවං. උන්ගෙ කරුමෙට හරි එකක් වැ‍ටුනොත් හෙම එපා කියන්ඩද," කියන නිශ්ශංකයා මාත් ඇදගෙන නිදන කාමරේකට ඇතුල් වෙනවා.

"අද අම්මලා ගෙදර නෑ," ඌ කියනවා.

දැවැන්ත කන්නාඩි මේසේ උඩ සලෝන් එකක්, නැතිනම් සුවඳ විළවුන් සාප්පුවක්  වගේ. නැති දෙයක් නෑ. Pour Hommeද,  Pour Femmeද කියලා බලන්න වෙලාවක් නෑ.  නමුත් ඒවායින් සීයට අනූවක්ම කාන්තාවන්ට හදපු ඒවා (Pour Femme) බව තව බොහෝම ටික වේලාවකින් මට තේරෙනවා. දෙන්නම අතට  අහුවෙන අහුවෙන විළවුන් බෝතල්වලින් ඉහගෙන ඉහගෙන යනවා.  කොහොමටත් ජාති විස්සක් විතර කලවං වුනාම නිකං කල්පනාව එහෙමෙහෙ වෙන තරම් සුවඳක් එනවා.  බඩු ෂුවර්ම වෙන්න මාපට ඇඟිල්ලෙන් කලිසමේ ඉණ එලියට පළල් කරන මම අන්තිම ස්ප්‍රේ කෑන් එකෙන් බර්ස්ට් එකක් ඇතුලට විදිනවා.

136. උඹලෑ කකුල් වලටත් කෝල්ස්, එස් එම් එස් එහෙම එනවද මගෙ වගේ?

දැන් මේ මාතෘකාව කියවලා පාඨක ජනතාව වැරදි තීරණ වලට බහින්න කලින් මේක කියවමු.

ඔන්න මම මගේ ජංගම දුරකථනය කලිසම් සාක්කුවේ දාගෙන ඉන්නවා. මට එක පාරටම දැනෙනවා කකුල, නැතිනම් සාක්කුව කම්පනය (vibrate) වෙනවා. මම සාක්කුවෙන් ජංගමයා අරං බලනවා. එක්කෝ ඇමතුමක්. නැතිනම් කෙටි පණිවිඩයක්. ඒත් නැතිනම් වෙනත් දැනුම් දීමක්. ඇමතුමක් නම් මම කොලපාට බොත්තම ඇදලා ජංගමයා කණට තියාගෙන 'හලෝ' කියනවා. කෙටි පණිවිඩයක් නම් ... ඔව් ඒ හරිය උඹලට කියන්න දෙයක් නෑනේ.

ඔය ගැන බ්ලොග් ලිපියක් ලියන්න දෙයක් නෑ. ගෙදරට කියන්න දෙයකුත් නෑ.

135. හි… හි… ඔයාගෙ කටත් ඇරිලා, හෙන්රී!

හායි, හෙන්රී!

හායි, අමාලි!

මම ඔයාගෙ නම ස්කයිප් එකේ නිකමට සර්ච් කරලා බැලුවා. මෙන්න ඉන්නවා යාලුවා!

ස්කයිප් දෙවියන්ට ස්තුති වේවා! හෙහ්, හෙහ්…කොච්චර කාලෙකින්ද, නේ?

ඉතින්, කොහොමද හෙන්රි?

ඉන්නවා, අමාලි. වරදක් නෑ. ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ? මේ කැනඩාවෙ ඇඩ්‍රස් එකක් වැටෙන්නෙ?

ඔව් අනේ. මම කැනඩාවල තමයි ඉන්නෙ. ටොරොන්ටෝ වල, යූ එස් බෝඩර් එකේ වගෙ. ඔයාලත් එක්ක ටීචිං කලානෙ ලංකාවෙ.  ඊට පස්සෙ ඔයා ට්‍රාන්ස්ෆර් උනානෙ.

ඔව්, ඔව්. මම ගියානෙ එතනින්, ඉතින්?

ඊට පස්සෙ හුඟක් දේවල් උනා. කෙටියෙන් කිව්වොත්, මට ඩේවිඩ් මුණ ගැහුනා.

ඒ කියන්නෙ, ඔයා දැන් බැඳල හෙම ඉන්නෙ?

අනේ ඔව්, හෙන්රි. ඩේවිඩ් කැනේඩියන්.

අහා. ඉතින් හොඳයිද ඔහේ ජීවිතය?

හපොයි ඔව්, හෙන්රි.  මම ආසම, මේ ‍ෆ්‍රීඩම් එකට. මෙහෙ කැමති ඇඳුමක් අඳින්න පුලුවන්.  ගෑණියෙක් කියලා නෑ, කැමති දිහාවක, කැමති වෙලාවක, යන්න එන්න පුලුවන්.  ලංකාවෙදි වගේ, අනිත්  උන් රබර් ඇහැ දාන්නෙ නෑ. අපේ ලංකාවෙ උන්ගෙ ඇටිටියූඩ් නම් ඉතින් හදන්න බෑනේ, හෙන්රි. හරියට ලිං ගෙම්බො වගෙ ඔහේ ඉන්නවානෙ!

හ්ම්ම්… ඒ කතාවෙ නම් ඇත්තක් තියෙනවා තමයි.

ඔව් අනේ. මේ කපල්ස් පාරෙ යන ගමන්, නැවතිලා කිස් කලාට, කවුරුවත් බලන්නෙවත් නෑ, කැත විදියට. දැක්කෙ නෑ වගෙ යනවා. කොහොමද ලංකාවෙ හෙම එහෙම කලොත්? ඕකනෙ කොල්ලො, කෙල්ලො චාන්ස් එකක් ලැබිච්ච ගමන්, ගෙස්ට් හවුස් වලට රිංගන්නෙ. ඕකනෙ ධර්මද්වීපයෙත් කාම අපරාධ වැඩි.

ඕවා කතාකරල වැඩක් නෑ, අමාලි. ඉතින් ඔයාට බබාල හෙම ඉන්නවද?

හි… හි… හි…!

ඇයි හිනා වෙන්නෙ?  මම හිනා යන දෙයක් කිව්වද?

දෙන්නෙක් ඉන්නවා. කෙල්ලයි කොල්ලයි. උන් දැන් බබාලා නෙවෙයි, අනේ . මහ උන්. ඇයි අනේ, ඒ දෙන්න මගෙ කලින් මැරේජ් එකේනෙ. ඔයා  අර ඉස්කෝලෙ ඉන්නකොට, ස්ටාෆ් එකත් එක්ක, බර්ත්ඩේ වලටත් ඇවිල්ල තියෙන්නෙ!

හුටා, හුටා, ඇත්ත නේන්නම්. එතකොටත් එයාලා සෑහෙන ලොකුයිනේ?

ඒකනෙ. දෙන්නම බැඳලා දැන්.

හප්පට සිරි! අපි දන්නෙම නැතුව වයසට ගිහින් නේ? එයාලත් ඔහෙන්ද බැන්දෙ, නැතිනම් ලංකාවෙ අයද?

මෙහෙන් මෙහෙන්. දෙන්නම බැන්දෙ කැනේඩියන්ස්ලා.

ආහා!

 දූට නම්, අපරාදෙ කියන්න බෑ, හරීම ෂෝක් හස්බන්ඩ් කෙනෙක් හම්බවුනා හෙන්රි. ඔයාට කියන්න, උදේට ඉස්සෙල්ලම ඇහැරෙන්නෙ, ඒ කොල්ලා, බ්‍රයන් තමයි. ඊට පස්සෙ කිචන් එකට ගිහින් බ්‍රෙක්ෆස්ට්, කොෆී හෙම හදාගෙන, ට්‍රේ එකේ තියාගෙන ඇඳට ගෙනල්ලාලුනේ කෙල්ලව ඇහැරවන්නෙ.

ෂෙහ්.. මොන සැපද, ආ?

ඔව් අනේ, බ්‍රයන් ගෙදර ලොන්ඩ්‍රි ඔක්කොම  කරන්නෙ හරිම සතුටින්ලු. මගෙ කෙල්ලට ඇඟිල්ලක් උස්සලා කරන්න වැඩක් නෑලු. අන්න ඒකයි මේ රටවල තියෙන ලිබරල් ඇටිටියූඩ්  එකේ වෙනස. ගෑණු පිරිමි වෙනසක් නෑ. සමාන අයිතිවාසිකම්. කෙල්ල ඉතින් ලන්ච් එක හදලා, ගේ පොඩ්ඩක් අස් පස් කරලා ඉන්නවලු.  අනේ බ්‍රයන් හවස වැඩ ඇරිලා ගෙදර ඇවිත්, ඩිනර් එකත් ප්‍රිපෙයා කරනවලු. ඊට පස්සෙ කැන්ඩල් ලයිට් ඩිනර් එකක් සෙට් කරනවලු, අනේ.  බලන්න හෙන්රි, කොච්චර රොමෑන්ටික්ද කියලා.

මට මොකුත් කියන්න වචන මතක් වෙන්නෙ නෑ අමාලි.

ඔයාට කියන්න, ඩිනර් එකට පස්සෙ, මේසෙ ක්ලියර් කරලා, ඩිෂස් සෝදලා තියන්නෙත් බ්‍රයන්ලු. මගෙ කෙල්ල නම් හරිම ලකී. දාහකින්  හොයාගන්න බැරි කොල්ලා අනේ, සුද්දෙක් වුනාට.

එතකොට පුතා?

පුතා ගැන නම්, මම කතා කරන්නවත් කැමති නෑ, හෙන්රි.

ඇයි අමාලි, මොකද අප්සෙට් එක?

ඉහි… ඉහි…! අනේ මගෙ කොල්ලා ගැන තමයි මට දුක. ඌ අමාරුවෙ වැ‍ටුනා මේ කොහේවත් යන කැනේඩියන් මළ හෝන්තුවක් කරේ එල්ලාගෙන.

ඇයි ඉතින් එහෙම කියන්නෙ?

අනේ හෙන්රි ඔයාට කිව්වාම මොකෝ, අර මල හෝන්තුව, මූසල කමට පස්ස පැත්තට අව්ව වැටෙන කල් දපනවා, මළකඳ වගෙ. අපේ එකාට තමයි, වහලා වගෙ, උදේම නැගිටලා ගිහින්, බ්‍රෙක්ෆස්ට් එකයි, කොෆී එකයි හදලා, අරකිට ඇඳට ගිහින් දෙන්න වෙලා තියෙන්නෙ. මල විකාර! ඉතින් ගේකට ශ්‍රියා කාන්තාව වඩීද?  ඌ තමයි ගෙදර රෙදි ඔක්කොම හෝදන්නෙ, මදින්නෙ ඔක්කොම, ඩෝබි වගෙ. අරකිගෙ අතපය වලට හෙන ගහලද මං අහන්නෙ!

ඒ ඔක්කොමත් හරි. අපේ ගොනා, ඔෆීස් එකේ අච්චර මැරිලා, මැරිලා, ගෙදර ආවම අර නෝනා මහත්තයට කෑම ටිකත් හදලා දෙන්න ඕනෙලුනෙ. ඒ ඔක්කොමත් හරි ඉටිපන්දං එලියෙන් කෑවෙ නැත්නම්, අරකිට ගිලෙන්නෙත් නෑලුනෙ. අනේ මගෙ කට! අපි නොදන්න රොමෑන්ටික් ඩිනර්!  මට නම් හොඳ කුණුහබ්බ කටට එනවා ඕවා ඇහෙනකොටත්, හෙන්රි!  අනේ ඒ කරලත්, අපේ හරකා තමයි වලං ටික හෝදන්නත් ඕනෙ.

අනේ මගෙ අහිංසක කොලුවා අහුවුනා පරට්ටියෙකුට! ඉහි ඉහි …හලෝ හලෝ හෙන්රි, හෙන්රි!  ඔයාගෙ නෙට් කනෙක්ෂන් එක ස්ලෝද මන්දා ඔයාගෙ පික්චර් එක ‍ෆ්‍රීස් වෙලා…හි… හි… ඔයාගෙ කටත් ඇරිලා…! හි… හි…හරි කැතයි හෙන්රි ඔයාගෙ කට ඇරිලා තියෙන විදිය නම්! හි… හි…!

මෙය මා අසා ඇති විකට කතාවක් මත පදනම් වූ  නිර්මාණයක් පමණි.


Originally published @ මට හිතෙන හැටි.

අනිත් බ්ලොගේ පල කරපු එව්වා හිමීට මේ බ්ලොගට ඇදලා මකුළු දැල් කැඩීමෙන් ශේප් වීම පිලිබඳව ඇගේ බලවත් මෙව්වා එක පල කල මෑතදී විවාහප්‍රාප්ත බස්සි Y.A.S.Hon. මැතිණිය ලියූ හතරරියන්ගේ කින්ඩි හිනාවේ අන්තර්ගතය සහ ප්‍රතිචාර දැකීමෙන් දෛවයේ සරදමකට මෙන් එම වැ‍රැද්දම නැවත කිරීමට සිත් වූ වගයි.

134. Wonder Years With My Kids

From Smartcracks Collecton On Our Son.
 
Hirusha and the Ethiopians

In an effort to make our children think twice before wasting any resources, we always took the less fortunate ones than us like the homeless people, the children in Somalia, and Ethiopia, etc. as examples.
“Hey don't waste food. There are millions in places like Ethiopia dying in starvation at this very moment.”
We didn't realized we had pushed it too far, painting too gruesome a picture, until  Hirusha coined this new phrase “How many Ethiopians would die if I..”
For example, “How many Ethiopians would die if I throw this apple core away?
Or would come rushing back to the room he just left to switch off the fan and say, "I just saves two Ethiopians."
Then we  knew the Ethiopian era has come to an unexpected end.

Also known as Era

A purple colored Yahoo Messenger pop up message pinged at the bottom of my laptop screen. I clicked open the email and said aloud "A portable Sewing Machine!" because we were interested in for some time.
"And also known as the needle?" Hirusha asked without missing a beat.

Eating food while it’s still warm isn't Hirusha's strong point.  His fruit share will remain on his table being ignored for days. The tea will lie there all day unless someone forced him to drink it. Most of the days it was cold when he finally drank it. One day mother yelled from the kitchen, "Did you drink your tea?"
"Almost finished!" he quickly picked up the mug and yelled back, immediately followed by a "Also known as just started."

Quick Search Era

We were discussing about bygone days. The jobs entailed status we were saying
“A Clerk’s job for example, was supposed to be an underpaid menial job those days,’ said my wife’
“The parents didn't want to give their daughters in marriage to clerks,” I added salt.
"But don't forget,"Hirusha said without batting an eye,"that even Superman was a Clark."

All of us were busy with our own work when Hirusha aksed if anyone of us saw his pendrive. None of us paid much attention to him as we were engrossed in our own work but all offered some offhanded remarks like, "You must have given it to friend" or my wife’s usual "Calm down and backtrack your brain" or "Did you check in the laundry bin" or something like that. In a while we heard his sarcastic voice "Okay guys, stop searching. I found it."
 
Our little boy turns Eighteen today. So this is to say how much happiness you brought to our lives in the last 18 years and also to ask for more.

Simulblogged @ HeyDude.  

133. රයිස් ඇන් කරි කමු නේද මචංලා? මොකද උඹලා කියන්නෙ?

 

මේක ඇන්දෙ මගෙ ග්‍රැ‍ෆික්ස් ටැබ්ලට් එකේ පෑන හොඳට තිබ්බ කාලේ

උඹලට කියන්න, දැන් දැන් භාෂාව කොච්චර වෙනස් වෙලාද කිව්වොත් ලංකාවේ රෙස්ටෝරන්ට් වල බත් කියන්නේ සාමාන්‍ය බත් වලට බවත්, රයිස් කියන්නේ ෆ්‍රයිඩ් රයිස් වලට බවත් මම දැනගත්තේ පස්සේ කාලෙකදි. මේ කතාව සිද්ද වෙනකොට රයිස් ඇන් කරි කියන්නේ සාමාන්‍ය බත්.
 
කමල් මගෙ මෙකැනික් සුගත්ගෙ ගරාජ් එකේ ටින්කර් වැඩකරන බුවා. මම නිවාඩුවට ගියාම අනිවාර්යයෙන්ම යන තැනක් තමයි සුගත්ගෙ ගරාජ් එක. මේ සුගත් ඇත්තටම හොඳ වැඩ කාරයෙක්. මාව ගොඩ දාලා තියෙනවා අනන්ත. මම ෆෝන් එකෙන් විස්තරේ කියනකොට අහන් ඉඳලා හරියටම රෝගයත් විනිශ්චය කරලා කියනවා, "අරන් එන්නකො මහත්තයෝ", කියලා. හරියටම හරි තමයි. 

සාමාන්‍යෙන් එතන යන්නෙම 18+ භාෂාව සහ කතන්දර නිසා මම චූටි පුතා එක්ක යනවට සුගත්වත් කැමති නෑ. මේ කතාව ඊට වැඩිය වෙනස්. ඒ කියන්නෙ එතන කියවුනු කතාවලින් ප්‍රසිද්ධියේ කියන්න පුලුවන් එකක්.

මේක වෙලා තියෙන්නෙ කමල් කලින් වැඩ කරපු ඈත ඩොටේ ඩොට් කොම් පළාතක ගරාජ් එකක.

ගරාජ් වැඩ කියන්නෙ ඉතින් ඇඟට දැනෙන වැඩ හන්දා හුඟාක් කට්ටිය හවසට දෙකක් ඇන ගන්නවනෙ. ඉතින් පඩි දවසට කන සාක්කුවෙ. එක දවසක ගැන්සියම මද පමනින් ස්ටෙලා වෙලා ගිහිල්ලා නගරේ රෙස්ටොරන්ට් එකකට කන්න. එක පොරකගෙ, අපි කියමු පාලිත කියලා, නියම නමයි ගම් පළාතයි නොකියා, ඔන්න කන සාකුවට වැටෙන්නෙ ඔන්න මෙන්න(ලු). දැන් ගැන්සියම මේසයක් වටේ ඉඳගෙන ඕඩර් කරන්න(ලු) ලෑස්තිය.

"මොනවද මචං කන්නෙ?"

"මොනවද ඉතිං තියෙන්නෙ බලපංකො ඉස්සෙල්ලා"

ඔන්න එතකොට වේටරුත් ඇවිත්.

"මොනවද මල්ලි තියෙන්නෙ කන්න?"

"රයිස් ඇන් කරි තියෙනවා, ෆ්‍රයිඩ් රයිස් තියෙනවා, තව..."

"ඒයි රයිස් ඇන් කරි කමු නේද? මොකද උඹලා කියන්නෙ?"

හැමෝම අත උස්සලා සභා සම්මත කරගත්තත් පාලිතයා සද්දයක් නෑ(ලු).

"අඩෝ, උඹ මොකද කියන්නෙ?"

"මට කන්න බෑ බං. උඹලා කාපල්ල කියලා." මූ සිගරට් එකක් පත්තු කරගත්ත(ලු).

"මූට වැඩියි තමයි මචං එක්කො ඔහොම හිටියාවෙ. නැත්තම් කබ්බ සෙට් වෙන්න පුලුවන්." කියලා කමලුත් කිව්ව(ලු).

පස්සෙ ඔන්න කට්ටියම, ඒ කියන්නෙ පාලිතයා හැර, බත් කනව(ලු),
පාලිතයා කිර කිර ඉඳලා හදිසියෙම කන සාකුවෙන් එලියට අරගෙන වටපිට බැලුව(ලු). එතකොට අනිත් උන් කාල ඉවර වෙන්නත් ලඟයි(ලු).
මූ එකපාරටම කියනව(ලු).

"අඩෝ, රයිස් කියන්නෙ බත් කියලා දන්නවනං මාත් ටිකක් කනව ඩෝ."

මේකට අඬන්නද හිනාවෙන්නද කියලා හිතාගන්න මට ටිකක් වෙලා ගියා.

Originally published @ මට හිතෙන හැටි.  

132. BMW සහ නයිටි කෑල්ලෙන් හෙලිවන අපේම හෙලුව

Image from http://pngimg.com/download/1706

මම  ලියන්න හිතාගෙන සිටි පොස්ට් දෙකක් බාගෙට ලියා වේලෙමින් තිබේ. එකක් හොන්ඩා XL125R ඩර්ට් බයික් එකක් ගැනය. එය ඇනහිට ඇත්තේ පාර්ලිමේන්තුව විසිරුවා හැර රට ඡන්දයකට සූදානම් පවතින නිසා යයි කිව්වොත් මා පිස්සෙකුට ගනං ගන්නා බව දනිමි. නමුත් කරන්නට දෙයක් නැත. සත්‍යය සමහරවිට විශ්වාස කරන්නට බැරි තරම් අමුතුය.

අනික එලොවටත් නැති මෙලොවටත් නැති  මගේ  ප්‍රථම ප්‍රේමයක් ගැනය.  මේ පෝස්ට් එක නම් ලිවීම අන්තිම දුශ්කර වැඩක් වී ඇත්තේ මාතෘකාවෙන්ම කියවෙන ආකාරයට එලොවටත් නැති මෙලොවටත් නැති ප්‍රථම ප්‍රේමයක් විස්තර කිරීමට අවශ්‍ය මගේ  වාග්මාලාවේ දුප්පත් කම නිසාය.

ඒ දෙකම මඳකට අත්හි‍ටුවා දමා මේ කොහෙවත් යන  අලුත්ම පෝස්ට් එකක් ලිවීමට සිත්වූයේ ගොසිප් මාධ්‍ය සහ මුහුණුපොතේ නැගලා යන මේ BMW එකක් පැදවූවායැයි කියන "ගොන් කෑල්ලක්" නිසාය.

මම සාමාන්‍යයෙන් මධ්‍යස්තව සිතීමට උත්සාහ දරන්නෙක්මි. මේ සිද්ධිය ගැනත් වෙනසක් නැත. නමුත් බොහෝවිට අදහස් ප්‍රකාශයෙන් වැලකී සිටින්නේ අදහස් නැතිකම නිසා නොව අනවශ්‍ය ලේබලයක් ගසා ගෙන එක ගොඩකට බලහත්කාරයෙන් තල්ලු කරනු ලැබ, සිරගතවීමකට අකමැති නිසාය.

මුහුණු පොතේ නඩු කාරයන් සහ නීතිඥයන් වැහි වැහැලාය. ඒ අපේ හැටිය. අපේ හෙමින් වැඩ නැත. රිය අනතුරක් සිදු වුවහොත් කැති, පොලු, අලවංගු ගෙන පාරේදීම කුණුහරපයෙන් නඩුව විභාග කර, වැරදි කාරයාට හොඳටම නෙලා වාහනයත් ගිණිබත් කර, ක්ෂනිකවම යුක්තිය පසිඳුවන ජාතියකි අපේ ජාතිය. ඊයේ නැරඹූ චිත්‍රපටයේ තේමා පාඨය මගේ සිතට නැගෙන්නේ  නිතැතිනි. One man's terrorist is another man's patriot. ත්‍රස්තවාදියා හා දේශප්‍රේමියා. ඔය දෙක මාරු වීමට මහ වෙලාවක් යන්නේ නැත. සමාජයේම පැතිකඩක් හා උප සංස්කෘතියක් වන මූණු පොතේ කියා වෙනසක් නැත.

මුහුණු පොත, කුහකයන්ගෙන් පිරුණු කුහක කමේ ‍තෝතැන්නක් නොවේදැයි මට සිතෙන්නේ පෞද්ගලිකව හඳුනන ඇතැමුන්ගේ status update සහ share කරනා post දු‍ටු විටය.  දෙමව්පියන් ගෙදරින් පන්නා දැමූ උන් මව් පිය අගය ගැන අනුන්ට බණ කියන පෝස්ට්  බෙදාගන්නා විට, ගෙදර බැළලීට ලැබුණු බළල් පැටවුන් දියේ ගිල්ලා මරා දැමූ උන් විදි බල්ලන්ට නිවාස හොයා දීමට දරන වෙහෙස දකින විට,  කට ගොන්නක් බීගෙන ගෙදර පැමිණි බිරිඳට තඩි බා දරුවන් බියගන්නන උන් පවුලේ සමඟිය සහ ආදරය ගැන උඩපැන like කරන විට, පොර ටෝක්ද අමුනා share කරන විට මට හිනහ යන්නේ පශ්චාත් භාගයෙනි.

ඇම්නීසියාවෙන් පෙලෙන උන්ගේ දේශපාලුවන්ට කඩේ යෑමේ පෝස්ට් දකින විට මට සිතෙන්නේ අපේ උන්ට සති දෙකකට වඩා මෙලෝ දෙයක් මතක් නැති බව අර කවුදෝ කී කතාව කොතරම් සැබෑවක්ද කියාය.

ඔය කොයි දේශපාලුවා ගැනත්, ත්‍රස්තවාදය ගැනත්, නීතිය ගැනත්, පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල ගැනත්, අමෙරිකානු විරෝධය ගැනත්, දෑවෑද්ද ගැනත්,  ඉස්ලාම්කරණය ගැනත්, හලාල් ප්‍රශ්ණ ගැනත් ආදී එකී නොකී ඒ ඒ කාලයට හිට් වන සමාජ දේශපාලන ප්‍රශ්ණ ගැන මටත් කීමට දේ ඇතත්, නිහඬව සිටින්නේ  තම මතයට විරුද්ධ වන්නන් නොඉවසන, එසේ කරන උන්ව බිම දමා, පාගා,  සපත්තු අඩියෙන් චප්ප කර, බිම උලා, නැත්තටම නැති කිරීමට ඩේටා ගැන නොසිතන උන් නිසාමය. දේශපාලයන ගැන කතාකර මියගිය අම්මාට, ප්‍රශ්ණයට කිසි සේත් අදාල නොවන බිරිඳට, සොහොයුරියට හෝ දියණියට පට්ට කුණුහරපයෙන් බණිනු අසා සිටීමට නොපැකිලෙන්නන් නිසාමය.

නව පරපුරේ යයි සිතිය හැකි උගත් බුද්ධිමත් සහ තරුණ කැල දරණ යල්පිනූ, නූගත්, අමන අදහස්   ගැන මම කම්පා වී නිහඬ වූයේ වරක් දෙවරක් නොවේ.

ඔය කියන වීඩියෝව මේ කියවන හැමදෙනාම දැක ඇතැයි සිතන නිසා මෙහි ඇලවීම මෝඩ කමකි. ඒ නැතත් අනුන්ගේ වීඩියෝ මගේ මෙන් අලවා ගැනීමට මට අයිතියක්ද නැත.

මේ වීඩියෝව නැරඹූ මට සිතුනේ මේ කාන්තාව කතා කරන ආකාරය සැර පරුෂ වැඩි බවත්, වාග් මාලාව ඉතාම ක‍ටුක බවත්ය. මෙවැනි ගැ‍ටුම් කැමරාවට හසු නොවී අනන්තවත් සිදුවන්නට ඇත.

ඉන්පසු මුහුණු පොතේ සහ ගොසිප් මාධ්‍ය වලට තලු මරමින්, වමාරා කන්නට තරම් රසවත් සිද්ධියක් සේ නැගලා යෑමකට ලක් වූ මෙම ප්‍රවෘතියේ අතුරු ඵල ලෙස අර කාන්තාවගේ සිද්දිය යට කර මතුවූයේ අපේ උන්ගේ බාල බොලඳ කම් සහ නිරුවතය.

මේ සිද්ධිය රස විඳින උන් මතු කල මේ අදහස් ගැන මට ඇතුවූයේ විමතියකි.

කාන්තාව BMW එකක පැමිණීම:

 මෙය බොහෝදෙනෙකුට දිරවාගත් නොහැකි වූයේ පන්ති වෛරය නිසාය. මෙහිදී ආකල්ප කිහිපයක් දැකිය හැක. BMW වල යන උන් මනා කල්කිරියාවෙන් යුක්ත උන් විය යුතුය.  BMW යනු අසාධාරණයෙන් හම්බකර, අනුන්ට හයිකාරකම් පෙන්වන, හිස උදුම්මවාගත්, මනුස්සකම් නොදන්නා උන්ගේ පෙලැන්තියට අයත් වාහනයකි. ලද හැම අවස්ථාවේදීම උන්ට පාඩමක් ඉගැන්වීමට ලැබෙන ස්වර්ණමය අවස්ථාවන් මග නොහැරිය යුතු අතර අර පාරේදී වාහන ගිණිතියා අප විසින් පියවන්නේ අර මේ කියනා පන්ති පරතරයයි.

කාන්තාව ඇඳ  සිටින්නේ නයිටියකි:

පජාමා ඇඳගෙන තමන්ගේ වාහනය පැදවීම වරදක් දැයි යන ප්‍රශ්ණය මොහොතකට අමතක කරමු. මේ නයිටි කතාව ෂෙයා කරන වුන් වෙනදාට ෂෙයා කරන, වර්ණනා කරන ලස්සන කෙල්ලන් හැඳ සිටින ඇඳුම් දෙස බැලූවිට  කුහකත්වයේ ලොකූ කතාවක් එහි අන්තර්ගත බව පෙනේ.  මුස්ලිම් ගැහැණුන්ගේ බුර්කාවට ඔරවන වුන්, කැමති ඇඳුමක් ඇඳීමට උන්ට ඇති  මානුෂික අයිතිය ගැන වද වන උන්, මෙහිදී හැසිරෙන ආකාරය ජුගුප්සාජනකය.  අප කොයිදේත් ගන්නේ වැරදියට බව මෙහිදී හොඳින් පැහැදිළිවේ. නිදහස් සමාජ වල ජීවත් වන්නන්ට නාන්නට නාන ඇඳුමත්, සාදයට, පල්ලියට, රාජකාරියට, සම්මුඛ පරීක්ෂනයට, ක්‍රීඩා කිරීමට, නිදහසේ ඉඳීමට, ඊට ගැලපෙන ඇඳුමත් ඇඳීමේ පුරුද්දක් ඇත. මුස්ලිම් කාන්තාවන් බුර්කාව ඇඳගෙන වතුරට බැස පිහිණීම දු‍ටු නිදහස් සමාජයකින් ආ එකෙක් වරක් මගෙන් ඇසුවේ "Did they accidentally fall into water? (අර මනුස්සයා වතුරට වැ‍ටුනද)" කියාය. අපි ඉන්නේ ඔය දෙකටම අතර දෝලනය වෙමිනි. නෑමට ගැලපෙන්නේ නාන ඇඳුමක් වුවත් ගනකම ටීෂර්ට් දිග කලිසම් ඇඳගෙන ඇළදොල වල නෑමට අපේ ගැහැණුන්ට සිදුවී ඇත්තේ ඇයි දැයි නිකම් සිතා බලන්න. අර කාන්තාවගේ ඇඳුම ගැන ප්‍රකාශ නිකුත් කිරීම කොතරම් කුහකද?

උරහිස වටා හීනි පටි දෙකකින් රඳවා ඇත්තේ නයිටි පමණක් නොවන බව අන්තර්ජාලයේ මඳක් සැරි සැරීමෙන් දැනගත හැක.  තම ගැහැණුන් ගෝනි බිල්ලන්සේ වසාගෙන යන මුස්ලිම් පිරිමින්ට ගරහන අපත් අපේ ගැහැණුන්ගෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නේත් එයම නොවේද?

ඇය වේසියකි, ගොන් කෑල්ලකි. BMW ගොන් කෑල්ලකි: මේ තීරණවලට එළඹී ඇත්තේ වෛද්‍ය පරීක්ෂනයකින් හෝ ඇගේ ජීවන රටාව පෞද්ගලික රහස් පරීක්ෂක ඒජන්සියක් ලවා විශ්ලේෂණය කර නොවේ. මේ සිද්ධිය සමාජගත් නොවූවානම් ඇය වේසියක් හෝ ගොන් කෑල්ලක් වන්නේ නැත. මේ අධම ප්‍රකාශයට මූල බීජය, ඇගේ ඇඳුම  අර නයිටියක් මෙන් අපේ සුචරිතවාදීන්ට පෙනෙන පටි ගවුමක් වීම  සහ මෝටර් රථය අපි හුඟ දෙනෙකුට කිසිදා ලඟාවිය නොහැකි ඉලක්කයකැයි අපම තීරණය කර ඇති සහ අතහැරදමා ඇති BMW රථයක් වීමය

ඇය ඇන්ටි කෙනෙකි: මේ නම් පාකිස්තානය, ඉන්දියාව, ශ්‍රී ලංකාව වැනි දකුණු ආසියාවේ රටවල් තුන හතරක දැකිය හැකි එක්තරා මානසිකත්වයකි.  ආගන්තුකයන්ට ඇන්ටි හෝ අංකල් කීම ඔවුන්ට ගෞරවයක් සේ කරන්නක් නොවේ. ඔවුන් අපගේ කල්ලියෙන් පි‍ටුදැකීමට හෝ ඔවුන් සිටිය යුතු යයි අප සිතන නිසි ස්ථානයේ තැබීමට යොදන මානසික උපක්‍රමයකි. මේ අදහස සැබෑ බව. මේ සිද්ධියෙන්ම සනාථ වේ. (ඇන්ටි අංකල් ආසියනු මානසිකත්වය  ගැන අපි වෙන ලිපියකින් කතා කරමු)

මේ අදහස් වලට එකඟ වෙමි:

අර පොලිස් නිලධරියාගේ හැසිරීම ප්‍රසංසනීයය. ඇත්තෙන්ම ඔහුගේ හැසිරීම මා ඉහලින් අගයමි.  ඔහු කිසි විටෙක කාන්තාවගේ ඇඟට අත තබනවා හෝ පරුෂ ලෙස කතා කරනවා හෝ අර අප බලාපොරොත්තුවන ලංකාවේ 'පොලිස් කාරයෙකු' සේ හැසිරෙනවා මම නොදු‍ටුවෙමි.  ඔහු මහත්මයෙකු සේ හැසිරුනි.

කාන්තාව කතාකල ආකාරය හා හැසුරුණු ආකාරය අනුමත කල නොහැක. මේ ගැන මට විවාදයක් නොමැත. ඇත්ත වශයෙන්ම කතා කල යුතුව තිබුනේ මෙතනට කිසිසේත්ම අදාල නොවන BMW රථය ගැන හෝ නයිටියක් ගැන නොව, මේ ගැනය.

සත්‍යයක් ඇතත්  මෙතනදී සඳහන් කිරීම අනවශ්‍යයයි මා සිතන පගා මරුවන් වන දේශපාලනඥයන්, හොරුන් තක්කඩින් ආරක්ෂා කරන  තුට්‍ටු දෙකේපොලිස් කාරයන් ගැන කල ප්‍රකාශයෙන්, මාත් ඇතුලුව බොහෝ දෙනෙකු කරන, ටික දෙනෙකු කරන වරදට සංහතියටම ලේබල් ඇලවීම මනාව සිදුවේ. මෙයත් BMW රථය ගැන හෝ නයිටිය  සේම කිසිසේත් මෙතනට අදාල නොවේ.

පහත පලවන්නේ කිසිවෙකු නොදු‍ටු හෝ නොදැක්කා සේ සිටීමට ‍තෝරාගත් කරුණුය

ඔබ මේ වීඩියෝව සැලකිල්ලෙන් නැලඹුවා නම් කාන්තාව පොලිස් නිලධාරියාගේ හෙල්මටය පැහැරගෙන ඉවතට ගිය පසු පොලිස් මහත්මයාගේ සගයා වන අනිත් 'පොලිස් කාරයා' ඇයට පයින් ගසා හෙල්මටය ලබා ගන්නා ලෙස පොලිස් මහත්මයාට තදින් කියන ආකාරය ඔබට නෑසුනා විය නොහැක. පොලිස් මහත්මයා අමාරුවෙන් ‍රැස්කල කිරි කලයට වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි ගොම බිඳුවක් එක්වීම කිසිවෙකු දු‍ටුවේ නැත්තේ ඇයි?

කාන්තාව ස්ථානයෙන් ඉවතට රිය පදවාගෙන යාමේදී වෙනත් වාහනයක හෝ දේපලක හෝ පුද්ගලයෙකුගේ නොගැටී වාහනය පසු පසට ගැනීමට වෙහෙස ගනිද්දී ඇයට තවත් අමාරුවේ දැමීමට හෝ පළි ගැනීමට පොලිස් යතුරු පැදිය තිබුණු ස්ථානයේම රඳවාගෙන එහි ගැටීමට ඉඩදී "ඕකිට හොඳ පාඩමක් ඉගැන්වීමට" තිබූ  අවස්තාව අතහැරි  පොලිස් නිලධාරියා යතුරු පැදිය ඉවතට ගෙන ඇයට ඉඩ සැලසූ මහත්මා ක්‍රියාව කිසිවෙකු දු‍ටුවාද?

අර කාන්තාව මවකි. අර දරුවාත් ‍රැගෙන වේසාකමේ ගියාවිය නොහැක. ‍රැකියාවත්, දිවා සු‍රැකුම් මධ්‍යස්ථානත්, දරුවනුත් සමඟ ඔය ආකාරයට අපිත් කාපු කට්ට මා නම් කෙසේ අමතක කරන්නද!

ඇය පටිගවුමක් නො ඇඳ රෙද්දයි හැට්ටයි හෝ ශ්‍රී ලාංකික කාන්තාවන්ගේ ජාතිය ඇඳුම යයි සැලකිය හැකි අර දිග සායත් බ්ලවුසයත් හැඳගෙන , BMW රථයක නොගොස් මරුටියක හෝ ත්‍රිරෝද රථයක  ගියානම් මේ කාන්තාවම පොලීසියත් සමග මේ කට ගැසූ ආකාරයටම මුහුණු පොතේ හා ගොසිප් මාධ්‍ය වල විහාර මහා දේවියක්  වීමට ඉඩ තිබුනි.

 Simulblogged @ මට හිතෙන හැටි for WordPress Lovers. 

131. පිස්සුවෙ හොඳ එක. ටයිල් රටා.

මේ ලෝකෙ ඉන්න තවත් පිස්සු හුටංලා මිලියන්ගානකට වගේම මටත් මට මතක ඇති කාලෙක පටං,  තියෙනවා ටිකක් අමුතු විනෝදාංස හැට හුටහමාරක්.  මේක අර දැන් උඹල සැකකරනවා වගේ මානසික සංකූලතාවයක් නම්, දැන් ඒක ඉබේ හොඳ වෙනවා නම් හොඳ වෙන්න හොඳටෝම කල් ඇති. එහෙම වුනේ නෑ කියන්නේ  දැං තියෙන්නේ ඒකත් එක්ක ආතල් එකේ ජීවත් වෙන්න පුලුවන්.

ඒ වගේම මේ මම කියන්න යන විනෝදාංසෙ වගේ උඹලා කියන්න ලැජ්ජාවට කාටවත් නොකියා තනියෙම යෙදන තවත් මිලියන් ගණනාවක් විනෝදාංස ලෝකෙ ඇති. ඒවයින් සමහරක් මගෙත් විනෝදාංස වෙන්න පුලුවන්.

ඒ වගේම මං මේ කියන්න යන විනෝදාංසේ තවත් මිලියන ගානක් පිස්සු හුටංලා යෙදිලා ඉන්න එකක් වෙන්නෝනෙ.
 
කැටයම් ඇති. කෙලින්ම කතාවට ඇන්ටර් වෙමු.

130. ආයි වෙන මොනවද?

උපන් දින කේක් නැති,
තෑගි නැති,
සාද නැති,
අමුත්තන් නැති,
මත් පැන් නැති.
ඒත්, දරු දෙදෙනා ළඟ නොහිටියත්, අමතක නොවන උපන්දිනයක්,  බොහෝ කලකට පසු, ඊයේ සැමරුවෙමි.

129. බොරු නේද ඔය කියන්නේ?

මම ආයෙමත් ප්‍රින්සිපල්ගේ ඔෆීස් එක ලඟ ඉඳගෙන බලා ඉන්නවා.  වැඩේ  කියන්නේ තාම මම මේ ඉස්කෝලෙට ඇවිත් දවස් දෙකයි. දවස් දෙකට ප්‍රශ්ණ ඇති වෙච්ච ප්‍රශ්ණ නම්! හයියෝ කියලා වැඩක් නෑ...  ඊයේ මං මේ නිකාං අපරාදේ ඇදගෙන නාගත්තා. ඔව් මේ නිකාං අපරාදේ. කිසි වැඩකට නැතුව!

ඕන්න මම පාරෙදි දකිනවා රෝසපාට බෝ එක ඇඳගත්ත බුවෙක්. හරියටම රෝසපාට තඩි සමනලයෙක් බෙල්ලේ වහලා වහලා වගේ.  ඒක මම ජීවිතේට දැකලා තියෙන අජූවම බෝ එක. 

"මොනවද තමුසේ බලන්නේ?" පොර නැවතිලා මගෙන් අහනවා. පොරගේ මූඩ් එක එච්චර - එච්චර නෙවෙයි, කොහෙත්ම හොඳ නෑ.

128. මයි ෆස්ට් ලව්ස්. (My First Loves) - 1

මයි ෆස්ට් ලව්ස්?

නෑ... වැරදිලා ලිව්වා නෙවෙයි. ලව්ස් තමයි.

බඳින්න කලින් ලව්ස් ඔක්කොම ෆස්ට් ලව්ස් කියලා කියමුකෝ.

අපේ එකෙක් (Blogger පල්ලා මම නෙවෙයි බොලව්) ගැල්ලමයෙකුට හෙන ට්‍රයි එකක් දෙන කාලෙ. ඒකි මූව ගනං ගන්නෙවත් නෑ. හරියට ඌ කියලා එකෙක් නැතුව වගෙ තමයි හැසිරීම. අන්තිමේදි මූ මෙන්න මෙහෙම ඩෙස්පරාඩෝ ප්ලෑනක් ගැහුවා.

"ඒ මචංලා, මං කියන්නද වැඩක්. මං දුවලා ගිහිල්ලා අර එන බස් එකේ එල්ලෙන්නං. උඹලා ඔක්කොම මට හූ කියාපල්ලා."

එතකොට තමයි අනිත් උන්ට දේරුනේ ඉතුරු ටික. හූ කියන කොට හැමෝම බලනවනෙ 'යකෝ කාටද මූං මේ හූ කියන්නෙ?' කියලා. 'Desperate times call for desperate measures' කියලා අර කවුද කිව්වලුනෙ. මේ වර්ණපාල තියරිය නෙවෙයි. වෙනත් ඊට වැඩිය සරළ ප්‍රථමික අහවල් එකක්.

අපි උදේට විවිධ පැති වලින් බස් වලින් ඇවිල්ලා මග ස්පොට් එකක සෙට් වෙලා තමයි යන්නෙ. මෙතන තමයි යුධෝපක්‍රම, යුධ සම්මන්ත්‍රන හෙම පවත්වන තැන. හරිම රසවත් දෙබස් මෙතන යන්නෙ. ම්ම්ම් .. එහෙම කාලයක්!!! ඒ කාලෙ කාපු බූට් වලට ඉතාලියටත් ලැජ්ජ හිතෙන්න ඇති. අනිත් එක අපි කියන දේ අහල පහල ඉන්න අනිත් ජහමනයාට ඇහුනාය කියලා ගානක්වත් අපිට තිබ්බෙ නෑ. අන්න මේ මොහොතේ අයිෆල් කුලුණ පැත්තෙන් කිඹුහුමක් ගියා කියලා රේඩාර් වුනා.

"අඩෝව්, මේ අහගනිල්ල," එකෙක් කියනවා, "පුදුමා...කාර තත්වයක් සහෝදරවරුනි උද්ගතවෙලා තියෙන්නෙ. ග්‍රහයො ඔක්කොම නීච වෙලා. සිකුරා ගැන කත්...තා කරලා වැඩක් නෑ."

දැන් අහල පහල ඉන්න බස් එනකල් ඔහේ බලාගෙන හිටපු ඩයල් ඔක්කොම බලා ඉන්නෙ අපි දිහා. 

"දැන් අලුතෙන් බඩු දාගන්න නෙවෙයි. තියෙන බඩු ‍රැක ගන්න බලාපල්ලා. ඒ තරං නරක කාලයක් ඩෝ."

පාරෙන් එහා පැත්තෙ පිරවුම් හලේ පෙට්‍රල් ගගහා හිටපු පොරත් හිනාවෙලා ඔලුව වනලා නොසල් එක පොම්පේ එල්ලුවා. ඌත් ඒ සන්තෑසියම වෙච්ච පොරක් වෙන්න ඇති.

ඒ වගෙම සපෝටර්ලගෙ සපෝට් එක ගන්න ගිහින් කෙල්ල සපෝටර්ට සෙට් වෙලා චාටර් වෙන අවස්ථා එමටයි.

අද වගේම 50% ලව් ඒ කාලෙත් තිබ්බා.

"ඒයි කොහොමද මචං උඹේ ලව?"
"සීයට පනහක් ගොඩ මචං."
"සිරාවටම?"
"ඔව් මචං හැබැයි ඒ පනහම මගෙ පැත්තෙන්. ඒකි දන්නෙවත් නෑ."
(aka One Way Love Affairs)

තව දෙයක් තමයි ගට නොමැති වීම. ඕක අහන්න ගියොත් මේ තියෙන අහවල් එකත් නැතිව යන්න පුලුවන් කියලා අස්ථාන බියක් ඇතිකර ගැනීම. ඒ නිසාම approach එක දවසෙන් දවසට කල් දැමීම. අද නෙවෙයි හෙට ෂුවර් එකටම අහනවා කියලා කිසිදා නො එන හෙට දවසකට කල් දානවා බාලගිරි දෝශය වගෙ. අන්තිමේදි බොහෝ විට වෙන්නෙ කොහේවත් ඉඳලා පාත් වෙන හැලපයෙක් (බ්ලොග් ලියන හැලපකඩේ එකා නොවේ. පොදු යෙදුමකි) කෙල්ලව ඩැහැගෙන යාම. වැඩේ චාටර්ම වෙන්නෙ පස්සෙ ඒකිත් කැමැත්තෙන් හිටපු බව ආරංචි වීම. එතකොට තමයි පශ්චාත් භාගයට පයිං ගහගෙන දිව විකාගෙන මැරෙන්න හිතෙන්නෙ. 

කෙනෙක් තව කෙනෙකුට ආකර්ශණය වෙන්නෙ මොකක් හරි විශේෂ ශාරීරික ලක්ෂණයක්, නැතිනම් ගතිගුණයක් හෝ ඒවාගෙ එකතුවක් නිසා. සමහරවිට අනෙකා ලඟ ඇති තමා රුචි නොකරන ඍන ලක්ෂණ පවා අර ධන ලක්ෂණවලට ටිකෙන් ටික යටපත් වෙනවා.තවත් විශේෂ දෙයක් තමයි මගේම වචනයෙන් කිව්වොත් "කැත ගෙවී යාම". කවදහරි පුදුමවෙලා තියෙනවද 'ඇයි දෙයියනේ අරූ අර වගෙ හුචක්කුවක් එක්ක යාලු වුනේ. මූට ඇස් පේන්නෙ නැත්ද?" කියලා. ඒක බොහෝ විට වෙන්නෙ දවස ගානෙ දකින මුන ගැහෙන ආශ්‍රය කරන කෙනාගෙ බාහිර ඍණ ලක්ෂණ යටපත්වෙලා, වෙනත් හැඟවිලා තිබ්බ ගතිගුණයක් ඉස්මතුවීම වෙන්න ඇති කියලා මට හිතෙනවා.

මට මතක් වෙනවා අපේ මලයා දවසක් කිව්ව කතාවක්. ඉතාම කෲශ (painfully thin, a man could get serious injuries on contact) කෙල්ලක්ව අතින් ඇදගෙන පේව්මන්ට් එක දිගේ වේගයෙන් ඇවිදගෙන ගිය ඩයල් එකක් දැකපු අඳුරන්නෙත් නැති පොරක් මල්ලිට කිව්වලු, "සුප් එකකට වෙන්නැති" කියලා.

ඒ වගේම නැලවිල්ලෙන් පැද්දිල්ලෙන්, ඇහැ කොනින් හොරෙන් බැලීමෙන් පටන් අරං අහස උසට බලාපොරොත්තු දීල, (මගෙම වචනවලින් කිව්වොත් Dangling sex in front of your face© මූණ ඉස්සරහ වැනීම), පස්සෙ බලනකොට වෙන කොහෙ හරි යන හාල්පාරුවෙක් එක්ක බස් හෝල්ට් එකක කතා කරකර ඉන්නවා, නැත්නම් මල්වත්තෙ අත් අල්ලාගෙන ඇවිදිනවා දකින කොට කොහොමද පපුවට දැනෙන සනීපේ?
ගෑල්ලමයින්ගෙන් මට ලැබිලා තියෙන උත්තර මම වර්ගීකරනය සඳහා ලැයිස්තුගත කරල බැලුවා.

ප්‍රශ්ණය: "ඇයි ඔයා මාත් එක්ක තරහ වෙලාද/ තරහද/ තරහෙන් වගේ? ඊ ටී සී.

පිළිතුරු: 
 
"තරහවෙන්න අපි යාලු වෙලා හිටියයැ?"
කතාව ඇත්ත. යාලුවෙල හිටියා කියන එක නිර්වචනය කරන්නෙ කොහොමද?

"අනේ ඩූඩ් අයියෙ, එයා කියනවා ඔයා කොච්චර හොඳ කොල්ලෙක් වුනත් ඔයා සීරියස් මදිලු"
මේ පණිවිඩය කියන්නෙ සපෝටර් නංගි. අඩු ගානෙ මං හොඳ කියන කැටිගරියෙ ඉන්නවනෙ

"අනේ ඩූඩ් අයියෙ, අපි සහෝදරයො වගෙ ආශ්‍රය කරමු."
මට කොච්චර නං සහෝදරියො හිටියද ඒ දවස්වල. තාත්තා පුදුම වෙයි දන්නවා නම්!
ඇති ඇති. ඔය ඇති.

ඔන්න ඔහොම එක කේස් එකක් කඩා වැටෙන කොටම තමයි මම අහම්බෙන් ලියපු තරඟ විගාගයකින් සමත් වෙලා ගුරු පත්වීමක් ලැබිලා අම්පාරට ගියේ. අප්‍රේල් නිවාඩුවට ගෙදර ආවම වැඩිපුරත් සතියක් නිවාඩු දාලා ඉන්න ගමන් මම පරන පුරුද්දට ගියා අර බස් එකේ. ඔන්න යකෝ අර ගැන්සිය ඉන්නවා.

මාව වටකරත්ත කෙල්ලො මගෙන් අහනවා:

"අනේ ඇයි ඩූඩ් අයියෙ ඔයා අපිව දාලා ගියේ?"

"ඔයා අපිත් එක්ක තරහද?"

"ඇයි ඔයාට අපිව එපා වෙලද?"

"ඇත්තටම ඩූඩ් අයියෙ ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ?"

"මම ඉන්නෙ අම්පාරෙ" මම කිව්වා.

"අම්මෝ අම්පාර තියෙන්නෙ හරී ඇත නේද?"

"අනේ කැලේ නේද අනේ?"

"ඔයා බය නැද්ද ඔය කැලේ මැද්දෙ ඉන්න?"

"එහෙ සත්තුත් ඇතිනේ?" ("හුහ් සුකොමල ලලනාවො ටික!")

"අනේ අලි විමානෙලු නේ?"

"ඉන්නවා ඕනැ තරම්." මම කිව්වා.

"ඉතිං අයියේ එහෙ ඉන්නේ? මේ අපේ ඉස්කෝලෙට එන්නකො ඔයා."
"අනේ, අනේ ඔව් අනේ අපේ ඉස්කෝලෙට එන්න ඔයා." ඔන්න කට්ටියම උඩ පනිනවා දැං.

"නෑ. එහෙ ඉන්න දාර පිඹුරු වග වලස්සු මෙහෙ එවුන් තරම් දරුණු නෑ."
මේක කිව්වම මට මාර සනීපයක් හිතට දැනෙන්න ගත්තා, කාලයක් හිතේ තිබ්බ බරක් නිදහස් වුනා වගේ.

"ඔයා ඔය අපිට නේද කියන්නෙ? ඔයා හරී...නරකයි"

"කැමති විදියකට හිතාගන්න."

"ඒක නෙවෙයි අයියෙ, ඇත්තටම එහෙ අලි ඉන්නවද?"

"නංගි ඔයා මොනවද මේ කියන්නෙ? අලි තමයි උදේට ඇවිත් හොඬවැලෙන් බ්ලැක් බෝඩ් එක පිහදාලා යන්නෙ." මම කිව්වා.

කෙල්ලො ටික කට ඇරන් මගෙ දිහා බලා ඉන්නවා මගෙ මූනට එබීගෙන මම කිව්වෙ ඇත්තක්ද බොරුවක්ද දැනගන්න. ඇත්තෙන්ම මට ලැබිලා තිබ්බෙ අම්පාර නගරයෙ පිහිටලා තිබ්බ හොඳම පාසැල් වලින් එකක් කියලා මම මුන්ට නොකිව්වෙ ආතල් එක කැඩෙන නිසා.

"හරි නංගිලා, මම යනවා, Good Bye!" කියපු මම ඒ නංගිලාගෙ ජීවිතවලින් ඇත්තටම ඉවතට ඇවිදගෙන ගියා අලුත් ලොවක් කරා.

Originally published @ මට හිතෙන හැටි.